Ήτανε κάποτε μια χώρα μικρή ανάμεσα Ανατολή και Δύση, μικρή μεν στο μάτι αλλά μεγάλη στο κρεβάτι, μια χώρα με τόσο ένδοξο παρελθόν που από τις δάφνες του αρκούσε να ταϊστεί με στιφάδο όλη η Υποσαχάρια Αφρική, τώρα για το μάλλον άδοξο παρόν κανείς δε σκοτιζόταν ιδιαίτερα. 

[…ποτέ δεν πεθαίνει-δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά-μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει- και ξανά προς τη δόξα τραβά τραβά τραβά (κόλλησε η βελόνα που λένε)…] 

Επειδή έλαχε τώρα να είναι και χώρα άκρως συντηρητική αλλά με δημοκρατική προϊστορία (rex democraticus) οι σύγχρονοι εκλεγμένοι βασιλιάδες βρέθηκαν σε ένα μεγάλο δίλημμα καθώς έπρεπε να φανούν τίμιοι (όπως η γυναίκα του Καίσαρα) αλλά και να κάνουν την ατιμία που γουστάριζαν κρυφά και λίαν απολαυστικά (όπως η γυναίκα του Καίσαρα επίσης). 

[…Κύριε τσιμεντά. Σαράντα θα πάρεις, ογδόντα θα πεις πως πήρες. Κύριε σιδερά. Τόσα θα πάρεις, αλλά για τόσα θα υπογράψεις. Φάγανε από παντού. Φάγανε από τους σωλήνες, φάγανε από τα πατώματα, φάγανε από τα τσιμέντα, φάγανε από τα κουφώματα, φάγανε , φάγανε, φάγανε…] 

Αυτό εύκολα το λες και ακόμη πιο εύκολα το κάνεις, μια και τα αυτοκίνητα τους έδειξαν τον τρόπο καθαρά και ξάστερα 

[…Η μίζα, ή ελληνιστί εκκινητήρας, αποτελεί ένα εξάρτημα που λειτουργεί με ηλεκτρισμό που προέρχεται από την μπαταρία. Αναλαμβάνει -με το γύρισμα του κλειδιού- να μεταδώσει κίνηση στον κινητήρα ώστε να πάρει εμπρός, …

...μεταφορικώς η μίζα είναι το αρχικό ποσό δωροδοκίας που καταβάλλεται παράνομα σε δημόσιο λειτουργό, με σκοπό "να πάρει εμπρός η κρατική μηχανή" δηλαδή να επιτευχθεί ο αθέμιτος παράνομος σκοπός. Προσφάτως, αντί της "μίζας", στην Ελλάδα εισήχθη ο όρος "αντισταθμιστικά οφέλη"...] 

Βέβαια καθότι ήταν μια χώρα φτωχή αλλά με πλούσιους πολίτες, αλλά και ηλίθια χώρα με έξυπνους πολίτες όλοι ξέρανε πώς λειτουργούν τα αυτοκίνητα και ότι η μηχανή για να κινηθεί θέλει και το λαδωματάκι της, άλλωστε οι πολιτικοί της δεν ήταν τίποτε alien αλλά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κομμάτι από το σώμα τους, ψυχή από την ψυχή τους και αυτούς ψηφίζανε, αυτούς στηρίζανε και αυτούς θέλανε, αλλά ποτέ δε φταίγανε αυτοί! Όχι για όλα έφταιγε η Τουρκοκρατία 

[…Το ρουσφέτι είναι τουρκική λέξη και σημαίνει χαριστική εξυπηρέτηση, θεωρούνταν δε χαρακτηριστικό γνώρισμα της διεφθαρμένης οθωμανικής διοίκησης και νοοτροπίας (σε αντίθεση ας πούμε με τη νεοελληνική)…]  

Έλα μου όμως που από καιρό εις καιρόν έσκαγε μύτη και ένα σκανδαλάκι μιζαδόρικο που έκανε τα ΜΜΕμετια να αφρίζουνε για το σάπιο πολιτικό σύστημα, τα κόμματα να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι θα αφορίσουν τους υπαίτιους στο πυρ το εξώτερον και τους πρωθυπου-προεδρο-υπουργο-βουλευτάδες να ορκίζονται για κάθαρση (αν και οι περισσότεροι καλό θα ήταν να ξεκινήσουν πρώτα από το σβέρκο τους)

και πάνω απ’όλα τον κόσμο να στηλιτεύει τα κακά alien που…φάγανε το ψωμί τους, που…φταίνε για όλα και…κάνε με μια μέρα πρωθυπουργό να δεις πως θα αλλάξουν τα πράγματα…όλοι είναι κλέφτες…ψεύτες…απατεώνες…εμείς οι ίδιοι με άλλα λόγια-αυτό το τελευταίο βέβαια δε το λένε φωναχτά αλλά σπανίως το ψιθυρίζουν χαμηλόφωνα μεταξύ τους και αναφέρονται κυρίως στους ΑΛΛΟΥΣ (οι οποίοι ΑΛΛΟΙ κατά τον Σάατρ είναι η κόλαση αν και κατ’ άλλους η κόλαση είναι οι ΓΑΛΛΟΙ). 

[…Σύμφωνα με έρευνα το 45,7% πιστεύει ότι για τα σημερινά δείνα υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί, αλλά ένας στους τρεις (32%) κάνει και την αυτοκριτική του: «φταίμε όλοι μας»… 

Ρίξ' ένα βλέμμα σιωπηλό
στον κόσμο τον αμαρτωλό
και δες η γη πως καίει.
Και με το χέρι στην καρδιά
αν δε σ' αγγίξει η πυρκαγιά,
ψάξε να βρεις ποιός φταίει…] 

Στη χώρα μας όμως αυτή, πάντα οι τράγοι γίνονται αποδιοπομπαίοι (ενίοτε και βραστοί με κοφτό μακαρονάκι), τα κακά alien εξολοθρεύονται (από τους δημοσιογράφους) και η σκανδαλολογία εξατμίζεται μπροστά στην επόμενη Eurovision, στα ρεπορτάζ παραλίας, στο στοιχηματοπρωτάθλημα, στο κοσμικό κουτσομπολιό και στα μέτρα κατά της ακρίβειας.  

[…Μετά την θριαμβευτική επιτυχία, με την κατάκτηση της 1ης (Νumber One) θέσης στις 21 Μαίου 2005, στον διαγωνισμό της Eurovision -που έσπασε ρεκόρ τηλεοπτικής θεαματικότητας στην Ελλάδα (94%)- "ηγέτες" της Ομογένειας προτείνουν μ' επιστολή, που θα στείλουν στον πρωθυπουργό και υπουργό Πολιτισμού, να ονομαστεί-ανακηρυχθεί η 'Ελενα, ως απόδημη, «Πρέβειρα του Πανελληνισμού...] 

Και έτσι η χώρα μας παραμένει πάντοτε ανάμεσα Ανατολή και Δύση, μια φωτεινή γέφυρα με ένδοξο παρελθόν, δημοκρατική βασιλεία και περήφανους υπηκόους. 

Κάποτε, δύο ηλικιωμένοι ταξιδιώτες, ένας άνδρας και μια γυναίκα που πέρναγαν από εκείνη τη χώρα όπως τόσοι άλλοι, για να θαυμάσουν τα ερείπια του παρελθόντος έστω και σαν μια εγκαταλειμμένη και ρημαγμένη φωλιά όπου κάποτε θρονιαζόταν το κάλλος, η σοφία και η ποίηση, βλέπετε η ανάμνηση και μόνο της αρμονίας που έφτασε κάποτε το ανθρώπινο πνεύμα, είναι αρκετή για να σε μπαστακώσει σε ένα αεροπλάνο και να σε πάει χιλιόμετρα μακριά ίσα για να μυριστείς τον απόηχο της.  

