Σήμερα θα σας γράψω ένα ποίημα μου, που ανήκει στον κύκλο ποιημάτων με γενικό τίτλο “Μουστοκούλουρα” και που ελπίζω να εκδοθεί σύντομα…

Δεν το είδες,

Δεν το ένοιωσες…

Το μιζεριασμένο αύριο το στεφάνωσε ο Καίσαρας.

Σαν το μελίσσι, ασταμάτητα,

Αχόρταγα, όλη τη νύχτα.

Άδειο το σπίτι

Μα εσύ παρούσα,

Σαν τη σαρανταποδαρούσα πάνω στο κλαδί.

Αχόρταγα, όλη τη νύχτα,

Οι σκέψεις μαστιγώνουν την πλήξη.

Όλα είναι ανέλπιστα όμορφα

Ασταμάτητα…. Αχόρταχα…..

Γενικά είμαι χαλαρός, χωρίς άγχος και ευδιάθετος.

Ένα από τα πράγματα όμως που δεν αντέχω και αγχώνομαι είναι η ασυνέπεια στα ραντεβού!

Προσπαθώ (και τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές) να είμαι πάντα στην ώρα μου και το ίδιο απαιτώ και από τους άλλους!

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς συναναστρέφεστε με μουσικούς… Από την εμπειρία μου όμως σας λέω ότι οι μουσικοί είναι η χειρότεροι «φυλή» που υπάρχει στο θέμα ασυνέπεια.

Όταν λέμε ότι έχουμε πρόβα στις 7 εννοούμε στις 7 φιλαράκο… Διαφορετικά θα λέγαμε στις 7.30, στις 8 και πάει λέγοντας.

Λέμε στις 7, αρχίζουν να μαζεύονται κατά τις 7.30 θα πιουν το καφεδάκι τους, θα πουν καμιά μαλακία πριν να αρχίσει η πρόβα και κατά τις 8.15 ξεκινάμε. Και ο Αντρέας περιμένει! Ρεεεεε, τελειώνετε έχουμε και σπίτια…..

Όχι τίποτα άλλο, μου την λένε και από πάνω…

- Έλα ρε Αντρέα, πάλι στην ώρα σου ήρθες, χαλάς τη πιάτσα ρε συ!!

Και φέτος τα ίδια…

Στα μπαλκόνια έχουν βγει ήδη οι σημαίες από τους περήφανους Έλληνες και όχι μόνο.. Στη γειτονία μου την πρώτη σημαία την έβγαλε η Ρωσίδα που μένει απέναντι μου και έχει παντρευτεί έναν ματσό πενηντάρη με καράφλα με κοιλίτσα…( Άλλα τις η Σβετλάνα…. Αυτή μάλιστα... να την βγάλει τη σημαία, η Ελλάδα της έκανε καλό!)

Θα βγουν τα τανκς στους δρόμους, τα ραδιόφωνα θα θυμηθούν την Σοφία Βέμπο, τα αεροπλάνα θα πετάνε από πάνω μας χαλώντας δεκάδες χιλιάδες euro στα καύσιμα, θα δούμε τους θαυμάσιους πυραύλους εδάφους – αέρος, αέρος – θαλάσσης, εδάφους – στα κεφάλια σας, που διαθέτουμε ως έθνος και οι μαθητές με το ζόρι θα παρελάσουν “ περήφανα” μπροστά στους γονείς που θα βγάζουν φωτογραφίες, σε κάποια πιτσιρίκια που δεν θα ξέρουν γιατί αλλά θα χαίρονται κουνώντας το πλαστικό σημαιάκι και σε κάποιους χαβαλέδες που θα τους πετάνε στραγάλια.

Τόσα περιττά έξοδα για μία φιέστα που θέλει να δείξει τι; Ποιόν κοροϊδεύουμε;

Δε θα ήταν προτιμότερο σε κάθε τέτοια περίπτωση, αντί για παρελάσεις και γιορτές να μαζεύονται τα χρήματα που θα πήγαιναν για καύσιμα και για ότι άλλο έχει σχέση με την οργάνωση της παρέλασης και να φτιαχνόντουσαν, νοσοκομεία ή σχολεία στη μνήμη των αγωνιστών του ΄40; 'Ετσι τιμάμε τους ήρωες και κάνουμε καλό στη χώρα μας.

