Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει το γεγονός ότι όταν η Σελήνη (ή ο Ήλιος) βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα φαίνονται μεγαλύτερη. Πού όμως οφείλεται αυτό; Όσο απίστευτο κι αν μοιάζει, πλέον οι επιστήμονες να καταλήγουν ότι δεν οφείλεται σε κάποιο φυσικό φαινόμενο, αλλά καθαρά σε ένα σφάλμα που κάνει η αντίληψή μας.

Λόγω του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον ουράνιο θόλο τείνουμε να θεωρούμε τα αντικείμενα που είναι κοντά στον ορίζοντα πολύ πιο μακριά από τα αντικείμενα που βλέπουμε κοντά στο Ζενίθ. Με λίγα λόγια όταν το φεγγάρι είναι κοντά στον ορίζοντα νομίζουμε ότι είναι πιο μακριά απ' ότι όταν είναι πχ στις 60 μοίρες ή πάνω απ' το κεφάλι μας. Ενώ λοιπόν στην πραγματικότητα η Σελήνη έχει ακριβώς το ίδιο φαινόμενο μέγεθος σε όποιο σημείο του ουρανού και αν βρίσκεται, θεωρώντας ότι ο ορίζοντας είναι πιο μακριά έχουμε την αίσθηση ότι η Σελήνη  είναι μεγαλύτερη. Τα ίδια ισχύουν και για τον Ήλιο. 

Αυτό είναι ένα σφάλμα της αντίληψης που ωστόσο είναι αναγκαίο για να αντιλαμβανόμαστε τα μεγέθη πάνω στην Γη. Για παράδειγμα, ένας ανθρωπος που βρίσκεται πολύ μακριά μπορεί να μοιάζει να έχει το μέγεθος ενός εντόμου, όμως αν εκείνη την ώρα περάσει ένα έντομο σε κοντινή απόσταση, ακόμα και αν τα δύο αυτά αντικείμενα (άνθρωπος και έντομο) μοιάζουν να έχουν το ίδιο μέγεθος, η αντίληψή μας θα "αποφανθεί" ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερος. Αυτό γίνεται γιατί τείνουμε να θεωρούμε ότι όταν δύο αντικείμενα μοιάζουν να έχουν το ίδιο μέγεθος το μεγαλύτερο είναι εκείνο που είναι πιο μακριά (πράγμα που είναι σωστό). Το πρόβλημα λοιπόν με τη Σελήνη είναι ότι θεωρούμε ότι βρίσκεται πιο μακριά όταν είναι κοντά στον ορίζοντα με αποτέλεσμα αυτόματα να την θεωρήσουμε μεγαλύτερη απ' ότι όταν είναι σε υψηλότερα σημεία του ουρανού.

Το ότι η Σελήνη έχει ακριβώς το ίδιο μέγεθος κοντά στον ορίζοντα και στα άλλα σημεία του ουρανού μπορείτε να το διαπιστώσετε πολύ εύκολα είτε φωτογραφίζοντάς την και μετρώντας το μέγεθός της πάνω σε φιλμ είτε κρατώντας σταθερά με το χέρι κάποιο αντικείμενο και συγκρίνοντας το μέγεθός του με το φαινόμενο μέγεθος της σελήνης στα διάφορα σημεία της τροχιάς της.

Για μια αναλυτική περιγραφή του φαινομένου και για συμπληρωματικές ερμηνείες πατήστε Εδώ.

Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι τραβηγμένη με το τηλεσκόπιό μου τον περασμένο Ιούλιο. Για να την δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση πατήστε Εδώ.

“These are the voyages of the starship Enterprise, its continuing mission to explore strange new worlds, to seek out new life and new civilizations, to boldly go where no man has gone before”

Μία απ' τις αγαπημένες μου σειρές, ίσως η αγαπημένη μου, ήταν η σειρά Star Trek: The Next Generation. 

Νομίζω αυτή η σειρά, όπως και οι ταινίες βέβαια με το παλιό cast εξέφρασε αυτό που αναζητά κάθε λάτρης του διαστήματος και της αστρονομίας. Την εξερεύνηση του σύμπαντος, την αναζήτηση νέων μυστηρίων, και νέων συνόρων που να ξεπερνούν ό,τι έχουμε φανταστεί εώς τώρα. Η ιδέα ενός (αστρό-)πλοιου που ταξιδεύει στον ωκεανό του διαστήματος με κύριο στόχο την εξερεύνηση του αγνώστου δεν είναι κάτι καινούριο σαν ιδέα. Πρόκειται στην ουσία για την ανάγκη του ανθρώπου να μαθαινει, να πλουτίζει τις γνώσεις του, να κατακτά την αλήθεια με κάθε κόστος.

Η συγκεκριμένη σειρά όμως δεν ήταν μια απλή σειρά επιστημονικής φαντασίας που απλά προσφέρει κάποιο θέαμα και μετά την ξεχνάς. Ήταν ένα όραμα για το μέλλον της ανθρωπότητας, μία αισιόδοξη εκδοχή του πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν οι ανθρώπινες κοινωνίες: Δεν υπήρχε πια πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων, δεν υπήρχε χρήμα, σκοπός είναι ο πλούτος των γνώσεων και σε αυτό είναι ταγμένοι οι ταξιδιώτες του Enterprise.

Δυστυχώς μετά το πέρας αυτής της σειράς οι συνέχειες (Star Trek Deep Space Nine, Star Trek Voyager, και Star Trek Enterprise) δεν είχαν ούτε την ίδια έμπνευση ούτε την ίδια επιτυχία. Ίσως να φταίει ότι όταν δημιουργήθηκαν, ο εμπνευστής του Star Trek (Gene Rodenberry) είχε ήδη πεθάνει. Ειδικά για το πρώτο (deep space nine) η αναζήτηση του αστρόπλοιου enterprise αντικαταστάθηκε από έναν στάσιμο διαστημικό σταθμό όπου τα μισά επεισόδια κατέληγαν να είναι κουτσομπολιό για τις σχέσεις μεταξύ των μελών του πληρώματος, ενώ τα άλλα μισά είχαν ένα πολύ σκοτεινό υπόβαθρο: τον διαρκή πόλεμο με μία νέα δύναμη, τους "Dominion". Σίγουρα όλα αυτά απείχαν πολύ απ' το αρχικό όραμα του Rodenberry για μια ειρηνική διαστημική εποχή όπου σκοπός είναι ο πλούτος των γνώσεων...

Όπως και να 'χει, το Next Generation θεωρείται η καλύτερη σειρά Star Trek και είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα σε DVD αλλά μόνο με αγγλικούς υπότιτλους.

Ειδικά απ' την 3η σεζόν και μετά (συνολικά ήταν 7) δύσκολα έβρισκες επεισόδιο που να μην σε καθηλώσει, ενώ οι ηθοποιοί βελτιώνονταν όλο και περισσότερο. Πρωταγωνιστής ήταν βέβαια ο γνωστός Patrick Stewart (στον ρόλο του Captain Jean-Luc Picard) που έδωσε εξαιρετικές ερμηνείες.

Για περισσότερα σχετικά με τη σειρά και τους ηθοποιούς πατήστε Εδώ