… γιατί έπεσε ένα τείχος, αλήθεια έχετε αναρωτηθεί πόσα πολλά πράγματα έχουν συμβεί Νοέμβρη μήνα ανά τον κόσμο; Για εμάς τους Ελληνες δεσπόζει η επέτειος της 17 Νοέμβρη και το Πολυτεχνείο για πολλούς Σκορπιούς και Τοξότες είναι ο μήνας των γενεθλίων τους και για τους Γερμανούς η 9η Νοέμβρη σήμανε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.  

Το γεγονός του γκρεμίσματος του Τείχους ξεφεύγει από στενά γερμανικά όρια και αποτελεί το συμβολικότερο γεγονός τέλους εποχής του περασμένου αιώνα καθώς σήμανε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, της ΕΣΣΔ, και όλου του μεταπολεμικού κόσμου που μέχρι τότε μοιραζόταν σε δυο υπερδυνάμεις. 

Το Τείχος καθαυτό αποτέλεσε ένα τσιμεντένιο συμβολισμό του Ψυχρού Πολέμου, από εδώ η Δύση από εκεί ο κομμουνισμός, η ίδια η απαρχή του χτισίματος του έδειχνε την υποκρισία, την κρυψίνοια και την παράνοια που χαρακτήριζε τότε αμφότερα τα δυο στρατόπεδα. Σε μια διεθνή συνέντευξη τύπου στο Ανατολικό Βερολίνο στις 15 Ιουνίου 1961 ο ηγέτης της τότε Ανατολικής Γερμανίας Βάλτερ Ούλμπριχτ ρωτήθηκε για την πρόθεση δημιουργίας τείχους και να τι απάντησε ο αθεόφοβος:«Την ερώτησή σας την αντιλαμβάνομαι ως εξής: υπάρχουν άνθρωποι στη Δυτική Γερμανία, που θέλουν να κινητοποιήσουμε τους οικοδόμους της πρωτεύουσας της ΛΔΓ για να χτίσουμε ένα τείχος. Δεν έχω ακούσει να υπάρχει τέτοια πρόθεση. Οι οικοδόμοι της πρωτεύουσας ασχολούνται ως επί το πλείστον με την ανέγερση κατοικιών και εκεί επιστρατεύουν όλες τους τις δυνάμεις. Κανείς δεν σκοπεύει να χτίσει τείχος!»

Τώρα θα μου πείτε ότι αν κάποιος ιστορικός σταχυολογούσε τα ψέματα των πολιτικών θα έγραφε όχι ιστορικό βιβλίο αλλά την Μπριττάνικα, εμείς γιατί τους ψηφίζουμε συνέχεια μπορείτε να μου πείτε;

Η Ιστορία διέψευσε τον κύριο Βάλτερ και νάσου πετάχτηκε ένα τείχος φοβερό και τρομερό, με τα αγκαθωτά του τα σύρματα, τους οπλισμένους του συνοριοφύλακες που το φυλούσαν νυχθημερόν με εντολή να πυροβολούν κατά το δοκούν, τα σκυλιά του, τα φυλάκια του δηλαδή με όλα τα κομφόρ.

Στο μεταξύ βέβαια και ενώ χτιζότανε ακόμη γινόταν το σώσε, πρόσφυγες που δένανε σεντόνια και την κοπανάγανε, ολόκληρες στρατιωτικές μονάδες λιποτακτούσαν προς δυσμάς και φυσικά και ο μοιραίος φόρος του αίματος που έγραψε το κοντέρ με πρώτο θύμα  στις 24 Αυγούστου 1961, (έντεκα μέρες μετά το κλείσιμο των συνόρων) τον εικοσιτετράχρονο Γκύντερ Λίφτιν και τελευταίο τον Κρίς Γκέφρου στις 6 Φεβρουαρίου 1989, το όλον 86 επίσημα καταγεγραμμένα θύματα.

Η αντίδραση των δυτικών, σε όλα αυτά τουλάχιστον υποκριτική, ο Κέννεντυ δήλωσε: «Δεν είναι και πολύ ωραία λύση, είναι όμως χίλιες φορές καλύτερη από τον πόλεμο» και αργότερα με φόντο το τείχος πέταξε και το γνωστόν Ich bin ein Berliner, μεγάλα λόγια-λίγες πράξεις, ενώ οι αιώνιοι Βρεττανοί εποίουν την νίσσαν. «Οι Ανατολικογερμανοί», δήλωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Μακμίλλαν «σταματούν το κύμα προσφύγων και οχυρώνονται πίσω από ένα ακόμα πιο αδιαπέραστο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Σ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα παράνομο (εντάξει κύριε PM αφού δεν είναι και παράνομο όλα καλά, no problem)».

Γιατί είπαμε αλήθεια ότι έγινε αυτό το τερατούργημα;…«επειδή αποτελεί ένα αντιφασιστικό προστατευτικό φράγμα με σκοπό να προφυλάξει τη ΛΔΓ από τη εγκατάλειψη, τη διάβρωση, την κατασκοπεία, τη δολιοφθορά, το λαθρεμπόριο, το ξεπούλημα και την επιθετικότητα της Δύσης» αυτά τσαμπουνάγανε τα συντρόφια τότε, όμως στην πραγματική ζωή αυτή που ήταν έξω από τις καταστατικές πράξεις και τα Συνέδρια του κόμματος, το Τείχος στην ουσία αποτέλεσε ένα στρατόπεδο με σκοπό να φυλακίσει, να τρομάξει και να παραδειγματίσει τους παροικούντες σε αυτό. Αλλά  η ζωή τραβάει την ανηφόρα που λέει και το άσμα και μα έτσι μα αλλιώς βρίσκει τον δρόμο της και εν προκειμένω το έκανε εκκωφαντικά και σαρδόνια αστεία.

Η ημέρα στο ημερολόγιο έγραφε 9 Νοεμβρίου 1989 και δεν προέκυψε τυχαία, είχε προηγηθεί η διόγκωση του ρεύματος που εναντιωνόταν απέναντι στην απροκάλυπτη στέρηση της ελευθερίας, της διακίνησης αγαθών και σκέψεων, την ίδια στιγμή που η Ρωσία με τον Γκορματσόφ και την περεστρόικα του έφτανε στα όρια αντοχής ένα σύστημα που επρόκειτο τελικά να καταρρεύσει. Μπρος στην μαζική απαίτηση και τις νέες εξελίξεις η τότε ηγεσία της ΛΔΓ προσπάθησε να κρατήσει την πάλαι ποτέ αταλάντευτη τάξη και σιδερένια πειθαρχία αλλά εις μάτην, επικράτησε η σύγχυση, οι διαδηλώσεις γίνονταν ολοένα και πιο μαζικές και δυναμικές, ενώ οι ανατολικές χώρες, τις οποίες κατέκλυζαν οι πρόσφυγες για να περάσουν στη Δυτική Γερμανία, καλούσαν με τελεσίγραφα τη ΛΔΓ να δώσει λύση και απειλούσαν να κλείσουν τα σύνορά τους με αυτή.

Το πρωί λοιπόν συνεδρίασε μια επιτροπή αξιωματικών των Υπουργείων Εσωτερικών και Κρατικής Ασφάλειας για να προτείνει λύσεις και να σχεδιάσει μια έκτακτη ρύθμιση και η πρόταση που υπέβαλαν ήταν να επιτραπούν τόσο η μόνιμη μετεγκατάσταση, στις τρίτες χώρες, όσο και τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια. Αυτό δεν το κάνανε βέβαια γιατί τους πιάσανε στα καλά του καθουμένου οι ευαισθησίες αλλά για να το καπελώσουνε το ρεμπελιό με το δράκο της κάθε κυβέρνησης, την γραφειοκρατία, τα εξυπνοπούλια ναι μεν το περιμένανε ότι θα υπήρχε ένα πρωτόγνωρο κύμα εξόδου από τη χώρα, είχαν υπολογίσει όμως ότι η πίεση θα διοχετευόταν στις αρμόδιες υπηρεσίες και όχι στα σύνορα, επομένως θα μπορούσε να ελεγχθεί, δεν είχαν ακούσει ποτέ όμως ότι το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και φυσικά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.

Το μεσημέρι το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε το σχέδιο ταξιδιωτικών ρυθμίσεων της επιτροπής και το έθεσε σε κυκλοφορία στα συναρμόδια υπουργεία μέσω της υπηρεσιακής οδού για να γίνουν έλεγχοι και προτάσεις εντός της ημέρας. Σύμφωνα με την πάγια τακτική, η μη έκφραση αντιρρήσεων ως μια ορισμένη ώρα ισοδυναμούσε με έγκριση του σχεδίου από το Υπουργικό Συμβούλιο. Η ώρα που ορίστηκε για να δοθεί η απόφαση στον τύπο ήταν η 4η  πρωινή της 10ης Νοεμβρίου.

Μετά ο λόγος στα τσοπανόσκυλα δηλαδή στα Υπουργεία Εσωτερικών, Κρατικής Ασφάλειας και Δικαιοσύνης τα οποία το ξεσκονίζουν και ενώ τα δύο πρώτα εγκρίνουν πάνω κάτω τις ρυθμίσεις, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ο Γενικός Γραμματέας απορρίπτει εντελώς τη ρύθμιση, καθώς εντοπίζει το γεγονός της αντίφασης του νόμου αυτού με τα ως τότε νομικά δεδομένα της ΛΔΓ, πολύ ελευθερία βλέπεις ρε αδελφέ!

Εδώ όμως ήταν και η αρχή του τέλους, γιατί και το πιο απόρθητο κάστρο έχει και τα αδύναμα σημεία του και το αδύναμο σημείο σε αυτή την περίπτωση ήταν η πολιτική μονοκρατορία του ΚΚ, αυτό κυβερνούσε και η κυβέρνηση δεν ήταν παρά ο εκτελεστής των αποφάσεων του κόμματος, ενώ η κυκλοφορία των νομοσχεδίων στα υπουργεία ήταν μια γραφειοκρατική ρουτίνα.

Έτσι, ενώ τα υπουργεία επεξεργάζονται τη ρύθμιση και διαπιστώνουν προβλήματα, το σχέδιο φθάνει τελικά στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος στις 15:00 και καταλήγει στα χέρια του Γενικού Γραμματέα Έγκον Κρλεντς, αυτός τώρα δεν γνωρίζει τις αντιρρήσεις των συναρμόδιων υπουργείων και δεν προσέχει (θα είχε παραφάει φαίνεται) ότι η ρύθμιση προορίζεται να δοθεί την άλλη μέρα στον τύπο. Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι, γιατί χωρίς να πολυασχοληθεί, την κάνει πάσα μαζί με ένα σχετικό δελτίο τύπου στον εκπρόσωπο Τύπου Γκύντερ Σαμπόφσκι που ετοιμαζόταν εκείνη την ώρα να δώσει συνέντευξη σε Ανατολικογερμανούς και ξένους δημοσιογράφους.

Η συνέντευξη δεν ήταν καμιά ασήμαντη, αντίθετα πραγματοποιείται στο Διεθνές Κέντρο Τύπου στο Ανατολικού Βερολίνου και μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση. Είναι πια 18:00 και η ιστορία στήνει για τα καλά την φάρσα της καθώς ο άμοιρος Σαμπόφσκι ξεκινά χωρίς να έχει μελετήσει το σημείωμα που πήρε από τον Κρεντς, τώρα ή συνέντευξη στην αρχή ήταν αφόρητα βαρετά και αδιάφορη όπως όλες του είδους της αλλά προς το τέλος της και ενώ το ρολόι έδειχνε 18:57, ο Σαμπόφσκι αναφέρει ότι παρεμπιπτόντως το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε και μια νέα ταξιδιωτική ρύθμιση.

Εδώ όμως την πάτησε ο γραφειοκράτης γιατί τα κοράκια οι δημοσιογράφοι που μυρίζονται αδελφάκι μου το αίμα σαν το καρχαρία από χιλιόμετρα μακριά, πιάνουν το υπονοούμενο, γιατί βλέπετε η ρύθμιση, όπως είχε αντιληφθεί και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ήταν συγκεχυμένη και τυπικά παράνομη καθώς έμπλεκε επικίνδυνα τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια με τη μόνιμη μετεγκατάσταση στο εξωτερικό και μοιραία άφηνε την εντύπωση ότι για τα σύντομα ταξίδια δεν απαιτείται διαβατήριο ή άλλες διατυπώσεις κάτι που πρακτικά  σήμαινε αυτό πως οι πύλες του τείχους θα ήταν στο εξής ανοιχτές.  Το ερώτημα βγήκε από μόνο του, δηλαδή οι πύλες ήταν ανοιχτές από εκείνη τη στιγμή; Ο ιταλός ρεπόρτερ Ρικάρντο Έρμαν από το πρακτορείο ANSA πετάει την καίρια ερώτηση «πότε τίθεται σε εφαρμογή αυτή η ρύθμιση;», και ο Σαμπόφσκι που πια άρχισε να αντιλαμβάνεται την λακκούβα με τα σκατά και τραγικά αμήχανος (όπως όλοι οι άνθρωποι του είδους του που μόνο εκτελούν εντολές) ρίχνει το πρώτο πετραδάκι που θα προκαλέσει την κατολίσθηση: «Εεε…αυτή η ρύθμιση τίθεται σε εφαρμογή... απ’ όσο ξέρω...δηλαδή…αμέσως τίθεται σε εφαρμογή, χωρίς καθυστέρηση».

Αυτό ήταν τα ΜΜΕ πήραν φωτιά και κοίτα να δεις φίλε μου, έφτασε η μπερδεμένη απάντηση κάποιου γραφειοκράτη να γίνει η απαρχή της πτώσης ενός σιδερένιου καθεστώτος που άντεξε περί τα 50 χρόνια. Στο μεταξύ όλα τα δίκτυα παγκοσμίως αναμεταδίδουν τη συνέντευξη και διατυμπανίζουν το γεγονός «ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΆΝΟΙΞΕ». Οι Ανατολικοβερολινέζοι ακούν τις ειδήσεις από το Δυτικό Βερολίνο, βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στους δρόμους και κατευθύνονται προς το τείχος. Εκεί συναντούν τους έκπληκτους συνοριοφύλακες, που φυσικά δεν είχαν ιδέα για τη νέα ρύθμιση και τα είχαν χαμένα, καθώς είχαν τόσα χρόνια εκπαιδευτεί να θεωρούν το τείχος ιερό και απαραβίαστο. Στην αρχή καλούν τον κόσμο να φύγει και να απευθυνθεί την επόμενη μέρα στις υπηρεσίες έκδοσης διαβατηρίων, το πλήθος όμως αυξάνεται συνεχώς σαν παλιρροϊκό κύμα και μπροστά στον κίνδυνο να λυντσαριστούν πρώτο το προσωπικό του μεθοριακού φυλακίου Μπορνχόλμερ Στράσε ανοίγει τις πύλες στις 23:00 και σύντομα σαν ένα ντόμινο ακολουθούν και τα άλλα φυλάκια. Οι εικόνες που μεταδίδονται συνεχώς από την τηλεόραση ενθαρρύνουν και άλλους Ανατολικοβερολινέζους να κατέβουν στο τείχος πεζή ή με αυτοκίνητα και να δοκιμάσουν μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο. Μέχρι το πρωί της 10ης Νοεμβρίου όλες οι πύλες του τείχους έχουν ανοίξει διάπλατα και οι πολίτες τις περνούν χωρίς κανένα έλεγχο.

Οι κάτοικοι του Δυτικού Βερολίνου δέχτηκαν τους πολίτες της ΛΔΓ με ενθουσιασμό, η μπύρα έρεε άφθονη, τα αυτοκίνητα άρχισαν να κορνάρουν και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν, μέσα στην μούρλια εκείνης της βραδιάς σκαρφάλωναν στο τείχος και Δυτικοβερολινέζοι και περνούσαν από την απροσπέλαστη ως τότε Πύλη του Βρανδεμβούργου. Μόλις έγινε γνωστό ότι άνοιξε το τείχος, η δυτικογερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή στη Βόννη διέκοψε τη συνεδρίαση και βουλευτές τραγούδησαν τον Εθνικό Ύμνο.

Η επανόρθωση του λάθους από την πλευρά της ΛΔΓ ήταν πια αδύνατη χωρίς τη χρήση βίας και που να κάνεις ζάφτι τον κοσμάκη, φυσικά  έγιναν και τέτοιες σκέψεις, πάντα και παντού θα υπάρχουν αιμοχαρείς άνθρωποι, αλλά τελικά και ευτυχώς επικράτησε η σύνεση και η αποδοχή των τετελεσμένων, τα γεγονότα βλέπετε τους είχαν ξεπεράσει.

Κι η Ιστορία έγραψε ότι το Τείχος έπεσε, ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε οριστικά και ένα κύμα αισιοδοξίας και χαζοχαρούμενης διάθεσης τύλιξε τον πλανήτη στα τέλη των 80΄και αρχές των 90΄ με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και κάποιος κύριος ονόματι Φουκογιάμα έγραψε ότι ήρθε πια «Το τέλος της Ιστορίας».

