Την ξέρετε την έκφραση «αυτός κοιμάται με τις κότες» έτσι δεν είναι; Περιφρονητική παρομοίωση που υπονοεί εκείνο το μουρόχαυλο, ξενέρωτο και μαμμόθρεφτο πλάσμα που πάει να κοιμηθεί πριν το ρολόι δείξει αργά-μισή. Σπάνια την έχω χρησιμοποιήσει και πάντα με κακεντρέχεια.

Στα παραδίπλα σπίτι, οι γείτονες (οι οποίοι παρεμπιπτόντως μοιάζουν να έχουν βγει από διαφήμιση δημητριακών) έχουν στην αυλή τους και ένα κοτέτσι και καλά κάνουν οι άνθρωποι, φρέσκα αυγά, κοτούλες και καθόλου δε θα με έκοφτε αν δεν ήταν στη μέση ο Μητσάρας.

Υπερβολές λέτε; Δεν υπάρχει καλύτερο από ένα γλυκό κικιρίκι-κικιρικικι να σε ξυπνάει κάθε πρωί ξαναλέτε; Αμ γνωρίστε πρώτα τον Μητσάρα να δείτε τι εστί βερίκοκο και μετά τα λέμε.

Και καλά στην αρχή έλεγα και εγώ ότι υπερβολές, απλά δεν έχω συνηθίσει, παιδί της πόλης και τα σχετικά, αν και στο χωριό μου είχαμε κοκόρους αλλά τέτοιο πράγμα ποτέ.

Με τα πολλά πάω να γνωρίσω και τους γείτονες μπας και βρω καμιά άκρη. Εκεί έκανα και τη γνωριμία από κοντά του φτερωτού μου ξυπνητηριού και μπορώ να σας πω ότι η αντιπάθεια ανάμεσα μας ήταν αμοιβαία, μίσος με την πρώτη ματιά που λένε. Οι γείτονες πάντως ευγενέστατοι δε μπορώ να πω και,

-Ξέρουμε ξέρουμε

-Ωραία, δουλεύω στο…

-Ξέρουμε ξέρουμε…

-Είμαι από την…

-Ξέρουμε ξέρουμε

Είμαι σίγουρος ότι και το ΑΦΜ μου να τους έλεγα θα το ξέρανε καλύτερα από εμένα. 

-Ωραία είστε εδώ και τι ωραία αυλή

-Ευχαριστούμε είναι το καμάρι μας

-Και τι κότες τραγανές θα κάνουν πολλά αυγά ε;

-Δε λες τίποτα κάτσε να σε φιλέψουμε μερικά

Αυτό είναι που λένε να σε σφάζουν με το βαμβάκι 

-Ευχαριστώ πολύ αλλά αυτό το φτερωτό ζώο τι ακριβώς είναι;

-Ποιος ο Μητσάρας, σε καλό σου, πώς φαίνεται ότι είσαι από πόλη, κόκορας είναι και τι κόκορας μια φορά ε;

-Σοβαρά κόκορας είναι και εγώ τον είχα περάσει για …νάνο-στρουθοκάμηλο μα αλήθεια γίνονται τόσο μεγάλοι;

-Αυτός είναι η ράτσα τάδε (δε θυμάμαι πώς την είπε) σπάνια και ακριβά πουλιά

-Θα καλοπερνάνε οι κότες ε;

-Δε λες τίποτα και έχει και ένα κοκορικου άλλο πράγμα

-Γι΄αυτό ακριβώς θα ήθελα…

-Δε χρειάζεται να μας ευχαριστείς, τίποτα καλύτερο από ένα φυσικό ξύπνημα, τέτοια που να τα βρεις στην Αθήνα!

-Ναι ξέρετε εγώ…

-Ήρθαν και τα αυγά, πάρε και αυτά τα κουλούρια που έκανε η κυρά, πάρε και σπιτικά πίττα…

Τελικά όλα συνηθίζονται σε αυτή τη ζωή, ακόμη και να ξυπνάς από ένα κικιρικου κάθε πρωί στις 6 και να ξανακοιμάσαι ονειρευόμενος κρασάτους κόκορες, ειδικά όταν έχεις τόσο καλούς γείτονες που σου δίνουν φρέσκα αυγά, κουλούρια από την κυρά και σπιτικιά πίτα.

Όπως ξέρουμε από τη Γραμματική ο Μέλλοντας αναφέρεται σε γεγονότα που ΘΑ γίνουν στο μέλλον και αυτό το ΘΑ με κυνηγάει από τότε που ήταν να κατέβω στο νησί…Θα γνωρίσεις κόσμο…Θα περάσεις καλά…Θα βρεις τους ρυθμούς σου…ΘΑ…ΘΑ…και ΘΑ…σύνθημα μας είναι ένα… που έλεγε και ο Μαυρογιαλούρος.

