Θυμάστε αλήθεια εκείνη την σειρά της πάλαι πότε ΕΡΤ-2; Έξυπνοι διάλογοι, χιουμοριστικές καταστάσεις και βασισμένη στο βιβλίο του με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο και τη γυαλαμπούκα του, ιδανική καρικατούρα στρατοδίκη και φυσικά την 2η κατά σειρά γκόμενα των 80΄ς (πρώτη ήταν η Καίτη Φίνου) Ελένη Φιλίνη στον ρόλο της δυναμικής-μαχητικής-φεμινίστριας δικηγόρου. Αλλά μη φοβάστε δεν πρόκειται για ακόμη ένα αφιέρωμα στα 80΄ς αλλά στο γεγονός της ορκωμοσίας καθαυτό.

Θυμάμαι ακαθόριστα από το μάθημα των θρησκευτικών ότι λέει απαγορεύεται να ορκιζόμαστε, έλα που όμως θες δε θες μπαίνεις στο λούκι αυτό. 

Οι δυο ακραίες απόψεις που εκφράζονται επί του θέματος συνοψίζονται στα εξής:

1ον Ο αντιδραστικός: Σιγά το πράγμα, μια μπούρδα και μισή, οι φλώροι φοράνε τα παπιγιόν, οι γκόμενες τα ξώπλατα, πατσουλιά παντού-ούτε στο Romeo τέτοιο πράγμα-οι επίσημοι σου βγάζουν έναν δεκάρικο της κακιάς ώρας, οι θείτσες στην εξέδρα παραληρούν και μετά νασου οι φωτογραφίες, τα φτηνιάρικα μπουκέτα των 5 ευρώ, μικροαστισμοί του κερατά λέμε! 

2ον Ο ζω μόνο και μόνο για αυτή τη στιγμή: Υπέροχο συναίσθημα, η ανταμοιβή μακροχρόνιων κόπων, ωραίος κόσμος, η μαμά συγκινημένη, οι επίσημοι δίνουν ρέστα, μια στιγμή μοναδική! 

Οι πρώτοι σκάνε σε τέτοια όσο πιο ατημέλητοι μπορούν, μακάρι και με φανελάκι (έχει γίνει στο ΕΜΠ), ύφος βαρύ και άμα λάχει ορκίζονται και με το αριστερό χέρι έτσι για σπάσιμο αν και συνήθως δεν πάνε καν.

Οι δεύτεροι σκάνε με επιβαλλόμενη κουστουμιά, χαμόγελο δελφινιού και τους περιμένει και μια ανθοδέσμη, ενώ βγάζουν τόσες φωτογραφίες σε μια ώρα, όσες βγάζει ο DEOS σε ένα ΣΚ στο Ναύπλιο (δηλαδή μιλάμε για πολύ πράγμα). 

Αυτά τα γράφω ορμώμενος από την ορκωμοσία της αδερφής μου την προπερασμένη Δευτέρα στο Πάντειο. Λοιπόν το πιστεύετε είτε όχι σε ένα αμφιθέατρο 400 ατόμων όπως είναι αυτό του Σάκη Καράγιωργα και για 40 άτομα που ορκιζόντουσαν, δε βρήκα θέση να καθίσω! Η εξελιγμένη μαθηματική επιστήμη λέει 40 τα άτομα, 400 χωράει η αίθουσα, άρα ο καθένας έφερε μαζί του 10 νοματαίους, 40X100=400, και αλήθεια γιατί δεν έδωσα τότε 1η Δέσμη ήθελα να’ξερα.

Οι επαγγελματίες φωτογράφοι ήταν άπειροι των αριθμό και επιθετικοί σαν καρχαρίες που μύρισαν αίμα, ειλικρινά κουράστηκα με τόσες φωτογραφίες και καυγάδες του τύπου…Κοίτα εδώ…σιγά μη κοιτάξει εσένα κοίτα το πουλάκι χρυσό μου…θα μας φας το μεροκάματο τι καταλαβαίνεις;-Πήρα τόσες επαγγελματικές κάρτες (φωτογράφων) όσες δεν είχα πάρει στη HELEXPO.  

Γενικά όμως ήταν καλά, άσε που λουλούδιασε το μάτι μου με τόσο ωραίο γυναικόκοσμο (κατόπιν εξονυχιστικής πανελλαδικής έρευνας σε ΑΕΙ και ΤΕΙ το Πάντειο έχει μακράν τις πιο καλοβαλμένες τύπισσες).

Αρκετά διαφορετικά τα παραπάνω, απ’ότι είχα συνηθίσει στο Ιόνιο, εκεί τα πράγματα είναι οικογενειακά, λίγος ο κόσμος και φυσικά οι φωτογράφοι μόνο ερασιτέχνες-συγγενείς και φίλοι. 

Το κτίριο που έλαβε χώρα η σεμνή τελετή είναι αυτό της Ιόνιου Ακαδημίας (φώτο), ωραία ανακαινισμένο το πρότυπο Πανεπιστήμιο που είχε ιδρύσει ο Γκίλφορντ στα 1804 και τώρα στεγάζει την Πρυτανεία του Ιονίου.

Η δική μου ορκωμοσία η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν όπως την περίμενα, καθώς λόγω καταλήψεων έπιασε αρχές Ιούλη και όλοι οι φοιτητές είχαν φύγει πέραν από αυτούς που ορκίζονταν και κάτι ξέμπαρκα ρεμάλια. Βέβαια καθότι φαντάρος μου ήρθε λουκούμι η 5νθημερη φοιτητική, αλλά όσο να’ναι μου έλειψε το μπούγιο που θα γινότανε αν είχαμε απαρτία. Κατά τα’άλλα …ορκίζομαι κτλ, μαμά δακρύζουσα, αδερφή χαβαλεδιάζουσα, πρόσωπο με ζηλευτό μαύρισμα (φανταρίστικο βέβαια αλλά εγώ άφηνα να εννοηθεί ότι ήταν χαβανέζικο) μετά καφέ στο Λιστόν και αυτά, ά! Μη ξεχάσω ήταν και η 1η φορά που κάποιος μου πρόσφερε λουλούδια (μια Κύπρια φίλη που έμενε καλοκαίρι Κέρκυρα ούσα αρραβωνιασμένη με ντόπιο), μια ευχάριστη όσο και αναπάντεχη έκπληξη που μου έφερε και κάποια αμηχανία (βλέπετε προτιμώ να προσφέρω λουλούδια –χα-παρά να δέχομαι) αλλά μην είμαστε και αχάριστοι έτσι δεν είναι; 

Η άλλη ορκωμοσία μου είχε διαφορετική γεύση και ήταν στο Πάντειο (το έχουμε κάνει οικογενειακή υπόθεση) για το μεταπτυχιακό. 5 νοματαίοι μετρημένοι, κανα δυο γονείς και τίποτε άλλο, σαν κλειστή οικογενειακή συγκέντρωση ένα πράγμα. Το ιδιαίτερο (για μένα τουλάχιστον) ήταν ότι έγινε μέσα στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτιρίου με την 1930’ς μεσοπολεμική αισθητική περιλαμβάνουσα τοιχογραφίες (προεξέχουσα αυτή του Αριστοτέλη) και γενικά μια αίσθηση πολυκαιρισμένης σοφίας να κυριαρχεί. Στην ίδια αίθουσα πριν από περίπου 40 χρόνια βρισκόταν για τον ίδιο σκοπό και ο πατέρας μου, με το κουστουμάκι-σήμα κατατεθέν των φοιτητών στα 1960’ς και χαμόγελο συγκρατημένης αισιοδοξίας. Κύκλους που κάνει πάντως η ρουφιάνα η ζωή!