[…Ήδη απ’ τον 18ο αιώνα ο ελλαδικός χώρος είχε καταστεί δημοφιλής προορισμός ξένων περιηγητών και μέχρι τις μέρες μας οι αρχαιότητες αποτελούν σημαντικό πόλο έλξης ξένων επισκεπτών…] 

Βλέποντας λοιπόν οι ταξιδιώτες μας σε κάποιο νησί ένα ρημαγμένο ναό με αποκαθηλωμένους από χρόνια τους θεούς και στη θέση τους να ορθώνονται επιβλητικές:

οι διαφημίσεις για πιστωτικές κάρτες, οι πινακίδες με νέον που φώναζαν «rooms to let», τα πανταχόθεν ευρισκόμενα σκουριασμένα κουτάκια αναψυκτικών και όλα τούτα τα θαυμαστά περιβάλλονταν από ανθρώπους που μήτε την ιστορία ήξεραν, μήτε την φύση εκτιμούσαν (αμα λάχει έκαιγαν και το κατιτίς για να βγει καμιά μεζονετούλα), ούτε και ενδιαφέρονταν για τίποτε άλλο πέρα από gyro με tzatziki και lover (με τρίχα για πουλόβερ), γύρισε λοιπόν ο άντρας στη γυναίκα και της είπε: 

-Στη Ρώμη έχουν να το λένε για τις χήνες του Καπιτωλίου, οι οποίες όταν οι Γαλάτες επιτέθηκαν εναντίον της αιφνιδιαστικά μια νύχτα, το 400 περίπου π.Χ., κι ενώ οι φρουροί της πόλης είχαν αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου και θα χάνονταν όλοι στα σίγουρα, δεν υπολόγισαν όμως τις χήνες του ναού της  Ήρας που με  τις τσιριχτές κραυγές τους ξύπνησαν  τους στρατιώτες που κατόρθωσαν έτσι να αποκρούσουν τους εχθρούς. Έκτοτε οι χήνες αναφέρονται σαν σωτήρες της πόλης κι η φράση απέμεινε να συμβολίζει οτιδήποτε κι οποιονδήποτε προειδοποιεί  για τυχόν επερχόμενες συμφορές.

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ καθώς μεν εκείνες οι χήνες τιμήθηκαν από τους Ρωμαίους και τις θεωρούσαν ιερές, αλλά όταν χρόνια αργότερα οι απόγονοι των χηνών εκείνων δεν έκαναν τίποτα παρά μόνο καυχιόντουσαν και επαίρονταν για το ένδοξο παρελθόν τους και επειδή έγιναν άπληστες και νωθρές μια μέρα οι Ρωμαίοι τις έσφαξαν και τις έφαγαν. 

-Σοφό παραμύθι, είπε η γυναίκα

-Σοφό αλλά αλλοίμονο δεν είναι παραμύθι, βλέπεις στα παραμύθια οι κακοί δράκοι πάντα στο τέλος σκοτώνονται από τον γενναίο ιππότη, σε αυτή τη χώρα αντίθετα μόνο δράκοι υπάρχουν οι οποίοι έχουν σκοτώσει όλους τους ιππότες 

-Κρίμα λοιπόν που φαίνεται ότι σε αυτή τη χώρα πέθανε οριστικά πια το παραμύθι…

Ένα πράγμα το οποίο ποτέ δεν αγάπησε και ούτε και πρόκειται να αγαπήσει η Βόρειος Αμερική είναι το ποδόσφαιρο και φυσικά όχι το Euro αλλά ούτε και το Μουντιάλ όταν γινότανε εκεί πέρα ανάθεμα και αν το είχαν πάρει μυρωδιά.

Το American dream βλέπετε περιλαμβάνει γιάπικη επιτυχία, σπίτι στα προάστια, μπάρμπεκιου με τους γείτονες το Σαββάτο και φυσικά baseball, το απαύγασμα του αμερικανικού αθλητικού πολιτισμού. Και επειδή είναι αμερικάνικο και οι αμερικάνοι είναι το Νο. 1 έτσι θεωρούν ότι πρέπει να είναι και το άθλημα τους και δεν καταλαβαίνουν τον υπόλοιπο κόσμο που όταν ακούει για κάτσερ, πίτσερ ή πόσο σπουδαίοι είναι οι New York Yankees δείχνει τόση κατανόηση ή ενδιαφέρον όση και για μια συζήτηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με θέμα την ανάπτυξη των περιφερειακών μονάδων της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Εσθονία. 

Έλα μου όμως που ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός μέσα από τις χολιγουντιανές ταινίες είναι πολύ πιο δυνατός απ’ όσο φανταζόμαστε και είναι και αυτός που με έκανε το αλησμόνητο εκείνο καλοκαίρι του 2004 (η τσέπη μας ιδιαίτερα και οι ρημαγμένες εγκαταστάσεις μας το θυμίζουν ακόμη έντονα) να πάω να κλείσω με ένα κολλητό να δούμε λέει την Ελλάδα με τον Καναδά να μπειζμπολίζονται αδυσώπητα στο Ελληνικό.

Τώρα η αλήθεια είναι ότι πήγαινοντας εκεί είχα την πεποίθηση ότι η όλη βραδιά θα ήταν μια πατάτα, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος γιατί έριξα το γέλιο της αρκούδας και εκείνη τη μέρα το άθλημα του «Μπέιμπι» Ρούθ απέκτησε έναν ακόμη φάν στην Αθήνα. 

Φτάνουμε που λέτε στο Ελληνικό, προσπερνάμε τους σαν βγαλμένους από παλιό διαφημιστικό του ΕΟΤ εθελοντές και να η πρώτη έκπληξη! Εκεί που περίμενα ότι στο γήπεδο θα ήμουν εγώ, 10 οικογένειες και το προσωπικό της καναδικής πρεσβείας, νάσου και μπαίνουμε σε ένα γήπεδο κατάμεστο από 8 χιλιάρικα κόσμο και με συνθήματα και παλμό κατεξοχήν…ποδοσφαιρικά, τόσο που νόμιζα ότι έμπαινα στο Καραϊσκάκη!

Πάμε καθόμαστε στην κερκίδα και πέσαμε μάλιστα πάνω στην παρουσίαση των ομάδων και δη της ελληνικής και…ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 17 Ο ΤΖΙΜΗΣ ΚΑΒΒΟΥΡΙΑΣ…ΟΛΕΕΕΕ…ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 23 Ο ΤΖΟΝ ΠΑΠΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ…ΟΛΕΕΕΕ…και άλλα τέτοια γραφικά Αστοριακά, άλλωστε η Εθνική Ομάδα Μπέιζμπολ είναι ζήτημα αν είχε και 2 παίχτες με ελληνική ταυτότητα, καθώς η πλειοψηφία προερχόταν από την τιμημένη ομογένεια, για τον δε Καββουρια φτιάχτηκε αυτοστιγμεί και το σύνθημα ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΦΟΥΡΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΑΒΒΟΥΡΙΑΣ!!! 