Αλλά αυτή είναι η χαρά του Έλληνα, να οργανώνει γιορτούλες. Οπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη…

Το μόνο καλό από όλη αυτή τη φάση είναι ότι παίρνουμε και λίγο μάτι τα πιπινάκια στις πρώτες σειρές….

Κε να μιν κσανακούσο καναίναν να λαίιη ώτη οιπάρχυ πρώβλιμα στειν Ελινοικί αικπέδεφσυ...

Σήμερα δεν έχω να γράψω τίποτα.

Ένα κενό είναι μέσα μου και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλό.

Τελικά είναι δύσκολο να πρέπει να γράφεις κάθε μέρα για κάτι!

Πως το κάνουν αυτοί οι τύποι στις εφημερίδες και στα περιοδικά; Μπράβο τους!

Σας παραθέτω κάποιους στίχους που είχα γράψει πρίν μερικά χρόνια!

Θα’θελα να ήμουνα ο σκύλος σου

Να με ταΐζεις λιχουδιές στο στόμα

Τις νύχτες όταν πέφτεις στο κρεβάτι σου

Δίπλα σου να έρχομαι στο στρώμα

Θα’θελα να ήμουνα ο σκύλος σου

Μπάνιο να με κάνεις, να με τρίβεις

Να μου χαϊδεύεις την ουρά, το τρίχωμα

Και άμα έρχεται κόσμος να με κρύβεις

Θα’θελα να ήμουνα ο σκύλος σου

Συνέχεια να γλύφω το λαιμό σου

Και θα γαβγίζω, θα λυσσάω, θα δαγκώνω

Μόνο σαν έρχεται στο σπίτι ο γκόμενος σου

Θα’θελα να ήμουνα ο σκύλος σου

Να είμαι ο καλύτερος ο φίλος σου

Δύο φορές τη μέρα έξω να βγαίνουμε

Και να γυρίζω ελεύθερα στο σπίτι σου

Θα’θελα να ήμουνα ο σκύλος σου

Να σου κουνώ συνέχεια την ουρά μου

Όταν ξυπνάς να τρίβομαι στα πόδια σου

Για να’χεις πάρει κάτι απ’το άρωμα μου

Κρίμα όμως που δεν είμαι ο σκύλος σου

Και αν είναι η πίστη μου σε σένανε σκυλίσια

Πρέπει να βρω και γω το θάρρος ενός ντόπερμαν

Για να σου πω το σ’αγαπώ στα ίσια

Προχθές έπαιζα σε ένα γάμο σε ένα γαμάδικο (έτσι λέγονται οι αίθουσες που γίνονται οι δεξιώσεις γάμων) κάπου στη Βάρκιζα!

Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα “γάμος” δεξίωση ετοιμασίες κλπ γιατί είναι μεγάλο θέμα και έχω να πω πολλά…. Μια άλλη φορά ίσως…

Εκεί που καθόμασταν με τους υπόλοιπους μουσικούς πριν να αρχίσει το πανηγύρι έρχεται ένας από τους καλεσμένους και μας ρωτάει αν μπορεί κάποια στιγμή μέσα στο πρόγραμμα να πει μερικά νησιώτικα για να τα αφιερώσει στο Ζευγάρι.

Οι τραγουδιστές όλο χαρά που θα τους ξεκουράσει κάποιος έστω και για λίγο είπαν αμέσως το ΟΚ..

- Με την ευχή μου, είπε χαρακτηριστικά ο ένας. Όλα τα λεφτά όμως ήταν η ατάκα του μπασίστα που είπε στον τυπάκο με παράπονο αλλά και ελπίδα…

-Μήπως παίζεις και λίγο μπάσο?

Όταν πάω στο χωριό μου, είναι κάποιες κυριούλες που σε ρωτάνε ¨εσυ ποιανού είσαι;¨ -Του τσάλα ο εγγονός είμαι γιαγιά, ο γιος το Γιώργου… Έτσι είμαι αναγνωρίσιμος στο χωριό μου, χάρη στο παππού και στους γονείς μου!