Σήμερα 2007 προς 2008,  ξέρουμε καλύτερα… έπεσε το Τείχος του Βερολίνου για να έρθει η άκρατη παγκοσμιοποίηση, κατέρρευσαν τα πάμπολλα αρνητικά του σοβιετικού συστήματος χωρίς να κρατηθούν τα θετικά του στοιχεία. Το Τείχος δεν έμεινε για πολύ γκρεμισμένο και αυτό που υψώθηκε στην θέση του, μεγαλύτερο και φονικότερο, δεν χρωματίζει πια τη διαμάχη κομμουνισμού - καπιταλισμού αλλά τη Σύγκρουση των Πολιτισμών (Clash of Civilizations) με επίκέντρο τις πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές, πώς το λέει ο κύριος Σάμιουελ Χάντινγκτον, The West and the Rest…

Και εμείς ως συνήθως είμαστε κάπου στη μέση...

Φυσικά και ομιλώ για τους Monty Python, ή αλλιώς το χιούμορ, η σάτιρα και η δια της τέχνης κοινωνική κριτική σε ένα. Πολλά κουσούρια μπορείς να καταλογίσεις στους κατοίκους του νησιού που βρίσκεται απέναντι από τη Μάγχη αλλά οφείλεις να τους βγάλεις το καπέλο σε ένα, οι άνθρωποι βγάζουν καλλιτέχνες με το Κ κεφαλαίο, τώρα ηθοποιούς, θες, τραγουδιστές, στιχουργούς, ζωγράφους απ’ όλα έχει ο μπαξές και φυσικά σε περίοπτη θέση βρίσκονται οι Monty Pythons.

Αυτοί οι μάγκες έφτιαξαν μια κατηγορία μόνοι τους, πεδίο τους η τηλεόραση και βασική πηγή έκφρασης το σκετς, δηλαδή μια σύντομη παράσταση δια της οποίας καυτηρίαζαν και διακωμωδούσαν με πανέξυπνο τρόπο άπαντα τα πάντα μηδέ των εαυτών τους εξαιρουμένους. Μια ιστορική παρένθεση, τα σκετς ήταν γνωστά και στην αρχαιότητα με την ονομασία Μίμοι, σύντομα θεατρικά δρώμενα όπου οι ηθοποιοί έπαίζαν χωρίς μάσκες σε πρόχειρες σκηνές ή και χύμα στον δρόμο με σατυρική κυρίως υφή, και πιο γνωστός συγγραφέας Μίμων υπήρξε ο αλεξανδρινός Ηρώνδας, κλείνει η παρένθεση.  

Το Monty Python's Flying Circus, ήταν η αφετηρία τους η οποία συνολικά περιλαμβάνει ταινίες, τραγούδια και μουσικά άλμπουμ, βιβλία και κάτι που δεν είχαν φανταστεί όταν ξεκίνησαν, μια επιρροή στον χώρο της κωμωδίας τόσο σημαντική, ώστε να παραλληλιστεί με αυτή των Beatles στον χώρο της μουσικής. Πραγματικά μεγάλο ένσημο αυτό για μια ομάδα ανθρώπων που τους ένωσε η αγάπη για το θέατρο, την μουσική, το γράψιμο και που ήθελαν μέσω αυτών να εκφράσουν αυτά που αισθάνονταν και πάνω απ’ όλα να διασκεδάζουν κιόλας κάνοντας το κέφι τους.

Μία στιγμή που θυμάμαι έτσι στα πρόχειρα είναι με τον John Cleese να κάνει το δάσκαλο και να λέει στους μαθητές του κατά τη διάρκεια μιας επετείου «Σήμερα θα τιμήσουμε τη μνήμη των ανθρώπων εκείνων που έχυσαν το αίμα τους για να παραμείνει η… Κίνα… Βρετανική»

Η μουσική ήταν βασικό συστατικό της δουλειάς τους και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά σε εποχή μια σεξουαλικής απελευθέρωσης, ψυχεδέλειας και ροκ εντ ρολ. Τα τραγούδια τους ήταν προσανατολισμένα στην υφή των ταινιών και των σκετς τους, αλλά στέκουν πολύ καλά από στίχο, ρυθμό και σε κάτι που λίγα τραγούδια έχουν, χιούμορ. Εγώ προσωπικά ξεχωρίζω για διαφορετικούς λόγους δύο:

1)Το τραγουδάκι που καθιέρωσε και τον νεολογισμό spam, βρίσκεται στο γνωστό και μη εξαιρετέο Spam Skits, όπου έχουμε ένα ανδρόγυνο να μπαίνει σε ένα εστιατόριο και ζητάει τον κατάλογο, εκεί πέραν της σερβιτόρας έχουμε και ένα γκρουπ από Βίκινγκς (!) με περικεφαλαίες και τα σχετικά και να τραγουδάνε τη λέξη spam όταν αναφερόταν, ο διάλογος πήγαινε ως εξής,

Man: You sit here, dear

Wife: All right.

Man: Morning!

Waitress: Morning!

Man: Well, what've you got?

Waitress :Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;

Vikings: Spam spam spam spam...

Waitress: ...spam spam spam egg and spam; spam spam spam spam spam spam baked beans spam spam spam...

Vikings: Spam! Lovely spam! Lovely spam!

Waitress: ...or Lobster Thermidor a Crevette with a mornay sauce served in a Provencale manner with shallots and aubergines garnished with truffle pate, brandy and with a fried egg on top and spam.

Wife: Have you got anything without spam?

Waitress: Well, there's spam egg sausage and spam, that's not got much spam in it.

Wife: I don't want ANY spam!

Man: Why can't she have egg bacon spam and sausage?

Wife: THAT'S got spam in it!

Man: Hasn't got as much spam in it as spam egg sausage and spam, has it?

Vikings: Spam spam spam spam...

Το spam που σατίριζαν τότε ήταν ένα βρετανικό ζαμπονάκι που έκανε θραύση λόγω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και συνόδευε κάθε πιάτο (αγγλική κουζίνα τι να περιμένει κανείς) και μέσα από αυτό στηλίτευαν τη λογική που συνόδευε το spam food στην βρετανική κουλτούρα. Τώρα αυτό το μαζικής κατανάλωσης και ανεπιθύμητο φαγητό σήμερα υιοθετήθηκε από τους κομπιουτεράδες και σημαίνει την μαζική  αποστολή  μεγάλου αριθμού μηνυμάτων που απευθύνονται σε ένα σύνολο παραληπτών του διαδικτύου χωρίς αυτοί να το επιθυμούν και χωρίς να έχουν συνειδητά προκαλέσει την αλληλογραφία με τον εν λόγω αποστολέα. Το Spam συχνά έχει την μορφή ενημερωτικών ή διαφημιστικών μηνυμάτων  για προϊόντα ή υπηρεσίες τα οποία φθάνουν στο email μας χωρίς να έχουμε ζητήσει την εν λόγω πληροφόρηση. Η αλληλογραφία αυτή είναι και απρόκλητη  και ανεπιθύμητη.

Αυτό σημαίνει να είσαι πιο μπροστά από την εποχή σου…Spam Spam Spam.

2)Το δεύτερο αυτούσιο αυτή τη φορά τραγούδι στο οποίο θέλω να αναφερθώ είναι το παρακάτω,

Some things in life are bad,
They can really make you mad,
Other things just make you swear and curse,
When you're chewing life's gristle,
Don't grumble,
Give a whistle
And this'll help things turn out for the best.
And...

Always look on the bright side of life.
[whistle]

If life seems jolly rotten,
There's something you've forgotten,
And that's to laugh and smile and dance and sing.
When you're feeling in the dumps,
Don't be silly chumps.
Just purse your lips and whistle.
That's the thing.
And...

Always look on the bright side of life.
[whistle]

For life is quite absurd
And death's the final word.
You must always face the curtain with a bow.
Forget about your sin.
Give the audience a grin.
Enjoy it. It's your last chance, anyhow.
So,...

Always look on the bright side of death,
[whistle]
Just before you draw your terminal breath.
[whistle]

Life's a piece of shit,
When you look at it.
Life's a laugh and death's a joke it's true.
You'll see it's all a show.
Keep 'em laughing as you go.
Just remember that the last laugh is on you.
And...

Always look on the bright side of life.
Always look on the right side of life.
[whistle] 

Το τραγούδι αυτό ήταν από την ταινία(ρα) Monty Python's Life of Brian του 1979, μια ταινία χαρακτηρισμένη και αιρετική, αλλά παιδιά οι άνθρωποι απλώς ήθελαν να καυτηριάσουν τα κακώς κείμενα του θρησκευτικού φανατισμού, του συστήματος δηλαδή και όχι της θρησκείας καθαυτής, όσο για το τραγούδι, από τα αγαπημένα μου.

Κύριοι, Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones και Michael Palin ένα διαχρονικό ευχαριστώ...  

Καλημέρα σε όλους

65 χρόνια από σήμερα έγινε η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. 

Πως ξεκίναγε ο αφηγητής σε εκείνες τις ηρωικές ταινίες του Τζέημς Πάρις με τον Πρέκα να ουρλιάζει «τα οχυρά δεν παραδίδονται καταλαμβάνονται… κάπως έτσι δεν ήταν;

«Κατοχή και η βαριά μπότα του κατακτητή έπεφτε βαριά πάνω από την υπόδουλη Ελλάδα, αλλά η αδούλωτη ελληνική ψυχή πήρε πάλι τα άρματα και τα βουνά συνεχίζοντας την ένδοξη παράδοση των κλεφτών…»

και επειδή άμα συνεχίσω έτσι με βλέπω να βάζω την Υπολοχαγό Νατάσσα στο βίντεο – καλύτερα να αλλάξω κλίμακα- -  

Ήτανε λοιπόν κατοχή στην Ελλάδα και όταν έχουμε κατοχή τι ακολουθεί; Μα η αντίσταση ενάντια στην κατοχή από μερικούς μουρλούς που το έλεγε η περδικούλα τους, βλέπετε δράση –αντίδραση είναι νόμος της φυσικής. Βέβαια μετά από την αντίσταση ακολουθεί και η εκμετάλλευση της από όλους τους υπολοίπους (αυτό δεν είναι νόμος της φυσικής) για να πάρουν συντάξεις, επιδόματα και θέσεις και οι μόνοι που τελικά δεν πήραν τίποτα είναι οι ορίτζιναλ αντιστασιακοί, -αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία –και έχουμε ακόμη τα φεστιβάλ, τις ταινίες, τα τραγούδια και ό,τι βάζει ο νους του ανθρώπου για να εμπορευματοποιήσει και να ευτελίσει τις ελάχιστες φωτεινές του στιγμές.

Επειδή ως γνωστόν για δύο Έλληνες έχουμε τρεις –μη σου πω και τέσσερις –  γνώμες πώς να μην έχουμε και πολλά στρατόπεδα αντιστασιακών, τα βασικά ήταν του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ.

Οι πρώτοι ήταν και γνωστοί ως «κόκκινοι» κυρίως επειδή υποστηρίζανε τον Ολυμπιακό και επειδή παρεμπιπτόντως ήταν και κουκουέδες, αρχηγός ο Άρης ο Βελουχιώτης, μορφή από τις λίγες, καραισκακικού στυλ και τεχνοτροπίας, είναι αυτός ο οποίος καθιέρωσε και το αντάρτικο look που περιλαμβάνει γενειάδα 2 χρόνων, αμπέχονο, ταγάρι, ύφος βαρύ, σκοτεινό και προπαντός αγέλαστο ή αλλιώς η διαχρονική στιλιστική άποψη του ΚΚ.

Από την άλλη ήταν ο ΕΔΕΣ, σου λέει γιατί δηλαδή αντίσταση μόνο τα κουκουέδια εμείς οι υπόλοιποι σε πηγάδι κατουρήσαμε; Άντε να φτιάξουμε μάνι-μάνι και ένα σώμα για να κάνουμε το κομμάτι μας, βάλανε και αρχηγό έναν Ναπολέοντα ονόματι Ζέρβα και έτοιμα τα μαγκάκια για το βουνό.

Και οι μέν Ελασίτες πιάσανε Στερεά Ελλάδα, ενώ οι δε Εδεσίτες θρονιαστήκανε στην Ήπειρο, τώρα για να λέμε και του στραβού το δίκιο κάνανε και ντου στους Γερμανούς, αλλά ως γνήσιοι Έλληνες κοιτάζανε πρώτα πώς θα βγάλει ο ένας το μάτι του αλλουνού, χωρίς εμφύλιο δεν γουστάρουμε πόλεμο ρε αδερφέ δεν έχει χάζι τι να κάνουμε τώρα;

Έλα όμως που πέσανε στη μέση τα Συμμαχάκια που τότε καιγόντουσαν να βάλουνε οι αντάρτες χέρι στον Γερμανό, όχι τίποτε άλλο, αλλά για να ανασάνουνε και οι ίδιοι (φίλους που κάνει κανείς όταν είναι απαραίτητος) και ρε μάγκες άντεστε να κάνετε ζάφτι τους γερμαναράδες και μετά σας στήνουμε έναν εμφύλιο να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει, εντάξει ρε παιδιά τι ξενόφιλοι θα ήμαστε αν δε σας ακούγαμε τι τραβάει η όρεξη σας; Ωραία τον Γοργοπόταμο τον ξέρετε; Αμέ έχει κάτι ταβέρνες με σπληνάντερο μούρλια, Ναι αλλά εκτός από τις ταβέρνες έχει και μια γεφυρούλα και λοιπόν από τη γεφυρούλα περνάνε τραινάκια που εφοδιάζουν τους γερμανούληδες με οπλάκια… Σώωωπα τι λές τώρα γίνονται τέτοια πράγματα στον Γοργοπόταμο, άκου να δείς φίλε μου και εμείς τι θέλετε να κάνουμε δηλαδή με τη γέφυρα; Να τη σημαιοστολίσετε… να την τινάξετε ρε χαιβάνια...  Α! όλα και όλα, όχι και ρε κύριε Σύμμαχε, αλλά επειδή μας βρήκες στις καλές μας άντε να σου κάνουμε το χατήρι να το φάμε το γεφυράκι μόνο μη μας στεναχωριέσαι.

Σοβαρά τώρα τις (ελάχιστες) όσες φορές σε αυτή τη χώρα, το εμείς πήγε πάνω από το εγώ γράψαμε Ιστορία, αλλά μόνο για λίγο και μετά τα ίδια (και χειρότερα) Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.

Τώρα για το πώς έγινε το σκηνικό έχουν γραφτεί βιβλία, έχουν κατατεθεί μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων που ο καθένας λέει το κοντό και το μακρύ του, αλλά για μισό λεπτό ποιος το είπε ότι «η Ιστορία γράφεται από τους νικητές» λοιπόν όποιος και να το είπε είχε μεγάλο δίκιο, γιατί αντικειμενική και Ιστορία δεν υπάρχει. Πάλι καλά που μέσα από τις πηγές, τα αρχεία και τα ντοκουμέντα υπάρχουν ψήγματα αλήθειας και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του, εγώ απ΄ όσα έχω διαβάσει αλλά και έχω ακούσει από αυτόπτη μάρτυρα (ένας παππούλης από τη Στρώμη που πήγαμε εκδρομή μια φορά από το χωριό μου στον Καλλίδρομο, οδηγός του Ζέρβα τότε, μας είπε πολύ απλά και συγκινητικά είναι η αλήθεια, το πώς έζησε και είδε εκείνη την αλησμόνητη νύχτα) έχω καταλήξει στο κοινότυπο αλλά ουσιαστικό ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΖΕΡΒΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΡΗ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕ.

Το συμπέρασμα της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου είναι διττό, καταρχάς το αυτονόητο, η ομοψυχία και η ενότητα πετυχαίνουν θαύματα, αλλά θαρρείς διάολε και είμαστε φτιαγμένοι για τη διχόνοια, μετά τον Γοργοπόταμο και την απελευθέρωση νάσου η λυκόφιλη συμφωνία της Βάρκιζας, λίγα Δεκεμβριανά για να δέσει το γλυκό και ένας εμφύλιος σκέτη τρέλα και έχει και συνέχεια: διώξεις, κοινοβουλευτικές αναταραχές, ανένδοτους αγώνες, μια χουντίτσα τόση δα, αντιπολίτευση, σκάνδαλα, αλλαγές και τέλος - τέλος βλέπεις σήμερα Γιωργάκη και Βενιζέλο να είναι έμπλεοι ομόνοιας, συναδελφικότητας και συντροφικότητας (όχι πώς και οι λυκοσυμμαχίες των μπλε και τα μαχαιρώματα της Αριστεράς πάνε πίσω) και αναφωνείς, επιτέλους τα διδάγματα του παρελθόντος πιάσανε τόπο, μάθαμε πια από τα λάθη μας, σωφρονιστήκαμε από την ιστορία μας και ο Γοργοπόταμος φυσικά και δεν είναι μια ξεθωριασμένη μουσειακή επέτειος αλλά ζει και μας οδηγεί.

