Καλημέρα και ελπίζω η δική σας μέρα να άρχισε καλύτερα από τη δική μου καθότι 9:30 και είμαι άυπνος, άπλυτος, αξύριστος και σπίτι-το μόνο καλό της υπόθεσης-περιμένοντας τον Γκοντό/υδραυλικό να έρθει.

Η γκαντεμιά ξεκινάει από χτές το απόγευμα, αν και οι ρίζες της βρίσκονται στο καλοκαίρι. Βλέπετε στη μονοκατοικία που έχουμε την τύχη να μενουμε στα Πατήσια, είμαστε και οι περήφανοι ιδιοκτήτες δυο αποθηκών στον κήπο, τις οποίες εδώ και 10 χρόνια είχαμε αφήσει στην τύχη τους και ως γνωστόν ό,τι αφήνεις 1 σε αφήνει 10. Ηταν πια ένα μπάχαλο ώσπου με πιάνει η νοικοκυρωσύνη το καλοκαιράκι να τις συμμαζέψω. Η πρώτη με την οποία καταπιάστηκα μου΄βγαλε το λάδι-όσοι έχετε κάνει κάτι παρόμοιο με καταλαβαίνετε-μόνο δεινόσαυρους δεν έβγαλα από κει μέσα. Τελείωσα κάποτε, τακτοποιήσαμε, βάψαμε όλα κομπλέ.

Κατόπιν έρχεται και η σειρά της δεύτερης, η οποία είχε αρχίσει τη σταδιοδρομία της ως πλυσταριό, βλέπετε η αισθητική του 50' απαγόρευε αυστηρά στα αστικά σπίτια να έχουν το πλυσταριό στα ενδότερα και το εκπαραθύρωναν στις αυλές. Τώρα αυτό το αναφέρω γιατί στη γωνιά της είχαν απομείνει ενθύμια της αλλοτινής χρήσης δυο παμπάλαιες βρύσες.

Πάμε στο χτές το απόγευμα όπου περιμένω τον κολλητό να έρθει για βοήθεια στο βάψιμο και αλλίμονο και στο κόψιμο των βρυσών. Έρχεται κατά τις έξι ο Μητσάρας,

• Καλώς τον και ότι έλεγα θα΄ρθει δεν θα΄ρθει
• Εγώ ήρθα να έρθουν όμως και δυο ουισκάκια

Να έρθουν ρε Μητσάρα εκεί θα τα χαλάσουμε, βέβαια τα 2 γίναν 6 και κατά τις 9 του λέω

• Πάμε ρε να ξεκινήσουμε γιατί από τη σούρα θα βάψουμε το πεζοδρόμιο.

Αμ' έπος αμ' έργο και σε μια ώρα κούκλα το πλυσταριό, όλα καλά και ανθηρά ώσπου ο Μητσάρας ρίχνει τη μοιραία πρόταση

• Ρε συ αυτές οι βρύσες έτσι θα μείνουν σαν κέρατα βερνικωμένα;

Εγώ βέβαια έλεγα να καλέσουμε υδραυλικό πρώτα, αλλά θές ότι δε μου αρέσει καθόλου το κέρατο και μάλιστα βερνικωμένο, θές οτι βαριώμουνα υποχώρησα

• Άντε φέρε το κόφτη χράτσα χρούτσα να το καθαρίσουμε το ρημάδι 

Φέρνει ο Μητσάρας τον κόφτη, σπίθα και κακό και ξαφνικά χτυπήσαμε φλέβα, νάσου ο Νιαγάρας στα Πατήσια-πώς δεν έπεσε σε κανα καλώδιο το νερό να γίνουμε σουβλάκια της ώρας -, ένας χαμός, ένας πανικός, ένας χείμμαρος άλλο πράγμα και αυτό το ρημαδόνερο τι δύναμη που έχει! Μουσκίδι βγήκαμε και τον υδραυλικό και γρήγορα

• Έλα Παναγιώτη γρήγορα γιατί πνιγόμαστε
• Κωστή είμαι καθοδόν για το Λητώ, γιατί σπάσαν τα νερά της γυναίκας μου

Τα δικά μας να δείς πώς σπάσαν Παναγιώτη μου, τα δικά μας, άντε καλή γέννα.  Τώρα 10:30 να βρείς υδραυλικό στην Αθήνα, πιο εύκολα θα έβρισκα τον Καραμανλή και τώρα; Τώρα θα φωνάξουμε τον ...ηλεκτρολόγο, ανάγκη βλέπεις

