Εντάξει στο Αρχειονομίας και Βιβλιοθηκονομίας σπούδασα και όχι στη Σχολή Ξεναγών, αλλά έλα μου που τελευταία όλο αυτόν παριστάνω.

Να εξηγηθώ, το κτήριο του Ιστορικού Αρχείου που δουλεύω είναι στη καρδιά της καστροπολιτείας και καθότι φιλοξενούσε τις Αυτού Εξοχότητες τους εκάστοτε δερβέναγες του νησιού, αρχής γενομένης από τους Ενετούς, τι πιο φυσικό από το να τραβά την προσοχή των απανταχού τουριστών.

Η κλασσική ερώτηση HELLO WHAT IS THIS? Και ρε παιδιά πάντα μου έρχεται να απαντήσω THIS IS A DOG (άσε που μια φορά νομίζω ότι όντως το είπα), δηλαδή γιατί σου φαίνεται ρε γεροντογερμαναρά για παγόδα που τη ντύσαμε με πέτρα και της βάλαμε και τη σημαία έτσι για να κάνουμε χάζι; Κοτζάμου κάστρο τίγκα στο κανόνι και στην εκκλησία, καθόλου δεν κόβει πιά; 

Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο τουρίστες είναι, να ακούσουν 5 πράγματα θέλουν και στην τελική δεν είναι και υποχρεωμένοι να έχουν αποστηθίσει ολόκληρη την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Παπαρηγόπουλου, άσε που εδώ που τα λέμε και εμείς τα ξεράδια μας ξέρουμε, ενώ κατά καιρούς σκάνε μύτη και κάτι ψαγμένα ξενάκια που τα ξέρουν καλύτερα και από τους περισπούδαστους αρχαιολόγους μας.

Ας είναι και επειδή όσο να είναι έχει και την πλάκα του και καθότι στραβάδι στην υπηρεσία αναλαμβάνω πολύ ευχαρίστως να ψάλλω το τροπάρι:

This castle was built by the Venice rule in about 1505 due to…no kidding; ρώτησε κάποτε ένα αμερικανάκι…μα έχετε τόσο παλιά πράγματα…But of course, καυχήθηκα και εγώ, όχι παίζουμε, βρε εμάς που μας βλέπεις έχουμε κάνει πράγματα και θαύματα…ξεκίνησα να λέω έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας αλλά με διέκοψε το ραδιόφωνο για μια έκτατη ανακοίνωση για τη SIEMENS και λούφαξα…

After the Venice was conquered in 1797 by the Republic French Army with Napoleon, you know Bonaparte not the cognac…σαχλό αστείο αλλά πιάνει με τους Αγγλοσάξονες ενώ οι Γάλλοι πάντα στραβομουτσουνιάζουν θιγμένοι, τι να πεις οι άνθρωποι στερούνται χιούμορ…

They also took over Venice’s colonies…όχι που θα τις άφηνε ο φαταούλας, αυτός παιδί μου δεν άφηνε ούτε φράγκο να του πέσει και ίσως από εκεί προέρχεται και η έκφραση Frango-φονιάς

…κτλ…κτλ…κτλ…

Φτάνει που τα λέω κάθε μέρα μη τα επαναλαμβάνω και εδώ νισάφι!

Και οι γεροντάρες Αγγλογαλλογερμανοιταλοισπανο...μέχρι και Ιρλανδοί (είχαμε και ένα τέτοιο ζευγάρι ας είναι καλά οι άνθρωποι μας τρατάρανε και μπόμπα ουισκάκι από το παγούρι τους) φεύγανε πανευτυχείς, μετά από πολύ, πάρα πολύ, μα απίστευτα πολύ μπλα μπλα μπλα.   