Και αξίζει τον κόπο να αναφερθώ και σε μια (την κορυφαία) που παρακολούθησα ως θεατής.  

Να το πάρουμε από την αρχή μια ωραία ημέρα κατεβαίνω στον Πειραιά για να πάω Κέρκυρα για να δω τον mpriza να κάνει κάτι που στην αρχή φαινόταν σχεδόν απίθανο να συμβεί τουλάχιστον πριν το 2018-να παίρνει πτυχίο (πραγματικό θαύμα αν αναλογιστείτε ότι τα πρώτα χρόνια πέρναγε τόσα μαθήματα, όσα γκολ βάζει και ο ΠΑΟ  σε κάθε παιχνίδι).

Πάω λοιπόν και μπαίνω στο αμάξι με τον Γιώργο, τον πατέρα του, τη μητέρα του, τον μικρό του αδερφό, την γιαγιά του, την φίλη της γιαγιάς του, τον θείο του τον Μανούσο, τον ξάδερφο του τον Σήφη, έναν κολλητό του πατέρα του από το στρατό, μια κοπέλα αγνώστων λοιπών στοιχείων (πώς το έλεγε εκείνη η διαφήμιση; Πόσοι Ιταλοί χωράνε μέσα σε ένα ΦΙΑΤ;) με λίγα λόγια όλο το mprizεικο.  

Το ταξίδι έγινε σε χρόνο τζετέ, καθώς ο πατήρ mprizas το θεωρεί προσωπική προσβολή ο δείκτης της μπέμπας του να πέσει κάτω από 180. Φτάσαμε το λοιπόν στον πολυαγαπημένο Αρίωνα και βούρ για μια ακόμη Corfu by night μέχρι το ξημέρωμα, όπου καπάκι την κάναμε για την ορκωμοσία.

Τώρα στην Ακαδημία ο δήμαρχος έλειπε, ο νομάρχης το ίδιο, δεν πήρε το μάτι μου πουθενά τον περιφερειάρχη αλλά όλες οι υπόλοιπες αρχές, σύσσωμες οι φοιτητικές παρατάξεις, οι πρόσκοποι, η Μητρόπολη και το fun-club δήλωσαν βροντερό παρών-κοινώς ο μπαγάσας είχε το μισό αμφιθέατρο δικό του. Φυσικά και έγινε ο χαμός μόλις το χαρτάκι του πτυχίου άλλαξε χέρια, ενώ είμαι σίγουρος ότι ο καθηγητής (νομίζω ο Σοφιανός) είχε ένα βαθύ χαμόγελο που δεν οφειλόταν τόσο στα συγχαρητήρια όσο στο…άντε και καλά ξεκουμπίδια. 

Στην ορκωμοσία αυτή, ήταν και η τελευταία φορά που πήγα Κέρκυρα και αισθάνθηκα φοιτητής ξανά, καθώς οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν ακόμη εκεί, στο Λιστόν παίζανε κρίκετ και ο φραπές ήταν νερόπλυμα, δηλαδή όλα ακριβώς όπως τα είχα αφήσει. Την επόμενη φορά που ξανανέβηκα, λείπανε σχεδόν όλοι, ο καφές στο Λιστόν περιέργως βελτιώθηκε αισθητά και η μόνη σταθερή αξία ήταν το κρίκετ, όλα τα υπόλοιπα είχαν αμετάκλητα αλλάξει.

Στιγμές-στιγμές είναι η ζωή, μια από αυτές μπορεί να είναι και η (όποια) ορκωμοσία, τίποτε λιγότερο μα και τίποτε περισσότερο.

Ασφάλεια για όλη τη ζωή σου λένε, ναι αλλά εγώ που είχα διαβάσει σε τοίχο παντειακό σύνθημα αριστερό τε και αναρχικό «Όποιος θέλει ασφάλεια να γίνει ασφαλίτης».

Οι εργάτες καθαριότητας απεργούν για …συνεχόμενη ημέρα, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι αστυνομικοί- κοινόν τούτων όλων; Το δημόσιον Ταμείον-αντίθετα οι ντελιβεράδες, οι σεκιουριτάδες, οι υπαλληλοι των 600 ευρώ και 10 ωρών ημερησίως γιατις δεν απεργούν ποτέ; Ό ευρών αμοιφθείσεται μετά γλυφητζούρεως.

Η χώρα είναι ένα απέραντο τρελοκομείο, τριτοκοσμικές εικόνες μας κατέκλυσαν, είμαστε οίκος ανοχής (εντάξει μπουρδέλο το λέμε στα καλά ελληνικά), συγνώμη αλλά τα τρελοκομεία, τις Χώρες Τρίτου Κόσμου και τους οίκους ανοχής (τα μπουρδέλα επιμένω political correct) τα ρώτησε κανείς τη γνώμη τους για την παρομοίωση, ή ακόμη τα έχει δει κανείς από κοντά και τα ξέρει για να τα υποβαθμίζει έτσι; Φαντάζομαι έναν οίκο ανοχής (μπουρδέλο) να κάνει απεργία και να λένε αι κορασίδαι, Ελλάδα γίναμε!

Και να κλείσουμε και ποιητικώς και άκρως κουλτουριαρικώς,

                      Η ωραία Ελλάς

Ξεύρεις την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα

που κοκκινίζ' η σταφυλή

και θάλλει η ελαία;

Ω δεν την αγνοεί κανείς,

είναι η γη η ελληνίς!

Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί, τι μας έχει αφήσει ως κληρονομιά ο κομμουνισμός υπαρκτός και ανύπαρκτος (καλύτερα βάλτε εδώ θεωρητικός) σε επίπεδο συνείδησης;

Πολλά που είτε τα καταλαβαίνουμε, είτε όχι, όπως η έννοια των καθολικών κοινωνικών δικαιωμάτων (κρίμα που δεν ισχύει το ίδιο και για τις υποχρεώσεις), εργασιακά προνόμια (εδώ μάλιστα αλλά σε μια ανταγωνιστική κοινωνία αυτά πάνε περίπατο), όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι (ναι εμένα μου λες, πάντα κάποιοι θα είναι πιο ίσοι από τους άλλους που θα’λεγε και ο Όργουελ τόσο στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ , όσο και στις ΗΠΑ),  ας βάλουμε όμως μια τελεία γιατί το θέμα αυτό είναι τεράστιο, εν εξελίξει και δεν γουστάρω να χαρακτηρίζω κάτι τόσο μεγάλο με 1-2 ατάκες. 