• Παναγιώτη έλα καιγόμαστε
• Τι έγινε ρε χάλασε ο πίνακας;
• Κοντά έπεσες, έσπασε ο σωλήνας του νερου
• Τι;
• Βρε έλα εσύ απο'δώ και τη βρίσκουμε τη δουλειά

Ας είναι καλά ο άνθρωπος, ήρθε και καθότι τζιμάνι παιδί έκανε το εξής δύσκολο, άνοιξε το ρολόι του νερού και έκλεισε την παροχή, θέλει διδακτορικό βλέπεις για να σκεφτεις κάτι τέτοιο.

Οπότε νερό γιόκ, σπίτι δουλέψαν οι λεκάνες και τα κατσαρόλια, η δε αποθήκη έργο του Πικάσσο, στα χειρότερα του όμως . 

Και φτάνουμε στο σήμερα το πρωί που περιμένω τον μάστορα που όλο δεν έρχεται.

Ελπίζω εσείς τουλάχιστον να έχετε καλή μέρα, γιατί εγώ σίγουρα είχα και καλύτερα πρωινά .

Δεν έχω σκοπό να γράψω κάτι που να εντάσσεται στην 80΄ς λαγνεία που φοριέται τελευταία, τουναντίον σιχαίνομαι σαν τις αμαρτίες μου τις επαναλήψεις του "Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα", έχω βαρεθεί αφόρητα την disco music και η Καίτη Φίνου έχει πια γεράσει.

Απλά χτές σε coffe time με ένα φίλο από τα παλιά θυμηθήκαμε και γελάσαμε με ατάκες καμακιού που ακούσαμε-εκεί κολλάει και το αρχέτυπο του Greek καμακιού ο Στάθαρος ο Ψάλτης-. Βλέπετε 4 χρόνια σε Κέρκυρα και 6 μήνες Ρόδου με έχουν κάνει γνώστη του είδους.

Οπότε κατόπιν επίπονης, ενδελεχούς και διεξοδικής μελέτης σας παραθέτω τα εξής παραδείγματα που είτε άκουσα με τα αυτάκια μου είτε μου τα είπανε άλλοι:

• Look how beautiful breakfast: ο τύπος βέβαια δεν αναφερόταν στο πρωινό ως φαγητό

• How long upstairs downstairs you will stay in Greece: όπου upstairs downstairs, σημαίνει πάνω κάτω

• My baby I Jet'aime you: Ωραίος ο μάγκας σου λέει Αγγλίδα είναι, Γαλλίδα είναι θα τα πιάσουμε τα λεφτά μας

• Darling let's cut mud from this place and go somewhere else alone: Ελπίζω το Εγγλεζάκι να μην πήρε κανα μαχαίρι και τον έκοψε στα δύο, βλέπεις το cut mud, ελληνιστί κόβω λάσπη, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται ευρύτατα στο Λονδίνο, στην Οξφόρδη και στα Ταμπούρια

• I dont like you OKAY? - Αν καίει λέει κορίτσι μου, καίει και τσουρουφλάει: Εντάξει αυτή δεν είναι ακριβώς φράση καμακιού, αλλά μόλις την άκουσα  σε παραλία στη Ρόδο κόντεψα να πέσω από την ξαπλώστρα, πώς τα αμολάς έτσι ρε φίλε;

• Welcome my two eyes, did you sleep well last night (εδώ ακολούθησε πονηρό γελάκι από δίμετρο ξαθό άγγελο): Καλώς τα μάτια μου τα δυο σε καμάκι version, άτιμη κοινωνία άλλοι τρώνε τα μάτια τους στα θρανία και άλλοι γ$#$#$#νε αβέρτα, θα το σκίσω το ρημάδι το PROFICIENCY

• Σε συνέχεια του παραπάνω διαλόγου, Did you enjoed it last night handsome?-και η θεική απάντηση, You changed my lights baby: Θα το επαναλάβω άτιμη κοινωνία, άδικη ζωή και ψεύτη ντουνιά.

Θυμάμαι και άλλα πολλά ακόμη αλλά επειδή βλέπω την Προισταμένη να με κοιτάει όπως ο Κυργιάκος τα αντίπαλα σεντερ φορ και που να τρέχεις τώρα ΟΑΕΔ φθινοπωριάτικα κλείνω με μια αφιέρωση με τον εθνικό ύμνο των απανταχού greek lover 

Come with me για να τη βρείς

Ας γλεντήσουμε together

η αγάπη απ΄την Greece

θα σου μείνει για forever 

 ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ

Τελικά η καλημέρα είναι ένα είδος εν ανεπαρκεία τις μέρες μας, αυτό διαπίστωσα και εμπέδωσα για τα καλά σήμερα στο θέατρο του παραλόγου που λέμε καθημερινότητα

Πράξις πρώτη: -στο δρόμο που μένω με τη γειτόνισα- 

• Καλημέρα κυρία Στέλλα
• Κωστή σε παρακαλώ μη με ξανακλείσεις με το αμάξι έτσι, χτές έκανα μια ώρα μανούβρες για να βγώ, έντάξει;
• Εντάξει μαντάμ -και να πείς ότι την είχα κλείσει 1 μέτρο είχε για να βγάλει το Α3, τι να κάνουμε προέχει η πολιτική καλής γειτνίασης

Πράξις δεύτερη: στο δρόμο με κάποιο πιπινάκι επιβαίνων σε παπάκι και ερχόμενο αντιθέτως εμού, στο τσάκ δεν στουκάραμε

• Καλά γ@#$ το κέρατο μου μέσα, είσαι σοβαρή πρωινιάτικα, τι θέλεις να σε σκοτώσω, όχι και τίποτα άλλο θα σε πληρώνω και για άνθρωπο μετά
• Ρε δεν πάς να γ@#@#@$$
• Καλημέρα και άντε γειά-Εντάξει εδώ δεν την περίμενα την καλημέρα και δεν την αξίζαμε αμφότεροι

Πράξις τρίτη: στην είσοδο της δουλειάς,

• Καλημέρα Παναγή
• Τρέχα γρήγορα έχει μαζευτεί δουλειά που έπρεπε να είχε φύγει από χτές και η Προισταμένη έχει μανουριάσει
• Καλά ντε μη βαράς και εγώ χάρηκα που σε είδα
• Ρε συ Κώστα εδώ καιγόμαστε και εσύ έχεις διάθεση για αστεία
• Και να είχα την έχασα στο δρόμο

Πράξις τέταρτη: στο γραφείο,

• Κώστα ήρθες επιτέλους, έλα αγόρι μου και επείγουν να φύγουν οι παρτίδες και ακόμη περιμένω την αναφορά για τις εγγραφές
• Μάλιστα κυρία και βούρ στον πατσά-Εδώ δεν είπα κάν καλημέρα γιατί μου φάνηκε πια εντελώς μάταιο

Κρίμα και ξύπνησα με τόσο καλή διάθεση, πάντως μόλις γυρίσω σπίτι θα βάλω βινύλιο στο πικάπ να ακούσω Χαρούλα και Λοίζο (ως δεύτερη φωνή) να τραγουδά του στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου-νομίζω

Στο μονοπάτι σαν θα βγεις
μιας ανοιξιάτικης αυγής
να μη ξεχάσεις να της πεις
μια καλημέρα της ζωής

Μια καλημέρα είναι αυτή
πεσ' την κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
και μεις πάνω στην άμμο

Με τα χαράματα σαν βγεις
από την πόρτα της ζωής
μια καλημέρα να της πεις
κι ας είσαι μόνος μεσ' τη γης

 Βάζω και αυτό τον πίνακα έτσι για να μου φτάξει λίγο η διάθεση, την καθημερινότητα μου μέσα

Πολύ καλημέρα σας παιδιά

Τόπος: ένα αυθαίρετο εξοχικό μεταξύ Κερατέας και Λαυρίου

Χρόνος: Σαββάτο απόγευμα

Παρέα: συνοθύλεμα ατόμων από 15 έως 45 χωρίς κανένα κοινό σημείο πέρα από κάποιον που είχε την ατυχή έμπνευση να τους τσουβαλιάσει όλους (εμού συμπεριλαμβανομένου) σαββατιάτικα για να περάσουμε ταχαμου καλά, χα

Μέσα στο κέφι και στη χαρά και αφού όλοι σκεφτόμασταν πώς να τη σκαπουλάρουμε διακριτικά χωρίς να παρεξηγηθεί ο ιδιοκτήτης-πράγμα πολύ δύσκολο πιστέψτε με- μια τύπισσα ρίχνει την ιδέα για ένα τουρνουά scrabble,

από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα και βρεθήκαμε καμμια 10ρια άτομα να σκραμπλάρουμε-δικιά μου η λέξη- μανιωδώς.

Φαντάζομαι ότι όσοι τόχετε παίξει ξέρετε ότι είναι και ψιλοκόλλημα, σε ένα σημείο λοιπόν έχει σχηματιστέι κάθετα η λέξη ΛΥΠΗ, τα τετραγωνάκια πάνω από τη λέξη δίνουν τόσους πόντους όσο τα βαλιτσάκια του Super Deal μαζεμένα, είναι η σειρά μου να παίξω, κοιτάζω τα γράμματα που έχω και φτιάχνομαι, τα παίρνω αργά και σαδιστικά, τα αραδιάδω στο επιτραπέζιο σαν μάρκες σε καζίνο και σχηματίζω τη λέξη νίκης ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ.

Μπράβο μας νενικήκαμε πάμε για άλλα, και τσουπ πετάγεται μια τύπισσα και μου λέει πολύ σοβαρά "Έλα τώρα δεν υπάρχει τέτοια λέξη, από το μυαλό σου την έβγαλες", "ρε κορίτσι μου χαρμολύπη είναι όταν αισθάνεσαι χαρά και λύπη μαζί, αποκλείεται να μη την εχεις ακούσει", τίποτα ανένδοτη δεν υπάρχει, τελεία και παύλα ένα πράγμα. Οι άλλοι ανακατεύτηκαν και οι μισοί πήραν το μέρος της-καλά στουρνάρια και αυτοί- και οι άλλοι το δικό μου, λεξικό δεν υπήρχε οπότε τζίφος η δουλειά.

Στο τέλος η τύπισσα μου προτείνει"Πές μου μια πρόταση που θα με κάνει να χαρώ και να λυπηθώ ταυτόχρονα και θα πειστώ ότι υπάρχει αυτή η λέξη". "Ωραία, λέω εγώ, πές ότι είμαστε παντρεμένοι αγαπημένοι και τα σχετικά ΟΚ; OK. Ένα βραδάκι μετά τα περαιτέρω σου ψιθυρίζω στο αυτάκι, ξέρεις μωρό μου ο κώλος σου είναι ασύγκριτα καλύτερος από της κουμπάρας..."  Τέζα η τύπισσα

Χτές περιπλανήθηκα στην Αθήνα σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Η πρώτη ήταν πρωινιάτικα 9-1 γύρω από το τρίγωνο των Βερμούδων Ομόνοια-Σύνταγμα-Παγκράτι ο σκοπός της περιπλάνησης , μια ακόμη μάχη με την Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας -μη ρωτάτε ποιός νίκησε, διάθεση λίγο χειρότερη από ταινία του Μπέργκμαν, γκρίζος καιρός, γκρίζα γραφεία και ακόμη πιο γκρίζοι άνθρωποι.

Άμα τη επιστροφή σπίτι, ξενύχτης ών έπεσα σε μια κατάσταση μεταξύ κώματος και λιποθυμίας μέχρι το απόγευμα.

Εκεί είχαμε αλλαγή σκηνικού και-ευτυχώς και ψυχολογίας- με μια ωραία παράσταση στο θέατρο Σημείο(πίσω από το Πάντειο) μετά κουβέντα, χαλαρό ποτάκι στου Ψυρρή, και περπάτημα μέχρι Σύνταγμα για το νυχτερινό λεωφορείο-έχει και αυτό τη χάρη του. Βασική διαφορά με το πρωινό το φώς και η διάθεση καθώς από απόγευμα και μετά η Αθήνα αποκτά το δικό της ιδιόμορφο χαρακτήρα γεμάτη κίνηση, χρώματα και ήχους που μας κάνει να ξεχνάμε τη μουντάδα και μαυρίλα της ημέρας-και μας οδηγεί βέβαια σταδιακά σε παράνοια αλλά αυτό είναι αλλού παπά βαγγέλιο.

