Γνωστός Τραγουδιστής με την ορχήστρα του παίζουν στην δεξίωση ενός ιατρικού συνεδρίου.

Αρχίζει η ορχήστρα και παίζει κάποια ορχηστρικά ελαφρά κομμάτια ώσπου να βγει ο τραγουδιστής. Την ώρα εκείνη λοιπόν πλησιάζει μια κυρία τον τραγουδιστή μας και του λέει.

- Κύριε Μ. Θα μας τραγουδίσετε λίγο Χατζιδάκι για να φάμε...;

Γύρισα λοιπόν από την αγαπημένη μου Κέρκυρα. Από την ηρεμία του χωριού και τη ζεστασιά του τζακιού.

Όμορφα, απλά καθημερινά πράγματα. Τώρα πάλι πίσω!

Αύριο φεύγω για Κέρκυρα.Για πρώτη φορά θα κάνω Χριστούγεννα στο χωριό μου…Χαίρομαι τόσο για αυτό!

Εδώ και δέκα χρόνια έκανα πάντα Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά σε εκάστοτε  νυχτερινό κέντρο που δούλευα και φυσικά πάντα στην Αθήνα. Φέτος οι μοίρα το έφερε να είμαι ελεύθερος (μέχρι στιγμής) από νυχτερινή εργασία έτσι βρήκα την ευκαιρία για κάτι διαφορετικό…

Μπροστά στο τζάκι, οικογενειακά, με τον κολλητό μου φίλο τον Άκη και τα άλλα παιδιά που δυστυχώς βλέπω λίγες μέρες τον χρόνο…!

Τέτοια εποχή φαντάζομαι οι δρόμοι θα είναι έρημοι. Ούτε τουρίστες, ούτε φασαρία…Ευκαιρία για βόλτα στις παραλίες, ευκαιρία για φωτογράφηση όμορφων τοπίων και εύρεσης θεμάτων για το blog… Ελπίζω να γυρίσω με νέες όμορφες ιδέες.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Σήμερα το πρωί με είχαν καλέσει να παρευρεθώ σε μια χριστουγεννιάτικη εκδήλωση και να συνοδέψω με τα κρουστά μου μία χορωδία.Ήταν η εκδήλωση ενός Κ.Α.Π.Η, στην οποία τα μέλη του είχαν σκηνοθετήσει ένα θεατρικό βασισμένο σε ένα παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά. 

Η ιστορία έχει ως εξής: Είναι μια κακιά μάγισσα που είναι τόσο κακιά που δεν της αρέσει οτιδήποτε που έχει μέσα του «καλό». Έτσι πίνει την πορτοκαλάδα με Κακαμάκι, το νερό το βάζει σε μικρά μπουκακάκια, το τηλεφωνό της έχει κακόδιο, πάει διακοπές στα Κακάβρυτα κτλ… Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να ακούει τα κάλαντα, της αρέσουν μόνο τα Κάκαντα.

Έλα όμως που οι ηθοποιοί, ερασιτέχνες και μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, είχανε τρακ, ξεχνάγανε τα λόγια, πηδάγανε σκηνές, έλεγαν άλλους στίχους κτλ… Πανωλεθρία σου λέω, ένας χαμός. Βέβαια δεν πτοήθηκαν με τίποτα και συνέχισαν κανονικά μέχρι το τέλος όπου ο κόσμος (οι υπόλοιποι δηλαδή παππούδες και γιαγιάδες) τους καταχειροκρότησαν και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Θρίαμβος δηλαδή….

Μπράβο τους λοιπόν!

Η Καίτη Γαρμπή,

η Καίτη Φίνου,

η Καίτη Γκρέυ,

η Καίτη Χωματά,

η Καίτη Λαμπροπούλου

η Καίτη Παπανίκα...

Οι Καίτηδες δηλαδή....

Tο πρωί που ξυπνώ δε σηκώνομαι

Απλώνω τα χέρια και τεντώνομαι,

Μένω για ώρες πάνω στο κρεβάτι

Με δυσκολία ανοίγει το μάτι.