Καλά και άγια και κατά βάση σωστά είναι όλα αυτά ρε παιδιά, αλλά με μια μικρή και τολμώ να πω αδιόρατη διαφορά, δε ζούμε στο Μέλλοντα και στο ΘΑ αλλά στον Ενεστώτα και αυτός ο ρημαδοχρόνος δεν παίρνει κανένα βοηθητικό πρόθεμα ή ρήμα μπροστά, τίποτα είναι σκέτος (πώς λέμε μια σκέτη από γιουβέτσι;) και απέριττος γιατί εκφράζει το ΤΩΡΑ. 

Και η αρχή στο νησί χαρακτηριζόταν από…πώς το έλεγε και το άσμα; «Πιο καλή η μοναξιάάάά», λογικό θα μου πεις, δε με ξέρανε και από χτες οι άνθρωποι, ούτε και κάναμε μαζί στρατό, και όλο αυτό τον καιρό κανένας δεν έτρωγε τα νύχια του λέγοντας …θα’ρθει δε θα’ρθει…και εντάξει κόκκινο χαλί δεν περίμενα στο λιμάνι, ούτε επιτροπή υποδοχής (αν και μια μπάντα την τράβαγε η όρεξη μου), έχετε δει όμως σε κάτι γουέστερν που μπαίνει μέσα στο σαλούν ο καουμπόης και αμέσως σταματάνε όλες οι κουβέντες, γυρνάνε τα βλέμματα πάνω του και τον κοιτάνε με εκείνο το καλοσυνάτο και φιλόξενο βλέμμα που μόνο στο Τέξας και στη Μάνη μπορεί να συναντήσεις;

Έτσι αισθάνθηκα όταν άρχισα να σουλατσάρω στη Χώρα και στο χωριό που μένω, εντάξει και πάλι υπερβάλλω, φιλόξενοι είναι οι άνθρωποι, αλλά αυτό το ποιός είσαι εσύ, τι γυρεύεις και τι καπνό φουμάρεις δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ στην Αθήνα (λογικό), αλλά ούτε στην Κέρκυρα (φοιτητής) ούτε ακόμη και στη Ρόδο (φαντάρος). 

Σήμερα που τα γράφω αυτά, ο Ενεστώτας έχει γίνει Αόριστος και εγώ έχω φτάσει πια στον Μέλλοντα. Γραμματική του παραλόγου και δε πιστεύω ότι ο Τζάρτζανος θα συμφωνούσε μαζί μου, αλλά ας εξηγηθώ, η μοναξιά της αρχής έσπασε και είναι πια παρελθόν (ελπίζω) και το ΘΑ των γνωριμιών αρχίζει να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας μου.

Μη φανταστείτε και τίποτα συγκλονιστικό, απλά πήγα μια φορά σε σπίτι γυναίκας-συναδέρφου για φαγητό (μαγειρεύει εκπληκτικά αλλά τίποτα πονηρό οικογενειακά ήταν), έπαιξα δυο φορές μπαλίτσα με την ασθμαίνουσα ομάδα των καθηγητών στο 5X5, όπου κάτι ντόπια κατσίκια μας συνέτριψαν (δεν είχαμε βλέπεις manblaz στην ομάδα), το βασικό όμως είναι ότι γνωρίστηκα με την δημοσιοϋπαλληλική παροικία του νησιού (στην οποία οι εκπαιδευτικοί είναι η πλειοψηφία), μια προβολή ταινίας στο πνευματικό κέντρο (όχι κανονικό σινεμά δηλαδή, αλλά έναν προτζέκτορα με DVD) και κανά δυο καφέδες σε πανέμορφα -και όχι σε τουριστικούς ακόμη ρυθμούς- μέρη του νησιού και αυτά, θέλετε δηλαδή και άλλο;  

Ολίγα και ασήμαντα ίσως σας φαίνονται, αλλά πολύ σημαντικά για μένα μετά από μια εβδομάδα που η μόνη έξοδος ήταν τα ψώνια στο Μίνι-Μάρκετ (έχει πολλά ψωμιά ακόμη να φάει, για να γίνει Σούπερ που λέει στην ταμπέλα), περίμενα με αδημονία (οποία κατάπτωση) να πάει 7 η ώρα για να δω Μαρία η Άσχημη και έμαθα με κάθε λεπτομέρεια τους τοίχους του σπιτιού μετά από ώρες και ώρες αλληλοκοιτάγματος.