Πώς το έλεγε το τραγουδάκι:  

Για ποιά Ελλάδα ρε γαμώτο; 

Καλό μεσημέρι σε όλους

Έτσι λέει ο πάνσοφος λαός με ηθικοπλαστική διάθεση για να τονίσει το πάθος του αλκοόλ και του τζόγου ινα να αποτρέψει ημάς από τον καταστροφικό τούτο δρόμο και να αποτύχει παταγωδώς, διότι όπως έλεγε και ένας θείος (και πότης και χαρτόμουτρο) ζωή χωρίς πάθη είναι σαν μακαρονάδα χωρίς τυρί (σας είπα πώς ήταν και λαίμαργος;), η κοσμοθεωρία μου επί του φόνου είναι … με ρέγουλα ρε αδερφέ, με μέτρο πώς το λένε, να το πίνουμε μη μας πίνει (εύκολα που είναι πάντως τα λόγια και οι τζάμπα συμβουλές)

Λοιπόν θα σας πω και ένα μυστικό που μου είπε ένα μεγάλο χαρτόμουτρο κρητικός που γνώρισα κάποτε, ο τζογαδόρος μαθές δεν παίζει για να κερδίσει αλλά για να χάσει έτσι, ώστε να έχει το κίνητρο να ξαναπαίξει και να ξαναπαίξει, τάχα μου για να ρεφάρει, τώρα δεν είχε και άδικο ο τύπος όπως διαπίστωσα και αργότερα στην πράξη και επειδή και τα γονίδια μου έχουν μια κληρονομική ροπή προς το τζόγο, το έχω πιέσει και το έχω υποβιβάσει σε χόμπι ή μάλλον μια έξοδο, η οποία συνίσταται σε ένα αραιό πέρασμα από καζίνο, μακριά από πόκες και τα συναφή τραπεζοπαίχνιδα γιατί το νιώθω αν αφεθώ με πήρε και με σήκωσε.

Το καζίνο πάλι έχει το χαβαλέ του, μόλις μπαίνεις μέσα, αφήνεις τα πάντα πίσω σου και εισχωρείς σε ένα λαμπερό και χλιδάτο στα όρια του κίτς περιβάλλον, αυτοί που τα φτιάχνουνε είναι γατόνια πρώτης, καταρχάς κανένα καζίνο δεν έχει παράθυρο, φυσικό φωτισμό, ούτε και ρολόι για να χάνεις παντελώς την αίσθηση του χρόνου, ο φωτισμός είναι αρκετός για να βλέπεις , αλλά όχι και εκτυφλωτικός για να σε κουράζει. Και απ΄ όλα τα αγαθά κομπλέ, φαί μέχρι αναισθησίας, ποτό άφθονο και δωρεάν, τσιγαράκι σε κάθε γωνιά και τι άλλο θέλει κανείς; Μα φυσικά το παιχνίδι, πάνω απ΄ όλα το παιχνίδι και ζήτω το παιχνίδι.

Εγώ λοιπόν έχω καθιερώσει την εξής διαδικασία, μπαίνω μέσα και χτυπάω ένα Johny πάγο έτσι για το καλώς όρισα, κόβω λίγο κίνηση και γραμμή για τον τζόγο των ηλιθίων, δηλαδή τα φρουτάκια, εκεί άμα καταφέρω να βρώ κανα ελεύθερο από τις γιαγιάδες και τις κυράτσες που τα πιάνουν δυο – δυο και με πιστωτικές κάρτες παρακαλώ ώστε να παίζουν ακατάπαυστα, πάω στον κλασσικό κουλοχέρη και παίζω κάτι ψιλά μπάς και χτυπήσω κανα τζακ ποτ – ποιος έχασε την τύχη του για να την βρώ εγώ - αλλά δε βαριέσαι όταν κατεβάζω το μοχλό φαντασιώνομαι ότι είμαι στο σαλούν του Νάτθινγκ Γκάλτς με τον Λούκυ Λούκ και την Καλαμίτυ Τζέην παρέα και αφού τα χάσω όλα χτυπάω ένα δεύτερο ουίσκιον και κατευθύνομαι πια στα άδυτα του καζίνου, στην πεμπτουσία και μαγεία του, δηλαδή στην ρουλέτα.

Οι ρουλέτες είναι τριών βασικών κατηγοριών με γνώμονα καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά, έχουμε πρώτα την ρουλέτα του λαού (πώς λέγανε τα μπάνια του λαού;) των 5 Ευρώ η μάρκα δηλαδή, μετά αυτή των μεσοαστών των 10 Ευρώ και των μεγάλων πορτοφολιών με 20 ευρώ, για αληθινά ματσό υπάρχει και το πριβέ VIP με 50 και 100ευρώ μάρκες και για Κόκκαλη και πάνω κλείνουμε εντελώς ιδιωτικό τραπέζι όπου no limit όσο πάει και όσο αντέχει … Α! και τις καθημερινές μέχρι και το μεσημέρι υπάρχει η ρουλέτα της ξεφτίλας δηλαδή των 2,5 ευρώ, εκεί με ένα 50αρικο μπορείς να γεμίσεις μάρκες και να αισθανθείς my name is Bond, James Bomd στο καζίνο Royal.

Η ανθρωπογεωγραφία στα τραπέζια αυτά ακολουθεί την κοινωνική διαστρωμάτωση που ανέφερα (από εκεί καταλαβαίνει κανείς πόσο χαμένα πήγαν τα 75 σχεδόν χρόνια κομμουνισμού) και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν οι χαρακτηριστικά γραφικοί «επιστήμονες» κάτι τύποι που σημειώνουν  μανιωδώς τα νούμερα που φαίνονται στη ρουλέτα, κάνουν κάτι λογαριασμούς των μαθηματικών του παραλόγου ώστε να χτυπήσουν όταν υπολογίσουν σωστά και φυσικά ποτέ δεν πετυχαίνουν, η τύχη αμα σε θέλει έχει καλώς, άμα δε σε θέλει όμως ρούφα τ’ αυγό σου και δε πα να' σαι και ο Στίβεν Χόκινς.

Τώρα στη ρουλέτα άμα παίζω για να κερδίσω πάντα χάνω, ενώ άμα παίζω με τη μπακαλίστικη λογική του παίζω 100 κερδίζω 300 τα παίρνω και έφυγα, κερδίζω, αλλά καθότι εξυπνάκιας πάω για τη μεγάλη μπάζα και γυρνάω με το σώβρακο που λένε. Ένας φίλος που δουλεύει εκεί ντίλερ μου έχει πει πως όλοι και όλοι 3-4 παίκτες είναι οι «επαγγελματίες» που πάνε με σκοπό, πρόγραμμα και στρατηγική καλά μελετημένη, δηλαδή εμφανίζονται με κανα δυο χιλιάρικα παίζουν σίγουρα μαύρο –κόκκινο άντε και καμία τριάδα μαζεύουνε 4-5 χιλιάρικα και φεύγουνε.

Ακούγεται απλό αλλά αλίμονο δεν είναι, γιατί γλυκαίνεσαι και χάνεις την αίσθηση του χρήματος ξεκινάς με 50 ας πούμε σου κάθονται δυο τρία χρώματα, μια τριάδα και είσαι στα 500 στο άψε σβήσε, εκεί η λογική λέει μάγκα μου 450 ευρώπουλα κέρδος καθαρό, πάρτα και κάντα 450 σουβλάκια ή τρία μπουκάλια στο πεγκουλίνι ή ένα διαρκείας στο γαύρο, ή ό,τι άλλο θες μόνο φύγε, κοπάνα την, γιατί δε σε βλέπω καλά, αλλά απληστία γαρ και πάμε με 50 ευρώ να βγάλουμε 50.000 και βγάζουμε άντε να μην πω τι βγάζουμε, εμάς περίμενε το καζίνο για να χρεοκοπήσει κορόιδα ε κορόιδα…

Δίπλα από τις ρουλέτες είναι και τα τραπέζια του μπλάκ τζάκ, εκεί υπάρχει μια άλλη τάξη καθώς το παιχνίδι σε αντίθεση με τη ρουλέτα που είναι πιο σύντομα και οδυνηρό, εδώ μπορεί να κρατήσει πολύ ώρα, κάθε μπάσιμο ισοδυναμεί με χρώμα στη ρουλέτα 1 ποντάρεις 2 κερδίζεις, παίζει ρόλο και η στρατηγική και τα πράγματα είναι πιο παρειστικα και φωνακλάδικα, ουαί και αλίμονο αν είσαι νέος και παίζεις στα κουτουρού, σε φάγανε τα ρεμάλια. Και επειδή έχω πικρή εμπειρία αν θέλετε να παίξετε μπλακ τζακ παρακολουθήστε πρώτα πως γένεται και μετά μπείτε και κατά προτίμηση σε κανα ήσυχο τραπέζι γιατί θα σας φάνε λάχανο.

Υπάρχουν και άλλα παιχνίδια στο καζίνο, αλλά η ουσία είναι το τρίπτυχο φρουτάκια-ρουλέτα – μπλάκ τζακ, διαλέχτε και παίρνετε μόνο να θυμάστε παίξτε για το χαβαλέ, για τη διάθεση της στιγμής, για ένα λογικό κέρδος ή έστω για ένα μουρλό ποσό με λίγα λεφτά, αλλά μη σας κυριέψει το πάθος γιατί κλάφτα Χαράλαμπε,

Καλύτερα από μένα τα λέει ο παλιός καλός Τσιφόρος στα Παιδιά της Πιάτσας:

"…όλος ο κόσμος τον γνώρισε τον Τζών τον Αμερικάνο, από πάνου, τη γεωγραφική παράλληλο της Πετρούπολης, μέχρι το Λεόποντβίλ, από το Μεξικό μέχρι την Καλκούτα, από την Αθήνα μέχρι τα μεγάλα καζίνα της Κυανής Ακτής που τά’ ξερε πια σαν την τσέπη του και τα δούλευε σαν πιστός και αφιερωμένος θεράποντας. Ο Γιαννάκης ο Αμερικάνος που μια μέρα το τριανταπέντε – τριανταέξη, έσβησε, χάθηκε, πέθανε και ξεχάστηκε…μέχρι Αμερική που πήρε και τ’ όνομα, μέχρι Μεξικό που βρέθηκε να παίζει με κάτι καλόπαιδα και να τους κερδίζει. Το λοιπόν τα καλόπαιδα, σε ένα χωριό ήτανε, μεγαλοκτηματίες τσατιστήκανε και πετάξανε φόρα τις μπιστόλες.

-Να μαγαρίσω το γάλα της μάνας σου, κλέβεις εσύ.

-Νό σενόρ

-Έτσι και σε πιάσω θα σου τινάξω τα μυαλά

Τα χρειάστηκε ο Τζών, έκανε παιχνίδι καθαρό, αλλά άμα τους έβρισκε στον ύπνο αμόλαγε και τη λαδιά του. Τους τα πήρε λοιπόν κι’ οι άλλοι σπάγανε το κεφάλι με τη γκίνια και λέγανε μεταξύ τους μεξικάνικα:

-Θα τον καθαρίσουμε να τα πάρουμε πίσω.

Ο Τζών έκανε ότι δεν καταλάβαινε εκείνα που άκουσε και γέλασε.

-Αφού δεν έχετε λεφτά παίχτε σφαίρες.

-Πόσα;

-Πέντε πέσος η μία.

Σε καμμιάν ώρα τους έχει σηκώσει όλες τις σφαίρες και τους έχει αφήσει τα μπιστόλια αδειανά. Κάνει το λοιπόν ότι τον έπιασε πονόκοιλος.

-Παρντόν κύριοι, ένα λεφτάκι και έφτασα.

Με τα λεφτά στην τσέπη, πάει δήθεν στην τουαλέτα, πηδάει από το παραθυράκι και του δίνει. Βρίσκει έν’ αυτοκίνητο στην πιάτσα και το σκάει. Ώσπου να πάνε για σφαίρες να τον κυνηγήσουνε οι καμπαλέρος, έχει γίνει μπουχός ο Τζών. …Τζών δη Αμέρικαν, από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Χόνγκ Κόνγκ έτσι τον ξέρανε όλοι. Καλό ανθρωπάκι, φουκαριάρικο, που κουμαντάριζε την τύχη όπως ήθελε και που δεν τον ήθελε η τύχη άμα δεν την κουμαντάριζε. Λεφτά πολλά περάσανε από τα χέρια του και τα΄ φαγε όπως όλοι οι χαρτοπαίχτες με τον αέρα και με το κουτό… "

Βρίσκω πώς τα τελευταία λόγια του Τσιφόρου χαρακτηρίζουν και κάθε κολλημένο παίκτη.

Καλημέρα σε όλους

Ένα περίεργο πράγμα χτες βράδυ εκεί που ξεφύλλιζα κάτι σημειώσεις στο χαοτικό κατά τ’ άλλα γραφείο μου, πέτυχα την παρακάτω ιστορία που ήρθε στα χέρια μου με σχετικά αναπάντεχο τρόπο και αν μη τι άλλο μου προκάλεσε ζωηρή εντύπωση, [την έγραψε ο έφεδρος λοχίας πεζικού Β Α. την15/3/2001 στο  βιβλίο εφόδου της σκοπιάς της ανατολικής πύλης μιας κάποιας μονάδας, ελπίζω να μην έφαγε καμιά καμπάνα γι’ αυτό] εν τω μεταξύ την είχα ξεχάσει εντελώς και αφού την ξαναδιάβασα σαν να με πιάσανε κομμάτι περίεργες σκέψεις (μπορεί βέβαια να ήταν και βαρυστομαχιά) και όπως μας λέει και ο σοφός ΑΡΚΑΣ μη μπλέκετε θετικισμό και ορθολογισμό με μεταφυσικές αναζητήσεις… 

Να πω καταρχάς ότι είμαι από τους ανθρώπους που διαχωρίζουν την έννοια της θρησκείας με αυτή της θρησκευτικότητας.  

Θρησκεία είναι το σύστημα καθαυτό, δηλαδή οι κληρικοί, τα δόγματα, η ιεραρχία, η διοίκηση, το λατρευτικό τυπικό και γενικά το εξωτερικό περίβλημα που σκοπό έχει να φέρει τον άνθρωπο είτε χριστιανό είτε βουδιστή είτε μουσουλμάνο κοντά στο Θείο, όπως η κάθε θρησκεία με τη σειρά της το πιστεύει και το αντιλαμβάνεται και επειδή κάθε θρησκεία αποτελείται, χαρακτηρίζεται και διοικείται από ανθρώπους, φέρει μοιραία όλα και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της ανθρώπινης φύσης.   

Το αίσθημα της θρησκευτικότητας πάλι είναι ζυμωμένο στο συλλογικό ανθρώπινο ασυνείδητο και εκφράζει τον φόβο, την προσδοκία, την πεποίθηση ή ότι άλλο θέλετε για την ύπαρξη του Θείου και λειτουργεί ανεξάρτητα των θρησκευτικών πεποιθήσεων του καθενός. Θρησκευτικότητα εξέφραζε και ο πρωτόγονος που θεοποιούσε τη φωτιά, τον κεραυνό και τις δυνάμεις της φύσης, θρησκευτικότητα εκφράζουμε και εμείς όταν αυθόρμητα κάνουμε τον σταυρό μας ή ανάβουμε κανα κεράκι «για το καλό» σε περιπτώσεις που τα βρούμε ζόρικα. 

Η ιστοριούλα λοιπόν έχει ως εξής: 

«Το ταξίδι της ζωής  είναι  σύντομο  αλλά γεμάτο εκπλήξεις, συνήθως δυσάρεστες. Περνούσα μέσα από σκοτεινά δάση, γεμάτα από αιμοβόρα θηρία, κακούς μάγους, παραμορφωμένα τέρατα. Κάθε μου βήμα ήταν αβέβαιο, γεμάτο αναστολές και φόβο.  

Σε κάθε νέο βήμα κοιτούσα πίσω μου. Ένιωθα μια Παρουσία. Τα ίχνη των βημάτων μου ήταν πάντα τέσσερα. Κάποιος με ακολουθούσε. Πάντα, παντού, συνόδευε τη μοναξιά και τον φόβο μου. Με συμβούλευε .Μου έλεγε ότι είμαι δυνατός , ότι μπορώ να πετύχω, ότι κανείς δεν μπορεί να με βλάψει, ότι πρέπει να φροντίζω την ψυχή μου, να είναι αγνή, καθαρή.  

Η συντροφιά του με βοηθούσε να ξεπεράσω τους φόβους μου. Τα βήματα μου ήταν σίγουρα και σταθερά .Μπορούσα. Τα κατάφερνα. Νικούσα. Πετύχαινα. Ήμουν δυνατός. 

Μια μέρα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Το φεγγάρι χάθηκε πίσω από κατασκότεινα σύννεφα. Το δάσος ήταν πυκνό. Οι εχθροί με απειλούσαν από παντού. Δείλιασα. Σταμάτησα. Κοίταξα πίσω μου με αγωνία. Τα βήματα ήταν μόνο δύο. Τρομοκρατήθηκα. Εκείνος με είχε εγκαταλείψει και μάλιστα την πιο κρίσιμη στιγμή...

Φώναξα "Με εγκατέλειψες; Βλέπω μόνο δύο βήματα. "Εκείνος απάντησε " Τα βήματα είναι δύο, αλλά είναι τα δικά Μου! Εσένα σε έχω στην αγκαλιά Μου!"                           

Αφιερωμένο στον Θεό του Κόσμου!» 