Και με τα πολλά το παιχνίδι ξεκινάει, τώρα η νοστιμιά της υπόθεσης ήταν πως το άθλημα που παιζόταν ήταν μεν μπέιζμπολ, αλλά ο κόσμος που το έβλεπε είχε ποδοσφαιρική παιδεία και ως τέτοιο το αντιμετώπιζε, οι δε διάλογοι ξεκαρδιστικοί:

-Τι γίνεται ρε συ Χαρίλαε εκείνος με το ματσούκι είναι σαν λίμπερο και εκείνος που πετάει το μπαλάκι είναι σέντερ-φορ σαν τον Τζιοβάνι ένα πράγμα; 

-Καταρχάς ασχετοάσχετε ο Τζιοβάνι δεν είναι κλασικό φόρ, αλλά μεσοεπιθετικός μην κοιτάς που τον έχει βάλει ο Ντούσκο μπροστά και τον έχει κάψει, και αυτός που πετάει την μπάλα είναι πιο πολύ σαν τον παίκτη που βαράει πέναλτι…

-Τι λέτε ρε καμένοι σιγά μη βαράει και κόρνερ! Απλά αυτός ανήκει στην ομάδα που επιτίθεται και έχει 3 βολές να ρίξει, ενώ αυτός με το μπαστούνι που αμύνεται περιμένει να χάσει ο άλλος τις 2 πρώτες και να χτυπήσει την 3η, να τη στείλει έξω από το γήπεδο και να κερδίσει τον αγώνα, έτσι γίνεται στο σινεμά! 

Η πλάκα είναι ότι μέσα σε αυτή την άναρχη και χαβαλετζίδικη-μπειζμπολ-ποδοσφαιρική κουβέντα του παραλόγου παρενέβη ελαφρώς αγανακτισμένος ένας ηλικιωμένος κύριος, του οποίου η προφορά πρόδιδε την ελληνοαμερικάνικη καταγωγή και που όπως φάνηκε θεώρησε χρέος του να αποκαταστήσει την τιμή και υπόληψη του μπέιζμπολ στα μάτια των αδαών συμπατριωτών του.

-Συγνώμη που παρεμβαίνω στην κουβέντα ρε guys, αλλά το baseball είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό άθλημα και καμία σχέση δεν έχει με το χαζο-soccer 

-Δηλαδή και με το μπαρδόν μίστερ, δε μας το κάνετε λίγο δίφραγκα για να το καταλάβουμε και το μυστήριο λιγουλάκι;

-Πολύ ευχαρίστως, λοιπόν το μπέιζμπολ παίζεται ανάμεσα σε 2 ομάδες με 9 παίκτες η καθεμία… 

-Και οι υπόλοιποι 2 για να συμπληρωθεί η 11αδα που βρίσκονται;

-Ποια 11αδα και κουραφέξαλα, ξεχάστε πια το ποδόσφαιρο! 9 είναι οι παίκτες και φτάνουν και περισσεύουν!

-Καλά ρε κύριος δε σε είπαμε και καμπούρη, εντάξει λοιπόν 9 είναι οι παίκτες και τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι 9 και ιδίως αυτός με το ρόπαλο;

-Well να το πάρουμε από την αρχή, το παιχνίδι ξεκινάει με το πέταγμα της μπάλας από τον Pitcher, ο οποίος είναι ο παίκτης της ομάδας που αμύνεται, προς τον Cathcer τον συμπαίκτη του… 

-Όπα μάστορα και μας μπέρδεψες, ο πιτσοτέτοιος πετάει την μπάλα στον κάτσερ που είναι και συμπαίκτης του; Μα έτσι δε θα βάλει αυτογκόλ;

-Σιγά μη βάλει και αυτοκαλάθι, είπαμε boys ο πίτσερ και ο κατσερ είναι συμπαίκτες της ίδιας ομάδας που αμύνεται…

-Έλεος παιδιά, με εσάς εδώ πέρα θα ξεχάσω και αυτά που ξέρω…λοιπόν ανακεφαλαιώνουμε, το πέταγμα της μπάλας για να είναι επιτυχές πρέπει να προσπεράσει τον Batter, ο οποίος είναι ο αντίπαλος επιθετικός και να γίνει έτσι και το περιβόητο Strike… 

-Τώρα το κατάλαβα! Ο Μπάτμαν που λες πρέπει να ξεγελάσει τον πιτσι και τον κάτσρι και να πετύχει και τις 3 μπάλες χωρίς να δεχτεί ροπαλιά!

Κάπου εδώ ο κύριος ξεφύσησε απελπισμένα και με ένα βλέμμα παραίτησης ψέλισσε...τελικά ποτέ δεν πρόκειται να επιτευχθεί η σύζευξη ΗΠΑ-Ευρώπης…ποτέ δε θα μάθουν να παίζουν μπέιζμπολ…κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες θα μας καταστρέψουν εμάς τους Αμερικάνους…σαν να έχει δίκιο ο Μπους… 

Αίφνης αισθάνθηκα ότι μου θίχτηκε η εθνική υπερηφάνεια και θέλοντας να δείξω ότι τα κατάλαβα όλα (είμαι βλέπετε και γεννημένος εξυπνάκιας)...

-Συγνώμη μίστερ αλλά εγώ το κατάλαβα πολύ καλά πώς παίζεται το μπέιζμπολ με τον πίτσερ, τον κάτσερ και τον μπάτερ, πώς γίνεται το στράικ, τα πάντα σας λέω και το βρίσκω και πολύ ωραίο! Μάλιστα αυτή τη στιγμή τώρα που μιλάμε, στο γήπεδο είναι η πιο κρίσιμη, κορυφαία και σημαντική στιγμή του αγώνα!!!

Ο κύριος με κοίταξε θλιμμένα και μου απάντησε:

-Το παιχνίδι έχει τελειώσει εδώ και μισή ώρα…

Σας είπα ότι έπεσε πολύ γέλιο εκείνη την ημέρα στο γήπεδο Μπέιζμπολ του Ελληνικού στον αγώνα Ελλάδα-Καναδάς έτσι δεν είναι; 

Τώρα σας εξομολογούμαι ότι ένα κομμάτι από εκείνο το γέλιο το προκάλεσα και εγώ…

Βλέποντας μια ακόμη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση διαπιστώνει κανείς το αυταπόδεικτο και πασιφανές ότι το ποδόσφαιρο ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ο βασιλιάς των σπορ. Έχουν γραφτεί βέβαια για δαύτο κοινωνιολογικές αναλύσεις, ψυχολογικές πραγματείες, στατιστικές έρευνες και ότι άλλο ανούσιο και περιττό μπορεί να σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους και η επιστημονική κοινότητα, για να αποδείξει ότι το ποδόσφαιρο είναι η μεγαλύτερη έκφραση συλλογικότητας η οποία πραγματώνεται μέσα από ένα άθλημα και η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό δεν είναι τα επιστημονικά άρθρα αλλά το γεγονός ότι η ασπρόμαυρη μπάλα κυριαρχεί στα όνειρα των απανταχού πιτσιρικάδων (και πολλών ενηλίκων, εγώ τις προάλλες στον ύπνο μου κατέκτησα το Κύπελλο Κόσμου με τον γαύρο νικώντας μια μισητή μεικτή Παναθηναϊκού-Βραζιλίας με 9-0, 7 γκολ εγώ, ένα ο Τζόλε και ένα με αυτογκόλ ο Σαραβάκος).