 Έτσι λοιπόν και στην πόλη….Έχουμε γεμίσει γιους και κόρες. Μας έχουν κατακλύσει από παντού. Ατάλαντα ή άχρηστα πλάσματα ως επί το πλείστων που κάνουν καριέρα και ασχολούμαστε μαζί τους χάρη στο όνομα του μπαμπά ή της μαμάς. Δεν λέω ότι είναι όλοι έτσι αλλά είναι τόσοι πολλοί που καταντάει αηδία πια.Στην πολιτική, στη μουσική, στο θέατρο, στη τηλεόραση! Δεν λέω ονόματα, τους ξέρουμε όλοι! Μου αρέσει αυτή η αξιοκρατία που υπάρχει στα πράγματα και το πώς ο κόσμος κρίνει τους άλλους.

-         Αυτή η κόρη του Φ.Γ. πολύ καλό κορίτσι, συμπαθέστατη, και τι ωραίους στίχους που γράφει…. Έχει πάρει από τον μπαμπά!

-         Γιατί; Πάει πίσω ο Κ.Μ; την έχει στο αίμα του την πολιτική αυτό το παιδί… Μπράβο, άξιος. 

Και εγώ που είμαι ο γιος του Γιώργου; Δε λέω, στο χωριό μου είμαι φίρμα!

 Εσύ που διαβάζεις τώρα…  Για πες μου; Ποιανού είσαι εσυ;

Που με γέννησες Δευτέρα και έχασα το Σαββατοκύριακο…

Μικρός, όπως τα περισσότερα παιδιά, έτσι και εγώ δεν είχα καμία σχέση με την παραδοσιακή μουσική. Στο σπίτι ποτέ δεν υπήρχαν τέτοια ακούσματα. Θυμάμαι κάτι Κυριακάτικα πρωινά να με ξυπνάει το ραδιόφωνο του κυρ Φώτη του “από κάτω” με κάτι ¨βλάχικα¨ όπως τα έλεγα τότε…

Όλα μου τα καλοκαίρια τα είχα περάσει στο χωριό μου στην Κέρκυρα, εκεί δεν υπάρχει κλαρίνο με την παραδοσιακή του μορφή, μόνο στις φιλαρμονικές συναντάς το κλαρινέτο που παίζει με πολύ τυπικό, ψυχρό και για μένα αδιάφορο τρόπο.

Την εφηβεία μου την πέρασα ακούγοντας Rock και Pop της εποχής…!

Δύο μήνες πριν τελειώσω το σχολείο ο δάσκαλος μου στα ντραμς μου πρότεινε να πάω να παίξω σε κάποιες συναυλίες  με τον Λάκη Χαλκιά!

Εεεεεε;;; Ορίστε;;;;;;;;; Τι είναι αυτός;;;;;;; Δεν είχα ιδέα, μαύρα μεσάνυχτα!!

Μου εξήγησε λοιπόν ο άνθρωπος  κάποια πράγματα για την πορεία του Χαλκιά και τι περίπου τραγουδάει!

Παίρνω το τουμπελεκάκι το νταουλάκι μου και το ντεφάκι μου (όλα δανεικά) και πάω στη πρώτη πρόβα με μαύρη καρδιά…Διάφορες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου (και τι θα κάνω εγώ εδώ; Τι είναι αυτά τα κλαρίνα; Δεν είμαι εγώ για τέτοια, άλλα όνειρα είχα εγώ κτλ…)

Γνωρίζομαι  με τον Λάκη και τους  υπόλοιπους μουσικούς και πριν αρχίσουμε την πρόβα ο κλαρινίστας - ένας συμπαθέστατος μακρυμάλλης νεαρός - αρχίζει και παίζει ένα μοιρολόι! Πάγωσα, βούρκωσα, έμεινα να τον κοιτάζω και να τον ακούω ακίνητος και αποσβολωμένος, μαγεμένος από αυτό που άκουγα! Δεν το πίστευα ότι μπορούσα να ακούω  με τις ώρες κάποιον να παίζει κλαρίνο και μάλιστα να μου αρέσει τόσο! Όλο το υπόλοιπο απόγευμα και σε όλη τη διάρκεια της πρόβας, καθώς και ολόκληρο το καλοκαίρι που ακολούθησε, το μόνο που άκουγα ήταν ο πραγματικός ήχος του κλαρίνου που έπαιζε αυτός ο συμπαθής νέος που το όνομα του ήταν Μάνος Αχαλινοτόπουλος.