Η ουσία είναι ότι το θετικό πνεύμα του κομμουνισμού έστω και αν δεν εφαρμόστηκε, άφησε τα ιδεολογικά του στίγματα στο συλλογικό ασυνείδητο και παραμένουν εκεί για όποιον ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με ένα μεγάλο κοινωνικό-πολιτικό-ιδεολογικό-ρεύμα και τι είπε, πώς τα εφάρμοσε και τι άφησε εν τέλει  ως παρακαταθήκη.

Καλά ως εδώ, το στριπτιζάδικο όμως που κολλάει;

Κολλάει, αρκεί πρώτα να αναφέρω και μια έννοια που έμαθα στο Πάντειο, αυτή του αναστοχασμού. Αναστοχασμός απέναντι στο παρελθόν είναι, να το αφουγκράζεσαι, να το μελετάς, να το ψηλαφείς και να μετουσιώνεις στο παρόν εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεσαι, δηλαδή να κάνεις κομμάτι του εαυτού σου το χτες προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις του σήμερα.  

Αντίθετη έννοια είναι ας πούμε η νεωτερικότητα που θέλει να μεταφέρει αυτούσιο το «αγνό», εξιδανικευμένο και μυθοποιημένο παρελθόν στο σήμερα. Αυτό κάνανε και κάνουν διαχρονικά όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα και αυτό κάνει και η κορυφαία δύναμη αλλοίωσης συνειδήσεων η διαφήμιση όπου παίρνει τις παραδοσιακές αξίες και τις κάνει …στο βουνό οι γιαγιάδες πλέκουν, κουτσομπολεύουν και ετοιμάζονται να πάνε εσπερινό και τσουπ να τα σουπερ ντουπερ κινητά και να μιλάνε μάγκικα με τον εγγονό στο Λονδίνο-αν το σκεφτείτε θα δείτε ότι οι πλείστες διαφημίσεις χτυπάνε στο θυμικό και στη μεταφορά του παρελθόντος στο σήμερα.

Στις περιπτώσεις όπου η παράδοση γίνεται νεωτερικό πρόταγμα, μιλάμε για φολκλόρ. 

Αρκετα με το Παντειακό μπλαμπλα, στον αναστοχασμό λέμε ναι (που θα’λεγε και ο Λουκιανός) και να μια πολύ καλή περίπτωση του, και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τον φίλο μου Φώτη (κόκκινος μέχρι το κόκκαλο άρρωστος ΚΚΕς και γαύρος μαζί) και από τους καθηγητές μου στο Πάντειο που σίγουρα θα φρίξουν που βρίσκω αναστοχασμό μέσα από ένα στριπτιτζάδικο,

Μάλιστα στριπτιτζάδικο και συγκεκριμένα το περί ου ο λόγος Lust Lady (Λάγνα Γυναίκα-πιασάρικος τίτλος δε μπορείς να πεις) και για όσους ξεκίνησαν ήδη για εκεί κάντε κράτει μάγκες (και μαγκίτισσες είναι της μόδας τελευταία) γιατί αυτό δεν βρίσκεται στη Συγγρού αλλά στην Avenue-κάτι, στο Σαν Φραντσίσκο των ΗΠΑ. 

Εκεί τώρα τι έγινε; Μια ωραία πρωία όλες οι εργαζόμενες σκάσανε 400.000 πράσινα (αυτά με τον Μπαρμπα Σαμ απάνω) και (κοίτα να δεις φίλε μου τι σου κάνουν τα φιλοδωρήματα) το αγοράσανε το μαγαζί. Αυτό ήταν μόνο η αρχή καθώς δεν το παίξανε μπόσηδες και οι «πιο ίσες» να ρίξουνε στην εκμετάλλα τις φτωχότερες, ποσώς, όλες συμμετέχουν ισότιμα στην ιδιοκτησία και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικά και μέσω ψηφοφορίας.

Γιατί να μη γίνεται το ίδιο και στο δικό μας (το μας καλύπτει τα πάντα μας); 

Έχει και συνέχεια το πράγμα, λοιπόν το πιστεύετε ή όχι η πρώτη κίνηση των στρίπερς ήταν να «λύσουν» λίγο τον σφιχτό κορσέ των κανόνων αναφορικά με την εμφάνιση τους. Σύμφωνα με τη νέα απόφαση οι εργαζόμενες δεν οφείλουν να διατηρούν το κορμί τους (και το βάρος τους) σε συγκεκριμένο επίπεδο, ενώ πλέον προσλαμβάνονται γυναίκες με κάθε λογής σωματότυπο. Σωστές! Όχι στα ανορεκτικά μοντέλα, όχι και στις ανορεκτικές στρίπερ.

Ακόμη πιο ωραίο είναι το γεγονός ότι επίσης κατήργησαν τη νόρμα που τους απαγόρευε να έχουν όσα (και όπου) τατουάζ θέλουν, καθώς επίσης και την ύπαρξη λίστας που υπαγόρευε το πρέπον χρώμα στα μαλλιά. Στην τελική ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να ντύνεται(ή να γδύνεται το ίδιο κάνει), να κουρεύεται και να βγαίνει όπως θέλει (πόσο να κάνουν άραγε τα εισιτήρια για Σαν Φραντσίσκο;), όσο για τα γυναικεία τατουάζ, δηλώνω αμετανόητος λάτρης. 

Και επειδή δε γίνεται αριστερό κίνημα χωρίς επαναστατικότητα, να μια καινοτομία στο εν λόγω χώρο, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα του Lusty Lady στο κλαμπ έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν και πιο τροφαντές γυναίκες, που το σώμα τους υπερβαίνει το στερεότυπο της στρίπερ-τι λέγαμε πάνω για τις ανορεκτικές;

Και κομμουνισμός χωρίς θεωρητική προσέγγιση και διάβασμα, θυμίζει μακαρόνια χωρίς τυρί, τα κορίτσια αποδείχτηκαν και ατσίδες, καθώς οι νέες ιδιοκτήτριες ξεκίνησαν εντατικά μαθήματα διοίκησης επιχειρήσεων και η επιλογή τους μετά από τη μελέτη, ήταν να λειτουργήσουν εναλλακτικά και προπαντός δημοκρατικά. Δηλαδή κατάλαβαν ότι έπρεπε να ανοίξουν τα στραβά τους, να διαβάσουν 5 πράγματα και μετά να πάνε στην πράξη, πραγματικά υποκλίνομαι! 

Τώρα Κόμμα χωρίς επιτροπές, υποεπιτροπές, συνέδρια και τα σχετικά δε νοείται, έτσι δημιούργησαν και επτά υποεπιτροπές οι οποίες πραγματεύονται τα οικονομικά του μαγαζιού, το ασφαλιστικό, την αδειοδότηση, το φορολογικό, την ασφάλεια, το νομικό καθεστώς που διέπει την επιχείρηση καθώς και τις δημόσιες σχέσεις με τα ΜΜΕ. Το μάθανε καλά το μάθημα της Ιστορίας φαίνεται.