Εντάξει και τα αθλήματα όπως μπάσκετ (ιδιαίτερα το γυναικείο), βόλει (ιδιαίτερα το γυναικείο μπιτς βόλει), πόλο (ιδιαίτερα το γυναικείο), χάντμπολ (ιδιαίτερα το γυναικείο) έχουν την ομορφιά τους (ιδιαίτερα τα γυναικεία), την αξία και τη δυναμική τους, έχουν ρε αδερφέ μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. 

Ο Θεός όμως των σπορ διαθέτοντας άφθονο χιούμορ μας προίκισε και με μια σειρά αθλημάτων τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με τον αθλητισμό, ούτε καν τον μιμούνται πειστικά.

Στην κορυφή όλων αυτών βρίσκεται το cricket ή αλλιώς η απόδειξη ότι ο αποικιακός πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ήταν το ισχυρότερο χαρτί της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και ίσως το μόνο που βρίσκεται ακόμη σε ισχύ.

Όταν λοιπόν ήμουν φοιτητής στην Κέρκυρα διαβιούσα το ήμισυ και βάλε του χρόνου μου στην Πλατεία Λιστόν, το πνευματικό-πολιτιστικό-γκομενικό επίκεντρο του νησιού. Πίσω από τις καφετέριες που λέτε είχε έναν άπλετο χώρο με γκαζόν, φτιαγμένος θαρρείς για ποδοσφαιρικό γήπεδο και αισθητά καλύτερος από το Εθνικό Στάδιο της Κέρκυρας, άσε που είχε και κοινό, δηλαδή τις αιθέριες υπάρξεις που (φαντασιωνόμασταν ότι) μας καμαρώνανε να χτυπάμε το τόπι πάνω-κάτω, όλα ιδανικά…

…εκτός από ένα σπαστικό εμπόδιο, το γεγονός ότι αυτός ο χώρος χρησιμοποιούνταν από την τοπική ομάδα κρίκετ (είπαμε για τα κατάλοιπα της Βρετανικής κυριαρχίας) . 

Ομάδα κρίκετ λοιπόν! Μια χορεία καλοντυμένων τυπάδων με πουλοβεράκια, με σήματα στο πέτο, ατσαλάκωτοι, ελαφρώς αλαζόνες καθότι ανήκοντες σε μια ιδιαίτερη και κατά πολύ ανώτερη κοινωνική κάστα, τρέφοντες περιφρονητικά αισθήματα για τον χύδην όχλο του ποδοσφαίρου. Για να δείξουν τώρα και την βρετανική τους ανωτερότητα, έκλειναν και ένα τραπεζάκι γεμάτο τσάγια και βουτήματα ώστε να κολατσίζουν στα διαλείμματα ως εποίουν και οι ευγενείς νέοι της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ.

Τώρα τι είναι αυτό το κρίκετ; Έλα μου ντε, δεν πολυκατάλαβα ποτέ, αλλά ότι έπιασα μέσες-άκρες είναι πάνω κάτω αυτά:

• Ένα παιχνίδι λέει μπορεί να διαρκέσει και 5 μέρες και μάλιστα ένας αγώνας το χιλια οχτακόσια κάτι διήρκεσε 12 ημέρες! Και αν εσείς αντέξετε να παρακολουθήσετε 12 μέρες κρίκετ εμένα να με…(φτύσετε ήθελα να πω, πονηρά μυαλά)

• Ο υπολογισμός του σκορ αποτελεί ένα ευφάνταστο μαθηματικό μοντέλο, εφάμιλλο αυτών που κάνει η ΝΑΣΑ για τις προσεδαφίσεις στον Άρη, τα δε συνήθη σκορ είναι κάτι 130-45, τα οποία μετά αλλάζουν σε 287-52, άγνωστο πώς αφού… 

• …η εξέλιξη του παιχνιδιού είναι υποτυπώδης, καθώς οι κυριλάτοι και σηματοφόροι λόρδοι-22 τον αριθμό-όταν μπαίνουν στο γήπεδο βασικά αλληλοκοιτάζονται με χάρη, κουβεντιάζουν χαλαρά, κραδαίνουν τα ρόπαλα τους για να σκοτώσουν τις μύγες και η μόνη δράση είναι όταν κάθε μισή ώρα κάποιος αποφασίζει να κάνει 2 βήματα και να πετάξει ήρεμα ένα μπαλάκι προς έναν ροπαλοφόρο ιππότη ο οποίος με τη σειρά του το αποκρούει και μετά ψιλοτρέχει ανάμεσα σε κάτι καρφωμένα στο έδαφος πασσαλάκια. Όλη αυτή η κοσμοϊστορική διαδικασία προκαλεί ένα κύμα ενθουσιασμό στους υπόλοιπους θαμώνες, παρντον συναθλητές οι οποίοι πετάνε κάτι Χουρααα ή Έμπαινε Μήτσο… 

Συγκλονιστικό μα την αλήθεια άθλημα που σου κόβει την ανάσα (από την πλήξη) σε τσιτώνει (από την απραγία) και σε κάνει να θαυμάζεις τον ιδρώτα που χύνουν (από τα πουλόβερ) οι αθληταί.

Ελπίζω πάντως το SUPERSPORT να περιλάβει και τα διεθνή τουρνουά κρίκετ στο πρόγραμμα του, τα οποία και να δείχνονται στις καφετέριες αντί του άθλιου EURO, όχι τίποτε άλλο αλλά έχω παίξει στο στοίχημα ότι το Μπαγκλαντες-Νέα Ζηλανδία θα έρθει 186-89 (έχω πληροφορίες ότι ο άσσος ροπαλάκιας της Νέας Ζηλανδίας δεν έχει συνέρθει από τον πολύμηνη αποχή λόγω υπερβολικής κατανάλωσης τσαγιού και ο καινούργιος μπαλοπεταχτής του Μπαγκλαντές είναι ο νέος Μαραντόνα-του κρίκετ βεβαίως-βεβαίως).

Μια και κάποια καλή ψυχή από εδώ μέσα μου έκανε παράπονα γιατί λέει διαβάλλω την ειδυλλιακή εικόνα της αγίας ελληνικής επαρχίας και επειδή αυτή την ψυχή τυχαίνει να τη συμπαθώ πολύ, είπα να της κάνω τη χάρη και αλλάξω λίγο το ύφος των νησιώτικων μου ιστοριών πηγαίνοντας στο πιο καλοπροαίρετο.

Λοιπόν μακράν το πιο θετικό μέχρι τώρα στο νησί είναι η δουλειά μου (και δεν το πιστεύω ότι εγώ έφτασα στο σημείο να γράψω αυτό το πράγμα) και όχι μόνο το καθαυτό της αντικείμενο, αλλά πρωτίστως η ίδια η τοποθεσία της, δηλαδή μέσα στην καρδιά της αρχαίας καστροπολιτείας του νησιού. 

Το κάστρο λοιπόν του νησιού ανάγεται από τον…αλλά επειδή αυτή η αρχαιολο-ξεναγο-τουριστική ορολογία είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο και μια ομιλία στη Βουλή και έχει μια αυθεντικότητα εφάμιλλη με το greek tzatziki και mousaka, ας το πάμε λίγο αλλιώτικά και πασαλιμανιώτικα…

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κάθε πρωί πηγαίνω κεφάτος, όχι στου Βερόπουλου, αλλά σε ένα μέρος γεμάτο υποβλητικότητα, αναμνήσεις και θέα (η παραπάνω φωτογραφία παρμένη μέσα από μια πολεμίστρα δείχνει του λόγου το αληθές).  