Μου αρέσει να λιώνω στο στρώμα

Και όλοι με φωνάζουνε “χώμα”,

Το πάπλωμα μ’έχει πλακώσει

Κανένας δε μπορεί να με νοιώσει.

Τι ξάπλα, ατέλειωτη ξάπλα

Κρεβάτι διπλό να΄χω άπλα,

Την μέρα κοιμάμαι με ζήλο

Το βράδυ πηγαίνω για ύπνο.

Από τότε που γεννήθηκα μένω στα Κάτω Πετράλωνα. Μια ήσυχη  γενικά γειτονιά, κοντά στο κέντρο (σε 20 λεπτά με τα πόδια είσαι στην Ερμού), κοντά στον Πειραιά επίσης. Βολεύει ως τοποθεσία από πολλές απόψεις.

Θυμάμαι πιτσιρικάς που έβγαινα άφοβα στον δρόμο να παίξω μπάλα με τα άλλα παιδάκια, να κάνω ποδήλατο και να πάω μέχρι τα γήπεδα στο ρουφ για μπάσκετ.Γυρνάγαμε με το αυτοκίνητο από κάπου και ο πατέρας μου πάρκαρε έξω ακριβώς από το σπίτι….

Εδώ και κάτι χρόνια χτίζονται συνέχεια πολυκατοικίες, έχει μαζευτεί πολύς κόσμος εδώ. Έλληνες, αλλοδαποί, άσπροι, σκούροι, μαύροι, κίτρινοι και μπλε κόκκοι… Αποτέλεσμα, για να παρκάρεις πρέπει να γυρνάς κάνα τεταρτάκι γύρω γύρω σαν τη σβούρα, πόσο μάλλον να βρεις θέση έξω από το σπίτι σου… (όταν γίνεται κάτι τέτοιο βγάζω φωτογραφία να θυμάμαι την στιγμή…) Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο από τετάρτη μέχρι και Σάββατο βράδυ που έρχεται στη γειτονιά μας και άλλος κόσμος…

Βλέπεις έχουμε την “τιμή” να  φιλοξενούμε στη περιοχή μας αρκετά νυχτερινά κέντρα επί της οδού Πειραιώς, ο Νότης με την Αποστολία, ο Ρέμος με την Μαρινέλα , ο Μητροπάνος με τη Γλυκερία, ο Κιάμος μόνος του… όλοι αυτοί έχουν το parking τους και την βολεύουν μια χαρά, με εμάς τι θα γίνει ρε παιδιά…;

Σχολικός επιθεωρητής παλαιών αρχών κάνει επίσκεψη σε δημοτικό σχολείο. Μπαίνει μέσα στην τάξη.

-Καλημέρα κύριε επιθεωρητά.

-Εσένα στη γωνία πώς σε λένε;

-Μιχάλη κύριε

-Μιχάααλη, ζντουπ (πέφτει καρπαζιά) Μιχαήλ σε βαφτίσανε παιδί μου.. έτσι σε λένε… Εσένα στο πρώτο θρανίο, πώς σε λένε;

-Μανώλη κύριε

-Ζντούπ (και άλλη σφαλιάρα). Ακούς εκεί Μανώλης…. Εμμανουήλ σε λένε νεαρέ μου…

Πλησιάζει και ένα παιδάκι που τα είχε παίξει από τον φόβο του...

-Εσένα μικρέ μου πως σε λένε;

-Εεε, Πετρουήλ κύριε…..

‘Όλα ξεκίνησαν πριν μερικούς μήνες όταν μια φίλη μου έφερε να ακούσω ένα cd ενός group από την Ισπανία.Αυτό ήταν…. Έμεινα από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Ο Συνδυασμός  του Flamenco, Hip Hop, Soul και Punk. Κάνει αυτό το group τόσο ξεχωριστό…

Είχα προμηθευτεί το εισιτήριο πολλές μέρες πριν. (Βασικά ήταν δώρο για τη γιορτή μου).