Και για να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι για τη λειτουργία του κόμματος, παρντόν του μαγαζιού, όλες οι προτάσεις, από το φορολογικό μέχρι την αγορά ενός χαλιού τίθενται επί τάπητος στη γενική συνέλευση. Όλοι οι εργαζόμενοι, από τις χορεύτριες, έως τους σερβιτόρους έχουν το δικαίωμα να καταθέσουν την πρόταση τους, η οποία θα τεθεί σε ψηφοφορία. Αυτές μάλιστα ρε παιδιά είναι ψηφοφορίες! Και όχι εκείνες του τύπου, «ψηφίστε ελεύθερα  Α! Παρεμπιπτόντως έχω κάτι εισιτηριάκια για ένα ταξιδάκι άνευ επιστροφής στη Σιβηρία μούρλια για όσους δεν κατάλαβαν τι ελευθερία παναπεί!» και να σου κάτι 99,8% και να σου και κάτι γκούλαγκ δια επιμορφωτικά σεμινάρια των ανεκπαίδευτων στην ονειρεμένη χειμωνιάτικη Σιβηρία. 

Αλλά τα κορίτσια μας είπαν όχι και προτίμησαν μια δημοκρατία αυθεντική, άμεση και ανοιχτή.

Βέβαια όπως κάθε τι το επαναστατικό, είχε ζόρια για να ρολάρει από την αρχή, καθώς άλλο θεωρία και άλλο πράξη και ο κόσμος μας να το ξέρετε δεν σου στρώνει κόκκινα χαλιά για να πατήσεις. Οι ίδιες οι εργαζόμενες μιλώντας στο Reuters τόνισαν ότι τα πρώτα χρόνια συνάντησαν πολλές δυσκολίες, οι οποίες με τον καιρό υπερκεράστηκαν και πλέον όλα κυλούν ρολόι.  

Λοιπόν και πολύ σοβαρά, αυτό είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτοργάνωσης, αυτοδιοίκησης (καμία σχέση με την τοπική) και άμεσης δημοκρατίας και γιατί όχι και ενός μετά (γουστάρω αυτό το μετά- πριν από τις λέξεις) κομμουνισμού, μάλιστα! (συγνώμη και πάλι ρε συ Φώτη και καθηγητές του Παντείου). Τα κορίτσια του Lust Lady, με τα 400.000 αγοράσανε το δικαίωμα στην ανεξαρτησία τους, στο να μην έχουνε κανένα νταβατζή πάνω από το κεφάλι τους, στο να εργάζονται με τους δικούς τους όρους, όρια και κανόνες, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΑΤΑ εκλεγμένους.

Η σούμα; Αυτή τη στιγμή ένα στριπτιτζάδικο στο Σαν Φραντσίσκο λειτουργεί πολύ πιο δημοκρατικά (άμα θες βάλε και σοσιαλιστικά-κομμουνιστικά), αυθεντικά και άμεσα (καλά από εμάς δεν το συζητώ καν) από τις περισσότερες (μην πω και όλες) χώρες στον κόσμο. 

Αλήθεια η επόμενη πτήση για Σαν Φραγκίσκο πότε να είναι;

Ο σκοπός του κάθε Έλληνα είναι να διοριστεί στο Δημόσιο, τώρα αν κάνει και οικογένεια, παιδιά ή κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι πάρεργο, πρώτα απ’όλα οφείλει απέναντι στην κοινωνία, τον εαυτό του και το σύμπαν ολάκερο, να διοριστεί.

Σε αυτόν τον τομέα η οικογένεια μου παλαιόθεν το έπιασε το νόημα της ζωής και μόλις εφευρέθηκε το Ελληνικό Δημόσιο κάθε μέλος θεώρησε σκοπό της ζωής του, πώς το έλεγε και ο Βουτσάς; "…το θέμα είναι να τρουπώσω, αμα τρουπώσω...δεν με κουνάει κανείς".

Και αν τρύπωσαμε λέει; Στα τεφτέρια του ένδοξου σογιού μου έχουμε πιάσει όλα τα πιθανά και απίθανα πόστα, ας πούμε θέλεις ένστολα σώματα; Έχουμε από χωροφύλακες σκέτους (σαν μια σκέτη από γκιουβέτσι ένα πράγμα) έως στρατηγούς με χρυσά σιρίτια, εκπαίδευση; Από δασκάλους έως καθηγητάδες στο Πανεπιστήμιο, Υπουργεία; Από κλητήρες έως και Τμηματάρχες Α΄(στο τσακ χάσαμε και μια γενική γραμματεία και όχι δε μιλάω για το Υπουργείο Πολιτισμού), Δήμους; Από διεφθαρμένους έως πολύ διεφθαρμένους κτλ.

Τελευταίος (και μάλλον πιο αδύναμος) κρίκος σε αυτή την μακραίωνη αλυσίδα είμαι εγώ, άρτι διορισθείς και έχοντας κατακτήσει το ελληνικό Έβερεστ και την απόλυτη ονείρωξη της μονιμότητας.

Λοιπόν έχοντας σερφάρει αρκετές ώρες στο διαδίκτυο και συμμετάσχει σε σχετικά φόρουμ, μπορώ να συνοψίσω την κατάσταση διορισμού στο Δημόσιο με την δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, με τον εξής αντιθετικό πίνακα Δημοσίου vs Ιδιωτικού.

 Ας ξεκινήσουμε με το Δημόσιο,

• Λίγα λεφτά / Σταθερά και αξιοπρεπή λεφτά και καλύτερα από πολλές δουλειές στον ιδιωτικό τομέα

• Έλλειψη δημιουργικότητας / Εξαιρετικό έως και λουφατζίδικο ωράριο εργασίας

• Περιορισμένες δυνατότητες εξέλιξης / Σίγουρη εξέλιξη

Ας πάμε τώρα και στο Ιδιωτικό τομέα,

• Πολλά τα λεφτά (Άρη) / Ναι αλλά για λίγους

• Δημιουργική και αποδοτική εργασία / Εξοντωτικό ή καλύτερα ανύπαρκτο ωράριο

• Μεγάλες δυνατότητες εξέλιξης / Μεγάλες δυνατότητες απόλυσης

• Ανεξαρτησία, είσαι το αφεντικό του εαυτού σου (όταν έχεις δικό σου μαγαζί) / Ανασφάλεια καθώς άμα την πατήσεις είσαι σαν την καλαμιά στον κάμπο

Και άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω αλλά πιστεύω ότι αυτά είναι τα βασικά. Εγώ πιστεύω πως γενικά είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας, ωστόσο δεδομένου ότι η εργασιακή ασφάλεια, τα λίγα αλλά σταθερά λεφτά και η αίσθηση του ανήκειν είναι και αυτά στην τελική, που κάνουν πολλούς Έλληνες να αναζητούν εκεί αποκούμπι. Κρατάω από ένα φόρουμ το εξής «εγώ θέλω όταν επιστρέφω σπίτι μου από τη δουλειά, ο ήλιος να λάμπει ακόμα».

Εντάξει τώρα θα μπορούσα να το παίξω υπεράνω και καλά να έλεγα τα (κατά βάση σωστά), ότι δηλαδή είναι αντιπαραγωγικό μια χώρα να θέλει να γίνει δημόσια (αν και γίνεται με την μεταφορά της λέξης), δεν είναι δυνατόν ο ιδιωτικός τομέας να λυώνει για να ζεί τους χαραμοφάηδες δημοσίους υπαλλήλους και η μαγκιά είναι να κάνεις κάτι έξω στον αληθινό κόσμο της αγοράς και όχι στο θερμοκήπιο του Δημοσίου…

Τα πιστεύω αυτά; Ναι αλλά με τι μούτρα να τα πω τώρα που διορίστηκα. Απλά χαίρομαι που πάω να δουλέψω σε τομέα που σπούδασα, γουστάρω και μ’αρέσει που όταν θα γυρνάω σπίτι μου ο ήλιος θα λάμπει ακόμα, όσο για τα λεφτά, δε βαριέσαι λίγα αλλά σταθερά μου αρκούν, για τα παραπάνω ας είναι καλά το καζίνο.