Τώρα έμπνευση είχε ο τύπος 3 η ώρα το βράδυ, σκορδοκαΐλα, κόψιμο, να το’ χε κάπου διαβάσει και το μετέφερε για να σπάσει την ανία της σκοπιάς, νεράιδο σκιάχτηκε, δεν μπορώ να το ξέρω, πάντως μου έκανε εντύπωση όταν τη διάβασα, έτσι την αντέγραψα και είπα να τη δείξω σήμερα και σε σας, το όποιο συμπέρασμα – αν υπάρχει βέβαια τέτοιο- δικό σας, δε θα με χάλαγε και καμία άλλη ιδέα πάντως ;) 

Καλημέρα   

5. Το χωριό μου η Δρυμαία, γιατί πολύ απλά είναι ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ και τι πάει να πει αυτό; Μα είναι το μέρος όπου μου δημιουργεί το αίσθημα της συνέχειας, του ανήκειν, είναι ένα κομμάτι από το οικογενειακό μου παρελθόν, αυτό που με οδήγησε στο παρόν και με διδάσκει για το μέλλον. Στο χωριό μου δεν είμαι ένας τυχαίος Κώστας Ταδόπουλος, αλλά ο Κώστας της οικογένειας των Ταδοπουλέων (γενική διαιρετική δηλαδή) εκεί δεν είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος, αλλά ένας ακόμη κρίκος μιας συμπαγής και μακρόσυρτης αλυσίδας ανθρώπων που προϋπήρξαν της αφεντιάς μου – ξέρετε κανείς μας δεν φύτρωσε σε χωράφι- το χωριό μου με λίγα λόγια είναι η παράδοση και η κληρονομιά μου και αυτή την παράδοση και κληρονομιά δε θέλω ούτε να προδώσω ούτε να λησμονήσω, γιατί τότε θα έχω απολέσει ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητας και του είναι μου. 

Για να γίνω και πιο συγκεκριμένος γεωγραφικά η Δρυμαία ή Γλούνιστα ανήκει στο νομό Φθιώτιδας, είναι φωλιασμένη στο όρος Καλλίδρομο, λεβεντομάνα Ρούμελη δηλαδή, απέναντι από την Αμφίκλεια ή Δαδί και τη Σουβάλα ή Πολύδροσο και για τους πιο treny κανα μισάωρο από το χιονοδρομικό της Φτερόλακκας και το ίδιο περίπου από τη Μύκονο του χειμώνα Αράχοβα. Γιατί αυτή η διπλή ονομασία; Απομεινάρι από τους κατακτητές που περάσανε από εκεί πέρα, βλέπετε αυτοί σβήσανε αλλά τα τοπωνύμια μείνανε να μας τους θυμίζουν – είδατε ανθεκτικότητα η ρουφιάνα η γλώσσα; Αν λοιπόν τύχει και περάσετε προς τα εκεί, μη διστάσετε κάντε καμιά περαντζάδα, το χωριό (όχι επειδή το λέω εγώ) είναι γραφικότατο, μοναδικού κάλλους η εικόνα του Παρνασσού απέναντι, η πλατεία έχει πολύ ωραία θέα και το παραδοσιακό καφενείο κάνει και κάτι σουβλάκια, όνειρο και η πορτοκαλάδα-γκαζόζα-λεμονάδα πάντα ΑΓΝΗ… και κάτι άλλο αν οι άνθρωπου σας πούν τι φτιάν’ς; μην απαντήσετε πολυκατοικίες, απλά έτσι χαιρετάμε αλα ρουμελιώτα. 

Η φωτογραφία είναι από κάποιο παλιό γλουστιάνικο Πάσχα και ο ασπρομάλλης κύριος με το επίσης άσπρο πουκάμισο δεξιά που σοροπιάζει τον οβελία είναι ο παππούς μου – εγώ φαίνεται θα’ μουνα στην κουζίνα να τσακίζω τις τηγανιές και τη χτεσινή μαγειρίτσα – το αρνί πάντα φαγωνόταν τουλάχιστο το μισό στη σούβλα και στο ταψί κατέληγε γυμνό από πέτσα…  

6. Η Πηγή, έτσι λέμε την παραλία στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης στην Κόρινθο όπου παραθερίζω. Γιατί δηλαδή λέγονται έτσι νομίζετε, χάριν γούστου; Εκεί πήγαινε η Α.Μ. η Ωραία Ελένη και έλουζε το κορμάκι της στα παρακείμενα ιαματικά νερά, τώρα αν ήταν και ο Πάρις αντάμα αυτό δε μας το λέει ο Όμηρος. Η παραλία είναι κρυμμένη από το δρόμο, χωμένη στα ρίζα ενός λόφου και έχει και σκιά ακόμη και το καταμεσήμερο, είναι μικρούλα η κακομοίρα και δεν προσφέρεται για παιχνίδια, με βοτσαλάκια στην ακτή της και τις δυο στέρνες που χύνεται το κρύσταλλο και μπούζι (είναι η αλήθεια) ιαματικό νερό στη θάλασσα, εκεί όμως το ανακάτεμα δημιουργεί μια φοβερή αίσθηση της εναλλαγής ζεστού και κρύου, σημειωτέον ότι δεν ενδείκνυται για τους καρδιακούς και είναι η μόνη θάλασσα που ξέρω όπου βγαίνοντας δεν χρειάζεσαι ξέβγαλμα, ούτε τσούζουν και τα μάτια. Λοιπόν έχουμε και λέμε, αν στρίψετε από τον Ισθμό και πάτε προς Επίδαυρο, θυμηθείτε μετά τις Κεχριές είναι τα Λουτρά εκεί στρίβετε αριστερά, πάλι αριστερά, μετά τρίτο πεύκο δεξιά και στη πέμπτη πέτρα τις βρήκατε –όχι που θα το πρόδιδα, δεν θέλουμε κανέναν εκεί ρε, είστε όλοι ανεπιθύμητοι, το μέρος είναι reserve, prive πώς το λένε; …  

7. Φρίκες, όχι μη φρικάρετε αφού έτσι το λένε το έρμο το ψαροχώρι στην Ιθάκη τι να κάνουμε δηλαδή; Η Ιθάκη πάντως είναι ένα νησί που κρατάει ακόμη την αυθεντικότητα του και δεν είναι και τίποτε μακρινό, 3 ωρίτσες από την Πάτρα στο πλοίο για Κεφαλονιά. Είμαι τυχερός γιατί από εκεί κατάγεται ο κολλητός και πηγαίνω φθινόπωρο για ψάρεμα (χτυπάμε κάτι κυνηγούς με συρτή άλλο πράγμα) και καλοκαίρι για μπάνια. Το ιδιαίτερο που έχει για μένα είναι μια ωραία καλοκαιρινή στιγμή που με έκανε να αγαπήσω πολύ αυτό το μέρος, εκεί πιάσαμε ένα μελανούρι μελαχρινό, με λιμπιστό κορμί, με κάτι καστανά μάτια μεγαλείο, με κάτι φρύδια μπερκέτι πράγμα και ένα ταμπεραμέντο λίαν μεσογειακό (πακέτο και με ένα πείσμα χειρότερο από το δικό μου), όπως καταλαβαίνετε δεν ομιλούμε περί αρπαχτής ή ξεπέτας, αλλά περί σπουδαίου και μοναδικού καλοκαιρινού έρωτος, που όπως όλα τα καλοκαιρινά πράγματα ξεθώριασε γρήγορα με τα πρωτοβρόχια του Σεπτεμβρίου, αλλά δεν πειράζει η ανάμνηση της αυγουστιάτικης νύχτας, τα αισθήματα, οι μυρωδιές και τα απίστευτα ευτράπελα της βραδιάς (αυτά επιτρέψτε μου να τα κρατήσω για τον εαυτό μου) με κάνουν να ακούω για Ιθάκη και να λειώνω.  

Εδώ τελείωσα (επιτέλους) με την απαρίθμηση επτά τοποθεσιών που έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία για μένα, δεν είναι μόνο αυτά φυσικά αλλά τα σπουδαιότερα ιεραρχικά … μέχρι στιγμής τουλάχιστον

Οι Κινέζοι είπανε το γνωστό, μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, δεν μας είπαν όμως με πόσες λέξεις ισοδυναμούν οι εικόνες που περιέχουν και οι ίδιες λέξεις κοινώς οι γελοιογραφίες. Η παρακείμενη γελοιογραφία του κορυφαίου στο είδος Γιάννη Ιωάννου «πιάνει» το πνεύμα μοναδικά,

τι να κάνουμε όντως κάποια πράγματα αλλάζουν και κάποια πάλι μένουν ίδια.

Το Πολυτεχνείο αν ήταν δυνατόν να πάγωνε στο χρόνο θα έμενε ως μια κορυφαία στιγμή στην νεοελληνική ιστορία, στο σκηνικό μια αστείας και τραγικής χουντοκρατίας (η οποία δεν περιοριζόταν καθόλου στους 6-7 γνωστούς) το δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας εξέφρασε το «δεν πάει άλλο», ως εκ τούτου σαν αυτούσια ιστορική στιγμή δεν είναι δυνατόν να χάσει την αξία της. Στην πραγματική ζωή όμως, αυτή που είναι έξω από τις σελίδες των βιβλίων και από τα άλμπουμ με φωτογραφίες, ο χρόνος κυλάει και τα πράγματα αλλάζουν. 

Πάντως είναι απολαυστικά αστεία η σύγχυση των ρόλων που δημιουργεί αυτή η αλλαγή στην νεοελληνική πραγματικότητα

Όμως οι άνθρωποι που το ΖΟΥΣΑΝΕ και το ΒΙΩΝΑΝΕ τότε, ήταν πάνω απ΄όλα ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ,

Αντίθετα και κάτι πολύ πιο διαφορετικό, το οποίο μοιραία συγχέεται με το Πολυτεχνείο είναι η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Βλέπετε η φθορά και σωματική και ψυχική, είναι ίδιον της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Έτσι μια ιδέα, ένα ρεύμα, μια επανάσταση ξεκινάει τη ζωή της ορμητικά, δυναμικά και ελπιδοφόρα και ξάφνου πετυχαίνει, νικάει αλλά στην επιτυχία αυτή ενυπάρχει το σπέρμα της ήττας καθώς πάντα αποτυχαίνει να διαχειριστεί τη νίκη της, καταντάει κατεστημένη δύναμη, φθείρεται και τελικά καταλήγει να ομοιάζει με αυτό που κάποτε πάλεψε και νίκησε.

Στην προκειμένη περίπτωση η ελληνική Αριστερά παίζει αυτό το ρόλο του νικητή που κάπου στην πορεία έχασε την ψυχή του

Άλλωστε είναι διαδεδομένη η αντίληψη, ότι η γενιά του Πολυτεχνείου πάλεψε, εναντιώθηκε, υπέφερε αλλά και εξαργύρωσε τον αγώνα της με λεφτά, οφίτσια, θέσεις και αν μιλάγαμε με μουσικούς όρους θα λέγαμε ότι από το σκληρό ροκ πήγαμε στη μουσική δωματίου και ο νοών νοείτω. Μην ξεχνάμε ότι αυτή η γενιά είναι που κάνει τα κουμάντα σήμερα.

Το φοβερό είναι και ότι οι μετέπειτα μπαμπάδες που τότε ήταν εκεί (σωματικά ή ψυχικά) ήταν οι πρώτοι που με τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους το απαρνήθηκαν και το απαξίωσαν

Εμείς οι νεότεροι που ΔΕΝ ήμασταν εκεί (πώς λέμε ήμουν και εγώ στο κότερο;) το έχουμε συνδέσει με σχολικές γιορτές, επεισόδια και γενικά με ένα σκονισμένο μουσειακό έκθεμα όμορφο να το κοιτάς, αλλά με καμία επίδραση στην καθημερινή μας ζωή, για έναν πιτσιρικά σήμερα το Πολυτεχνείο και η Ναυμαχία στη Σαλαμίνα (αν φυσικά τα γνωρίζει) έχουν την ίδια αξία, είναι αρχαία ιστορία. Όσο για τα επεισόδια, μπορεί να εκφράζουν όπως και οι καταλήψεις μια αγωνία των νέων ουχί για το αύριο που μας λένε αλλά για το σήμερα, το τώρα πώς το λένε, ωστόσο η σύγκρουση για τη σύγκρουση εκφυλίζεται από κοινωνικός αγώνας σε χουλιγκανισμό γηπεδικό,

ακούς εκεί γνωστοί άγνωστοι...

Κλείνοντας ας κρατήσει ο καθένας ό,τι γουστάρει από το γεγονός του Πολυτεχνείου, ας το απορρίψει ή ας το θυμιατίσει, αδιάφορο, γιατί όταν κάτι γράφεται στο ατερμάτιστο κοντέρ της Ιστορίας πάει τελείωσε, θα υπάρχει εκεί για πάντα (όσο υπάρχουμε και εμείς τουλάχιστον) με τη βασική του ουσία αναλλοίωτη. Από εκεί και πέρα ανάλογα με την εποχή και τις καταστάσεις που επικρατούν, θα το κρίνουμε και θα το κατακρίνουμε, θα το θυμόμαστε και θα το ξεχνάμε, θα το μυθοποιούμε και θα το απομυθοποιούμε, θα το αξιώνουμε και θα το απαξιώνουμε, 

βλέπετε μάγκες αυτή είναι η ειμαρμένη του Πολυτεχνείου και του κάθε Πολυτεχνείου της Ιστορίας.

Με αυτό το τραγουδάκι γουστάρω να κλείσω σήμερα

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Καλημέρα

4. Μένουμε στην Κέρκυρα και πάμε πιο κεντρικά στην Πλατεία Λιστόν, (προς ενημέρωση σας η λέξη Λιστόν γράφεται με –ι και όχι με –η διότι προέρχεται από τις λίστες που βάζανε τα γαλαζοαίματα αριστοκρατάκια για να οριοθετήσουν ποιοι μπορούν να βολτάρουν μετά των κοντεσσίνων στο Πάρκο, μακριά από τα μάτια του χύδην ποπολιάρικού όχλου! Αν και εδώ που τα λέμε και από τη λέξη ληστές να προερχόταν δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα). Λοιπόν μάγκες, αν μπορούσα να υπολογίσω ποσοτικά τον χρόνο που πέρασα σαν φοιτητής, τότε σίγουρα τον μισό και βάλε τον πέρασα εκεί κατεβάζοντας ίσαμε έναν τόνο φραπέ. 

Το ωραίο με τη φοιτητική κοινότητα στην Κέρκυρα ήταν ότι είμαστε λίγοι και όλοι πάνω κάτω κουτσογνωριζόμασταν, υπήρχε δηλαδή πολύ παρείστικη ατμόσφαιρα, όταν πήγαινα στην πόλη χαιρέταγα πάνω από 10 άτομα, έτσι άλλοι ξεκινάγαμε να πάμε για καφέ στο Λιστόν, στην πορεία άλλοι κάθονταν μαζί μας και τελικώς με άλλους φεύγαμε από εκεί πέρα, μοναδική και ανεπανάληπτη φάση.

Ήτανε τώρα η αρχή της αργίας του Πάσχα και εγώ με τον απίθανο που η μοίρα μου έριξε για συγκάτοικο έχουμε ξεμείνει σαν τις άδικες κατάρες – ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα ένα πράγμα- ήμασταν να φύγουμε με το βραδινό πλοίο για Πάτρα και ως παλαίουρες φοιτητές, βετεράνοι των ταξιδιών Αθήνα - Κέρκυρα με κάθε δυνατό μέσο, είχαμε υιοθετήσει και κάποιες καβατζοπρακτικές, δηλαδή σηκωνόμαστε πρωί να πάμε στο ΚΤΕΛ να παραδώσουμε το ογκωδέστατο βαλιτσαριό στο λεωφορείο ούτως, ώστε στο πλοίο να είμαστε ανάλαφροι σαν τα πουλάκια και όχι σαν χαμάληδες αχθοφόροι – ο παλιός είναι αλλιώς ρε!  

Το μόνο κακό της υπόθεσης ήταν ότι έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς και αφού ξεμπερδέψαμε με τις βαλίτσες ήταν μόλις 10, Και τι θα κάνουμε τώρα τόσες ώρες ρε; Ότι κάνουμε κάθε μέρα, Δηλαδή; Θα παίξουμε… πρέφα τι ρωτάς δηλαδή, θα πάμε Λιστόν για φραπεδούμπα. Πάμε λοιπόν, απλώνουμε την αρίδα μας και να έρθει το περιποιημένο φραπόγαλο παρακαλώ, να διαβάσουμε και το Φως να δούμε τι γένεται και στον κόσμο, να ανάψει και κανα τσιγαράκι και δεν προλάβαμε να κάτσουμε και νάσου σκάνε μύτη 3-4 φιλαράκια, Ακόμη εδώ είστε παιδιά; Όχι έχουμε φύγει και καθόμαστε εδώ για να σας κάνουμε πλάκα... άντεστε στρωθείτε να τα πούμε, στρώθηκαν και τα’ παμε για 3-4 ώρες (μα καλά τι λέγαμε τότε τόσες ώρες δεν μπορώ να καταλάβω). Μεσημέριασε κάποτε, την κάνανε τα παιδάκια και πάλι ξεμείναμε σαν τους κούκους τα δύο μας, εγώ και ο συγκάτοικος στην τρέλα, Μαλάκα πεινάω… Εγώ να δεις άντε εγέρθητι και γραμμή Γαρίτσα στο Σαλονικιό για πιτόγυρο άνευ σάλτσας όμως (αμάν ρε Κερκυραίοι σουβλατζήδες με τη σάλτσα σας, γύρος είναι όχι μακαρονάδα…) και πριν προλάβουμε να πούμε τίποτε άλλο, τσουπ εμφανίζεται και άλλη φιλική παρέα, Καλώς τα καλόπαιδα, Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, λοιπόν  παιδάκια  σιτνταουνιαστείτε ίφ γιου πλίζ, μόνο να φάμε τίποτις γιατί τα στομάχια μας παίζουν Καραϊσκάκη, Μέσα... και να έρθει παρακαλώ το ούζο μετά βαρβάτης ποικιλίας λίαν ενισχυμένης και ξανά μανά ακατάσχετο μπλαμπλα, μάσα και εκεί που σχεδόν είχαμε λύσει το Κυπριακό πάει 5-6 το απόγευμα και την κάνουν και αυτοί. Ρε συ δεν πάμε να φύγουμε πιάστηκε ο κώλος μου άσε που θα μας περάσουν και για γραφικούς, -πολύ αργά γι’ αυτό φίλε, πολύ αργά- και εκεί που ψαχνόμασταν για το λογαριασμό νάσου περνάει και η τρίτη βάρδια από φιλαράκια, Παλουκώσου ρε και εγώ καθαρίζω, το γκαρσόνι πια μας είχε ψυλλιαστεί και Τι θα πάρουν τα ρεμάλια...παρντόν τα παιδιά, Κοίτα να δείς φίλε μου, μετά από καφέ, ποικιλία και ούζο λέμε να πάμε στα πιο βαριά, Δηλαδή; Φέρε μας πορτοκαλάδες και που’ σαι να ’ναι και χωρίς ανθρακικό, όχι που θα μας πάρουν και στο φιλό και τα γκαρσόνια.