Μετά τις γεροντάρες άρχισαν να έρχονται και τα ζευγαράκια, τα οποία διάνθιζαν την κουβέντα με γλυκανάλατες κουβεντούλες του τύπου…κοίτα να δεις αγάπη μου τι γινότανε τότε ή μωρό μου να πάμε οπωσδήποτε να δούμε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο και το πιο φρικαλέο…είδες γκουτζούκο μου (;) που σου τα’ λεγα το νησί εκτός από υπέροχες παραλίες έχει και κα-τα-πλη-κτι-κή ιστορία, ααααχ να είστε καλά που μας τα είπατε τόσο όμορφα – πήγα και ξέρασα αμέσως μόλις ξεκουμπίστηκαν.

Για οικογένειες, με κουτσούβελα, θείτσες και υπερτροφικές μαμάδες να μην πω τίποτα πέρα από το ότι ίσως το δημογραφικό μας πρόβλημα να μην είναι μια τόσο άσχημη πραγματικότητα όσο νομίζουμε καθώς αν είναι να αναπαράγουμε τέτοια πρότυπα Homus Microasticus, άσε καλύτερα λίγοι και καλοί. Αξίζει μνείας μια οικογένεια που έφερε μαζί της ταπεράκια με κεφτεδάκια, σπανακοπιτάκια και τυροπιτάκια και αφού θρονιαστήκανε στη βιβλιοθήκη μας, έβγαλαν να τα φάνε!!! Και το χειρότερο οι παλιογύφτουλες ούτε που φιλοτιμήθηκαν να τρατάρουν κανά τυροπιτάκι, όχι που θα το δεχόμουν αλλά έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης.

Με αυτά και με εκείνα έφτασε ο καιρός που σκάνε μύτη 2 θεϊκά πλάσματα, από εκείνα που τα βλέπεις και λες…να μην έχω 2000 μάτια να σας βλέπω καλύτερα…κλικ κλικ κλικ κάνανε τα σανδαλάκια τους και μέσα στο κτήριο μου φάνηκε σαν μια υπέροχη μελωδία.

Excuse me sir what is this? Είπε διστακτικά και γλυκά το 1ο πλάσμα, εδώ φυσικά ούτε κουβέντα για σαχλοαστεία αν και μου ήρθε να πω whatever you want it to be my baby…whatever you want…αλλά προπάντων η επιστημοσύνη (τρομάρα) μου και το κύρος του Έλληνα οικοδεσπότη (η Greek hospitality με μάρανε)…

Τα πιάσαμε τα λεφτά μας, σκέφτηκα αμέσως και ξεπέταξα στα γρήγορα τους επόμενους αιώνες, φαντασιωνόμενος πράγματα και θαύματα, αλλά ποιος έχασε την τύχη του για να τη βρω εγώ, καθώς μόλις τελείωσα μου ρίχνει τη φαρμακερή βολή το γαλανογάλανο, you are so sweet (η αλήθεια είναι ότι το έχω αυτό) I think that we are going to have a great time the five of us? Five? Πως five δηλαδή; Να εννοεί τις δίδυμες αδερφές τους ή… Yes you see both our boyfriend are here with us, but they are still sleeping you see…Αν είδα λέει, μωρέ είδα και αποείδα και επειδή η 5αδα είναι καλή μόνο για ομάδα μπάσκετ bye-bye!

Αλλά που θα πάει και εμείς οι ξεναγοί έχουμε τα τυχερά μας, αλλιώς θα πάω και θα διαμαρτυρηθώ στο σωματείο! 

Το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι στις ταινίες James Bond ήταν εκείνος ο κακός αρχηγός της οργάνωσης Spectra, που καθόταν με τη γάτα στο χέρι, ένα διαμαντάκι στο μικρό δάχτυλο και όποιον δε του γουστάριζε πάταγε ένα κουμπάκι και τον έστελνε να κάνει μπάνιο με τους καρχαρίες ενώ στο δωμάτιο ακούγονταν υπέροχες μελωδίες του Μπαχ – το πρώτο φυσικά είναι όλες εκείνες οι απίθανες τύπισσες που ζέσταιναν το κρεβάτι του υπερ-πράκτορος και ήταν από ξανθές ρωσίδες έως και εβένινες αφρικανές, ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ JAMES ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Ο ΣΩΝ KAI ΕΤΕΡΟΣ ΟΥΔΕΙΣ.