Ας κλείσω και με 3 ποιητικές-μουσικές αναφορές στο συνάφι μου (πια), με πρώτο τον διασημότερο αυτόχειρα δημόσιο υπάλληλο τον Καρυωτάκη στο πικρό και αντιπροσωπευτικό:

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία.

(Ηλεκτρολόγοι θα’ναι η Πολιτεία κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.

«Συν τη παρούση αλληλογραφία έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τούς απομένει, όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,

το βράδυ στις οκτώ, σαν κουρνιασμένοι.

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται νόμους, σκέπτονται το συνάλλαγμα,

τους ώμους σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι.

Αμαν αδερφάκι ψυχοπλάκωμα, θα μου πεις έτσι τα έζησε, έτσι τα έγραψε, μακάρι να έχουν αλλάξει έστω και λίγο.

Δεύτερος που τα χώνει με άλλο στυλ βέβαια είναι ο Παυλάρας ο Σιδηρόπουλος στο εξαιρετικό τραγούδι αλλά και βιντεάκι:

Αυτό αν και πιο χαβαλετζίδικο από του Καρυωτάκη, στην ουσία είναι πιο θλιβερό για όσους βρήκανε εκεί χάμου μια δουλίτσα και νομίζουνε ότι πιάσανε τον ταύρο απ’τα κέρατα και χάνουνε μέσα από τη ρουτίνα το νόημα της ζωής.

Και όπως λέγανε και τα συντρόφια, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, δίνοντας βάση στον Παυλάρα, οπότε έχουμε και λέμε, Τα 3 και 80; Τα’πιασα/ γκόμενα χαζή; Δεν έχω τώρα αλλά είχα παλιά οπότε μέσα και σ’αυτό/ Μοιάζω με τσόντα; Δε μπορώ να πω αλλά μπορεί κιόλας/ Σοβαρό παιδί με αφεντικού μουσούδα; Ελπίζω όχι/ Απ’τις 7 να ντύνομαι στην πένα για να μπώ στου ταύρου την αρένα; Πολύ φοβάμαι πως ναι αλλά πώς να το αποφύγω;/ Μοιάζω με μούμια αιγυπτιακή, με μαραμένο φύλλο; Μούμια δεν με έχει πει κανείς είναι η αλήθεια, όσο για μαραμένο φύλλο τσου/ Τέλος και για αυτοεξιλεωθώ πάντα βρίσκω χρόνο για πιοτί, ξημέρωμα και κιθάρα, όλα κι όλα όσο για τις ανωμαλάρες χμμ, παρεξηγημένη η λέξη, που επειδή δε με συμφέρει κάνω τουμπεκί. Η σούμα; Το τραγούδι αυτό θέλω δε θέλω με εκφράζει σε πολλά και αυτό είναι η αλήθεια, πάλι θέλω δε θέλω.

Και για να ελαφρύνουμε λίγο, όταν τα ημισκούμπρια λέγανε ακόμη έξυπνα και αστεία:

Ο επόμενος, τι θέλετε, μιλήστε κύριέ μου! Δείξτε μου ταυτότητα, πού μένετε, στην Kρέμου; Κουφός είσαι παππού, τι ανοίγεις τη μασέλα; Θέλεις και μετάφρα απ' τη Νατάσσα Συρεγγέλα;

Εν πάσει περιπτώσει, φέρε το χαρτομάνι! Θέλω και απόδειξη από το Δεληολάνη! Ότι το κάρο του παππού είναι το δικό σου! Θέλω και υπογραφή απ' τον συμπέθερό σου! Τι; Έχει πεθάνει; Σκάψε να τον βρεις! Αλλιώς το πιστοποιητικό δεν πρόκειται να δεις!

Μίλα κυρά μου, μ' έσκασες, τι θέλεις, μια σφραγίδα; Ε ρε πού μπλέξαμε με τούτη δω τη γίδα! Πηγαίνετε απέναντι, δίπλα απ' τον καταψύκτη! Θα βρείτε του ταμία το tales from the κρύπτη! Φέρτε το μαζί σας να σας δώκω υπογράφα! Και με την ευκαιρία γεμίστε την καράφα!

Ποιο ζώο έχει σειρά; Εσύ είσαι πιτσιρίκο; Στο λέω άλλη μια φορά πριν φάω τα φοφίκο: Πάρε αυτή την αίτηση για να τη συμπληρώσεις! Τι ώρα είναι, μία, δεν προλαβαίνεις να τη δώσεις! Αύριο οκτώ με δέκα θα δούμε τι θα γίνει!

Οπ, έφτασε η ώρα που τρώω μανταρίνι! Κλειστά βλέπεις τρώω, τι χτυπάτε το τζαμάκι! Δίπλα! Δίπλα! Στον κύριο Μισθουλάκη! Δε θέλω κάτσε-σήκω, ανέβα και κατέβα! Γιατί τα ξύνω μόνιμα, δημόσιο forevah! Αφού η μονιμότητα κυλάει μες στη φλέβα! Γι' αυτό τα ξύνω μόνιμα, δημόσιο forevah!

Κύριε Τρεισκιεξήντογλου, τον στέλνετε σε μένα; Δεν βλέπετε που έχω χέρια φρεσκοπλυμένα; Λιμάρω το νυχάκι μου, να μπλέκω με μελάνια; Στείλτονα στον τρίτο, στην κυρία Τάνια! Έχει ημιαργία; Φτου σου ρε γαμώτο! Κι έχω να συμπληρώσω και το καινούριο ΛΟΤΤΟ! Τέλος πάντων, φέρτε το βιβλιάριο! Έχετε καμία σχέση με τη Σάσα Ντάριο; Με τη Ροζίτα Σώκου; Το Γιώργο Κατσαρό; Όχι; Πάει η ευκαιρία! Φύγετε από δω! Τι θέλετε και είστε η ενόχλα του ωτού; Δεν βλέπετε ότι πράττω τη στάση του λωτού;

Ε ρε κάτι άτομα, κάθε μέρα μάχη! Σου ζητάν τα πάντα και σου σπάνε το στομάχι! Μάθε πέντε πράγματα να ξέρεις κι άντε γεια σου! Εμένα θα με πρήζεις για δουλειά δικιά σου; Πρώτα στο πρωτόκολλο, μετά για το χαρτόσημο! Μετά έλα να φιλήσεις της παντόφλας το οικόσημο! Πάρτε υπογραφή απ' τον κύριο Προϊστάμε! Περιμένει και η κυρά στο σπίτι για να φάμε!

