Χαμογελώ. Ή μήπως θα 'πρεπε να κλαίω;

Όχι. Xαμογελώ που σε βρήκα. 

Μέσα απ' το σκοτάδι το φως. Και μέσα απ' τη λύπη η χαρά. Θα 'πρεπε να το ξέρω πια. Τόσα χρόνια με μεγάλωσες, με ωρίμασες, με γέμισες με τα πλούτη σου.Θα 'πρεπε να το ξέρω. Δε θα μ' άφηνες έτσι.

Ήταν η στιγμή της μεγάλης θλίψης, όταν τα όνειρα σβήνουν, οι ελπίδες πεθαίνουν, τα μάτια δακρύζουν και το κεφάλι γέρνει προς τη γη. Μαύρες μέρες σε μαύρους κύκλους, πολιορκημένες απ' το τίποτα.

Μα θα 'πρεπε να το ξέρω. Γιατί -όπως παλιά- με τον στερνό σου καρπό,  μου φανέρωσες τα μεγαλύτερά σου δώρα. Και μέσα απ' τα κλαδιά των φοινίκων, έγινα Φοίνικας και μέσα απ' τη στάχτη μου ανέτειλα σαν αναστημένο άστρο μες το σύμπαν. Έτσι απλά. Νύχτα νεκρή σε Νύχτα φεγγαρόλουστη. Νύχτα δεμένη στην ψυχή μου και μέρα φωτεινή. Μέρα γαλάζια, χρυσαφένια. 

Μοιάζεις κιόλας μακρινό. Σε κρατώ, να μη ξεγλιστρήσεις ανάμεσα απ' τα δάχτυλά μου, να ζήσω μιαν ακόμα στιγμή σε χώρα εξωτική, χώρα λαμπρή με ανέμους και πύρινες ελπίδες. Κι όλο σε χάνω, κι όλο μικραίνεις. Μα δεν τολμώ να σε χαιρετήσω, δε το βαστάει η καρδιά μου.

Κλαίω. Ή μήπως θα 'πρεπε να χαμογελώ; 

Όχι. Κλαίω που σε χάνω.