Κάναμε ρεκόρ επιπέδου Γκίνες, εκείνη την ημέρα, παραμονής σε μια καφετέρια, θρυλικό τε και ακατάρριπτο, από τις 10 το πρωί που καθίσαμε, πήγε 9 το βράδυ για να σηκωθούμε,  

μετά είναι να μη το λατρεύω αυτό το μέρος και μια και με έπιασε το κερκυραϊκό σήμερα, πάμε μια τον εθνικό ύμνο 

Τα πιο νόστιμα κορίτσια τα 'δα στην Παλιοκαστρίτσα
Και τα ψάρια τα πιο φρέσκα τα 'χει μόνο η Μπενίτσα

Και επειδή εγώ δε γράφω πια post, αλλά την Πάπυρος LaRousse σε 20 τόμους θα συνεχίσω με τα 3 ρέστα μέρη αργότερα 

Καλημέρα τσε ούλους τσε ούλες τσου βουρλισμένους

Αυτό το postακι έρχεται σε αντιπαραβολή με το «επτά μέρη που έχω ιδιαίτερους λόγους να μισώ» που είχα γράψει παλιότερα, γιατί μίσος και αγάπη είναι αλληλένδετα συναισθήματα,

1. Πατήσια City, τίποτε περισσότερο και λιγότερο από το μέρος που μεγάλωσα, λένε άλλωστε πως η πραγματική πατρίδα ενός ανθρώπου είναι η παιδική του ηλικία και αν ισχύει αυτό τότε τα Πατήσια είναι αναμφισβήτητα η δικιά μου. Ξέρω θα μου πείτε ότι  η περιοχή που εκτείνεται δεξιά και αριστερά της οδού Πατησίων, δεν έχει δα και την καλύτερη φήμη του κόσμου αλλά δεν δίνω μια. 

Η περιοχή είναι κατεξοχήν αθηναϊκή με όλα τα καλά και κακά που συνεπάγεται αυτό, καθώς μέσα της συνυπάρχουν χτυπητές αντιθέσεις, έχουμε και λέμε από τη μια κυριλέ μεγαλοαστικές πολυκατοικίες και τριώροφα στα Άνω Πατήσια και από την άλλη λαϊκές, χουντικής περιόδου, πολυκατοικίες στα Κάτω Πατήσια και προς την Αχαρνών, ακόμη έχουμε το high class Λεόντειο και απέναντι, την μητέρα όλων των καταλήψεων Γκράβα, τέλος έχουμε ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό – ειδικά στα νοητά σύνορα με την Κυψέλη- που αποτελείται από Πακιστανούς, Αφρικανούς κάθε λογής, Αλβανούς και διάφορους Σλάβους (στις πολυκατοικίες των Κάτω στεγάζονται και πολλές από τις εξ’ Ανατολής ορμώμενες δεσποινίδες που προσφέρονται για την τέρψη του φιλοθέαμου αθηναϊκού κοινού – το πιάσατε το υπονοούμενο;) και έχουμε και τους Άνωπατησιώτες και Ανωκυψελιώτες που το παίζουν γκάγκαροι και παλιά Αθήνα και έτσι.

Στην πλατεία της Παναγίτσας, στους διαδρόμους και στο αμφιθέατρο της Γκράβας, στην πλατεία Παπαδιαμάντη, στη Χαλεπά, στο ζαχαροπλαστείο της Χαράς στο κλειστό του Σπόρτινγκ και στον παιδότοπο της Τσακασιάνου, έπαιξα, γρατσουνίστηκα, έκανα φιλίες και έχθρες, έδωσα και έφαγα ξύλο, γκομένισα, κουβέντιασα εξαντλητικά για άπαντα τα πάντα, ερωτεύτηκα και απογοητεύτηκα… δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο που να μπορεί να μου δώσει περισσότερα, τα Πατήσια είναι η ΓΕΙΤΟΝΙΑ μου. 

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το γήπεδο της ομαδάρας μας του Σπόρτινγκ, όπου όταν πήγαινα Γυμνάσιο κατεβαίναμε σωρηδόν για να υποστηρίξουμε τη θρυλική γυναικεία ομάδα του μπάσκετ που σάρωνε σε τίτλους και πήγε σε 3 ευρωπαϊκά φάιναλ φορ, με επικεφαλής το θηλυκό Γκάλη την Άννυ την Κωνσταντινίδου και παρεπιπτόντως είναι το πρώτο κλειστό γήπεδο της Αθήνας (αυτό του φαίνεται) και έχει καθαγιαστεί – πιστεύτε το- από τον αέρινο Μάικλ Τζόρταν…

2. Το μαγαζί του Μίμη, εδώ θέλω να επιμείνω σε ένα κομμάτι της πατησιώτικης κληρονομιάς μου, το μοναδικό μέρος που πραγματικά υπήρξε στέκι μου και δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από το ουφάδικο της γειτονιάς. Αλλά δεν ήταν μόνο απλά και ξερά ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά, παρέπεμπε πιο πολύ σε λέσχη νεότητας, αν και κανένας πολιτιστικός οργανισμός δε θα το έβαζε στα προγράμματα του. Το μαγαζί ήταν ισόγειο, σε αντίθεση με την παράδοση της υπόγας για τα συναφή ιδρύματα, για την ακρίβεια ήταν ένα παλιό μαγαζί με 3 μεγάλα δωμάτια και σχετικά φωτεινό, καθώς έμπαινε φως από τις σκονισμένες τζαμαρίες και η όλη ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη. Καθώς έμπαινες έβλεπες 3 τραπέζια μπιλιάρδου – δυο αμερικάνικα ένα γαλλικό – ένα κάτι σαν καθιστικό, παραδίπλα το ξύλινο ποδοσφαιράκι και πλάι στους τοίχους τα πολύχρωμα μηχανάκια. Η φιγούρα του Μίμη ξεχώριζε μέσα σε όλες, κοντός, αεικίνητος, ηλικία ανάμεσα 60 και 80 και χειμώνα καλοκαίρι με σκούφο ναυτικό, πουλόβερ και γάντια αυτά με τα δάχτυλα έξω, ά! και κατά καιρούς έσκαγαν μύτη κάτι μοντέλα καθαρίστριες άλλο πράγμα!

Στου Μίμη μπορούσες άνετα να αράξεις χαλαρά στις ξεχαρβαλωμένες πολυθρόνες, να γεμίσεις ακόμη παραπάνω τα μονίμως ξέχειλα τασάκια, να παραγγείλεις junk λιχουδιές και να λιώσεις στο παιχνίδι. Σημειωτέον εκεί μέσα πάνω απ’ όλα υπήρχε και επικοινωνία ανάμεσα στους θαμώνες, η βαβούρα, ένα μείγμα μουσικής ραδιοφώνου, μουσικής παιχνιδιών και κουβέντας, ήταν αδιάκοπη, περιέργως όμως καθόλου κουραστική και τα παιχνίδια ήταν απολαυστικά.

Σε αντίθεση με την μοναξιά των ιντερνετοπαιχνιδιών του σήμερα, εκεί αισθανόμασταν μια συντροφικότητα έστω και αν τότε δεν το καταλαβαίναμε – που μυαλό άλλωστε. Μόλις έκλεισε  το μαγαζί λόγω Internet και playstation, για να ανοίξει στη θέση του ένα γυμναστήριο για γυναίκες (ειρωνεία δεν είναι;) δεν ξαναβρήκα κανένα μέρος που να αισθάνομαι άνετα, φιλικά, θαμώνας, με λίγα λόγια δεν ξαναβρήκα κανένα στέκι. Και παρεμπιπτόντως από τότε μεγάλωσα και λιγάκι, αυτό είναι που λένε τέλος εποχής.

Λοιπόν επειδή το θεματάκι αυτό τραβάει εις μάκρος θα συνεχίσω αργότερα σε άλλο ποστ

Καλημέρα σε όλους

Όχι βέβαια, εγώ δε θα έλεγα ποτέ τέτοιο πράγμα, μια εκπομπή στην κρατική τηλεόραση  είχε βγεί με αυτό το θέμα – έτσουζε βλέπεις η σαρωτική επιτυχία τους και η άνοδος της νεοσύστατης τότε ιδιωτικής TV που μετά από χρόνια και χρόνια ΕΡΤ 1,2 και 3 με ατελείωτες συζητήσεις στη Βουλή, Ειδικό Δικαστήριο, ντοκιμαντέρ για κάθε πιθανή μορφή ζωής στην Αυστραλία, από κοάλα μέχρι αμοιβάδα (τι στα κομμάτια η Αυστραλέζικη Πρεσβεία τους πλήρωνε πια) και την βαρετότατη όλων Κινηματογραφική Λέσχη της Δευτέρας, μπήκε σφήνα η ποικιλία των ιδιωτικών. Και η αλήθεια είναι ότι ξεκινήσανε πολύ δυνατά, αφήσανε υποσχέσεις για το μέλλον, τις οποίες τελικά πρόδωσαν, ευτέλισαν μέχρι αηδίας σε σημείο που σήμερα να μιλάμε για ποιοτική ΕΡΤ, ρε πώς αλλάζουν οι καιροί!

Ένα κόσμημα όμως διαχρονικό για την private TV, είναι οι Απαράδεκτοι, η μοναδική σειρά με την οποία μπορώ να πώ ότι μεγάλωσα μαζί της. Τι την έκανε τόσο μοναδική, μα η αυθεντικότητα της, βλέπετε οι ηθοποιοί παίζανε με τα πραγματικά τους ονόματα και ρόλους πολύ κοντά στην δική τους persona (εντάξει κύριε Μπέζο μας μη βαράς εσύ είσαι έξω). Το σενάριο της Δήμητρας Παπαδοπούλου ήταν πανέξυπνο, προσάρμοζε τις τρέχουσες στιγμές της επικαιρότητας και «έπιανε» ένα κλίμα που μόνο στις παλιές ελληνικές ταινίες μπορεί να βρεις, δηλαδή το πηγαίο και αυθόρμητο χιούμορ. Πρόσφατα η Ρένια Λοιζίδου σε συνέντευξη της είπε ότι σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να γυριστεί σήριαλ με τον άναρχο χαβαλέ του «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» των Απαράδεκτων, οι άνθρωποι λειτουργούσαν και εκτός κάμερας παρείστικα, είχαν φοβερή χημεία και διασκέδαζαν με αυτό που έκαναν.

Από ατάκες και επεισόδια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, την «Παπαρήγα την καλή», τον ΛεβεντόΣπυρο και το ΚΟΛΑΝ, την Eurovision (σιγά μωρή μη στείλουμε ελληνικό τραγούδι με ξένο στίχο που ακούστηκε – ακούστηκε Γιάννη μου ακούστηκε), τα μουσικά σκέτς (παρεμπιπτόντως την πολύ επιτυχημένη μουσική επιλογή έκανε ο Μουρατίδης) ή το Πρωτοχρονιάτικο special το οποίο έβαζε το MEGA χρόνια μετά (ξέρεις τι είναι να ακούς ευτυχισμένο το 1992 το 1997!) και είμαι σίγουρος ότι καθένας θα θυμάται και άλλα πολλά, γιατί βλέπεις οι Απαράδεκτοι κατάφεραν και τρύπωσαν στο θυμικό μας οι αφιλότιμοι (πρόσφατα σε μια καφετέρια, δίπλα μου μια παρέα από 18χρονα χαβαλέδιαζαν με ατάκες τους που είχαν «ψαρέψει» από το διαδίκτυο).

Συνεπώς μάγκες, μπορεί η οδός Αδάμαντος 4 στον Λυκαβηττό όπου μένανε, να μην υπάρχει στον χάρτη της Αθήνας, υπάρχει όμως στις αναμνήσεις μας…

Και μια εν συντόμω παρουσίαση τους:

Σπύρος: ο κλασικός αποδομημένος αριστερός, μπήκε στο Πολυτεχνείο για να ρίξει την χούντα και την Κούλα και τελικά έριξε μόνο τη χούντα, διαφημιστής το επάγγελμα νοσταλγεί το ΚΚΕ, θυμιατίζει το Πολυτεχνείο αλλά κεφαλαιοκράτης του κερατά και τσίπης από τους λίγους… γνώρισμα του, το απορημένο βλέμμα στην κάμερα και «τι έγινε ρε παιδιά; πώς την πάθαμε έτσι;» και μια ατάκα που θυμήθηκα μόλις τώρα:  

Σπύρος: Δήμητρα, που είναι η σκάλα;
Δήμητρα: Στο ψυγείο.
Σπύρος: Τι την έχεις στο ψυγείο, ν’ανεβοκατεβαίνει ο Μπάρμπα-Στάθης;

Βλάσης: ένα πρόσωπο που όντως μας λείπει, αυτό που τον χαρακτήριζε ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη το είχε πεί ο Σπύρος καλά ρε Βλάση εσύ τι τελικά είσαι ηθοποιός, τραγουδιστής, μουσικός … Ότι θέλω είμαι τραβάς κανά ζόρι; Τυπικό ελληνικό καμάκι αλλά Α’ κατηγορίας, με μόνιμη γκόμενα τη Ρένια και από μια έκτακτη σχεδόν σε κάθε επεισόδιο, απολαυστικό το εξόχως μπονατσικό «Πάρα πολύ ωραία» και ατάκες όπως αυτή, 

Βλάσης: Αρίμπα Μουτσάτσος!
Δήμητρα: Ποιος είναι ο Μουτσάτσος;
Βλάσης: Ένας καθηγητής της Παντείου! Μα τι να της πω τώρα; 

Γιάννης: ο αστικός μύθος λέει ότι ο Γιάννης Μπέζος θορυβήθηκε τόσο πολύ από την απήχηση του ρόλου του που απαίτησε να παίξει μετά τον ρόλο του Ζάχου Δόγκανου (εμπνευσμένο από τον Ζάχο Χατζηφωτίου) με τις χιλιάδες γκόμενες και γενικά να παίζει ανδροπρεπείς ρόλους, κάλλιο να σου βγεί το μάτι που λένε. Πάντως ο Γιάννης δεν ήταν ένας Φίφης των 90’ αλλά μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τις καλλιτεχνικές και υπαρξιακές του αναζητήσεις, με την μόνιμη και ανεπιτυχή αναζήτηση γκόμενου και τα νευρωτικά του ξεσπάσματα στους άλλους. Ατάκα που θυμήθηκα έτσι στα πρόχειρα 

Μπάτσος (Φιλιππίδης): Δεν το τρώω το κοτόπουλο
Γιάννης: Γιατί, φοβάστε μη βγάλετε βυζιά;

Η Δήμητρα, πάλι ήταν ο ορισμός της μικροαστής νοικοκυρούλας, άεργη, χάλια μαγείρισσα, με κουλτούρα σκυλολαικών τραγουδιών, ρομάντσων και της αιώνιας ζήλιας μη της φάνε τον άντρα, απλά απολαυστική. Σε μόνιμη συνεργασία με τον – ο καλύτερος φίλος της γυναίκας – Γιάννη, μια σχέση αμοιβαίας αγάπης και περιφρόνησης, κορυφαία τους ατάκα στο επεισόδιο με τον Τζάκ (Κοντογιαννίδη), 

Κύριος Τζακ: Χαχαχαχαχα Βγήκα!!! Βγήκα είμαι ΘΕΟΣ!
Δημητρα: Κοίτα τώρα, ένα φύλλο ήθελα και έβγαινα…
Κύριος Τζακ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ!
Γιάννης: Ε, ναι, είστε Θεός στο κουμκαν
Κύριος Τζακ: Είμαι Θεός γενικά!!!
Δήμητρα: Τιιιιιι είπατε πως είστε κύριε Τζακ;!