Από δω δεν με κουνάνε ούτε τα κομάντα! Γιατί τα ξύνω μόνιμα, δημόσιο για πάντα! Δε θέλω κάτσε-σήκω, ανέβα και κατέβα! Γιατί τα ξύνω μόνιμα, δημόσιο forevah! Αφού η μονιμότητα κυλάει μες στη φλέβα! Γι' αυτό τα ξύνω μόνιμα, δημόσιο forevah!

Γεια σου ρε Νεοέλληνα με τα κόμπλεξ, τις νευρώσεις και τις ονειρώξεις και επειδή και εγώ είμαι αντιπροσωπευτικός του είδους, γεια σου εαυτέ μου με τα κόμπλεξ, τις νευρώσεις και τις ονειρώξεις σου.

Πάντως μη νομίζετε το έχω φιλοσοφήσει το πράγμα, κατά βάθος για όλα φταίει η Τουρκοκρατία.

Εντάξει λοιπόν ας δοκιμάσουμε και το ιντερνετικό-μπλογκοσφαιρικό παιχνίδι 123 που πρότεινε η φίλτατη Χάρις (και όχι Χάρης), κατά κόσμο movflower, δεν το ξέρετε είπατε; Ρίχτε μια ματιά στο πόστ της να μην επαναλαμβανόμαστε συνέχεια.

Αλλά επειδή αρχή της μαθήσεως είναι η επανάληψη (όπως επίσης και της πλύσης του εγκεφάλου) το παιχνιδάκι πάει ως εξής:

1.Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη*).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Ξεκινάμε λοιπόν και το πιο κοντινό μου βιβλίο είναι αυτό που βλέπετε πάνω, Ιστορίες για Λυκάνθρωπους/2 (ψάχνω για το 1 αλλά που), ανήκων στη μεγάλη της φαντασίας σχολής που είτε είσαι φαν και τη λατρεύεις είτε δεν είσαι και τη θεωρείς σκουπίδι ανάξιο λόγου. Δε χρειάζεται να πω σε ποια κατηγορία ανήκω έτσι δεν είναι;

Η μάνα μου βέβαια που είναι στην αντίπερα όχθη, κατα καιρούς μου είχε πετάξει του κόσμου τα κόμιξ και τα βιβλία που τα έβρισκε ασόβαρα-τραυματική παιδική εμπειρία (ειδικά όταν πέταξε το σπάνιο-συλλεκτικό-μοναδικό Μπλέκ ν.3) που τώρα την ξεπερνάω αγοράζοντας όποιο κόμιξ ή βιβλίο βρίσκω μπροστά μου.

Λοιπόν επι το έργον, η συγκλονιστική 6η-7η-8η περίοδος της σελ. 123 λέει τα εξής φοβερά:

Αυτό είναι και άλλο δεν είναι και όσοι περιμέναν Σεφέρη, sorry αλλά εδώ μιλάμε για αυθεντικό pulp fiction.

Η φράση αυτή πρωτακούστηκε σε μία συζήτηση μεταξύ του Στρατηγού Μακρυγιάννη Καλλέργη και του Κώστα Αντύπα, νεοφερμένου τότε στην Αθήνα από την Ευρώπη. Το θέμα αυτής της συζητήσεως ήταν για το Σύνταγμα, που επρόκειτο να ζητήσουν να παραχωρήσει ο Όθωνας. Ο Αντύπας δεν συμφώνησε με τη λύση του ζητήματος και πρότεινε να αναβάλλουν την συζήτηση, γιατί οι πολίτες δεν ήταν ακόμη ώριμοι, για να την δεχτούν. Τοτε ο Μακρυγιάννης, ερεθισμένος είπε το: "άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε". Δηλαδή άλλες κουβέντες για να μην τσακωθούμε.

Λοιπόν το παραπάνω ρηθέν το χρησιμοποιούμε συχνά σήμερα για να δηλώσουμε το «άσε ρε φίλε που θα με δουλέψεις και από πάνω» ή «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια», κοινό αίσθημα σε μια εποχή που το φαίνεσθαι έχει υπερκαλύψει το είναι.

Ωστόσο όσο αποβλακωμένος και να’ναι κάποιος από τηλεόραση-ιντερνετ-τύπο δε μπορεί ας πούμε να πιστεύει τον εκπρόσωπο τύπου ενός κόμματος, να μην ψυλλιάζεται τι κουμάσι είναι μια σελέμπριτι περσόνα ή να μην τσαντίζεται όταν ακούει ότι ας πούμε η βιλάρα στην Εκάλη…έγινε με αίμα (αυτό ίσως και να αληθεύει) από τους πρόσφυγες παππούδες και μεγαλύτερο μειονέκτημα είναι η ειλικρίνεια, μεγαλύτερη πληγή η προδοσία από τους φίλους κτλ. 

Βέβαια το λάθος πιστεύω είναι να τα δεις όλ’αυτά ως μεμονωμένα περιστατικά, εσύ να βγάζεις την ουρά σου απ’έξω και να  ταχώνεις με φιλαράκια στις καφετέριες πιστεύοντας ότι κάνεις και κοινωνικό κριτική, αλλά μη σπάσει ο διάολος κανα ποδάρι και βρεθείς και εσύ με κανα κληρονομικό προσφυγικό στην Πολιτεία και ανακαλύψεις με τη σειρά σου ότι έχεις για μεγαλύτερο μειονέκτημα την ειλικρίνεια, ότι έχεις προδοθεί από φίλους και τα συναφή, γιατί έχει να πέσει το γέλιο της αρκούδας.

Επ’αυτού εντύπωση μου είχε κάνει και η δήλωση ενός μεγαλοδικηγόρου πρωταγωνιστή ενός σκανδάλου του παρελθόντος, ξέρετε αριστερό παρελθόν που έγινε δεξιά τσέπη και ατυχώς (σε αντίθεση με πολλούς συναδέρφους του) κατέληξε να βλέπει τον Κορυδαλλό από τη μέσα μεριά και τι είχε πει λοιπόν; «τα σκατά μυρίζουν μόνο όταν είσαι στην απέξω, όταν είσαι μέσα όχι μόνο δεν τα καταλαβαίνεις, αλλά ευωδιάζουν κιόλας». Σωστός ο μάγκας και αν μη τι άλλο ειλικρινής. 

Το παραπάνω μακρυνάρι το΄γραψα κυρίως για να δείξω την αίσθηση αυτή της υποκρισίας που βασιλεύει σήμερα και έχεις προεκτάσεις και εφαρμογές στην καθημερινότητα του καθενός.

Ωστόσο βρίσκω πως υπάρχουν τρεις βασικές συντεταγμένες στις οποίες η υποκρισία γίνεται θεσμός και ορίζουν την καθημερινότητα μας. 