Σε ευχαριστώ Μάνο!

Κοιμάμαι μπρούμυτα, κουκουλωμένος με το παχυλό μου παπλωματάκι  μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και τη νεκρική σιγή ώσπου Ντριιιιιιιιιν ντριιιιιιιιιν….

Χτυπάει το καταραμένο το τηλέφωνο…

Κοιτάζω το ρολόι του τοίχου κλεφτά από μια τρύπα που έχει σχηματιστεί μεταξύ στρώματος και παπλώματος, η ώρα είναι 7:20… Ταράζομαι, Κάτι έγινε δεν μπορεί, ο νους σου πάει στο κακό, τέτοια ώρα ποιος να με πάρει…

Το σηκώνω έντρομος…

-         Παρακαλώ

-         Ναι, την Κούλα θα ήθελα

-         Δεν υπάρχει καμία Κούλα εδώ κυρία μου.

-         Σίγουρα;

-         #!$#%^&*($^$%@%^^&$!@

-         τουτ τουτ τουτ τουτ………..

Και δεν είναι η πρώτη φορά….Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί όλοι μας σε αυτό το σκηνικό! – Συγνώμη λάθος…..

Υπάρχει και η άλλη φάση με τα τηλέφωνα για τις προσφορές.

-         Κερδίσατε μία προσφορά για ένα καθαρισμό στο μικρό δάχτυλο του αριστερού ποδιού

-         Η εταιρία μας σας προσφέρει δωρεάν ταξίδι στη Μποτσουάνα με όλα τα έξοδα πληρωμένα από εσάς…

-          Η τράπεζα μας σας χαρίζει την malakas card χωρίς καμία υποχρέωση  και τόκους για δύο χρόνια.

Δύο να είναι οι ώρες σας ρε απατεώνες…. Βρε ούστ!!!

ΟΥΣΤ

Τα’μαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα

και φέτος πάλι στην ΤV τα κάνανε σαλάτα.

Τα πρωινά αρχίσανε και μοιάζουν σαν τα γίδια

Που φέρνουν βόλτες στο μαντρί και είναι όλα ίδια.

Αρχίσανε τις εκπομπές Τατιάνα και Λαμπίρη

που σαν τις βλέπεις σου έρχεται να ρίξεις το σιχτίρι.

Και που να δεις τις τρεις ευχές τις ξεχασμένης Ρούλας

που για την τηλεθέαση γίνεται φαταούλας

Ο Ευαγγελάτος έφυγε και στον αντένα πάει

με ελαφρά την έκανε όλο τσαντίλα η Στάη.

Ψινάκιδες, Λαζόπουλοι και αυτοί μεσ’το παιχνίδι

Και όλες οι άλλες αδερφές που τις εξέρουμε ήδη

Υπάρχουν και προγράμματα που έχουν μια φρεσκάδα

μα, να’σου ο Αρναούτογλου μαζί με μια γελάδα.

Πετάγεται ο Μικρούτσικος, γνώμη έχει για όλα

έτοιμα έχω τα υλικά για να του φτιάξω φόλα.

Και τι να πρωτοθυμηθώ, για τι να σου μιλήσω

καλύτερα κάπου εδώ να φύγω να σε αφήσω.

Τι το΄θελα Αρετούσα μου, όλα αυτά και στα’πα

Απ’τη ντροπή μου δε βαστώ θα μπω μεσ’τη ντουλάπα.