Και στη συνέχεια ο κορυφαίος διάλογος:

Γιάννης - Δήμητρα: Μα προηγουμένως μας είπατε πως είστε ο Τζακ
Τζακ: Είμαι ο Τζακ!
Γιάννης - Δήμητρα: Και τώρα μας λέτε ότι είσαστε Θεός;
Τζακ: Είμαι Θεός!
Γιάννης - Δήμητρα: Δεν είστε ο Τζακ;
Τζακ: Είμαι ο Τζακ!
Δημητρα: Α, δε θα συνεννοηθούμε ...

Για το τέλος αλλά εξίσου σημαντικούς έχουμε το Αστροπελέκι (Ρένια), τυπικό τρίκαλομοντέλο, με αναρίθμητους γκόμενους στο παρελθόν, συντηρητικό μπαμπά και εξίσου αναρίθμητα κέρατα από τον Βλάση, ο οποίος την υπερασπιζόταν κάπως έτσι:

Δήμητρα: ...Άσε μας και συ ρε Αστροπελέκι!

Ρένια: Βλάση! Με λέει αστροπελέκι!

Βλάσης: Δήμητρα! Μην την λες αστροπελέκι

Δήμητρα: Χέσε μας και συ ρε Βλάση!

Βλάσης: Καλά με συγχωρείς.

Ο κύριος Βασίλης Χαλακατεβάκης με τ’ όνομα, ο ιδιοκτήτης των σπιτιών και ο κλασικός σκρούτζ, μίζερος, χαφιές, ρουφιάνος και γλοιώδης τύπος τον οποίο και καταλήγεις να συμπαθείς τελικά, να μια ατάκα από το παιχνίδι πόκερ,

Βασίλης: Παίζω τα παπούτσια μου!
Δήμητρα(απνευστί): Καλέτινατακάνουμεταπαπούτσιασας κάτιπιοχρήσιμο!
(μεσολαβεί άλλη σκηνή)
Γιάννης: Έχασα και το καλό μου πουκάμισο!
Βασίλης: Κερδίσατε το δικό μου!
Γιάννης: Αυτό είναι από τα καλάθια του Λαμπρόπουλου…

Περατζάδες έκαναν και πολλοί άλλοι ηθοποιοί, αλλά ο συχνότερος ήταν ο Πέτρος Φιλλιπίδης ο μπάτσος της γειτονιάς, πιο κοντά στο στυλ του χωροφύλακα, με το «εγώ μιλάω τώρα» και ο οποίος έφαγε κάποτε, ελέω Απαράδεκτων και ξύλο από τους συναδέλφους του.

Ας κλείσουμε μουσικά με ένα απαράδεκτα παραδεκτό τραγούδι, που δυστυχώς δε στείλαμε ποτέ στη Eurovision (σόλο μπαγλαμαδάκι ο κύριος Βασίλης),

Είμαστε ομάδα με πατρίδα την Ελλάδα

είμαστε ωραίοι και ιστορικά μοιραίοι

δώσαμε τα φώτα η Ελλάς δεν είναι κότα (δις) 

(ρεφραίν)

[Ώπα είπα κράτσα κρούτσα

ζήτω οι ομάδες

Ώπα είπα κράτσες κρούτσες

και στον εικοστό αιώνα

κάποτε μια χάι ομάδα

έχτισε τον Παρθενώνα ]

Τσαμπουκάδες κάναμε

και ναυμαχίες της Σαλαμίνας

βγάλαμε Αριστοτέλη

και κρασί απ’ το βαρέλι (δις)

(ρεφραίν) 

[Ώπα είπα κράτσα κρούτσα

Ζήτω οι ομάδες

Ώπα είπα κράτσες κρούτσες

Και στον εικοστό αιώνα

Κάποτε μια χάι ομάδα

έχτισε τον Παρθενώνα ]

Καλημέρα σε όλους και όλες

Πώς μου ήρθε αυτό κυριακάτικα; Απλά ήθελα να γράψω δυο πραγματάκια για τον αγαπημένο μου Έλληνα συγγραφέα - και παραγνωρισμένο κατά την άποψη μου.

Ήμουν στο μεταπτυχιακό στο Πάντειο και ένας εξαίρετος κατά τ’ άλλα καθηγητής μας ρώτησε ποιόν Έλληνα συγγραφέα προτιμούμε και γιατί, τον Τσιφόρο απάντησα εγώ, γκριμάτσα από τον προφέσορα ελάτε τώρα και σας είχα για πιο σοβαρό… γιατί δηλαδή κύριε καθηγητά ο άνθρωπος μέσα από τα αστεία έγραψε τα πιο σοβαρά πράγματα και κάθε του έργο με κάνει και γελάω, κάτι που δε θα έλεγα για τον Βασιλικό ας πούμε (παρεμπιπτόντως ο αγαπημένος του προφέσορα – Πάντειο τι περιμένεις) και τα ανέκδοτα μας κάνουν και γελάμε αλλά δεν τα θεωρούμε και σοβαρά έργα, εσείς σίγουρα όχι κύριε καθηγητά γιατί εγώ τα ανέκδοτα τα θεωρώ πολύ σημαντικές εκφάνσεις της ανθρώπινης διανόησης – για να μην συνεχίσω, αφού η συζήτηση έγινε ολίγον τι κώλος, το πιάσατε το πνεύμα φαντάζομαι …

Ο Νίκος Τσιφόρος υπήρξε συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και δημοσιογράφος, ή τουλάχιστον γι’ αυτές του τις ιδιότητες έγινε γνωστός, καθώς ακόμη υπήρξε δικηγόρος, δημόσιος υπάλληλος και ναύτης. Η τελευταία του ιδιότητα μας δίνει και ένα σημαντικό στοιχείο της προσωπικότητας του, βλέπετε ήταν γόνος ματσό οικογένειας, καλόπαιδο της εποχής και όπως όλα τα μεγαλοαστά του τότε σπούδασε νομικά και μετά νάσου και στο διαχρονικό Greek Dream, δηλαδή ο μεγαλοδιορισμός στο Δημόσιο και όχι όπου και όπου, αλλά στο καραβυσματικό και κλασσικά αργόμισθο Ελεγκτικό Συνέδριο, εκεί κωλοβάρεσε για δυο χρονάκια αλλά ανήσυχο πνεύμα ών, παράτησε το μισθουλάκο και την δημοσιοϋπαλληλική απραγία και…μπαρκάρισε  (φαντάζομαι τη σκηνή στον Πειραιά, Γιε μου που πάς; Μάνα πηγαίνω στα καράβια…), ταξιδιάρικια ψυχή βλέπετε.

Και από εκεί και πέρα στη ζωή του έκανε ό,τι γούσταρε και τον γέμιζε και κυρίως έγραφε, έγραφε, έγραφε και η σούμα έβγαλε 31 βιβλία με διηγήματα και θεατρικά, 49 σενάρια και σκηνοθεσίες και ων ουκ έστιν αριθμός δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά, πολυγραφότατας δεν μπορεί να πεί κανείς. Χαρακτηριστικές ταινίες ήταν «Ο θησαυρός του Μακαρίτη», «Η Ωραία των Αθηνών» και «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός»

Το σήμα κατατεθέν στο γράψιμο του ήταν ένα απίθανο ανακάτεμα της μάγκικης, της καθαρευουσιάνικης και γενικά της καθομιλουμένης σε ένα τρόπο χαρακτηριστικά τσιφορικό (έκτοτε πολλοί μιμητές της δεκάρας προσπάθησαν  να τον μιμηθούν – και της αφεντιάς μου συμπεριλαμβανομένης – αλλά ομολογουμένως με αρκετή ανεπιτυχία). Κατά τη γνώμη μου το στυλ που τον καθιέρωσε προέρχεται και από το κορυφαίο του έργο «Τα Παιδιά της Πιάτσας», εκεί ο άνθρωπος έδωσε ρέστα, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την αργκό του υποκόσμου της εποχής σε ένα γοητευτικό και βαθιά ηθογραφικό έργο όπου η ζωντάνια της γλώσσας μας δείχνει πολύ παραστατικά και τον τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και τρόπου ζωής των ανθρώπων του τότε – και κύριε καθηγητά πολύ πιο διεισδυτικά απ’ ότι οποιαδήποτε ιστορικοκοινωνιολογική μελέτη θα μπορούσε ποτέ να δώσει – και παρεμπιπτόντως το βιβλίο αυτό είναι απολαυστικότατο...

Θα μπορούσα ακόμη να αναφέρω τα ιστορικά του έργα όπως τις φοβερές και τρομερές Σταυροφορίες του, όπου ποτέ ξανά η Ιστορία δεν παρουσιάζεται τόσο έξυπνα και χιουμοριστικά ή ακόμα  και τα ταξιδιωτικά του, που κατά τη γνώμη μου είναι εφάμιλλα με του Καζαντζάκη αλλά και πιο ευκολοανάγνωστα και αστεία ρε αδερφέ – συγνώμη γι’ αυτό κύριε καθηγητά - αλλά δεν είναι στην πρόθεση μου να γράψω την βιογραφία του, μου αρκεί να τον διαβάζω.

Με λίγα λόγια ο Νίκος Τσιφόρος, ήταν με τη σειρά του ένας μαγκίτης πρώτης, αλανιάρικη ψυχή, που κατάφερε κάτι που ανάθεμα και αν το έχει καταφέρει κανας βαρυσήμαντος προφέσορας, δηλαδή με αστείο τρόπο να παρουσιάσει πράγματα πολύ σοβαρά,

Respect!

Και για όσους δεν έχει τύχει να συναντηθούν με το έργο του παραθέτω ένα απόσπασμα από τα Παιδιά της Πιάτσας,

 «… Έτσι λοιπόν τη βόλεψε ο Σταμάτης ο Κάντας, μέγας σήμερα μεταξύ των παιδιών της πιάτσας στο κεφάλαιο «ζητιανιά». Κι επειδή έξω από ένα υπόγειο της οδού Σκουφά, εκεί στον Άη-Διονύση την έστηνε τις Κυριακές, να ο αυθεντικός του μονόλογος, όπως τον λέει δυνατά σκεφτόμενος την ώρα που περιμένει να να σκολάση ο Άγιος και να του δώσουνε ελεημοσύνη οι πονόψυχοι. Κατεβασμένα τα πατζούρια του υπογείου, ο Σταμάτης απ’ έξω και μέσα από τα πατζούρια δυο – τρείς εμείς και ο Σταμάτης, Αμλέτος σωστός να λέει μόνος του και δυνατά χωρίς να ξέρει ότι ακούγεται – Όπου να΄ ναι σκολάει – Άντε ρε…άντε ρε τι κάνετε; Όλα τα λέτε; Άστε μερικά (αφορά τα λόγια της λειτουργίας)...Έχουμε και δουλειές...Καλή γειτονιά...Αυτός εκεί  (ένας άλλος ζητιάνος), τι θέλει σήμερα δω πέρα;  Καινούργιος;  Θα του σπάσω το κεφάλι...Φύγε βρέ!  Φύγε βρέ ! Εδώ έχουμε δικαιώματα... Ορίστε, έρχονται…τι θα της πώ αυτής; Γριά είναι...Θεός σχωρές τα πεθαμένα της θα της πώ. Δεν θα δώση πενηνταράκι θα δώση…Καρμίρω τρομάρα της...Θεός κλπ. Μπα! Δίφραγκο έδωσε… βλέπεις ο άνθρωπος γελιέται καμμιά φορά…είδες η τσουρόγρια;…Άλλος, αυτός δίνει δίνει…τον κακό σου τον καιρό, φοράς και κολλάρο…δεν έδωσε … να σου... το κολλάρο κερατά…δεν ντρεπόμαστε…να η μικρή…, αυτηνής θα της πώ ένα καλό γαμπρό…τάλλαρο…ποιός ξέρει τι εύκολα τα κονομάει…τσουλιά…Πόσα έχουμε Σταμάτη; Εκατό εφτά…άντε να τα κάνω εκατό πενήντα και να φύγω, διότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι και πλεονέχτης…Θεός σχωρέστον…μερσί καλημέρα σας βοήθεια σας, άντε να χαθής...Τώρα θα πάω σπίτι, πλύσου θα μου πή η Ουρανία …δεν πλένομαι μωρή, δεν πλένομαι, έχω λεφτά και μένω άπλυτος, άει στο διάολο, άμα δε σ’ αρέσει βρές άλλον,...Θεός σχωρέστον…δίφραγκο έδωσε…βλέπεις που πέσαμε έξω;…να αυτή χήρα, είναι χήρα…να της πώ για τον μακαρίτη…μπα, τον έχει τον μακαρίτη, σκοτίστηκε, πόσα έχουμε εκατό ογδόντα…να τα κάνω διακόσια και θα φύγω, λόγω τιμής Παναγίτσα μου στα διακόσια φεύγω…αυτόν στη γωνιά θα τον σκοτώσω γω… ξού βρε ξού…τι θέλεις εδώ;…Μια ελεημοσύνη…δεν έδωσε…κακό αυτοκίνητο να σε κόψη…σκατόγρια...το βράδυ θα δουλέψη μπουζούκι, θα τα σπάσω…θα βάλω και τα καφέ…Κυριακή σου λέει έχουμε, να αυτός…τάλλαρο δίνει, τάλλαρο…δεν έδωσε...γιατί ρε χαλέ; Αφού μου το χρωστάς…Πόσα έχουμε διακόσια είκοσι…Παναγίτσα μου στα διακόσια πενήντα φεύγω…τι φταίω γώ, αφού έπεσα θύμα σήμερα… Παιδί της πιάτσας κι ο Σταμάτης. Που πουλάει κάτι παραπάνω απ’ όλα τα άλλα παιδιά. Ούτε αγριάδα, ούτε μαγκιά. Ένα κομμάτι οικόπεδο στον Παράδεισο για σας και για μένα και για όλα τα κορόιδα που πιστεύουνε στην ανωτερότητα και στα ευγενικά αισθήματα, το αιώνιο εμπόριο για κατανάλωση των χαζών»

Γεια χαραντάν και σαλάμ αλέκουμ ρε αρκουδόμαγκες και καλή Κυριακή αμα λάχει να΄ούμε

Μην τολμήσει και γίνει καμιά συμφορά, γκάφα, γάμος, κηδεία ή πόλεμος ακόμη ρε αδελφέ εμείς εκεί σε χρόνο τζετέ το βγάλαμε το ανεκδοτάκι, τώρα που το σκέφτομαι να και μια παγκόσμια πρωτιά που κατέχουμε, είμαστε και οι πρώτοι ανεκδοτοπλάστες αμα λάχει να’ούμε… 

Θυμάστε όταν πρωτογινότανε το μετρό στη Αθήνα και ο μετροπόντιξ χτύπησε ένα έρμο περίπτερο το οποίο η κάμερα έπιασε να βουλιάζει αύτανδρο στην Ομόνοια; Λοιπόν αυτό έγινε μεσημεροαπόγευμα, το επόμενο πρωί που πήγαινα στο Κέντρο άκουσα το εξής : Πάει ένας στο περίπτερο της Ομόνοιας Για πιάσε ένα Marlboro Light και η απάντηση μου έχουν τελειώσει ρε φίλε,  μισό λεπτό να δώ αν  μου έχει μείνει τίποτα στο υπόγειο…

Για τους Δίδυμους Πύργους δεν το συζητώ το ίδιο κιόλας βράδυ έπαιζαν ανέκδοτα του τύπου American Airlines από το αεροδρόμιο στο γραφείο σας ή μέγας μαθηματικός ο Μπίν Λάντεν τετραγώνισε το Πεντάγωνο και τι είπε όταν πέρασε έξω από τον Πύργο της Πίζας; Ερασιτέχνες…

Βέβαια και η ίδια η νεοελληνική πραγματικότητα με τα κουλά της μας βγάζει από τον κόπο να φτιάξουμε ανέκδοτα ή και ανέκδοτα να είναι άντε να τα ξεχωρίσεις από την πραγματικότητα, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αληθινά.

Πάρτε για παράδειγμα την παρακάτω ιστορία: (το συγκεκριμένο περιστατικό εικάζεται ότι είναι αληθινό και έλαβε χώρα στην Αθήνα, όταν πρωτάρχισαν τα αλκοτέστ. Μόλις έγινε γνωστό, βούιξε ο τόπος) ... :

Ανεβαίνουν οι αστυνομικοί στο σπίτι.

Τέλος σήμερα τι ταλαιπωρεί την νεοελληνική μας καθημερινότητα και μας έχουν πρήξει τα τηλεοροσοραδιόφωνα με δαύτο, μα τα Ζωνιανά και να τι άκουσα σήμερα, πώς ονομάζεται λέει το κλειστό γήπεδο μπάσκετ των Ζωνιανών; Στάδιο Ειρήνης και Φυτείας… 

Είμαστε φοβεροί δεν είμαστε;

Καλημέρα σε όλους

Που κολλάει ο Τσαρούχης; Θα καταλάβετε πιο κάτω…

Πρώτο έτος στην Κέρκυρα και ψαχνόμουν αγρίως, το περιβάλλον ιδιαίτερα θελκτικό λόγω της γυναικοκρατίας και τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου ευκαιρία για γνωριμίες.

Βλέπω ένα επιλεγόμενο από το Ιστορικό «Επτανησιακή Ποίηση και Λογοτεχνία» που δίδασκε ο Γιάννης Δάλλας, γνωστός ποιητής, φιλόλογος και μεταφραστής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας (είχαμε και ποιήματα του στα Κέιμενα του Γυμνασίου», εδώ είμαστε, σκέφτηκα.