Πρώτη και καλύτερη η Φιλανθρωπία, η οποία δεν διαφέρει και αυτή σε πολλά από τη φιλοζωία, ο φιλάνθρωπος με ένα αίσθημα υπεροχής δίνει την ανθρωπιστική του ελεημοσύνη στον αναξιοπαθούντα όχι για κανένα άλλο λόγο παρα να τα’χει καλά με τη συνείδηση του, να φτιάχνει μια γυαλιστερή public image και πώς το’λεγε και ο Τσιφόρος στα Παιδιά της Πιάτσας αγοράζει για την πάρτη του ένα οικόπεδο στον Παράδεισο «…επειδης να πούμε ο πας ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεόν και ο Θεός τον γράφει να πούμε στα τεφτέρια του, ο κύριος Καραμπουμπούνας έδωσε δραχμάς τρεις εις επαίτην και κόφτου ένα ένταλμα πιστωτικό να’χη να λαβαίνει ο άνθρωπος εντόκως μεθαύριο στην εκκαθάριση της Δευτέρας Παρουσίας! Ο κύριος Καραμπουμπούνας τι νομίζεις ότι κάνει με το τριάρι που σου’δωσε; Για σένα ενεργεί; Πριτς! Για πάρτη του δουλεύει…».

Και καλά θα πει κανείς. όλα αυτά τα λόγια τα αεράτα αλλά δεν χορταίνουν, ούτε θεραπεύουν, ούτε ντύνουν και τον κοσμάκη εδώ ή στον Τρίτο Κόσμο όπως κάνει η οργανωμένη φιλανθρωπία των ΜΚΟ και μήπως δεν υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν ειλικρινά σ’αυτό; Βεβαίως και υπάρχουν άνθρωποι αφοσιωμένοι και βεβαίως και η φιλανθρωπία βοηθάει άμεσα, σήμερα, τώρα και ένας πεινασμένος δεν χρειάζεται κοινωνιολογικές αναλύσεις ένα καρβέλι ψωμί χρειάζεται…ωστόσο κοιτάζοντας μόνο το βραχυπρόθεσμο όφελος αδιαφορούμε παντελώς για το μακροπρόθεσμο και ποιο είναι αυτό; Μα η εξάλειψη των συνθηκών φτώχειας, στην οποία η φιλανθρωπία δρα καθησυχαστικά «εντάξει μωρέ εμείς στείλαμε ανθρωπιστική βοήθεια τι άλλο να κάνουμε», αντίστοιχο με αυτό που φωνάζανε οι αμερικάνοι πολιτικοί αναλυτές στον Μπους πριν τον πόλεμο «για να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία δεν χρειάζεται πόλεμος, αυτός την ενδυναμώνει, χρειάζεται πρωτίστως να καταπολεμηθούν οι συνθήκες που υποθάλπουν την τρομοκρατία» όπου τρομοκρατία βάλε φτώχεια. Καλή λοιπόν η φιλανθρωπία αλλά εύκολα διολισθαίνει στην φιλοζωία και γίνεται καλό άλλοθι. 

Δεύτερη, αλλά πρώτη σε μέγεθος είναι η υποκρισία που βγαίνει μέσα από την θρησκοληψία. Ο χριστιανισμός ας πούμε είναι πάνω απ’όλα μια θρησκεία ανθρωπιστική, αλλά άλλα τα λόγια του Χριστού και άλλες οι πράξεις των ανθρώπων και (όχι όλων, αλλά τολμώ να πω των περισσοτέρων) πολλών κληρικών. Φαίνεται πως οι έννοιες όπως της αγάπης, της ευσπλαχνίας και του ήθους (εντάξει τόσο έχουν φορεθεί που σχεδόν ακούγονται πια ενοχοποιημένες) είναι καλές μόνο για τους χριστιανούς και όχι για τους άλλους.

Όταν γίνεσαι φανατικός αυτόματα βάζεις τον εαυτό σου στο στρατόπεδο των ΚΑΛΩΝ και ο υπόλοιπός κόσμος είναι οι ΚΑΚΟΙ, δηλαδή ΑΠΙΣΤΟΙ, τώρα Θεολογία δεν έχω σπουδάσει, ούτε και έχω κατατρίβει τόσο έντονα με σχετικά κείμενα, όμως καταλαβαίνω ότι ο χριστιανισμός λειτουργεί έστω και σαν σημείο αναφοράς, έστω και σαν γνώμονας ή πυξίδα για το που πηγαίνεις και τι κάνεις, καλό ή κακό αδιάφορο, μια φορά μια σταθερά είναι. Το να κάνεις όμως εγκλήματα στο όνομα της θρησκείας, το να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο λόγω της θρησκείας και ακόμη χειρότερο το να πουλάς αγιοσύνη τοις μετρητοίς και επι πιστώσει στο όνομα  της θρησκείας είναι μια υποκρισία την οποία συν τοις άλλοις την έχουμε πληρώσει και πληρώνουμε πολύ ακριβά. Θρησκευτικό φονταμενταλισμό τον λένε διανοουμενίστικα, «παπάς, γιατρός και χωροφύλακας καλύτερα 'ναι να μην μπαίνουνε στο σπίτι» λέει ο λαός και ακόμη πιο σοφά «παπάς, παπά καλό δε θέλει». Δεν ακυρώνω το σύνολο των κληρικών, αλλά (πολύ φοβάμαι) μια μεγάλη πλειοψηφία τους και γενικά την υποκρισία που έχει ως βάση της τη θρησκευτικότητα και είναι η πιο οδυνηρή. 

Πιο όψιμη τέλος, είναι η υποκρισία της οικολογιολατρείας, θυμάμαι και γελάω όταν πρωτοεμφανίστηκε ο όρος κάπου στα 80΄ς που λέγαμε «κοίτα ρε μια οικολόγρια». Μεγάλο άλλοθι και αυτό για την κόντρα άνθρωπος vs nature. Λοιπόν παίδες όταν βλέπουμε ένα ωραίο δεντράκι δίπλα σε ένα γάργαρο ρυάκι και στη σκιά ενός υπέροχου λόφου (αν συνεχίσω σ’αυτό το ύφος με βλέπω να γράφω ποιήματα για σχολικές γιορτές), ΕΜΕΙΣ είμαστε και αυτοί που το οριοθετούμε ως ωραίο, υγιεινό, γλυκούλικο και πολλά άλλα επίθετα απ΄αυτά που λέει κάθε μέρα ο Αυτιάς, στην πραγματικότητα το έρμο το δεντράκι το ποταμάκι και ο λόφος, ούτε ωραία είναι, ούτε και σε κομμωτήριο θα τα δείτε να πηγαίνουν, απλά πρόκειται για ένα φυτικό οργανισμό, που στέκεται δίπλα σε έναν υδάτινο πόρο-από τον οποίο και ζει, στη σκιά ενός κατάφυτου ορεινού σχηματισμού πετρωμάτων.

Η Φύση ως έννοια είναι τελείως αδιάφορη για το κάλλος ή την ασχήμια, αυτά είναι καθαρά ανθρώπινα συναισθήματα, η Φύση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, εμείς είμαστε το πρόβλημα. Οικολογία βέβαια, αλλά φίλε οικολόγε τα ρούχα που φοράς, το αμάξι που κινείσαι και το φαγητό που τρώς είναι εις βάρος των φυσικών πόρων, για την ακρίβεια ολόκληρη η ανθρώπινη πρόοδος βασίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρωπίνων πόρων και δη με το συνθετικό –υπερ. Συνεπώς καμία Φύση δεν μας εκδικείται, ούτε και μας καλοπιάνει και καμία Φύση δεν υπερασπιζόμαστε με ανακύκλωση, αναδάσωση και οικολογικό ακτιβισμό αλλά αποκλειστικά  την πάρτη μας. Ναι αλλά η οικολογική συνείδηση και οι άνθρωποι που θυσιάζονται ακόμη και γι’αυτό; Βέβαια αλλά όπως και με την φιλανθρωπία έχει την ίδια λογική της πράξης ελέους και όχι ουσίας, θεραπεύει τμηματικά αλλά το όλον μέρος παραμένει άρρωστο. 