Ουδέν σχόλιον

Όταν ακούω Άριες

Με πιάνουνε διάρροιες

Ορχήστρα χωρίς μπάσο

Μου’ρχεται να ξεράσω

Δεν είν’ το ποίημα έμμετρο

Έχω τάσεις προς έμετο

Κάνω practice στην τρίλια

Νοιώθω ανατριχίλα

Σκηνή 1: Παίζουμε σε εκδήλωση σε χωριό στην ορεινή Αρκαδία. Σε μία φάση έρχεται ένας από τους οργανωτές και δίνει στον τραγουδιστή ένα χαρτάκι. Μόλις τελειώνει το τραγούδι ο Τραγουδιστής διαβάζει το χαρτάκι…  Το αυτοκίνητο μάρκας τάδε με αριθμό κυκλοφορίας τάδε εμποδίζει….

Και ο Κλαρινίστας… ¨Ωχ, το δικό μου είναι…….!¨

Σκηνή 2: Σκυλάδικο στα Πατήσια.. Πέμπτη βράδυ και δεν έχει πολύ κόσμο το μαγαζί. Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα ένας καλοβαλμένος ηλικιωμένος κύριος συνοδευόμενος από μια ομολογουμένως εντυπωσιακή, ψηλή, ξανθιά γυναικεία παρουσία….! Κάθονται σε ένα τραπέζι προς τα πίσω! Μετά από αρκετή ώρα η ορχήστρα παίζει ένα τσιφτετέλι. Το ζευγάρι σηκώνεται και ανεβαίνει στην πίστα, χορεύουν για λίγο με μεγάλη επιτυχία μπορώ να πω και σε μία  φιγούρα κατά την οποία άντρας βάζει το χέρι του στη μέση της γυναίκας και αυτή πέφτει προς τα πίσω τινάζοντας τα μαλλιά της…της πέφτει η περούκα! Η  ¨κοπελα¨ ήταν Τραβεστί…. Έγινε στο μαγαζί πανικός, τέτοιο γέλιο σπάνια ρίχνεις. Ο Τραγουδιστής που εκείνη την ώρα ήταν στην πίστα μπήκε μέσα αμέσως μη μπορώντας να συγκρατηθεί! Το ζευγάρι έφυγε άρον άρον  και ο παππούς έφαγε μερικές τσαντιές από την ¨νεαρη συνοδό του¨

Σκηνή 3: Σαββατο μεσημέρι και φτάνουμε στον χώρο της εκδήλωση στην Καλαμάτα. Ψάχνουμε να βρούμε που είναι η εξέδρα, ψάχνουμε κάποιον υπεύθυνο της οργάνωσης αλλά μάταια, δεν υπάρχει κανένας. Παίρνουμε τηλέφωνο.

 – Ναι, Γειά σας, είμαστε από την ορχήστρα για την εκδήλωση για απόψε το απόγευμα.

-         Τι λέτε ρε παιδιά; Άυριο είναι η εκδήλωση….

Ωπ! Πίσω στην Αθήνα……

Σκηνή 4: Έρχεται η ώρα του Sound check  σε  κωμόπολη της Μακεδονίας. Βγαζει ο Μπασίστας από την θήκη το μπάσο να κουρδίσει….. Surprise…… To μπάσο δεν έχει χορδές……  ! Ωραίο ταξιδάκι ήρθες φίλε μου…..

Αυτή είναι μία φωτογραφία από ένα καντούνι στο χωριό μου στην Κέρκυρα.

Το χωριό λέγεται ¨Άγιοι Δούλοι¨ - Περίεργο όνομα… δεν νομίζετε? - Ονομάστηκε έτσι επειδή τα παλιά τα χρόνια οι κάτοικοι του δούλευαν στα κτήματα που άνηκαν στην Εκκλησία.

Είναι ορεινό χωριό και σήμερα αριθμεί γύρω στους 150 μόνιμους κάτοικους. Μακριά από τις τουριστικές περιοχές του νησιού έχει κρατήσει το παραδοσιακό του χρώμα, με τα παλιά σπίτια, τον φόυρνο με τα ξύλα που βγάζει το πιό απίθανο χωριάτικο ψωμί, τα στενά δρομάκια και τα 2 καφενεδάκια όπου οι παππούδες παίζουν τάβλι και μιλάνε για τα πολιτικά! Με τα παιδιά να παίζουν στην πλατεία του χωριού και να κάνουν ποδήλατο χωρίς οι γονείς να ανησυχούν για τα αυτοκίνητα και για όλα τα άλλα.

Το αγαπώ αυτό το μέρος και θέλω να πηγαίνω όσο πιο τακτικά μπορώ αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω. Έχω να πάω από το περασμένο Πάσχα και μου έχει λείψει.

Όλα όμως αλλάζουν όταν παίρνω το αυτοκίνητο στους δρόμους της Αθήνας…

Αυτοί οι κύριοι δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν. Σταματάνε όπου βρουν, μεσ’τη μέση του δρόμου, πάνω σε διασταυρώσεις και πάνε αντίθετα σε μονόδρομους για να μη κρυώσει η πίτσα!

 Έλεος ρε παιδιά, Λυπηθείτε μας

Είσαι έτοιμος, προβαρισμένος και σίγουρος.Έχεις διαλέξει τα ρούχα που ταιριάζουν στην περίσταση, έχεις βρει  με το υπόλοιπο γκρουπ το playlist βασισμένο σε έντεχνα και ροκάκια και ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή να εντυπωσιάσεις το κοινό σου…

 Ξεκινάς με ένα καταπληκτικό ορχηστρικό στο οποίο όλο το γκρουπ κάνει και από ένα μικρό σόλο. Κοιτάζεσαι με τους υπόλοιπους τις μπάντας, χαμογελάτε ο ένας στον άλλον και ξέρετε ότι το ¨σκίσατε¨ το κομμάτι. Συνεχίζει το πρόγραμμα με δύο δυνατά κομμάτια, γνωστά και αγαπημένα στο κοινό. Γουστάρεις και βάζεις τα δυνατά σου.

 Σε κάποια φάση το μάτι σου πέφτει στον κόσμο.- Που είναι ο κόσμος; Ζει;  Παγωμάρα… Δεν κινείτε τίποτα… Γεμάτο το μαγαζί - δε λέω – αλλά δεν βλέπω κίνηση…  Ουπς, έχουμε πρόβλημα, ή πέσαμε σε ξενέρωτους ή δεν τους αρέσει το πρόγραμμα! Τι κάνουμε τώρα?  

Συνεχίζεις και παίζεις κανονικά! Αντίδραση καμία από κάτω… Μουλάρι ο Αστραχάν….! Αποφασίζετε να αλλάξετε λίγο το πρόγραμμα, να βάλετε κάποιο λίγο πιο ¨λαϊκό¨ κομμάτι.  Όπα…. Υπάρχει αντίδραση…. Σαν κάτι να κινείται εκεί κάτω… Τους πιάσαμε φιλαράκι! Συνεχίζουμε τώρα που το έχουμε! Πάμε τον Κούδα.. Πανικός. Ώ ρε μάνα μου γλέντια….. 

Σύμπτωση;       Μπαααα!

Το 1967 ξεκινάει η μεγάλη διεθνής καριέρα των ¨Αθηναίων¨ δίπλα στη Νανα Μούσχουρη. Επί 6 χρόνια και με βάση τους το Παρίσι κάνανε συναυλίες σε όλο τον κόσμο ενώ για δύο μήνες κάθε χρόνο παρουσίαζαν δικό τους τηλεοπτικό show στο BBC 2 στο όποιο είχαν καλεσμένο έναν καλλιτέχνη διεθνούς βεληνεκούς σε κάθε εκπομπή.

Το 1973 ο Σπ. Λιβιεράτος επιστρέφει στην Ελλάδα και συνεργάζεται δισκογραφικά κυρίως με τους : M. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο, Β. Τσιτσάνη, Α. Πάνου, Χρ. Λεοντή, Απ. Καλδάρα, ενώ δούλεψε και σε νυχτερινά κέντρα με τη Β. Μοσχολιού, Μαρινέλλα και τον Γιώργο Κατσαρό του οποίου έγινε μόνιμος συνεργάτης του.