Φυσικά όταν το είπα στους τραμπάκουλες με τους οποίους έκανα παρέα έπεσε το γέλιο της αρκούδας, για κοιτάτε ρε έναν ποιητή εκ του προχείρου... Κωστή η κουλτούρα θα σε φάει... γειά σου μελλοντικέ Σεφέρη και τέτοια σχετικά, αλλά εμένα δεν ίδρωνε το αυτί μου, είχα σχέδιο.

Πρώτο μάθημα και βρίσκομαι το απόγευμα σε μια αίθουσα, με δυο κάγκουρες έναν όχι φανατικό του είδους και 15 κορασίδες, 7 από τις οποίες ήταν αστέρια και μια ίδια η Σκλεναρίκοβα, έτσι για να φάνε οι άλλοι τα λυσσακά τους, η εξίσωση ήταν μαθηματικά ορθή Ποίηση + Λογοτεχνία + Γνωστό ποιητή και διαννοούμενο = Κορίτσια εν αφθονία.

Σκάει μύτη και ο Δάλλας με καμπαρτίνα και καπελαδούρα, ίδιος ο Βασίλης Βασιλικός – καρφωμένες οι μικρές πάνω του και ξεκινάει η παράδοση: Η κατανόηση της ποίησης και της λογοτεχνίας προϋποθέτει αφενός γνώση προσωπικών στοιχείων, κοινωνικών συνθηκών και ιστορικών δεδομένων που αφορούν τον λογοτέχνη, αλλά κυρίως χρήση κοινής λογικής, επ αυτού σας βάζω μια μικρή δοκιμή, έχετε υπ’ όψιν σας «Το Σύνταγμα της Ηδονής» του Κωνσταντίνου Καβάφη; Εδώ υπήρξαν συγκατανευτικά κουνήματα κεφαλιών από τις μικρές – Mπά! σκέφτηκα ώστε είχε γράψει και άλλα εκτός από την Ιθάκη… Λοιπόν συνέχισε ο καθηγητής τι θέλει να πει ο ποιητής με τη λέξη Σύνταγμα;

Ναι κορίτσι μου.

Με τη λέξη Σύνταγμα ο Καβάφης θέλει να υποδηλώσει ότι η Ηδονή συντάσσεται ως κυρίαρχη παρουσία στο ανθρώπινο επιστητό και…

Αρκεί κορίτσι μου στο Ιόνιο είμαστε όχι στο Πάντειο, για πες μου εσύ

Το Σύνταγμα λαμβάνεται ως έννοια που εμπεριέχει την καταστατική αρχή της Ηδονής…

Εντάξει η επόμενη

Η λέξη Σύνταγμα σύμφωνα και με το Λεξικό της Οξφόρδης Liddell και R. Scott αναφέρεται ότι στο τάδε έργο η λέξη έχει και την έννοια συστοιχίας παρατεταγμένων αγαλμάτων και ως εκ τούτου μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο ποιητής μας δίνει την εικόνα…

Μπράβο κορίτσι μου, που την ξετρύπωσες αυτή την έννοια, λοιπόν να μου το θυμηθείς εσύ θα γίνεις πολύ καλή φιλόλογος αλλά... καμία σχέση, λοιπόν κανείς άλλος;

Κατήφεια μεγάλη στην αίθουσα, οι τύπισσες το είχαν πάρει πολύ προσωπικά και έσπαγαν το κεφάλι τους να βρουν τι σημαίνει αυτή η κωλολέξη, εγώ τα έβλεπα αυτά και διασκέδαζα αφάνταστα και ξάφνου μου ήρθε μια έκλαμψη (το παθαίνω αραιά και που), κοντοστάθηκα λίγο αλλά σκέφτηκα ότι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία μπαρούφα θα είναι που θα πετάξω και σηκώνω το χέρι.

Ναι αγόρι μου;

Μήπως κύριε καθηγητά, λέω μήπως, λέγοντας Σύνταγμα εννοούσε τους φαντάρους…

Μπράβο αγόρι μου αυτό εννοούσε φυσικά τους στρατιώτες του Συντάγματος, τι άλλο θα εννοούσε δηλαδή …αεροσυνοδούς, αυτό να σας γίνει παράδειγμα για να χρησιμοποιείται πάντα τη λογική σας, η πασιφανής και προφανής λύση είθισται να είναι και η ορθότερη, μην εφευρίσκετε πράγματα και παραδοξολογίες εκεί που δεν υπάρχουν και μεταξύ μας μακάρι αυτή την αρχή να τηρούσαν και πολλοί συνάδελφοι μου… και συνέχισε με την παράδοση.

Αμέσως βλέμματα φθόνου με έζωσαν από παντού –αμάν ρε κορίτσια με τον ανταγωνισμό σας – και στο διάλειμμα επί το έργον,

Καλά είσαι φοβερός που το κατάλαβες;

Εγώ τον Καβάφη τον έχω ξεκοκαλίσει, αλλά προτιμώ τον Ρίτσο, τον Κάλβο και τον πρώιμο Ελύτη

Σοβαρά;

Αμ τι παίζουμε!

Ποιο είναι το αγαπημένο σου;

Αυτό μωρέ να δεις πως το λεν... εεε τι κάνεις το βράδυ;

Η σούμα από το μάθημα ήταν δυο χυλοπιτίτσες, μια αμυδρή υποψία σχέσης (τόσο αμυδρή που ούτε εγώ την κατάλαβα), γνώσεις αφορούσες την Επτανησιακή Λογοτεχνία, τις οποίες ως δια μαγείας έχω διαγράψει τελείως και μια ωραία ανάμνηση που είπα να τη μοιραστώ μαζί σας σήμερα.

Τώρα καταλάβατε που κολλάει ο ναύτης του Τσαρούχη ή να το κάνω πενηνταράκια;

Καλημέρα σε όλους  

Έχουμε και λέμε, πριν από περίπου πενήντα χρόνια, μια εφημερίδα από το Αμέρικα και συγκεκριμένα από την Ουάσινγκτον την DC, βάζει έναν διαγωνισμό για τα χαρακτηριστικά και την ψυχολογία των λαών της Οικουμένης - εγώ προσωπικά το βρίσκω αστείο στα όρια του γελοίου - δυστυχώς όμως εκείνοι οι καλοί κύριοι το πήρανε πολύ στα σοβαρά και γεμίσανε τον κόσμο ανακοινώσεις, πήξανε στην ρεκλάμα και βάλανε και βραβείο για εκείνη την κριτική που θα αξιολογηθεί ως η πιο αντιπροσωπευτική για κάθε λαό.

Η επιτυχία, δεδομένων και των μέσων και συνθηκών της εποχής ήταν τεράστια, πάνω από 1.000.000 αναγνώστες ανταποκρίθηκαν στέλνοντας τα πιο ευφάνταστα σχόλια, - ε ρε μάσα που θα έπεσε από τις διαφημίσεις!

Τώρα αν αναρωτιέστε, σε αυτό το ιδιότυπο ψυχολογικό πορτραίτο των λαών τι κριτική μας έλαχε, πολύ ευχαρίστως να σας απαντήσω,

“Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου Ιστορίας ο Έλλην απεκαλύφθη ανέκαθεν κατώτερος των περιστάσεων, καίτοι από απόψεως διανοητικής κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.

Ο Έλλην είναι ευφυέστατος, αλλά και αισθηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά πλήρης προλήψεων, θερμόαιμος, ανυπόμονος, αλλά και πολεμιστής.

Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του αφήκε βραδύτερον να γίνει στόχος οβίδων.

Ανέδειξε τον Σωκράτη δια να τον δηλητηριάσει.

Εθαύμασε τον Θεμιστοκλή δια να τον αποπέμψει. 

Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη δια να τον καταδιώξει. 

Έκτισε το Βυζάντιο δια να το εκτουρκεύσει. 

Έφερε το ’21 δια να το διακυβεύσει. 

Εδημιούργησε το 1909 δια να το λησμονήσει. 

Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει. 

Κόπτεται την μίαν στιγμήν δια την αλήθειαν και την άλλην μισεί τον αρνούμενον να υπηρετήσει το ψεύδος. 

Παράδοξον πλάσμα, ατίθασσο, περίεργο, ημίκαλο, ημίκακο, ασταθές αβέβαιο διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρο ο Έλλην. 

Οικτίρετε τον, θαυμάσατέ τον αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον αν ημπορείτε.” 

Τάδε έφη όχι ο Ζαρατούστρα αλλά ο εντιμότατος δικαστής κος. Ν. Κέλλυ, το άρθρο του οποίου κρίθηκε ως το πιο κατάλληλο για τον Έλληνα.

Προσωπικά διαχωρίζω τη θέση μου από την ακατάσχετη ελληνολαγνεία και από την άκριτη ελληνοεχθρότητα, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι μόνο μαύρα ή άσπρα υπάρχει και το γκρι. Ερώτημα πρώτο, υπάρχουν και αλήθειες στα λόγια του δικαστάκου; Αναμφισβήτητα και δυστυχώς ναι. Ερώτημα δεύτερο, μπορεί όμως κανείς μέσα σε ένα μικρό και χαμηλής σοβαρότητας κειμενάκι να αποδώσει κανείς τα χαρακτηριστικά ενός λαού και δη του ελληνικού; Φυσικά και όχι. Προσωπικά δε θα έμπαινα ποτέ σε θέση απολογούμενου για παρόμοιες κριτικές όπως κάνουν πολλοί αυτόκλητοι φωστήρες του Έθνους (Η απάντηση όμως σε αυτό υπάρχει και δημοσιεύθηκε σε Ελληνική εφημερίδα απ’τον Γιώργο Λασκαρίδη και με καλύπτει πλήρως)

Η πορεία ενός λαού μέσα στον χώρο και στον χρόνο είναι μια ατέρμονη διαδικασία, κάθε μέρα που περνάει καταχωρείται με τη σειρά της στα χρονοντούλαπο της ιστορίας για να έρθει ξανά και ξανά ο ιστορικός του μέλλοντος να κάνει το update του και να μας κρίνει. Οι πιο αποφασιστικοί πάντως κριτές των εαυτών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, καθώς μέσα από την καθημερινότητα μας ξέρουμε συνειδητά ή ασυνείδητα τι πράττουμε, γιατί το πράττουμε και που κατευθυνόμαστε. 

Όπως και να το κάνουμε όμως το ελληνικό πρότυπο της ομορφιάς έχει μια διαχρονική αξία και για του λόγου το αληθές,

Έτσι για να σκάσουν όλοι οι δικαστές του κόσμου! 

Καλημέρα σε όλους

Πώς το λέει και ο σοφός λαός «Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω…» [εξ’ ου και η παρακείμενη αγρότισσα] ή συνεννόηση κουμπί που λέμε εμείς οι νεότεροι, πολλές φορές έχω ακούσει και έχω συμμετάσχει σε ερωταποκρίσεις που φλερτάρουν πολύ έντονα με τον σουρεαλισμό, τώρα θες η συγκυρία, θες η ώρα, θες η στιγμή, θες το σύμπαν που συνωμοτεί για να σπάσει πλάκα μαζί μας, έχουμε πήξει σε άκαιρες ερωτήσεις και κουφές απαντήσεις.

Ρόδος, καλοκαίρι στην πανέμορφη παραλία της Αφάντου και δίπλα μου βλέπω ένα απίθανο καμάκι, τον ρόλο του Στάθη Ψάλτη έπαιζε ένας 50φεύγα συνταξιούχος φιλόλογος (πάω στοίχημα γι’ αυτό) και την Καίτη Φίνου μια 20χρονη πιπίνα από το Παγκράτι, ο διάλογος απολαυστικός, την είχε βάλει στη γωνιά την πιτσιρίκα και την είχε φλομώσει στο παραμύθι, σε μια στιγμή κοιτάζει με μάτια γλαρά (από τον καταρράκτη ίσως) τη θάλασσα, βαθύς αναστεναγμός (μάλλον βρογχικά) «δεν είναι πολύ ωραία σε κάνει να αισθάνεσαι» το «Παρα θίν’ αλός», και τι απαντάει το μικρό; Όχι εγώ Marlboro καπνίζω…. – τι τον ήθελες τον Όμηρο γερομπισμπίκη; Πληροφοριακά σας λέω ότι τα δυο τους φύγανε α-λα μπρατσέτα για παρακείμενο μπαράκι, ωραίος ο παππούς, σίδερο στα νεφρά του!

Είμαστε στη Β’5 τάξη Γυμνασίου, μάθημα Ιστορίας και Φιλολογίας με καθηγητή τον κ. Βαριέμαι που ζω, τέτοια μονότονη, άχρωμη και επαναλαμβανόμενη φωνή δεν μου ματαέλαχε ποτέ, την ώρα που τον είχαμε λέγαμε ότι είχαμε «Τα παιδιά της Νύστας», και για να καταπολεμήσουμε την βαριεστιμάρα παίζαμε με τον συμμαθητή μου τον Νίκο, το Όνομα – Ζώο – Φυτό – Πράγμα – Επάγγελμα – Χρώμα – Πόλη/Χώρα (το θυμάστε έτσι;), είμαστε στο ζόρικο γράμμα Υ και έχω φτιάξει το εξής Υάκινθος - Ύαινα – Υάκινθος – Υαλοκαθαριστήρας – Υαλοκαθαριστής – Υακινθί (χα) και Υεμένη, τελειώνω και γυρίζω θριαμβευτικά και λέω STOP τελείωσα, τα βάζουμε κάτω και αρχίζει ο καυγάς Υακινθί καλά με δουλεύεις; Καθόλου Υάκινθος είναι το φυτό και Υακινθί το χρώμα που βγαίνει απ’αυτό, πώς λέμε τριανταφυλλί; Ρε άντε από εδώ πέρα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα; Γιατί ρε, χτές η μάνα μου έλεγε να βάψουμε Υακινθί χρώμα την κουζίνα γιατί της αρέσει(δεν πιστεύω το τι έλεγα για να κερδίσω)… γκουχου γκουχου, ακούσαμε και νασου ο ιστορικός από πάνω μας να μας κοιτά αγριεμένος, Λοιπόν αφενός δεν υπάρχει Υακινθί χρώμα και αφετέρου αν απαντήσετε στην ερώτηση μου γλιτώνετε την ωριαία αποβολή, αλλιώς να συνεχίσετε το παιχνίδι έξω είμαστε σύμφωνοι; Μάλιστα λέμε και εμείς μπας και τη σκαπουλάρουμε, Προχτές στην μυθολογία σας είχα αναφέρει και τον Υάκινθο που τόσο φαίνεται ότι αγαπάτε και σας το είχα βάλει για διάβασμα, λοιπόν πέστε μου ποιος ήταν και με ποιο λουλούδι συνδέεται. Τώρα εγώ δεν ήμουν και πολύ μελετηρό παιδάκι, αλλά μπροστά στον Νικόλα ήμουνα φυτό, οπότε το βάρος της ερώτησης έπεσε πάνω μου – φυσικά και δεν είχα διαβάσει την ύλη – Σήμερα την θέλω την απάντηση, Μάλιστα ο Υάκινθος ήταν ε… ένας Αχαιός, ανιψιός του Αγαμέμνονα, σκοτώθηκε στην Τροία και από το αίμα του βγήκε μια ποικιλία τριανταφυλλιάς η Υακινθιά! (τώρα που το θυμάμαι αυτοθαυμάζομαι, μα τι φαντασία είχα), Σιγά μην ονόμασε και την κολοκυθιά… εκείνη την ημέρα μια ακόμη ωριαία αποβολή προστέθηκε στο μητρώο μου.

Στρατός και είμαστε έτοιμοι για στρατηγική, μια κατάσταση που όσοι φαντάροι τη θυμούνται φτύνουν στον κόρφο τους, βλέπεις για να σου κάνει την τιμή ο Μέραρχος, να σε επισκεφθεί για 5 λεπτά, να δει 5 πράγματα, να ρωτήσει 5 ερωτήσεις και να τσακίσει πολύ παραπάνω από 5 μεζέδες, πρέπει να λιώσει το κορμάκι σου στη φασίνα για κανα 5μηνο. Είχαμε και έναν τύπο ονόματι Νώντα ολίγον τι «ακατοίκητο» στο μυαλό, IQ ραδικιού που λέμε, αλλά καρδιά μάλαμα, πώς τα κατάφερνε και έμπλεκε στις πιο απίθανες καταστάσεις και έκανε παροιμιώδεις γκάφες, πραγματικά μυστήριο και φυσικά λόγω βλακείας ήταν στο απυρόβλητο. Τον Δκτη τώρα τον έζωσαν μαύρα φίδια, σου λέει μην πάει και τον ρωτήσει τίποτα ο Στρατηγός και γίνουμε όλοι ρόμπα, οπότε τον βουτάνε και τον χώνουν πίσω από τα στάγερ, αλλά και για να είναι σίγουροι για παν ενδεχόμενο τον ορμηνεύουν, αμα σε ρωτήσει κάτι ο Μέραρχος μη ντραπείς να πείς δεν ξέρω, θα εκτιμήσει την ειλικρίνεια σου τουλάχιστον, κατάλαβες ρε, Μάλιστα κατάλαβα, Αμ δε που κατάλαβε!. Ταρατατζούμ ταρατατζουμ και νασου ο Στρατέγκος με τη αστέρια του τα χρυσά, τη μουστάκα του την μαύρη και τη μούρη του την ξινισμένη, Άνδρες !Προσοχή!!! Δεν τους βλέπω και πολύ σόι κ. Τχη αυτού του λείπει ένα κουμπί και αυτός εκεί είναι αγυάλιστος, δαγκώθηκε ο μαύρος ο ταγματάρχης αλλά τι να κάνει, πάμε να ρωτήσουμε και κανα στρατιώτη να δούμε αν είναι εκπαιδευμένοι τουλάχιστον και φυσικά πάει κατευθείαν στην τρύπα που ήταν ο δόλιος ο Νώντας, Στρατιώτη για πες… Δεν ξέρω κ. Στρατηγέ, τον πρόλαβε Νώντας, άλαλος ο Στρατηγός, για συμφόρηση ο Δκτης, τι δεν ξέρεις παιδί μου αφού δεν ολοκλήρωσα την ερώτηση μου, Δεν ξέρω κ. Στρατηγέ, ο Δκτης μου είπε σε ό,τι με ρωτήσετε να απαντάω ότι δεν ξέρω… σχεδόν τον λυπήθηκα τον Δκτη εκείνη την μέρα.