Λένε ότι δεν είναι άσχημο να είσαι μόνος, αλλά να αισθάνεσαι μόνος και εγώ ζήτημα αν είχα αισθανθεί έτσι ποτέ μου, αλλά δε βαριέσαι και αυτό μια εμπειρία είναι.

Γεια σας παίδες, εντάξει χάθηκα λιγάκι, αλλά τι να κάνουμε που το χωριό στο οποίο μένω θα αποκτήσει την πολυτέλεια της DSL, σύνδεσης σε κανένα χρόνο και αυτό αν πιστέψω τον (π)ΟΤΕ, στον οποίο πήγα για να κάνω αίτηση για σύνδεση (ευτυχώς τηλέφωνο έχει).

Το μέρος αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι γής, περιβαλλόμενω πανταχόθεν εκ’ θαλάττης, αυτό που ο υπόλοιπος κόσμος ονομάζει πολύ απλά και ουσιαστικά νησί (εγώ δηλαδή δεν ανήκω στον υπόλοιπο κόσμο αλλά στην ελίτ των διανοουμένων που πρέπει να βερμπαλίζουμε για τα πάντα για να δείξουμε το ανώτερο επίπεδο μας).

Εντάξει υπερβάλλω κομμάτι αλλά είναι χωριό γαμώτο και εγώ γέννημα-θρέμμα Αθηναίος πάω να ζήσω σε ένα μέρος που έχει τόσο κόσμο όσο 1,5 πολυκατοικία στην Πατησίων (μιλάω για τις παλιές του 60’).

Το θετικό είναι ότι η περίοδος αυτή είναι καλή, ο καιρός ανοίγει, τα χελιδόνια και οι τουρίστριες ετοιμάζονται να αποδημήσουν στα μέρη μας και εγώ με βλέπω να τη βγάζω ολημερίς και ολονυχτίς στο Φαληράκι (φυσικά και δεν είναι η Ρόδος, ούτε και λέγεται έτσι, αλλά κάθε νησί που σέβεται τον εαυτό του έχει κάτι αντίστοιχο) και σαν άλλος Στάθης Ψάλτης να λέω «έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ» και: 

Come with me για να τη βρείς

Ας γλεντήσουμε together

η αγάπη απ΄την Greece

θα σου μείνει για forever 

Αλλά μόλις έρθει το γκρίζο Φθινόπωρο, τα φύλλα πέσουν από τα δέντρα και τα χελιδονάκια πάρουν τις Σουηδέζες αγκαζέ και φύγουν για τα ξένα, με βλέπω να τη βγάζω παρέα με τον Γιαννάκη το περπατητό (τονJack Daniels για τους αμύητους) στο καφενείο, να αφήνω καμιά γενειάδα σαν Κρητικός σε πένθος και μαζί με τα  υπόλοιπα ρετάλια να παίζουμε με τις τάπες των βαρελιών περιμένοντας το ουίσκι να ωριμάσει (μη μου πείτε ότι δεν τη θυμάστε τη διαφήμιση).

Έτσι είναι κύριος, Δημόσιο δεν ήθελες άρπα τώρα την τρέχα-γύρευε τοποθέτηση και επειδή αντιμιλάς πάρε και 120 ευρά κρατήσεις για τον νεοδιόριστο από τον ούτως ή άλλως ανεπαρκή μισθό σου και τι τολμάς και μιλάς ακόμη; Μα δε σε ανάγκασε κανένας να διοριστείς αγοράκι μου με το ζόρι και άμα δε γουστάρεις να! χιλιάδες ο κόσμος που παρακαλάει για μια θεσούλα σαν τη δικιά σου, για τράβα ρώτα και την Τσέκου να σου πει τι διορισμός παναπεί.

Το βλέπω εγώ, το χειμώνα δεν το γλυτώνω τον αλκοολισμό.

Είναι πιστεύω νομοτελειακός νόμος κάπως, κάπου και κάποτε να βρεθείς στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή, με το λάθος άνθρωπο, να κάνεις λάθος πράγματα. Και να σας πω και κάτι; Η δικαιολογία και εξήγηση …δεν είναι αυτό που νομίζεις/φαίνεται/πιστεύεις…είναι τόσο πειστική σαν τις προεκλογικές υποσχέσεις.

Σίγουρα θα μπορείτε να σκεφτείτε και άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, πολλώ δε μάλλον και να βάλετε τον εαυτό σας μέσα σ’αυτές.

Ο Judge Dredd παραπάνω-για όσους ξέρουν το κόμικ δηλαδή-είναι μια φιγούρα στην οποία κανείς δε θα ήθελε να εξηγήσει τα ανεξήγητα (και να μη το ξέρετε δηλαδή φαντάζομαι φαίνεται από την εικόνα έτσι δεν είναι;) και έχει και μια κάποια σχέση με την παρακάτω ιστοριούλα.