Σήμερα λοιπόν Παρασκευή πρωί της 21 Σεπτεμβρίου σωτήριου έτους 2007(α ρε mpriza έγινες παρα 73 100) που τα σκέφτομαι αυτά-συγνώμη κυρία Διευθύντρια αλλά δεν την παλεύω καθόλου σήμερα, μου ήρθε στο νού ο στίχος του Σιδηρόπουλου"η Αθήνα είναι τρελή
τη νύχτα είναι ολοφώτιστη τη μέρα σκοτεινή"  αν θυμάστε είναι από "τω αγώστω Θεώ" και πάει έτσι

Σ' είδα χθες το βράδυ να κάνεις εμετό
φύγε μου 'πες φίλε μου πριν γίνει το κακό
μέσα μου κρύβω Μορλοκς μαύρα ξωτικά
μισώ μου 'πες το σώμα μου κι αρνιέμαι στα τυφλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά
κι ουρλιάζω σιωπηλά

Ηταν πρωί τ' Αυγούστου κοντά στη ροδαυγή
σκοράριζες τον θάνατο κει στη δεξαμενή
και σκούζοντας γι' αλήθειες που στάζαν πανικό
σε βρήκαν τα μεσάνυχτα ολότελα γυμνό
να καρφώνεις στο κενό
να καρφώνεις στο κενό

Η Αννα μου 'πε Παύλο η Αθήνα είναι τρελή
τη νύχτα είναι ολοφώτιστη τη μέρα σκοτεινή
μ' αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυό
τριγύρναε στα μουσεία μ' ένα μπάσταρδο μωρό
κι ανάμεσα στις πέτρες θυσία τω άγνωστω Θεώ
κόβει η δόλια μάνα τη γλώσσα απ' το μωρό
τραγουδώντας σ' αγαπώ

Αυτό είναι που λένε ότι οι στίχοι μιλάνε στην καρδιά σου,

εντάξει κυρία Διευθύντρια διάλειμμα τέλος, τα κεφάλια μέσα αντίο Σιδηρόπουλε καλώς σε βρήκα Word

Η ζωή μιμείται την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή;

Ρητορικό ερώτημα που θυμίζει αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Είναι κάτι που δεν μπορώ να πώ ότι με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα μέχρι τη προηγούμενη Δευτέρα όταν μπάνισα σε ένα περίπτερο το πρωτοσέλιδο της Espresso, σημειωτέον ότι η εν λόγω εφημερίδα λειτουργεί σαν ένα πρωινό οφθαλμόλουτρο για τους αγουροξυπνημένους υπαλλήλους σαν και του λόγου μου, που με την τσίμπλα στο μάτι και με διάθεση μεταξύ αγκινάρας και πατάτας οδεύοντας στα κάτεργα, διαβάζουμε με ενδιαφέρον για τον νέο γκόμενο της Βίσση και τις επιδόσεις της Τάμτας στο παλκοσένικο. Το εν λόγω πρωτοσέλιδο είναι το παρακάτω

Τώρα το ενδιαφέρον μου έχει να κάνει με τη φωτογραφία του Βενιζέλου πάνω δεξιά, δεν θα τολμούσα ποτέ να παριστάνω τον γνωρίζοντα περί της τέχνης, αλλά η φωτογραφία αυτή της απόγνωσης του Βαγγελάκη μου έφερε αυτόματα το συνειρμό με αυτόν τον πίνακα

που δεν είναι άλλος από την διάσημη "Κραυγή" του εξπρεσιονιστή Έντουαρντ Μούνχ-όσοι ενδιαφέρονται τα λέει πολύ ωραία στο Wilipedia- 

Αστείο δεν είναι πώς μοιάζουν τα δυό τους, ούτε βαλτοί να ήταν

Λοιπόν το ερώτημα μου μάλλον το απάντησα, δεν είναι η ζωή που μιμείται την τέχνη ούτε το αντίστροφο, απλά ένα ανθρώπινο συναίσθημα μπορεί κάλλιστα να αναπαραχθεί και να μετουσιωθεί μέσα από τη δημιουργική διαδικασία ενός έργου τέχνης ώστε το ένα να είναι αλληλένδετο σημείο με το άλλο. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό το τελευταίο βγάζει κάποιο νόημα-καταραμένο Πάντειο και Βέλτσο-αλλά τι να κάνω έτσι μου βγήκε.