Τέλος αφήνω την κορυφαία κουφή ερωταπόκριση στην ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου, είμαστε στο 1997 και ο φίλαθλος κόσμος έχει συγκλονιστεί από την είδηση του θανάτου του διεθνή ποδοσφαιριστή Γιώργου Μητσιμπόνα σε τροχαίο. Στα γήπεδα την επομένη είχαμε 1 λεπτού σιγή, μαύρα περιβραχιόνια και στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ ξεκινάει ο σπίκερ να λέει ένα επιμνημόσυνο για τον άνθρωπο και ποδοσφαιριστή Γιώργο Μητσιμπόνα, που τον ήξερε καλά, τελειώνει κάποτε το λόγο του και συγκινημένος απεύθυνε τον ύστατο χαιρετισμό «Ήσουν πολύ μεγάλος παίχτης και θα μας λείψεις. Γεια σου φίλε Γιώργο!», τώρα τι δεν περιμένει κανείς όταν απευθύνει επιμνημόσυνο χαιρετισμό σε θανόντα; Μα φυσικά να λάβει απάντηση! Και όμως «Γειά σου φίλε Κώστα!!!» ακούστηκε η απάντηση από τα ερτζιανά και παρ’τον κάτω τον σπίκερ και τρίβαμε τα αυτιά μας εμείς οι ακροατές, όχι μην πάρετε τον Χαρδαβέλλα τηλέφωνο, δεν απάντησε από το Υπερπέραν ο Γιώργος Μητσιμπόνας, απλά ένας ρεπόρτερ που ήταν στον αγωνιστικό χώρο ο Γιώργος Νιφλής έβαλε τα ακουστικά του και άκουσε μόνο τον τελευταίο χαιρετισμό, τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε και μόνοι σας.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους

Άρτα, μια πόλη, ένα γεφύρι μια ιστορία. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τη σπουδαία θέση που έχει η χαριτωμένη αυτή ηπειρώτικη πόλη στο θυμικό μας;

Άρτα καταρχάς ίσον γεφύρι, το θυμάστε φαντάζομαι το δημώδες άσμα, με τον πρωτομάστορα, τη γυναίκα του και όλα τα συναφή; Μια φορά σε ξενοδοχείο της Ρόδου  άκουσα από το διπλανό τοίχο (δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς, φωνές στη διαπασών και τοίχος από χαρτί γαρ) την εξής στιχομυθία: που θα πάει η σχέση μας αγάπη μου, όλο τσακωνόμαστε σαν το γεφύρι της Άρτας έχει γίνει ολημερίς το χτίζουνε και ολοβραδίς γκρεμίζεται και η ετοιμόλογη απάντηση, σαν το γεφύρι της Άρτα έχει γίνει η μούρη σου που σαρανταπέντε μάστορες και εξήντα μαθητάδες δούλεψαν πάνω του … η συνέχεια ήταν πιο δυνατή αλλά μας βλέπουν και μικρά παιδιά. Είδατε πάντως πιένες το γεφυράκι; 

Για να συνεχίσουμε με τη δημοτικιά παράδοση η Άρτα περιέχεται και στην παροιμιακή φράση τρώνε, πίνουν την Άρτα φοβερίζουν η οποία προέρχεται από το εξής δημοτικό:

Εκεί είναι κλέφτες οι πολλοί
ούλοι ντυμένοι στο φλουρί
κάθονται και τρών και πίνουν
και την Άρτα φοβερίζουν

Σήμερα η έκφραση αυτή πάει γάντι σε όσους λένε, λένε και λένε για να λένε, δηλαδή σε όλους τους πολιτικούς και στους θαθαδες της καθημερινότητας και έχουμε περίσσευμα από δαύτους, εδώ τέλος με τη δημοτική μας παράδοση για σήμερα γιατί με βλέπω σπίτι να παραγγέλνω κοκορέτσι και την «ιτιά – ιτιά» στη διαπασών…

Η Άρτα είναι πάντως μια ωραία πόλη με όλα τα σέα και μέα της, έχει αρχαία, βυζαντινά, μπαράκια (σύγχρονα), ωραία φαγάδικα και καλές καφετέριες, γύρω - γύρω πράσινο και στη μέση το ποταμάκι

Φυσικά έχει βγάλει και μεγάλες προσωπικότητες που έχουν μεγάλη θέση στην ελληνική ιστορία, ποιόν να πρωτοπιάσεις τον Πύρρο, ουχί το Δήμα, εκείνον τον αρχαίο βασιλιά των Μολοσσών (δεν ήτανε σκυλιά οι άνθρωποι αλλά ηπειρώτικο φύλο) και των Μακεδόνων καρφί στο μάτι των Ρωμαίων, που με τον Αννίβα τον Καρχηδόνιο τους έσουρε ένα κάρο μπελάδες, έως ότου καταστραφεί και μας αφήσει για κληρονομιά τον όρο «πύρρειος νίκη» έτσι να τον θυμόμαστε κάθε φορά που κερδίσουμε κάτι με τόσο βαρύ τίμημα όμως που να μοιάζει με ήττα,

Συνεχίζουμε με τον Αντώνη Νικοπολίδη, τον ΜΟΝΟ πρώην τριφυλλοφόρο παίκτη που αγαπήσαμε εμείς οι γαύροι,  υπάρχει ακόμη ο Ναπολέων Ζέρβας η απάντηση των δεξιών στον Άρη Βελουχιώτη και ΕΛΑΣ vs ΕΔΕΣ, ο Γιάννης Μόραλης ο διάσημος ζωγράφος της λεγόμενης «γενιάς του 30’»,

αλλά ο καλύτερος, ο κορυφαίος, το αξιότερο καμάρι της Άρτας και της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας είναι ο Κώστας Μπάνιας ο αστέρας του AΡΤΑ TV, τι είπατε δεν τον ξέρετε και τι έχει κάνει; Το θέμα δεν είναι τι έχει κάνει αλλά τι έχει πει, χωρίς πολλά – πολλά και άνευ σχολιασμού – περιττεύει άλλωστε -  απολαύστε:

Παρουσιάζοντας τον καλεσμένο, λέει: -Έχουμε μαζί μας τον αείμνηστο... 

Ο αγώνας τελείωσε με τρία γκολ,… ένα για κάθε ομάδα.  

Η πρωτοπόρος Αναγέννηση Άρτας είναι… δεύτερη στη βαθμολογία

Έχουμε μαζί μας τον Σπύρο Γιαννάκη, 16 ετών, μαθητή του 3ου λυκείου και αθλητή του Πυρρου. Λοιπόν Σπύρο πες μας πως σε λένε, πόσο χρόνων είσαι, σε ποιο σχολείο πηγαίνεις και σε ποια ομάδα αγωνίζεσαι.

Τι να πει κανείς, τα λόγια μιλάνε μόνα τους. 

Βρισκόμαστε στο προτελευταίο λεπτό του αγώνα, δηλαδή ένα λεπτό πριν από το τελευταίο... 

Και από το μπάσκετ ας περάσουμε στο χαντμπολ να δούμε τι έγινε σήμερα. Εεε... σήμερα τελικά δεν είχαμε χαντμπολ 

Ένα σουτ φωτοβολίδα... και η μπάλα κυλάει αργά-αργά λίγο έξω από τα δίχτυα 

Και με ένα σουτ φωτοβολίδα, στέλνει την μπάλα στα… Τζουμέρκα 

H Αναγέννηση Άρτας κέρδισε πέναλτι από… πλεονεκτική θέση 

Σε αγώνα που έληξε 0-0, φοβερός αγώνας,… πολλά τα γκολ 

Η μπάλα χτύπησε την… οριζόντια κάθετη δοκό 

Φτάσαμε στο τέλος της εκπομπής, θα τα ξαναπούμε την επόμενη εβδομάδα σε απευθείας μαγνητοσκόπηση 

Εξάσφαιρο σήμερα η Αναγέννηση Άρτας,… 4-0 τον Αιτωλικό 

Άλλο ένα καλάθι ο Κρεμπούνης, μεγάλος… γκολτζής αυτός ο Κρεμπούνης 

Γεια σου ρε Άρτα με το γιοφύρι σου το ωραίο, την παράδοση και τον Μπάνια σου, εμείς να’μαστε καλά να ερχόμαστε σε επισκεπτόμαστε,

Καλή μέρα σε όλους και καλό ΣΚ

Πώς το έλεγε και η Τσεσμελή, άλλο Πέπη και άλλο Πέπσι, έτσι είναι παίδες έκαστος στο είδος του και η Γκράβα στις καταλήψεις. Τι εστί ή μάλλον τι ήτο η Γκράβα που γνώρισα στο Γυμνάσιο; μα φυσικά το κέντρο των καταλήψεων όλης της χώρας. 

Για να δούμε, σωτήριον έτος 1991 και τι γινόταν τότε στον κόσμο, στο επίκέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος ήταν ο Πόλεμος του Κόλπου, USA vs Ιράκ και Πρόεδρος στην Αμερική ήταν ένας τύπος ονόματι Τζώρτζ Μπούς, για κοίτα φίλε μου συμπτώσεις, στο Ελλαδιστάν είχαμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούσαν την κοινή γνώμη τότε ήταν η Παιδεία, ε αυτό πια δεν είναι συμπτώσεις η Ιστορία σε συνέχειες DVD της Καθημερινής είναι!

Υπουργός τότε ο πολλά βαρύς και όχι Βασίλης Κοντογιαννόπουλος (μετέπειτα βουλευτής ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι που λέμε αταλάντευτη πολιτική γραμμή), ο οποίος βάλθηκε αμέτι μου χαμέτι μου να μεταρρυθμίσει την Παιδεία (στην γλώσσα των πολιτικών η μεταρρύθμιση είναι μια ευγενική λέξη για το πήδημα), η συνέχεια γνωστή, καταλήψεις, συγκρούσεις, χαμός, δολοφονία Τεμπονέρα και τελικά παραίτηση υπουργού και ένα μπάχαλο γενικότερο που έκανε αυτή την περίοδο να μοιάζει ως τη χειρότερη της Μεταπολίτευσης. 

Η Γκράβα τότε υπήρξε το επίκεντρο όλων αυτών, κάθε πρωί πηγαίναμε με τις σάκες μας σαν καλά παιδάκια, βλέπαμε τα λουκέτα και τα πανό, μας παράγγελναν οι καθηγητές «τους ζυγούς λύσατε» και πηγαίναμε στο Λόφο του Παιδιού και λιώναμε στο μπάσκετ. Μεσημεράκι ρίχναμε ένα βλέφαρο στα παιδιά της κατάληψης, σπίτι, μάσα, προσποίηση ότι διαβάζαμε, κοπάνα από το φροντιστήριο και ξανά μανά Γκράβα για παιχνίδι, χαβαλέ, κουβέντα και χαζογκομένισμα.

Ναι αυτό ήταν χρυσή εποχή, ο χώρος και οι στοές της Γκράβας γεμάτες από κάθε καρυδιάς καρύδι, συνοθύλεμα ανθρώπων και ηλικιών, έχουμε και λέμε αριστεροαναρχοαυτόνομοι φοιτητές με εικόνα γραφικά Εξαρχειακή, σε δεύτερο ρόλο οι Κνίτες με τον αιώνιο Ριζοσπάστη τους, κάτι λοιπά της ΠΑΣΠ ενώ οι Δαπίτες / ΟΝΝΕΔιτες δεν τολμούσαν να ομολογήσουν την ταυτότητα τους. Ακόμη μπαμπάδες δύο κατηγοριών από τη μια μυστακοφόροι Κουκουέδες (έχω παρατηρήσει ότι από μια ηλικία και πάνω ο θρεμμένος μύστακας είναι κάτι σαν φετίχ για τα 50κάτι μέλη του κόμματος) και από την άλλη Παπανδρεικοί Πασόκοι, όλοι αυτοί μετέφεραν ταπεράκια, συμβουλές, αισιοδοξία και προτροπές του τύπου «σχίστε τον π…τη τον Μητσοτάκη, θα τους ρίξουμε τους παλιοδεξιούς ρε!) και ακόμη και προφυλακτικά – αυτό το τελευταίο το είδα με τα μάτια μου.

Φυσικά σε κανέναν από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, δε προξένησε μεγάλη έκπληξη, όταν αργότερα σε talk-show του νέου τότε MEGA έγινε ειδική εκπομπή για τις 9 κοπέλες που μείναν έγκυες 9 μήνες μετά (και μέσα φυσικά) από την περίοδο εκείνη των καταλήψεων. Βλέπετε η υφέρπουσα φήμη για τα σεξουαλικά όργια μέσα στις άδειες αίθουσες, ερέθιζε τη φαντασία μας και ακούγαμε κάθε μέρα του κόσμου τις πιθανές και απίθανες ιστορίες (εκ των υστέρων άλλες αποδείχτηκαν αληθινές και άλλες παραμύθια της Χαλιμάς). 

Η επανάσταση όμως εκτός από σεξ και βία χρειάζεται και μουσική και συνθηματολογία, τότε τα δημοφιλέστερα συνθήματα ήταν -Τα παιδιά δεν είναι αυτοκίνητα -Όχι στο πόιντ - σύστεµ -Κατάληψη στην εγκατάλειψη -Όχι σε όλα που κάνουν κουρέλια τα όνειρά µου -Η ζωή µας και το µέλλον µας δεν χρειάζεται χωροφύλακα. -Όχι στην παιδεία του χρήµατος και της πειθαρχίας. -Το Υπουργείο Παιδείας προειδοποιεί: η ελεύθερη σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία. -Θέλουµε σχολεία δηµοκρατικά και όχι θερµοκήπια για μαθητές φυτά. 

Από μουσική πάλι όλα είχε ο μπαχτσές, από Θοδωράκη/Λοίζο για τους πιο κλασικούς μέχρι μέταλ, ραπ και βαριές ροκιές για τους πιο σκληροπυρηνικούς και απαγορευμένα ρεμπέτικα για τους τελειωμένους, χαρακτηριστικό γνώρισμα ένα νταπαντούπα πρωί – μεσημέρι – βράδυ μέχρι να λειώσουν οι κασέτες.

Δεν ξέρω τελικά τι πέτυχε και τι απέτυχε να πράξει η γενιά των καταλήψεων του 91’ ποια δίκια διεκδίκησε και ποια κέρδισε, αν ήταν στην σωστή πλευρά ή στη λάθος, ξέρω μόνο ότι υπήρχε δράση, ζωντάνια, κίνηση, χρώματα, μουσική, έρωτας και πάνω απ’ όλα χαβαλές. Η Γκράβα είχε ζωή και η ζωή είχε Γκράβα. 

Σήμερα τα blog που γράφουμε, η ιντερνετική διάσταση της πραγματικότητας που βιώνουμε, τα κινητά και οι υπολογιστές που δε ζούμε χωρίς αυτά, ήταν στοιχεία που απουσίαζαν τότε.

Ο προβληματισμός μου είναι το κατά πόσον ένα τερματικό, ένα email ή ένα SMS μπορούν να αντικαταστήσουν το «αληθινό πράγμα» τον πραγματικό κόσμο, το έξω πώς το λένε ρε αδερφέ! και κατά πόσον ο πραγματικός κόσμος δεν έχει μεταφερθεί στον ψηφιακό.

Πάντως παιδιά η κατάληψη πρέπει να είναι το έσχατο μέσο και όχι το πρώτο, υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης αν και δεν είμαι σίγουρος για το ποιοι μπορεί να είναι αυτοί, άλλωστε όπως λένε «γιατί να κατηγορείς ως βίαια τα ορμητικά νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες του που τα περιορίζουν», το σωστό ή το λάθος των καταλήψεων είναι κάτι στο οποίο δεν ειλικρινά δεν έχω την απάντηση… 

Όπως και να΄ χει οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας είναι κάτι που δεν το χάνεις ποτέ και στις δικές μου αναμνήσεις οι καταλήψεις του 91΄εχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες…   

Και έτσι για να θυμηθούμε μια παλιά αγαπημένη 

Καλημέρα και καλό μήνα να’χουμε