Ήρθε η ώρα των  Ojos de Brujo. “Τα μάτια του Μάγου” όπως μου είπε η φίλη που γνωρίζει Ισπανικά!

Τα φώτα σβήνουν και ένας προβολέας ανάβει στην χορεύτρια του group και ένα καθαρό Flamenco αρχίζει… Η συνέχεια εκρηκτική! Ο Συνδυασμός της κλασσικής Flamenco κιθάρας με τα σκρατς του D.J. , τα εκπληκτικά κρουστά, τον καταπληκτικό μπασίστα, και το ραπάρισμα της φωνής έφτιαξαν αμέσως ένα κλίμα τέλειο!

Αυτό που έβλεπες πάνω στη σκηνή είναι ανθρώπους να γουστάρουν τρελά αυτό που κάνουν, Όλοι σε εγρήγορση, να χορεύουν, να εκστασιάζονται και να αποδεικνύουν το δέσιμο τους και το πόσο καλοί μουσικοί είναι. Πραγματικά μια παρέα που το διασκεδάζει, δεν κάνει αγγαρεία, όπως πολλά άλλα group (άντε να πάρουμε τα φράγκα να πάμε να φύγουμε….)

Δεν είμαι πάντα σίγουρος

Δεν είμαι και χαμένος

Όχι δεν είμαι άγουρος

Ούτε και γινωμένος

Δεν είμαι ο εξυπνότερος

Δεν είμαι και βλαμμένος

Δεν είμαι ο πιο τίμιος

Μα ούτε και πουλημένος

Δεν είμαι ανεπρόκοπος

Δεν είμαι φαντασμένος

Ποτέ δεν ήμουν ζεν πρεμιέ

Ούτε περιφρονημένος

Όχι δεν είμαι Superman

Δεν είμαι και μπασμένος

Δεν είμαι ο πιο ζωντανός

Μα ούτε και πεθαμένος

Δεν είμαι βουτυρόπαιδο

Δεν είμαι αλανιάρης

Δεν είμαι ντιπ αμόρφωτος

Ούτε και κουλτουριάρης

Δεν είμαι βέρος Έλληνας

Δεν είμαι Ευρωπαίος

Δεν είμαι punk ούτε ροκάς

Μα ούτε και Ζαγοραίος

Είμαι μετρίως μέτριος

και πάντα μετρημένος

Γι’αυτό και είμαι ο πιο τρελός

απ’όλους σας κρυμμένος

Φέτος τι να σου παρω ρε γαμώτο?

Κάθε χρόνο το ίδιο πρόβλημα...

Τι δώρα να πάρεις στους δικού σου...!

Ιστορία 1) Φίλος ντράμερ, ο οποίος έκανε και πρωινή δουλειά έπαιζε με γνωστό μαέστρο σε καλή και ¨ξεκούραστη¨ δουλειά.Ένα βράδυ κουρασμένος όπως ήταν από τις δουλειές και το πήγαινε έλα σε ένα χασάπικο και ενώ όλη η ορχήστρα έκανε φινάλε κανονικά, αυτός συνεχίζει να παίζει.Γυρνάνε και τι βλέπουνε; Είχε κοιμηθεί και έπαιζε μηχανικά τον ρυθμό….

Ιστορία 2)  Σε δουλειά με τον ίδιο μαέστρο παίζω εγώ τύμπανα αυτή τη φορά.Στην ορχήστρα είχαμε έναν καταπληκτικό jazz πιανίστα ο οποίος δεν είχε και καλή σχέση με την τεχνολογία… Του φέρνουν ένα ηλεκτρικό πιάνο τύπου clavinova (για όποιον ξέρει) με πολλά κουμπάκια πάνω του. Σε μια φάση σε ένα κομμάτι αργό και χαλαρό κατά λάθος πατάει κάποιο από τα κουμπιά και αρχίζει να χτυπάει ο μετρονόμος! Πολύ γέλιο, δεν ήξερε πώς να τον κλείσει, πάταγε άλλα κουμπάκια, αλλάζανε οι ήχοι, και όλα αυτά ενώ οι υπόλοιποι παίζαμε χωρίς να συμβαίνει τίποτα…