Το κάστρο αυτό για πάνω από 500 χρόνια ήταν ένα μέρος όπου,

οι άνθρωποι στέγασαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη και απηλλαγμένη από τον φόβο των πειρατών ζωή, ερωτεύθηκαν και μισήθηκαν, παντρεύτηκαν και πέθαναν, επαναστάτησαν και υπέκυψαν, πάνω απ’ όλα όμως έζησαν τελείως διαφορετικά και τελείως όμοια με εμάς σήμερα,

οι λογής-λογής κατακτητές (και ήταν πολλοί πανάθεμα τους) στερέωσαν πάνω στη φυσική του υπεροχή τα πρόσκαιρα σύμβολα της ισχύς και της εξουσίας τους για να καταλάβουν τελικά καλά ότι η κάθε αυτοκρατορία έχει αρχή, μέση και τέλος 

και αν οι πέτρες μπορούσαν να μιλήσουν σίγουρα θα αφηγούνταν ιστορίες πειρατείας και εξεγέρσεων, λοιμών και λιμών, για Βενετσιάνους αφέντες και Μαλτέζους ιππότες, για Κύπριους μετανάστες και Κρητικούς-Μανιάτες πειρατές, για Τούρκους κατακτητές και Σαρακηνούς κουρσάρους, για το δέντρο της Ελευθερίας που έγινε το δέντρο των Κρεμασμένων, για γάμους και κηδείες, για άρχοντες και χωρικούς…με λίγα λόγια για όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζήσανε εκεί πέρα σε μια αδιάλειπτη συνέχεια 500 και βάλε χρόνων και που το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το σήμερα, οι σημερινοί άνθρωποι, το σημερινό νησί…

και όσο για το κάστρο; Όπως όλα τα πράγματα δαμάστηκε πια για τα καλά από τον πανδαμάτορα χρόνο και η φυσική του υπεροχή έχει ξεχαρβαλωθεί μαζί με τις πέτρες του, το αλλοτινό του μεγαλείο έχει ξεπέσει όπως οι αλλοτινοί του κύριοι και η περασμένη του ισχύς έχει σκουριάσει παρέα με τα κανόνια του.

Ωστόσο η συμβολική του δύναμη είναι όσο ποτέ άλλοτε δυνατή, ζωηρή και επίκαιρη…

Επίκαιρη μάλιστα, γιατί το κάστρο έστω και σαν απομεινάρι δεν παύει να είναι ο κύριος καταλύτης που συντελεί στη διεργασία της μνήμης, η οποία μαζί με τη γλώσσα αποτελούν τα συστατικά στοιχεία της συλλογικότητας. Το κάστρο δεν είναι απλά ένα τουριστικό αξιοθέατο αλλά μια ειδοποιός δύναμη που δίνει την αίσθηση της συνέχειας, του αρχιμήδειου «πα στω», της θέσης μας με άλλα λόγια μέσα στον χώρο και στο χρόνο. 

Είναι βλέπετε απαραίτητη η ιστορική συνείδηση όχι σαν στοιχείο διαφοροποίησης, αλλά σαν στοιχείο μοναδικότητας, όπως κάθε άνθρωπος είναι ίδιος και συνάμα διαφορετικός από τους υπόλοιπους ανθρώπους ομοίως και κάθε κοινωνία είναι ίδια και συνάμα διαφορετική από τις υπόλοιπες κοινωνίες.

Το ζητούμενο πιστεύω με το παρελθόν, δεν είναι η μυθοποίηση ή η απομυθοποίηση του, ούτε η αξίωση ή απαξίωση του, γιατί τότε μιλάμε για φαντάσματα, βρικόλακες και πεθαμένες σκιές που προσπαθούν με το ζόρι να εισβάλλουν στο παρόν (άλλωστε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότασσαν ένα εξιδανικευμένο φαντασιακό παρελθόν στα νάματα του οποίου έπρεπε να ξαναβαπτιστεί η κοινωνία-θυμηθείτε τις χουντικές φανταρο-ναυμαχίες της Σαλαμίνας στο Καλλιμάρμαρο), στην τελική το παρελθόν πάντα είναι παρελθόν. 

Ποσώς! Το ζητούμενο είναι άλλο, είναι ο αναστοχασμός πάνω στα περασμένα γεγονότα και πρόσωπα, η επίγνωση της επιρροής που αυτά είχαν πάνω στην εξέλιξη των πραγμάτων και κυρίως η αίσθηση του ανήκειν την οποία μόνο η γνώση του παρελθόντος μπορεί να μας προσφέρει.

Και αν όλα αυτά δεν σας πείθουν, δε βαριέστε, δώστε βάση και ελάτε μόνο και μόνο για τη θέα, είναι όλα τα λεφτά!

Τελευταία αναλογίστηκα πολύ πάνω στη σοφία αυτής της ρήσης του Αρκά, καθώς στην επαρχία και γενικά στις μικρές κοινωνίες μια απλή καλημέρα μπορεί να πάρει απίθανες προεκτάσεις και να καταλήξεις να κουβεντιάζεις ας πούμε (πραγματικά τα παραδείγματα) για το συνάχι της θείας του γείτονα, για την κουνιάδα της παπαδιάς, της οποίας η κόρη παντρεύτηκε ένα Πορτογάλο στην Ιταλία και εγκατέλειψε τις σπουδές της διαμένουσα πλέον μονίμως ες Λισαβόνας, ή ακόμη για τον Μανώλη τον μανάβη (όχι αυτόν της Φρουτοπίας) ο οποίος τα είχε με την αρχαιολογίνα αλλά τα χαλάσανε γιατί τον θεωρούσε κατώτερο, ενώ σε πιο extreme καταστάσεις μπορείς να μάθεις για τις νεανικές ερωτοδουλειές του Δημάρχου ή (και φρικτότερο όλων) για τις αιμορροΐδες της θείας της Καλλιόπης με τ’ όνομα (παρεμπιπτόντως μεγάλη Μεσσαλίνα στα νιάτα της αυτή η θεία Καλλιόπη).

Δε θέλω ούτε και να το σκέφτομαι το τι μπορεί να λένε για μένα...

Και για να καταλάβετε πιο παραστατικά τι θέλω να πω, να η χτεσινή κουβέντα μου στο κατεξοχήν meeting point του νησιού το (σουπερ διάφανο…) Mini Market.

-Γεια σας τι κάνετε;

-Καλά-Μια χαρά-Υπέροχα-Βεβαίως-Εννοείται, δηλαδή κάπως έτσι θα απαντούσα αν μου το έδινε σε μορφή γραπτού ερωτηματολογίου, αλλά έτσι στον αέρα μόνο ένα γενικό «όλα μια χαρά» μπορώ να πετάξω και βουρ για τις ντομάτες και τις κονσέρβες μπας και γλυτώσω την ανάκριση πρώτου βαθμού. Αλλά που να αποφύγω την εγχώρια Γκεστάπο καθώς η κάθε ερώτηση, η κάθε κουβέντα, η κάθε λέξη ακόμη οδηγεί σε απίθανα μονοπάτια, 

-Συγνώμη αλλά δε βλέπω πουθενά τις ντομάτες

-Ναι δε τις φέρανε από απέναντι, γιατί οι παραγωγοί κάνανε απεργία για τις τιμές, αλλά μη φοβάσαι ο Μηνάς ο φορτηγατζής, που είναι και εξάδερφος της Ελένης που δουλεύετε μαζί, μου είπε πως θα διαρκέσει για λίγες ημέρες, γιατί λέει την υποκίνησε ο πρόεδρος του συνεταιρισμού που είναι Πασοκατζής και θέλει λέει να φτιάξει σκηνικό για να πάρει πόντους στο ΠΑΣΟΚ και αργότερα να κατεβεί για βουλευτής, βλέπεις είχε ήδη κατεβεί δημοτικός σύμβουλος αλλά δε βγήκε για 150 ψήφους γιατί όταν ήταν στη Γεωπονική είχε αφήσει έγκυο μια κοπέλα η οποία… 

-Τι μου λέτε, σα δε ντρέπονται λιγάκι αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις όλοι ίδιοι είναι, τελικά ντομάτες πότε θα ξαναέχουμε;

-Αυτό ξαναπές το, όλοι τους κλέφτες είναι, αλλά μην ανησυχείς ο Μηνάς μου λέει ότι αύριο το πολύ μεθαύριο θα ξαναέχουμε τα φορτία, γιατί σου λέει δε γίνεται για το πολιτικό γινάτι του ενός να χάσει λεφτά τόσος κόσμος, άλλωστε πεινάει ο κοσμάκης παλικάρι μου και η ακρίβεια θερίζει, δε βλέπεις άλλωστε τι γίνεται και στις τηλεοράσεις; Και πολύ το φοβάμαι πως και εδώ φέτος ο τουρισμός θα είναι πεσμένος, ήδη πιάσαμε Ιούνη και η κίνηση ακόμη ελάχιστη και να σκεφτείς ότι το χειμώνα πληρώσαμε 10 χιλιάρικα στον Αλία τον Αλβανό για να φρεσκάρουμε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια αλλά δε βλέπω να βγάζουμε ούτε τα μπογιάτικα! Ακριβήνανε βλέπεις και οι Αλβανοί! Αλλά αυτός ο Αλία είναι πρώτος μπογιατζής και αν ποτέ χρειαστείς… 

-Δε θα παραλείψω, αλλά για πες τε μου ψωμί φέρατε γιατί δεν προλαβαίνω να πάω στον πάνω φούρνο

-Βέβαια και φέραμε πόσο θες; Α! Στον πάνω φούρνο καλύτερα να μην πολυπηγαίνεις προτίμα τον κάτω, γιατί ο πάνω έχει χαλάσει πολύ, προχθές η ανιψιά μου η Βαγγελίτσα βρήκε μέσα στο ψωμί ένα κομμάτι πλαστικό, βέβαια ο Αντώνης ο φούρναρης είναι πολύ καλό παιδί και φίλος μου από το σχολείο, αλλά από τότε που παντρεύτηκε εκείνη την Καλαματιανή-είναι κάτι κωλοπετσωμένες αυτές-τον έχει πάρει η κάτω βόλτα, όλο τσακώνονται, προχθές μάλιστα άκουσαν πιάτα να σπάνε και κάτι φωνές άλλο πράγμα! Κακό πράγμα αγόρι μου η συζυγική δυστυχία, να εγώ 30 χρόνια είμαι με τον Πανούλη μου και δε λέω… 

-Συγνώμη αλλά χτυπάει το κινητό μου (και καλά το είχα βάλει στο αθόρυβο, μια κλασική δικαιολογία για να αποφεύγω δύσκολες καταστάσεις που πάντα πιάνει) λοιπόν τι σας οφείλω;                                    

-35,5 ευρώ, μήπως έχεις 5,5; Μόνο 5; δε πειράζει σου χαρίζω το μισό, λοιπόν να μου φιλήσεις την Ελενίτσα, ξέρεις είμαστε πολύ αγαπημένες από το σχολείο ακόμη και σου έχω πει ότι αυτή ήταν αφορμή να γνωρίσω τον Πάνο μου; Ήτανε που λες μια φορά…

Τώρα για να πω την αλήθεια, κάπου και εγώ έχω αρχίσει να το ψιλογουστάρω αυτό το λεκτικό αλισβερίσι μέσα από το οποίο μπορείς να μάθεις κάθε πιθανό και απίθανο κουτσομπολιό, φήμη και είδηση (εγώ βέβαια που είμαι διακριτικός άνθρωπος, δεν ασχολούμαι με κουτσομπολιά, απλά κάνω κοινωνική κριτική). Έχω καταλήξει λοιπόν να πιστεύω ότι δεν είναι απλά θέμα φλυαρίας, αλλά μια βασική ανάγκη εξωτερίκευσης συναισθηματικών φορτίων και επικοινωνίας, με λίγα λόγια ένα χαρακτηριστικά επαρχιώτικο μπλα μπλα, το οποίο απουσιάζει παντελώς από την Αθήνα.

Ευτυχώς θα πουν οι περισσότεροι, ευτυχώς θα έλεγα και εγώ, αλλά να που μια και εγώ σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο αρχίζω και εθίζομαι και το βλέπω αύριο-μεθαύριο που θα κατέβω Αθήνα και θα πίνω τον καφέ μου στα ZEPPELIN να πετάω στο σερβιτόρο «Εσύ ποιανού είσαι;»… 

Συμπέρασμα:

• Όσο πιο μικρό είναι ένα μέρος τόσο πιο μεγάλη είναι η επαφή και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκεί, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.

• Όσο πιο μεγάλο είναι ένα μέρος, τόσο πιο μικρή είναι η επαφή και η αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων που ζουν εκεί, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.

Και είμαι σίγουρος ότι μαζί μου συμφωνεί και η θεία Καλλιόπη, ο Μηνάς ο φορτηγατζής, η μικρή Βαγγελίτσα, ο Πασοκατζής πρόεδρος του συνεταιρισμού και ο Αλία ο Αλβανός (τον Αντώνη το φούρναρη τον βγάζω στην απ’ έξω, αφού πήγε και παντρεύτηκε Καλαματιανή καλά να πάθει- είναι κάτι κωλοπετσωμένες αυτές!).

Πραγματικά αστεία και χαρακτηριστικά ανθρώπινη, καθώς η μνήμη είναι η διεργασία εκείνη που μυθοποιεί τις αναμνήσεις μας κάνοντας το παρελθόν να φαντάζει ωραίο ή αποκρουστικό, συναρπαστικό ή αδιάφορο, φωτεινό ή σκοτεινό και οπωσδήποτε αποκλειστική ιδιοκτησία του καθενός, μια και κάθε άνθρωπος διατηρεί τις δικές του μνήμες από το ολωσδιόλου προσωπικό και ιδιαίτερο παρελθόν του.

Και επειδή η μνήμη είναι ανθρώπινη ιδιότητα δε μπορεί παρά να είναι και απατηλή, βλέπετε το ίδιο περιστατικό ο κάθε άνθρωπος το εκλαμβάνει διαφορετικά, το αξιολογεί διαφορετικά και το γεύεται διαφορετικά, κοινώς η ρουφιάνα η μνήμη είναι εντελώς μα εντελώς επιλεκτική. 

Εμείς και μόνο εμείς επιλέγουμε πώς θα θυμόμαστε κάτι ή κάποιον και αυτό είναι κάτι που το πρωτοέμαθα ως φοιτητής όταν έκπληκτος διαπίστωσα στα μαθήματα της κατεξοχήν μνημικής επιστήμης, της ιστορίας ότι κάθε λαός φτιάχνει την δικιά του ιστορία, την οποία και ανασκευάζει όπως του καπνίζει και ότι η αντικειμενικότητα ως έννοια είναι τόσο υπαρκτή όσο και οι ιστορικοί μύθοι.

Μίλησα για το πώς θυμόμαστε κάτι, σήμερα όμως με ενδιαφέρει κυρίως για το πώς θυμόμαστε κάποιον και δη τον Κωνσταντίνο Μαρκορά, γιατί αυτός είναι που έμαθε, αγάπησε και θυμάται η Ελλάδα μέσα από τους «Δύο Ξένους», την κατά τη γνώμη μου καλύτερη ελληνική σειρά της ιδιωτικής τηλεόρασης υπολειπόμενης μόνο των Απαράδεκτων και όχι τον Νίκο Σεργιανόπουλο και για τον Κωνσταντίνο Μαρκορά κυρίως λυπήθηκα και όσο άσχημο και αν ηχεί αυτό, δεν παύει να είναι η αλήθεια.

Βλέπετε η συλλογική μνήμη για τους καλλιτέχνες, επιμένει κυρίως να τους ταυτίζει με το ρόλο βάσει του οποίου έγιναν γνωστοί και αγαπήθηκαν και ελάχιστα με τον άνθρωπο πίσω από την εικόνα, τον οποίο στην τελική και ελάχιστοι γνωρίζουν πραγματικά. Έτσι λοιπόν η συλλογική μνήμη θυμάται την Αλίκη Βουγιουκλάκη σαν το αιώνιο δροσερό κορίτσι να τραγουδάει Χατζηδάκη με τον Παπαμιχαήλ αγκαζέ και όχι...τώρα επειδή ο νεκρός πάντα δεδικαίωται και μια και τα όχι πάνω-κάτω τα ξέρουμε όλοι ποιο το νόημα να αναφερθούν ξανά…τον Βλάση Μπονάτσο στους Απαράδεκτους, να λέει Πάρα πολύ ωραία, τον Παύλο Σιδηρόπουλο τυλιγμένο στην άχλη του μεγαλύτερου Έλληνα ροκά, τον Άκη Πάνου ως τον αυθεντικότερο εκπρόσωπο του λαϊκού τραγουδιού και η λίστα συνεχίζεται με πολλούς άλλους μεγάλους καλλιτέχνες που οι ζωές και κυρίως το τέλος τους, μας θυμίζουν τη σοφία του σολωνικού «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

Αντίθετα ο τηλεοπτικός κανιβαλισμός για τα πάθη ενός ανθρώπου, τις αδυναμίες και τα βίτσια του, που με πολύ μεγάλη ευχέρεια, ευκολία και σίγουρα και με τη σαδιστική ικανοποίηση του να σκοτώνεις ένα νεκρό, η οποία γίνεται σήμερα κατά κόρον από τις λοιπές αμόλυντες παρθένες της τηλεόρασης αλλά και της καθημερινότητας, προσωπικά με αφήνει αδιάφορο και απλά επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό της κοινωνίας όπου η γυναίκα του Καίσαρα δεν χρειάζεται να είναι τίμια, αντίθετα μπορεί να είναι όσο άτιμη τραβάει η καρδιά της, εκείνο που χρειάζεται είναι ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΙΜΙΑ.

Παντού και πάντα το φαίνεσθαι υπερέχει του είναι.

Και για να κλείσω, «ηθοποιός σημαίνει φώς» τραγουδούσε κάποτε ο Δημήτρης Χόρν, ναι συμφωνώ, αλλά όπου υπάρχει και φώς, σίγουρα κάπου από πίσω θα κρύβεται και το σκοτάδι,

απλά διαλέγετε και παίρνετε.

Να και μια ακόμη πρωτόγνωρη εμπειρία που έζησα στο νησί, να παρακολουθήσω μια συναυλία από δυο διαφορετικές οπτικές γωνίες, από τη μια βλέποντας σε πρώτο πλάνο μια συναυλία και σε δεύτερο ακούγοντας το σχολιασμό από δυο αμίμητους πορνόγερους τον Αναστάση και τον Λουκά, ποιος είναι τώρα ο Λουκάς και ο Αναστάσης; Μα ούτε εγώ τους ήξερα πρωτύτερα, αλλά όπως και να έχει τους οφείλω μια φοβερή βραδιά.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, στο νησάκι και σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, κάποιοι ιδιώτες έχουν σκαρώσει ένα πολύ γουστόζικο αμφιθέατρο που «δένει» πολύ ωραία με το περιβάλλον και είναι ιδανικό για συναυλίες, παραστάσεις και τα σχετικά. 

Η πρώτη παράσταση της θερινής σεζόν ήταν ένα ερασιτεχνικό γκρουπ Βρετανών μουσικών που σε συνδυασμό με την τοπική μπάντα και τη χορωδία στήσανε μια μουσική βραδιά που περιλάμβανε εκτελέσεις (μερικές με την κυριολεξία της λέξης) κομματιών και την αφήγηση ενός παραμυθιού «ντυμένου» με μουσική και φυσικά τον Λουκά και τον Αναστάση (οι τελευταίοι δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα που μας μοίρασαν αν και θα έπρεπε).

Σκηνή πρώτη λοιπόν, πάμε, θρονιαζόμαστε, στη σκηνή οι μουσικοί ετοιμάζανε τα κλαπατσίμπαλα και ξεκινάει, όχι η μουσική αλλά η λίαν απολαυστική κουβέντα των καθισμένων όπισθεν Λουκά και Αναστάση ως εξής: 

-Ρε συ Λουκά κοίτα τι ασπρουλιάρηδες που είναι αυτοί οι Εγγλέζοι, μωρέ τόσα χρόνια δεν το έχω συνηθίσει σαν ξεπλυμένα σώβρακα μοιάζουνε…

-Δε λες τίποτα Αναστάση, αλλά κοίτα αυτή εκεί με τη βιόλα την κοκκινομάλλα! 

-Αμάν ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου μάτια μου! Τι κορίτσαρος!

-Να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει Αναστάση μου είναι αυτή μια…

Ας μην συνεχίσω με το τι ήτο η Αγγλίς βιολίστρια κατά Λουκά (όχι Ευαγγέλιο) καθώς αβάντι μαέστρο!

Και η μούζικα ξεκίνησε με κάτι άγνωστα μεν αλλά πολύ δυνατά δε έστω και μετρίως παιγμένα βρετανικά κομμάτια και εδώ που τα λέμε ξεπλυμένα-ξεπλυμένα τα Εγγλεζάκια, αλλά η μουσική τους είναι όσο δεν παίρνει χρωματιστή. Γενική εντύπωση προκάλεσε ένα λαϊκό σκωτσέζικο κομμάτι από ένα ξεχασμένο τους νησί κάπου στον Ατλαντικό, το οποίο κοίτα να δεις φίλε μου που ήχησε πολύ ωραία, μη πω και οικεία σε ένα ελληνικό μεσογειακό νησί χιλιόμετρα μακριά!

Το κλου του πρώτου μέρους ήταν όταν τα Εγγλεζάκια για να τιμήσουν τους Έλληνες οικοδεσπότες τους παίξανε ένα νησιώτικο τραγούδι που ούτε νησιώτικο το έλεγες ούτε και τραγούδι ήτανε, αλλά ας είναι, μια και μέτρησε η αγαθή πρόθεση και τους χειροκροτήσαμε από πάνω, είπαμε πάνω απ’ όλα Greek hospitality αμ πώς; 

Διάλειμμα και η σκυτάλη πάλι στις δύο γεροντάρες (ανήκαν σε εκείνη την ακαθόριστη ηλικία ανάμεσα ογδόντα και τάφου) που με έκαναν να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο Muppet Show και ακούω τους αιώνιους κριτικούς Statler και Waldorf.