Η δεκαετία του ’80 τον βρίσκει να είναι ένας από τους περιζήτητους studio μουσικούς παίζοντας σε εκατοντάδες δίσκους και να έχει συνδικαλιστική δράση μέσω του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου.

Το 1990 στρέφεται στη διδασκαλία ιδρύοντας την Σχολή Κρουστών Οργάνων στον Δήμο Καλλιθέας.Έγραψε 3 μεθόδους εκμάθησης κρουστών ¨Τεχνική για παραδοσιακά κρουστά¨, ¨ Τεχνική για παραδοσιακά κρουστά Λατινικής Αμερικής¨ και  ¨Εισαγωγή του Ρυθμού στο Δημοτικό Σχολείο¨.

Το 1997 ιδρύει τη Σχολή Κρουστών  που σήμερα φέρει το όνομα του στον Δήμο Αργυρούπολης.

 Έφυγε από κοντά μας στις 10/8/99 αφήνοντας προίκα σε όλους όσους των γνωρίσαμε την Θετική του ενέργεια, το χαμόγελο και το κέφι του! 

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=4184&gotolast=1

Πηγή : Περιοδικό Μουσικοί Ορίζοντες

Απλά μια φωτογραφία που έβγαλα το καλοκαίρι στο Γκάζι.

Μία από τις αγαπημένες μου Περιοχές της Αθήνας!

Ναι λοιπόν, δε χορεύω…

Όταν ήμουν μικρός δεν έκανα άλλη δουλειά, χόρευα ασταμάτητα. Όλη την δεκατία του ΄80 έβαζα κασέτες , ραδιόφωνο ή τηλεόραση και χόρευα ότι άκουγα, Michael Jackson, Jason Donovan, Kylie Minogue, Paula Abdul, Rick Astley, New Kids On The Block….!

Κλεινόμουν στο δωμάτιο και χόρευα. Ο πατέρας μου φοβόταν μην του γίνω χορευτής κουνιστός….

Ύστερα  άρχισα να παίζω τύμπανα. Ο χορός κόπηκε μαχαίρι! Έκτοτε χορεύω σπάνια.

Δεν μπορώ να εκφραστώ με αυτό τον τρόπο. Ακούω τη μουσική και το πολύ πολύ να χτυπήσω λίγο το πόδι μου στο πάτωμα ή να κουνηθώ ελαφρός δεξιά αριστερά… Φαίνεται  πως ο ρυθμός διοχετεύτηκε όλος στα τύμπανα. Χορεύω μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις  και έπειτα από παρακάλια των άλλων.

Γελάω πολύ με τους άλλος που χορεύουν! Ειδικά σε κάτι νυχτερινά μαγαζιά βλέπεις τα πιο απίθανα πράγματα!

Βλέπεις η ορχήστρα να παίζει χασάπικο και ο άλλος να χορεύει ζεϊμπέκικο, ειδικά στο ζεϊμπέκικο ρίχνω τρελό γέλιο, υπάρχουν κάτι απίστευτοι γελοίοι  τύποι που ρίχνουν τις βόλτες τους και νομίζουν ότι χορεύουν εξαιρετικά αλλά….. θου Κύριε…..

‘Όταν βλέπω σε μια πίστα πολλούς μαζί να χορεύουν Ζεϊμπέκικο τότε είναι που κλαίω από τα γέλια.   Ο καθένας κάνει την φιγούρα του, κινείται όπως γουστάρει και εμένα μου θυμίζουν τα κουρδιστά αρκουδάκια πάνω στον πάγκο του μικροπωλητή που πάνε όπως να΄ναι….

Το καλύτερο το άφησα τελευταίο και δε θα το ξεχάσω ποτέ…. Παίζαμε σε μαγαζί Καρσιλαμά και μια παρέα χόρευε Χασαποσέρβικο…. Ρε παιδιά!! Συγχαρητήρια στα παιδιά, είναι πολύ δύσκολο αυτό να το πετύχεις….

Υ.Γ. Μπαμπά, μη φοβάσαι πιά….