Εν τέλει έκλεισε τελείως το πιάνο…

Ιστορία 3) Παίζω με τον ίδιο μαέστρο σε συναυλία καλοκαίρι σε κάποιο νησί (δεν θυμάμαι ακριβώς). Όλα τα τραγούδια γραμμένα σε παρτιτούρες, στη σειρά και τακτοποιημένα μέσα στις ζελατίνες τους. Έρχεται η σειρά για μία μπαλάντα που αρχίζει μόνο με το πιάνο. Κατά λάθος αντί να γυρίσω στο ντοσιέ μία σελίδα, γυρίζω δύο και μόλις ο μαέστρος μετράει για να μπούμε αρχίζω Ζειμπέκικο….!Να ανοίξει η γη να με καταπιεί….. Τι άκουσα δε λέγεται…..

Μου είπες πως θα έρθεις βρέξει χιονίσει, και μου ήρθες μετά απο τρεις ώρες σαν βρεγμένη γάτα. Άρχισες κάτι δικαιολογίες ότι βράχηκε η μπέμπα αλλά εγώ κάτι τέτοια δεν τα τρώω.

Μούσκεμα τα έκανες πάλι, μου φαίνεται οτι θα στις βρέξω!

Σηκώθηκε όρθιος και της φώναξε ¨΄Αναμπελ μύγδαλα¨ αλλά δεν σταμάτησε, έτσι άρχισε και αυτός να τρέχει από πίσω της (ντυμένος) ώσπου την έφτασε. Την σταμάτησε και την ρώτησε γιατί τρέχει, αυτή του αποκρίθηκε ότι έκανε την βραδινή της γυμναστική.

Είχε έρθει διακοπές με ένα γκρουπ από το Πεκίνο, και θα καθόταν στην Ελλάδα για λίγες μέρες. Ήξερε ελληνικά από το σχολείο έτσι μπορούσαν να μιλήσουν άνετα. Ο Σεβλάχ της πρόσφερε το πανωφόρι του και την προσκάλεσε να κάτσει μαζί του.

Συζήτησαν όλο το βράδυ, είπανε πολλά πράγματα για τις ζωές τους και το ξημέρωμα τους βρήκε αγκαλιασμένους να κοιμούνται. Ήταν ώρα να φύγει, έπρεπε να γυρίσει πίσω στο χωριό αλλά δεν μπορούσε. Κάτι μέσα του τον εμπόδιζε… Μετά από κάποια ώρα είπε στην Τσου (έτσι ήταν το όνομα της εξωτικής φίλης μας) αν ήθελε να τα παρατήσει όλα και να πήγαινε μαζί του. Του είπε πως θα το ήθελε πολύ αφού ήταν το όνειρο της να ζήσει κάποτε στην Ελλάδα, ήρεμα με ένα καλό παιδί. Μόνο που τον παρακάλεσε ένα και μόνο πράγμα. Να είναι δημιουργικός, σκανδαλιάρης, ευφάνταστος, προκλητικός και παιχνιδιάρης στο sex.

Εμείς οι Βλάχοι, όπως λάχει…..

Τ       Ε      Λ       Ο       Σ  

Οδηγούσε για ώρες ακούγοντας πότε μουσική και πότε τον μονότονο θόρυβο της Μηχανής του τρακτέρ, έβλεπε τα τοπία να αλλάζουν και φανταζόταν πως θα ήταν όταν δει τη Θάλασσα. Δεν άργησε πολύ αυτή η στιγμή. Ξάφνου μετά από μια στροφή είδε νερά, πολλά νερά… όπως τότε με τις βροχές που είχε πλημμυρίσει όλος ο Θεσσαλικός κάμπος και είχαν καταστραφεί οι σοδειές και είχαν πνιγεί ζωά.

 Πλησιάζει πιο κοντά και την κοιτάζει για αρκετά λεπτά χωρίς να πει τίποτα. Σκύβει και πιάνει δυο βότσαλα και αφού τα επεξεργάστηκε για λίγο τους δίνει μία και ….πλατς!! Βάζει το χέρι του, μπρρρρρ, κρύο το νερό, άραγε πως μπαίνουν και κάνουν μπάνιο; Δεν κρυώνουν;

Σιγά σιγά έπεφτε το σούρουπο, ο καιρός ήταν καλός, ζεστός, χωρίς σύννεφα και αποφάσισε να περάσει το βράδυ του στην παραλία. Βγάζει λοιπόν ένα παλιόρουχο το στρώνει κάτω και ξαπλώνει. Κλείνει τα μάτια και ακούει τα κύματα να σκάνε στην ακτή. Ένιωθε τόσο ήρεμα και γαλήνια ακούγοντας αυτόν τον μονότονο αλλά τόσο όμορφο και ξεχωριστό ήχο. 

Η ώρα είχε περάσει και το φεγγάρι είχε γαντζωθεί για τα καλά στον έναστρο ουρανό. Ένα μεγάλο ολοστρόγγυλο φεγγάρι που νόμιζες ότι αν απλώσεις το χέρι σου θα το πιάσεις. Ο Σεβλάχ ξαπλωμένος στα βότσαλα ακούει έναν ήχο από μακριά. Αυτός ο ήχος όλο και πλησίαζε και γίνονταν πιο γρήγορος ώσπου μια σκιά άρχιζε να πλησιάζει και σε λίγα δευτερόλεπτα μπορούσε να δει ξεκάθαρα μια Κινέζα να τρέχει γυμνή.

Ώστε υπάρχουν! Σκέφτηκε από μέσα του……..

Συνεχίζεται…

Μια φορά κι ένα καιρό, στη μακρινή Θεσσαλία ζούσε ο Σεβλάχ.

Άνθρωπος της περιπέτειας και της αναζήτησης, όμως η ζωή δεν του επέτρεψε ποτέ να φύγει από τα Τρίκαλα, αν και το ήθελε σαν τρελός να κάνει ένα ταξίδι. Αυτό που ήθελε όσο τίποτα άλλο ήταν να δει πως είναι η θάλασσα, καθώς οι εξερευνήσεις του περιορίζονταν πάντα μέχρι τα γύρω χωριά…

Ζούσε ήσυχα σε μια στάνη, παρέα με τα πιστά του πρόβατα. Τα απογεύματα έπαιρνε το Τρακτέρ και πήγαινε στο καφενείο για καμιά πρέφα και το βράδυ το πέρναγε σερφάροντας στο Internet (εκτός από τις Κυριακές που έβλεπε Super Deal…) 

Η Οικογένεια του είχε σκορπίσει στα 4 σημεία του ορίζοντα και τον είχαν ξεχάσει. Τελευταία είχε μάθει ότι η Μάνα του ήταν στην Αθήνα και δούλευε λαντζέρα στο Πετρέλη. Ο πατέρας του είχε ξελογιαστεί από μια Ουκρανή χορεύτρια που του έτρωγε τη σύνταξη, ενώ ο μεγάλος του αδερφός είχε παντρευτεί στην Ολλανδία με κάποιον Κυριάκο….

Είχε φτάσει Άνοιξη, ο καιρός πια ήταν πολύ καλός, τα πρόβατα σε εξαιρετική φόρμα και το τυρί έπηζε αργά αργά στα βαρέλια. Όλα πήγαιναν καλά και Σεβλάχ ήταν σε πολύ καλή διάθεση, έτσι αποφάσισε πώς ήταν ώρα να πάει το ταξίδι που τόσο ποθούσε.

Βάζει σε ένα ταγάρι μια αλλαξιά ρούχα, δυο τρία κεφάλια τυρί, φοράει στο λαιμό το Mp3 player με τραγούδια που είχε βρει από το MusicHeaven βάζοντας κάθε τόσο topic με θέμα ¨Ψάχνω τραγούδι¨ , ξεπαρκάρει το φρεσκοπλυμένο Τρακτέρ και ξεκινά για την μικρή του περιπέτεια!

Συνεχίζεται…..