-Α ρε Λουκά που είναι τα νιάτα μας τότε που ερχόντουσαν όλες τούτες οι Βόρειες και πηγαίναμε στο κάμπινγκ και τις…(μια και το μπλογκ τούτο διακρίνεται για την ηθική του ακεραιότητα θα παραλείπονται όλα τα ακατάλληλα δι’ ανηλίκους, βέβαια όλοι θα καταλαβαίνετε τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά είπαμε πάνω απ’ όλα η ηθική ακεραιότης) 

-Μωρέ ακόμη και τώρα τα καταφέρνουμε αλλά είναι που δε μου αρέσουν ετούτες οι…

-Καλά όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, τώρα που τα λέμε αυτά θυμάσαι εκείνη τη θεούσα τον Παναγιώτη, τι έκανε τότε στο κάμπινγκ και πώς μας το διηγούνταν ο μουρλόπαπας που είχαμε τότε;

-Χαχαχα τι μου θύμισες τώρα, τι δεν έκανε έπρεπε να λες! Μιλάς φυσικά για όταν ο Παναγιώτης ξέμεινε με το αμάξι βραδιάτικα έξω από το κάμπινγκ… 

-Εμ βέβαια και την άλλη μέρα έρχεται έξαλλος ο παπάς στο καφενείο και μας διηγείται «το και το παιδιά ήρθε εκείνος ο Παναγιώτης και μου είπε τα εξής: 

{Αυτό είναι που λένε ιστορία μέσα στην ιστορία}

-Πάτερ αμάρτησα βάλε μου τιμωρία παραδειγματική!-Τρόμαξα ρε παιδιά και εγώ, τέτοιος αγαθός άνθρωπος και να ζητάει τιμωρία! Φόνο τουλάχιστον θα έκανε-Τι έκανες τέκνον μου; Τονε  ρώτησα-Πάτερ χτες το βράδυ μετά το κυνήγι έμεινα με το αμάξι έξω από το κάμπινγκ που είναι εκείνες οι ξετσίπωτες οι ξένες, που τριγυρνούν τσίτσιδες! Τι να κάνω και εγώ ο δόλιος που να πάω άγρια μεσάνυχτα, είδα φώς και μπήκα και τι να δω όλες γυμνόστηθες...και να μου βάλεις αυστηρή τιμωρία πάτερ μου! Δηλαδή τι έγινε Παναγιώτη; Να, σφίγγω και εγώ την καρδιά μου και διηγούμαι τι έπαθα και αυτές μου προτείνανε να περάσω εκεί τη βραδιά και τι να κάνω πάτερ μου που να μην έσωνα, υπέκυψα και κοιμήθηκα! Δηλαδή τέκνο μου τι εννοείς λέγοντας ότι κοιμήθηκες! Με οδήγησε μια ψηλή κοκκινομάλλα σε μια σκηνή και με έβαλε να κοιμηθώ πλάι της! Και; Όλα και όλα πάτερ, έκανα την προσευχή μου, σφάλισα τα μάτια μου, της γύρισα την πλάτη και προσπάθησα να κοιμηθώ! Δηλαδή δεν έκανες τίποτα άλλο; Όχι φυσικά και όχι αλλά το κρίμα μου είναι βαρύ τι τιμωρία θα μου βάλεις; Να φας ένα δεμάτιο σανό τέκνο μου…Σανό τι εννοείτε πάτερ; Σανό βέβαια τέτοιο μουλάρι που είσαι σανός σου αξίζει…» 

Πήγα να πνιγώ από το γέλιο, αλλά συγκρατήθηκα γιατί δεν ήθελα να με πάρουν πρέφα και να σταματήσει το σόου…

-Χαχαχα τι πήγες και θυμήθηκες Θεός σχωρέστους και τους δυο…

Εδώ η κουβέντα διολίσθησε σε ένα μνημόσυνο για όλους τους μακαρίτες φίλους και γνωστούς του Λουκά και του Αναστάση, κοινώς βρικολακιάσαμε, αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις όταν καβατζώνεις τα ογδόντα και βάλε είναι λογικό οι φίλοι σου να είναι κυρίως αναμνήσεις όμως που στην προκειμένη περίπτωση ήταν πολύ πιπεράτες! Αυτό είναι που λέμε να φτάσουμε τα χρόνια τους και να’χουμε να θυμόμαστε. 

Δεύτερη πράξη της ορχηστρικής βραδιάς και μακράν η καλύτερη, στο κέντρο ένα γλυκύτατο κοριτσάκι με φωνή καμπάνα παρακαλώ να απαγγέλει ένα παραμυθάκι αλά Ρωμαίου και Ιουλιέτα αλλά με αρχαιοελληνικά ονόματα και υφή, η ορχήστρα να ντύνει (αν ήταν μόδιστρος θα έσχιζε τα διπλώματα της) μουσικά τη διήγηση, ενώ και η χορωδία (που περιλάμβανε κάτι αγριόφατσες πρώτης) εν είδη αρχαίου χορικού να πετάει που και που κάτι ακαθόριστα ναμανα…ναμανανα…ναμανα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, έτσι για να δοθεί ένας δραματικός τόνος στη διήγηση, αν και μάλλον γέλιο έβγαζε. 

Πάντως στο τέλος όλοι χειροκρότησαν, η βραδιά ήταν υπέροχη, ο ουρανός λαμπερός και έναστρος και η μουσική όπως μόνο αυτή μπορεί (έστω και με μπόλικα φάλτσα) να σου προκαλεί περίεργα αισθήματα.

Στην τελική ρε παιδιά αυτό είναι το ζητούμενο και όχι η ψυχρή τελειότητα, καθώς οι άνθρωποι δεν πήγαν εκεί πέρα για να κάνουν υψηλή κριτική, ούτε και για να δουν κανένα μεγάλο όνομα, απλά πήγαν για να δουν τους δικούς τους να γρατζουνάνε τις κιθάρες, να φυσάνε τα κλαπατσίμπαλα, να γκαρίζουνε ναμαναναμαναναμανα και να ακούσουνε και δυο εγγλέζικες νότες, διαφορετικές από αυτές που ακούνε κάθε μέρα στο ραδιόφωνο του αμαξιού τους και να σας πω και κάτι; Το κέφι ήταν αυθόρμητο, η καλή διάθεση διάχυτη και το καμάρι πηγαίο και αυτή ακριβώς την προσωπική πινελιά δεν την είχα νιώσει ποτέ μου σε καμία μεγάλη συναυλία που είχα μέχρι τότε παρακολουθήσει, 

Το κλείσιμο της βραδιάς ανήκει δικαιωματικά στους γεροντόμαγκες, στον Λουκά και στον Αναστάση,

-Τελικά ωραία δεν ήταν η μουζική ρε συ Λουκά; Άσε που είδαμε και φρέσκα προσωπάκια… 

-Ωραία ήταν Αναστάση μου, αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις…(επειδή η ακόλουθη παροιμιακή φράση είναι λίαν ακατάλληλη για ανηλίκους και είπαμε προπαντός η ηθική, αλλάχτηκαν οι επίμαχες φράσεις με πιο κόσμιες και πρέπει να ομολογήσω ότι πολύ το γουστάρω που αυτολογοκρίνομαι)…πολλά κορίτσια τριγύρω μου, στο χέρι μου κανένα!