Πολλές φορές και στιγμές ευχήθηκα να είχα ένα παρόμοιο κουμπάκι και να έστελνα κολατσιό σε καρχαρίες τους μύριους και όσους κόπανους που κατακλύζουν την καθημερινότητα μου, μακάρι και να έπαιζε και Θώδη αλλά πού; και μέχρι τώρα ευχόμουν εις μάτην, μέχρι που φυσικά μπήκε στη μέση η Νίτσα.

Δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από την αθέλητη συγκατοίκηση μας και 4 η ώρα το μεσημέρι ντριιιν-ντριιιιν και σκάσανε μύτη τα τσογλανοκωλόπαιδα του γείτονα ο Μιχάλης (που θέλει να τον φωνάζουνε Μάικ) και ο Μπάμπης ή αλλιώς η νησιώτικη μου Νέμεσις, δεν πρόκειται για απλά άτακτα, φωνακλάδικα και ζημιάρικα πιτσιρίκια αλλά για το είδος εκείνο των αυθαδέστατων, σπαστικότατων και ηλιθιοδέστατων γαβριάδων που μας κάνει όλους να σκεφτόμαστε πόσο αλήθεια παρεξηγημένη προσωπικότητα υπήρξε ο Ηρώδης. Αλλά βλέπεις ο γείτονας πρώτος ξάδερφος με το σπιτονοικοκύρη και τα σκυλιά δεμένα, αλλά η ώρα της εκδίκησης γαρ εγγύς, που λέει και ο Λιακόπουλος.

-Θείο θείο τι μάθαμε έχεις κουνάβι στο σπίτι σου;

-Θειάφι και λιβάνι ρε δε σας είπα μη με λέτε θείο; (Πάντως θαύμασα για ακόμη μια φορά πόσο αστραπιαία μεταδίδονται τα νέα στο νησί, α πα πα)

-Καλά θα μας το δείξεις το κουνάβι;

-Σιγά μην είναι και κάστορας, νυφίτσα είναι ρε μπούφοι και δεν δέχεται επισκέψεις αναρρώνει…και ενώ μιλούσα ακόμη αυτά με γράψανε κανονικά και χωθήκαν μέσα στο σπίτι…

-Μα κοίτα τι ωραία που είναι, κάνει να τη χαϊδέψω;

Εδώ κοίταξα τη νυφίτσα, η νυφίτσα κοίταξε εμένα και η κατανόηση υπήρξε αμοιβαία και στιγμιαία καθώς σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα.

-Βέβαια να τη χαϊδέψεις τι θα πει, τέτοιο γλυκό ζώο…

Αμέσως απλώσανε τις χερούκλες τους οι τσόγλανοι και τη θαύμασα πραγματικά τη Νίτσα καθώς σχεδόν αμέσως ακούστηκαν δίδυμες κραυγές-

-Ααααχ με δάγκωσε…μα καλά πότε τους πρόλαβε και τους δύο ταυτόχρονα; Και φύγανε κλαίγοντας και ελπίζω και για πάντα από το σπίτι μου.

Η Νίτσα στο μεταξύ γλειφόταν ικανοποιημένη και πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτε άλλο μπουκάρει μέσα ο γείτονας μαζί με τη Λίτσα – η οποία παρεμπιπτόντως είναι και ανιψιά του,

-ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΦΕΡΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΒΡΩΜΟΖΩΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!, ωρυόταν ο θείος ενώ η Λίτσα επίσης ωρυόταν αλλά σε άλλο τέμπο,

-ΤΙ ΕΠΑΘΕ Η ΝΥΦΙΤΣΑ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΒΛΑΨΑΝ!

Και εγώ κάπου στη μέση να λέω:

-Αμάν ρε παιδιά και με παίρνετε από τη μούρη, λοιπόν κύριε απαυτέ μου δε φταίω εγώ που τα παιδιά σας πήγαν να τη βουτήξουν και Λιτσάκι μου όχι δεν έπαθε τίποτα, οι νυφίτσες βλέπεις ξέρουν να φροντίζουν τους εαυτούς τους

-ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ…άρχισε ο γείτονας αλλά το Λιτσάκι τον έκοψε στη μέση σα φρέσκια πάστα,

-ΩΧΟΥ ΘΕΙΕ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΚΑΜΑΡΙΑ ΣΟΥ ΑΝΤΕ ΜΗ ΠΩ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΟΤΙ…

-ΜΗΗΗ την έκοψε έντρομος ο γείτονας, καλά ντε (εδώ έπαψε να φωνάζει) τα παιδιά μου είναι λίγο ζωηρά αλλά δεν είναι λόγος αυτός για να…δηλαδή θέλω αν πω…ας τα πάω να τα δει και ο γιατρός και δε χάθηκε και ο κόσμος (τελείωσε αναψοκοκκινισμένος) και σηκώθηκε και έφυγε σα βρεγμένη γάτα.

Εδώ όμως με έπιασε και εμένα η περιέργεια και

-Τι εννοείς Λιτσάκι «άντε μη πω στη θεία ότι…»

-Δουλειά σου, μου είπε κόβοντας με και εμένα (αυτοί οι ζωόφιλοι φαίνεται ότι κρατάνε όλη την τρυφερότητα για τα ζώα τελικά), η νυφίτσα πώς είναι;

Η νυφίτσα ήταν μια χαρά, εγώ ακόμη καλύτερα καθότι απαλλαγμένος από τα παιδιά του γείτονα χάρη στη Νίτσα και από τον ίδιο τον γείτονα χάρη στη Λίτσα, αλλά εγώ και η Λίτσα γίναμε δυο τρομάρες γιατί λέει είμαι καταπιεστικός, αδιάφορος και δεν αγαπώ τη φύση…Αλλά δε βαριέσαι μετά από μια σαν τη Λίτσα αναθεώρησα πλήρως την αναγκαιότητα της αρμονικής συντροφικής συνύπαρξης, ωχ ρε αδερφέ άλλωστε καλοκαίρι είναι, τουρισμό έχουμε και τα ευκόλως εννοούμενα…

Όσο για τη Νίτσα μου, την επόμενη που γύρισα σπίτι, δεν τη βρήκα στο κουτί της (θεραπεύονται γρήγορα τα άτιμα βλέπεις), έψαξα εδώ, έψαξα εκεί και τέλος τη βρήκα γαντζωμένη στο παράθυρο να κοιτάει έξω με λαχτάρα, ε δεν ήθελε και πολύ σκέψη το πράγμα και έτσι ανοίγω το παράθυρο και βουρ έφυγε το άτιμο το θηλυκό χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά πίσω, σχεδόν όπως και η Λίτσα (αν και αυτή έφυγε από τη πόρτα).

Τελικά με τη Λίτσα απέτυχα, το ίδιο και με τη Νίτσα, αλλά ποιος ξέρει ίσως να είμαι πιο τυχερός στην επόμενη, εκτός και αν τη λένε…Πίτσα…

Γενικά δεν είμαι ζωόφιλος, μου αρέσει βέβαια να βλέπω τα ζωάκια να χοροπηδάνε στη φύση, τα κάνω χάζι γενικά, αλλά μέχρι εκεί, ποτέ δεν θέλησα να υποκαταστήσω την ανθρώπινη συντροφικότητα με μια σκυλίσια, γατήσια ή χρυσοψαρίσια. Εντάξει άμα έμενα σε ένα κτήμα 10 στρεμμάτων μπορεί να έπαιρνα και κανα δυό σκύλαρους αλλά να βασανίσω ένα ζωντανό (και εμένα μαζί του) στα Πατήσια… τσου…

Έλα όμως που ποτέ μη λες ποτέ και τις τελευταίες 2 βδομάδες βρέθηκε εκεί χάμου μια Νίτσα που μου άλλαξε την οπτική μου τελείως. 

Γύριζα που λέτε ένα βράδυ, λίαν ευχαριστημένος από το γεγονός ότι στο διπλανό κάθισμα του συνοδηγού ήταν θρονιασμένη μια γυναικεία ύπαρξη ονόματι … Λίτσα…(δεν είναι τυχαίο το όνομα) και να πετάω εξυπνάδες εγώ, να κάνει χαχα χουχου αυτή, όλα καλά όλα ανθηρά και με τη βραδιά να προμηνύεται μεγάλη και… νάσου σε μια στροφή μου πετάγεται στη ρόδα ένα μαλλιαρό πράγμα και μέχρι να φρενάρω γκντουπ πάρτο κάτω! Η Λίστα να φρικάρει ΑΜΑΝ κάτι σκοτώσαμε…εντάξει κορίτσι μου δεν ήταν δα και άνθρωπος –εδώ η Λίτσα μου έριξε ένα τέτοιο αγριεμένο βλέμμα που κατάλαβα ότι θα προτιμούσε να ήταν άνθρωπος,

-δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά το Λιτσάκι είναι φανατική φυσιολάτρης, ζωολάτρης και ως εκ τούτου και ολίγον τι μισάνθρωπος, δε χάνει ευκαιρία να πηγαίνει στο γειτονικό ΑΝΤΙ-…ξερονήσι όπου υπάρχει λέει σταθμός ορνιθολογικής παρατήρησης και μελέτης και όταν της είπα ότι τις μπεκάτσες προτιμώ να τις τρώω από να τις βλέπω να ζευγαρώνουν παραλίγο να με χαστουκίσει (α ρε παλιομισοφόρια τι τραβάν για σας τα αγόρια…)

Έχετε δοκιμάσει να πιάσετε νυφίτσα χτυπημένη από το αμάξι σας και σφαδάζουσα από πόνο; Να μη το τολμήσετε, γιατί αυτό που θα πάρετε και αυτό που πήρα εγώ ως ενθύμιο από την πρώτη μας επαφή είναι τα σημάδια από τα λίαν αιχμηρά δοντάκια της…ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΕ ΔΑΓΚΩΣΕ! Μα δε φταίει το κακόμοιρο, αμύνεται, εμ βέβαια τέτοιος μαντράχαλος και εγώ θα φοβόμουνα! –εδώ άρχισα να λοξοκοιτάζω τη Λίτσα και να σκέφτομαι μήπως παραείναι ψηλό το αντίτιμο για να…τα μισοφόρια μου μέσα! Σβερκώνω με δύναμη τη νυφίτσα…έσκουζε ΠΡΟΣΟΧΗΗΗ… η Λίτσα, την πετάω στο πορτ παγκάζ και βουρ για το σπίτι.

Αφού με τα πολλά τελείωσε η επέμβαση και η Λίτσα αποφάνθηκε ότι έχει εκδορές και γδαρσίματα στα πίσω πόδια τέτοια που να την κάνουν να κουτσαίνει τόσο πολύ, αλλά ευτυχώς γλύτωσε το σπάσιμο και την παράλυση, γνωμάτευσε ότι με 10 μέρες ξεκούραση και φροντίδας στο σπίτι μου, θα ήταν και πάλι έτοιμη να ξαναβγεί στη φύση…και να φάει κοτόπουλα-αυτό το τελευταίο το πρόσθεσα εγώ με αρκετή δόση τσαντίλας για να λάβω ένα εξίσου οργισμένο βλέμμα (σας είπα για τα παλιομισοφόρια έτσι δεν είναι;).

Εξυπνάδες και τσαντίλες αλλά εμένα μου έμεινε αμανάτι μια νυφίτσα σπίτι μου ονόματι Νίτσα, ενώ η γυναίκα ονόματι Λίτσα, που με ενδιέφερε κυρίως, είχε πάρει των ομματίων της και όχι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.