Υπάρχουν και άλλα πολλά ακόμη αλλά πιστεύω ότι αυτά τα 3 είναι τα κυρίαρχα.

Το παραπάνω σκιτσάκι του Quino δείχνει πολύ παραστατικά ότι η υποκρισία συνήθως έχει χαμογελαστό πρόσωπο.   

Και για να ολοκληρώσω με τα προηγούμενα πόστ, δε γίνεται να μην το κάνω χωρίς να αναφερθώ στο χώρο ο οποίος είμαι τόσο σημαντικός γα μένα, όσο και το τυρί στα μακαρόνια, την Βιβλιοθήκη.

Η ψηφιοποίηση και η αλληλόδραση χρήστη-βιβλιοθήκης που παρέχει απλόχερα το διαδίκτυο είναι μια πραγματικότητα πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτεί και να πορευτεί η κάθε βιβλιοθήκη αν θέλει να συνεχίσει να επιτελεί το έργο της. Εντάξει δεν ανακαλύπτουμε και την Αμερική, αλλά η ουσιαστική μεταφορά μιας βιβλιοθήκης στο ψηφιοποιημένο  διαδίκτυο δεν είναι απλά φτιάχνω μια ιστιοσελίδα, πετάω και μια μηχανή αναζήτησης και καθάρισα, ποσώς, είναι κάτι σύνθετο, περίπλοκο και με πολλά προβλήματα-όπως ασφάλεια, πνευματικά δικαιώματα και πολλά άλλα.

Ας δούμε όμως και την ιστορική πορεία των βιβλιοθηκών.

Γουστόζικη ιστορία που αποτελεί μια ευφάνταστη απάντηση για εκείνο το φοβερό βιβλιαράκι μέσα στο οποίο υπήρχαν πληροφορίες για όλες τις αρχαίες και σύγχρονες γλώσσες, για όλα τα αστέρια του σύμπαντος και για πληροφορίες που κάλυπταν από το γήτεμα φιδιών μέχρι την καλλιέργεια μπανάνας (όλα αυτά είναι μέσα σε διάφορες ιστορίες). Γιατί ανέφερα όλο το παραπάνω; Πρώτα απ’όλα γιατί μου αρέσουν πολύ τα Κόμιξ και η οικογένεια των Ντακ και δεύτερο για να δείξω αυτό που πίστευαν οι αρχαίοι αλλά και πολλοί σήμερα για τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ότι δηλαδή περιείχε ΑΠΑΝΤΑ τα ΠΑΝΤΑ.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλο αυτό το σύμπλεγμα, ήταν ένας σύνθετος πολιτιστικός οργανισμός που συμπεριλάμβανε πανεπιστήμιο, ερευνητικά εργαστήρια, αίθουσες διαλέξεων, θεατρικών παραστάσεων αλλά πάνω απ’όλα ήταν ένας χώρος που είχε βιβλία (τότε όταν λέμε βιβλία, μιλάμε για πάπυρους, περγαμηνές και τα σχετικά). Η φιλοδοξία της ήταν να περιέχει όλη την ανθρώπινη καταγεγραμμένη γνώση, την οποία δε θα θυμιάτιζε στα σκονισμένα ράφια, αλλά οι άνθρωποι της θα την ταξινομούσαν και θα την μελετούσαν διεξοδικά.

Αυτό που μας δείχνει η μελέτη βάσει ανασκαφών αλλά και πηγών ήταν ότι όντως η Βιβλιοθήκη αυτή σχεδόν πλησίασε τον στόχο της να έχει ΑΠΑΝΤΑ τα ΠΑΝΤΑ, σχεδόν και αν δεν τη κατέστρεφαν, έκαιγαν και έσφαζαν τους σοφούς ανθρώπους της, ίσως λέω ίσως και να τα κατάφερνε. Ο Ναπολέων είχε πει ότι «η πένα είναι πιο δυνατή από το σπαθί», μπορεί, σε βάθος χρόνου ίσως, αλλά άμεσα, βίαια και καταστροφικά ένα σπαθί μπορεί να καταστρέψει πολλές πέννες μαζί. 

Δεύτερη μυθική βιβλιοθήκη που αντάμα με τα αρχεία της έχει θρέψει την φαντασία είναι αυτή του Βατικανού. Εντάξει οι χώροι του Βατικανού από το 1890 έχουν ανοίξει για το ερευνητικό κοινό, αλλά ο αστικός μύθος θέλει τα ντοκουμέντα καλά κρυμμένα, εκεί άλλωστε βασίστηκε και το Illuminati του Dan Brown, πολύ καλύτερο αν θέλετε τη γνώμη μου από τον Κώδικα Ντα Βιντσι. Λέγεται ότι στη Βιβλιοθήκη-Αρχείο του Βατικανού βρίσκονται έγγραφα από τον Ναό του Σολομώντα, χειρόγραφα της εποχής του Χριστού, γενικά έγγραφα με φοβερές και τρομερές πληροφορίες, α να μην ξεχάσω και σημαντικό κομμάτι απ’ότι διασώθηκε από την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ωραία όλα αυτά αλλά ποιος να ξέρει τι γίνεται, πέρα από τον Πάπα, τους μπιστεμένους καρδινάλιους και τον Μάκη;

Φαρενάιτ 451 είναι η θερμοκρασία κατά την οποία ένα βιβλίο πιάνει φωτιά και καίγεται, στο βιβλίο περιγράφεται μια εφιαλτική μελλοντική κοινωνία οργουελικού τύπου, όπου όλα τα βιβλία είναι απαγορευμένα και καίγονται από ένα ειδικευμένο τμήμα πυροσβεστών, ο κεντρικός ήρωας ο Μόνταγκ, εκπαιδευμένος πυροσβέστης, ξεκινάει τυχαία την ανάγνωση ενός βιβλίου και αρχίζει η μεταστροφή του.

…τώρα μπορείς να μας γνωρίσεις όλους, από εδώ ο Φρέντ Κλέμεντ, πρώην καθηγητης στην έδρα Τόμας Χάρντυ στο Καίμπριτζ, τότε που το Καίμπριτζ δεν είχε ακόμη γίνει Σχολή Ατομικής Μηχανικής…όσο για μένα έχω γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Τα δάχτυλα μέσα στα γάντια, η ορθή σχέση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας» και να’μαι εδώ! Καλώς ήρθες Μόνταγκ…

…λίγοι παλαβοί με στίχους μέσα στα κεφάλια τους δεν μπορούν να βλάψουν κανένα-το ξέρουν και το ξέρουμε και εμείς…

Πιστεύω ότι το κάψιμο το βιβλίων είναι πια μια καθημερινή πρακτική, ακόμη και όταν δεν αφορά την καθαυτή υλική τους υπόσταση αλλά τις πολιτιστικές αξίες που εκφράζονται δια μέσω αυτών.