Αυτή η περίπωση που ακολουθεί ήταν μια δική μου συμπεριφορά, όταν κάποτε πήγα να δώσω εξηγήσεις για να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.  

Ένα καλοκαίρι στο Λουτράκι, γυρίζω με ένα φιλαράκι από το Cocoon, έχοντας πιεί όσο και ένας Άγγλος στο Φαληράκι της Ρόδου, αξίζει να σημειώσω ότι ο τύπος ήταν φρέσκος οδηγός και γιορτάζαμε την απόλυση του από το στρατό. Κανονικά ο δρόμος Λουτράκι-Λουτρά Ωραίας Ελένης είναι δεν είναι 10 λεπτά, αλλά θα είχαμε κάνει τουλάχιστον 20 και δεν είχαμε δει ακόμη Ισθμό, αυτό τώρα μπορεί να οφείλεται στο ότι σταματάγαμε ανά 5 γιατί ο φιλαράκος έπρεπε να ανακουφιστεί από την κατάχρηση οινοπνευματωδών ποτών δια της φυσικής εκκένωσης του στομάχου του-κοινώς ξέρναγε τα άντερα του. Με τα πολλά καβατζώνουμε τον Ισθμό, στρίβουμε αριστερά προς Επίδαυρό, περνάμε τη γέφυρα και ιουιουιοιυ το πολύχρωμο φωτάκι και περάστε παρακαλώ για αλκοτέστ.

Πάω στο όργανο και πριν προλάβει να μιλήσει, συγνώμη κύριε;…(είναι καλό να συνομιλείς με ονόματα καθώς δίνει πιο προσωπικό τόνο)…(ας πούμε Παπαδόπουλος) κύριε Παπαδόπουλε έχετε δίκιο είμαστε απαράδεκτοι…όχι απαράδεκτοι κύριε εγκληματίες, με τόσο πετρέλαιο στο αίμα δεν πάνε στους δρόμους αλλά στα διυλιστήρια,  συγνώμη κύριε Π.(χάριν συντομίας) πατέρα έχετε; Με κοίταξε έκπληκτος, τι ερώτηση είναι αυτή κύριε, βέβαια και έχω δε φύτρωσα σε χωράφι; Εγώ εννοώ αν ζει, γιατί βλέπετε ο φίλος μου από εδώ τον έχασε σήμερα το πρωί και καταλαβαίνετε,

Εντάξει, ηλίθια, μίζερη και απαράδεκτη η εξήγηση-δικαιολόγηση μιας πατάτας μέσα από το «θάψιμο» κάποιου ανθρωπάκου (παρεμπιπτόντως ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι μια χαρά στην υγεία του), αλλά είπαμε το ουισκάκι έκανε υδρατμούς στα ρουθούνια και η Βαστίλη ξεχώριζε στο βάθος. Εδώ μου αρέσει που αργότερα στο στρατό κορόιδευα κάτι τελειωμένους Τσαμπίκους (παναπεί Ροδίτες) που κάνανε το ίδιο για να τσιμπήσουνε καμιά άδεια και πώς το λέει αλήθεια η παροιμία για την καμπούρα του διπλανού;

Εντάξει δεν ήταν τόσο η εξήγηση που πήγα να δώσω, όσο το ότι κέρδισα χρόνο και το γλυτώσαμε το Γεντί-Κουλέ, πάντως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μπήκα σε αμάξι με οδηγό λιώμα στο πιώμα.

Μια ανεκδοτικού τύπου εξήγηση, που πιάνει το πνεύμα έξυπνου προς ηλίθιο είναι η παρακάτω,
 

Μια μαθήτρια ζητά από τον καθηγητή της να της εξηγήσει τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας.
 

Και ο καθηγητής:
 

- Θα μπορούσα να σου το εξηγήσω αν είχα χρόνο, αλλά δεν έχω. Μα και αν ακόμη είχα χρόνο, εσύ θα χρειαζόσουν μια αιωνιότητα για να το καταλάβεις.  

Σωστός ο προφέσορας, να είναι για αυτό άραγε που κανένας μαθηματικός-φυσικός-χημικός, δηλαδή όλη η παλιά καλή 1η Δέσμη ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να μου εξηγήσει τίποτε;

Και να τέλος να μια ακόμη απολαυστική κινηματογραφική εξήγηση από έναν άφθαστο κωμικό (και σχετικά παραγνωρισμένο) τον Χρόνη Εξαρχάκο: