Έμαθα στο Πανεπιστήμιο ότι η Ιστορία ακολουθεί κυκλική πορεία, κάνοντας ατελείωτους ομόκεντρους κύκλους απόλυτα όμοιους και απόλυτα διαφορετικούς μεταξύ τους, δηλαδή μοιάζουνε αλλά και δε μοιάζουνε, είναι κοντά αλλά ποτέ δεν τέμνονται και ποτέ δε συναντιούνται και όπως λένε και όσοι προσπαθούν να καλύψουν τη βλακεία τους μέσα από σοφές κουβέντες άλλων «εις τον αυτόν ποταμόν δις ουκ αν ενβεεις» (δε βάζω ποτέ πνεύματα αν και προσπαθώ να είμαι πνευματώδης).

Μετά η ίδια η ζωή μου το επιβεβαίωσε και το διάνθισε με αμπελο-θυμοσοφίες όπως «ο χρόνος δεν περνάει εμείς περνάμε», που συμπληρώνεται συνήθως με την αισιόδοξη διαπίστωση «ένα τίποτα είμαστε», ακόμη καλοπροαίρετες παρατηρήσεις «μα εσύ γκριζάρισες ρε φίλε ούτε ο Νικοπολίδης τέτοια κατάντια» (εξ οικείως τα βέλη φίλτατε mpriza), νοσταλγικά τραγούδια του τύπου «χρόνια που περνούν και δεν θα ξαναρθούν», ή ακόμη πιο νοσταλγικά στα όρια του παλιμπαιδισμού και της εποχής που είμαστε πιτσιρίκια με το «Έλα ν’αγαπηθούμε Νταρλινγκ» ή το Lambada.

Όπως και να έχει κάθε το δευτερόλεπτο περνάει αυτοστιγμεί από το παρόν, για να γίνει με τη σειρά του παρελθόν, καθώς βαδίζουμε σε ένα δυσδιάκριτο μέλλον (εκτός βέβαια και έχεις αγκαζε τη Λίτσα Πατέρα» και αυτή είναι η ουσία της Ιστορίας πέρα από πρώιμες-ύστερες-μέσες-νεωτερικές ή μεταμοντέρνες περιόδους που κατασκευάζουμε για να βρίσκουμε δουλειά οι γραφιάδες, για να πήζουμε τα παιδιά με χρονολογίες και για να κάνουμε τον καμπόσο «ξέρεις από πού είμαι εγώ ρε;».

Ο φόβος του μέλλοντος καλύπτεται μέσα από την επίγνωση του παρελθόντος.

Αν και η καλύτερη απόδοση του χρόνου ως έννοια πιστεύω ότι βρίσκεται μέσα από το αίνιγμα που είχε βάλει το Γκόλουμ στον Μπίλμπο (πριν ο Τόλκιν γίνει ψηφιακό τεχνούργημα και βρισκόταν μόνο μέσα στις χάρτινες σελίδες ενός βιβλίου),

This thing all things devours:

Birds, beasts, trees, flowers;

Gnaws iron, bites steel;

Grinds hard stones to meal;

Slays king, ruins town,

And beats high mountain down 

Και μέσα σε όλα αυτά, νάσου και η κάθε Παραμονή Πρωτοχρονιάς να συμβολίζει αυτό το συμβολικό κλείσιμο ενός κύκλου Ιστορίας και το άνοιγμα ενός καινούργιου και βουρ τα ρεβεγιόν, τα πρωτοχρονιάτικα λαχεία (να θυμηθώ να πάρω ένα δε ξέρεις κάποιος μπορεί να έχασε την τύχη του), η τυχερή ποκερίτσα ή στην ξεφτύλα το ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ, η φαγητοοινοποσία στα όρια του εμφράγματος και ότι παπαριά βάζει ο νούς «για το καλό της χρονιάς» πάντα.

Και πάνω απ’ όλα χείμαρρος ευχών οι οποίες καθότι και τζάμπα δε στοιχίζουν και όπως όλα τα τζάμπα είναι και εύκολες ενίοτε και άχρηστες αλλά πάνω απ’όλα για το καλό.

Οπότε Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά και Ευτυχές το Νέον Έτος 2009,

αλλά κυρίως – και αυτή είναι μια ακριβή ευχή- ΥΓΕΙΑ.

Αγαπημένο τραγουδάκι του Τζιμάκου; Εγώ αβλεπτί ψηφίζω τη τραγουδάρα «…15.000 και 1 στραβάδια απολύομαι» και δώστε βάση στο στίχο παρακαλώ «…χανούμια και βαζέλες, όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες…» διαχρονικά σωστός (το Βούλγαροι το αποφεύγομε για να μη μας κυνηγάνε και με το δίκιο τους οι εν Βορείω Ελλάδα αδερφοί)!

Βασικά με αυτό το πόστ αναπαράγω μια φραπεδοκουβέντα που έκανα από φοιτητής ακόμη (η συζήτηση συνεχίζεται ακόμη σαν τις ανακριτικές της Βουλής ένα πράγμα), δηλαδή αν μια ομάδα ήταν κόμμα ποιό θα της ταίριαζε;

Εντάξει κάθε ομάδα με χιλιάδες, εκατομμύρια (ή και δισεκατομμύρια κατά τις αθλητικές φυλλάδες) οπαδούς σίγουρα έχει στις τάξεις της κάθε καρυδιάς καρύδι (είπαμε άλλωστε για φραπεδοκουβέντα)…

Ωστόσο υπάρχει και μια βάση σε αυτό, καθώς όποιος θεωρεί εαυτόν μέτοχο στην ιδέα της όποιας ομάδας αυτόματα ομαδοποιεί και τον εαυτό του σε μια κατηγορία (βάζελος, γαύρος, χανούμι κτλ) και κοίτα να δεις που αυτομάτως και ασχέτως με τη μόρφωση-παιδεία-κοινωνική θέση-επάγγελμα-φράγκα-χαρακτήρα που μπορεί να έχει, όταν νιώθει και συμπεριφέρεται ας πούμε σαν γαύρος, αποκτά όλα εκείνα τα κοινά (και υπέροχα) χαρακτηριστικά που μας καταξιώνουν ως γαύρους (είμαστε και το παινευόμαστε).

Τα κόμματα που κολλάνε τώρα; Μα κάθε ομάδα έχει μια αύρα, ιστορία και χαρακτήρα, η οποία προσομοιάζει έντονα με πολιτικά κόμματα και κοινωνικά κινήματα…

με βάση λοιπόν τα παραπάνω η φραπεδοετυμηγορία κατέδειξε ότι:

Ολυμπιακός ή αλλιώς το ΠΑΣΟΚ του ποδοσφαίρου, με μια γερή δόση ΚΚΕ. Ομάδα πλειοψηφίας όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και όλα τα αριστερά κόμματα μαζί, έχει ως βάση τα χαμηλά λαϊκά στρώματα, έδρα το λιμάνι της χώρας Πειραιά και για πολλά χρόνια ήταν κάτω από τη σκιά της Αθήνας και των πρωτευουσιάνων-ΑΛΛΑ-με χαρισματικούς ηγέτες (δικός του Ανδρέας ο Γουλανδρής) και μπαλαδόρους παίκτες (να μη συγκρίνω τον Σιδέρη ας πούμε με Λαλιώτη δεν κάνει), έφτασε στην κορυφή-όπως το ΠΑΣΟΚ, λατρεύτηκε-όπως το ΠΑΣΟΚ και διεφθάρη-να μη το γράψω καθότι και αυτονόητο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το τελευταίο κυβερνητικό σχήμα του ΠΑΣΟΚ με Λοβέρδο, Πάγκαλο και Σημίτη (εντάξει ο τελευταίος στο πιο soft) τελείωνε γρήγορα τα υπουργικά συμβούλια για να προλάβει Θρύλο στο Τσάμπιονς Λίγκ (και τι κατάλαβαν εδώ που τα λέμε;).

Το ΚΚΕ τώρα φαίνεται στο χρώμα (παθιάρικα όντα πώς να το κάνουμε), στο σύνθημα ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ-ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΑΔΑ, στην ιστορία (αντάρτες του ΚΚΕ σκοτωθήκανε φορώντας φανέλα του Ολυμπιακού), στο φετίχ του πανίσχυρου πατερούλη, τσάρου, Γ.Γ., ή αλλιώς του χο-χο-χο Κόκκαλη που ξαγρυπνάει για μας στο Κρεμλίνο/Ρέντη και ακόμη σε εκλογές ανάδειξης μελών, επιτροπών, συμβουλίων και δε συμμαζεύεται με σταλινικά ποσοστά 99% έτσι για να δείξουμε την (και καλά) επίφαση της συμμετοχικότητας και δημοκρατίας.

Περιοχές κόκκινες πολιτικά τε και ποδοσφαιρικά είναι ο Ρέντης, το Πέραμα, η Δραπετσώνα, τα Ταμπούρια, η Κοκκινιά (όνομα και πράγμα) η Νίκαια και ο Κορυδαλλός (αυτός που είναι στην απ’ έξω, για τον από μέσα μη πάρω και όρκο)

Κοινώς ο Θρύλος είναι η αριστερά του ποδοσφαίρου και ουσιαστικά η 1η ομάδα στην Ελλάδα, πιστή στο δόγμα «μέσα πάμε καλύτερα» και τίγκα στις αντιφάσεις: λατρεμένη από τους οπαδούς-μισημένη (μέχρι αηδίας) από τους εχθρούς, μόνιμα πρωταθλήτρια-καρεκλοκένταυρος της εξουσίας, αίσθημα δυναμισμού-αίσθημα αλαζονείας, δύναμη στο προσκήνιο-παντοδύναμη στο παρασκήνιο κ.α.

Εγώ πάντως αγαπάω την ομάδα μου με τα ελαττώματα της.

Παναθηναϊκός, δηλαδή η παλιά καλή μας δεξιά, που από μια κακή τύχη και μόνο δε φοράει γαλάζια (που είναι και εθνικό χρώμα) αλλά όπως είχε δηλώσει και ο αλήστου μνήμης πρόεδρος του-Άγγελος Φιλιππίδης-λατρεύω το πράσινο, εκτός φυσικά από αυτό του ΠΑΣΟΚ.

Και επειδή ακούω τώρα τους από ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και λοιπούς βάζελους να ωρύονται και να μου λένε για Τσίπρα (αν και αυτόν λόγω γηπέδου τον βλέπω να τρώει πόρτα) ή Κανέλλη, Κουλούρη, ή Λιάπη, το θέμα δεν είναι μόνο τα μεμονωμένα άτομα, το θέμα είναι ο αέρας της ομάδας συνολικά:

Έχουμε και λέμε, προπαντός σοβαρότης, οίκος παλαιός, ιδρυθείς το 1908 από καθαρόαιμους γκάγκαρους, κολεγιόπαιδες ευκατάστατους Αθηναίους (δε σου πάει ας πούμε το μαουνιέρηδες), άλλωστε και ο τελευταίος Αθηναίος τότε δια της ομάδας του διατηρούσε (και όσο και αν είναι αστείο και παρωχημένο σήμερα πια) και ακόμη διατηρεί ένα αέρα πρωτευουσιάνικης υπεροψίας, μια υποψία αριστοκρατίας, μια ανωτερότητα ρε παιδί μου-και άμα εδώ κολλήσεις το στυλ του (γέρου) Κωνσταντίνου Καραμανλή-έπεσες μέσα,

Ακόμη ομάδα που αιώνια καυχιέται (και θα καυχιέται) για τις ευρωπαϊκές της περγαμηνές, θυμιατίζοντας μονίμως το Γουέμπλει/Ένταξη στην ΕΟΚ…ναι δε λέω αλλά το-φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς-φαίνεται ότι τόσο στη Ρηγίλλης όσο και στην Λεωφόρο έχει ξεχαστεί,

Με άλλα λόγια η ομάδα των πλουσίων, των πρωτευουσιάνων και των «παλιών» που κάνει και τον πιο φτωχό, επαρχιώτη, νέο οπαδό της να αισθάνεται…πώς το έλεγε και η διαφήμιση; Σαν να πληρώνεις τον αέρα που αναπνέεις ένα πράγμα…

Πάρε άλλωστε και τις περιοχές-εκλογικές περιφέρειες που παρεπιδημεί, με έδρα, κάστρο απόρθητο και οχυρό Ρούπελ φυσικά την Α’ Αθήνας…τι να λέμε τώρα εδώ κοτζάμ Μερκούρη έφαγε κόκκινο, ακόμη με κλασσική (σφηκο) φωλιά το Γκύζη, τη Ζωγράφου και του Παπάγου…

Για υπουργικό συμβούλιο με Καραμανλή, Σουφλιά, Παυλόπουλο, Βουλγαράκη και δε συμμαζεύεται τι να πεις; Τύφλα να έχει η θύρα 13…

Πάμε τώρα και στο συμπαθή Τρίτο της παρέας (πώς λέγαμε κάποτε Τρίτος Δρόμος;) στον Συνασπισμό, ακόμη στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στους πράσινους οικολόγους που μαζί με έναν αέρα προσφυγιάς μας δίνει την Ατλέτικο Μαδρίτης της Ελλάδος, δηλαδή την ΑΕΚ. Εξουσία και τίτλοι με το κιάλι μεν, αλλά να διατυμπανίζεται η ηθική ακεραιότης, η εντιμότης και το αδιάφθορον του ανδρός δε –εδώ που τα λέμε άμα δεν πιάσεις και κορυφή-εξουσία-δύναμη πώς και γιατί να διαφθαρείς;

Έχουμε και λέμε, ωραία μπάλα, ντελικάτοι ποδοσφαιριστές (βγάλε έξω εκείνο το αρχι-τσεκούρι τον Βάϊο Καραγιάννη) και μόνιμη αντιπολίτευση, αντίδραση και αντικαθεστωτική δράση, επίσης συναυλίες, πορείες, κινητοποιήσεις, άρθρα επί αρθρών, αντιρατσιστικά συνθήματα, αντιπολεμικοί αγώνες (όπως ας πούμε στη Γιουγκοσλαβία με τους βομβαρδισμούς), ΑΛΛΑ από μπάλα, γκολ ουσία και εξουσία έχει να παίξει και να κερδίσει τουλάχιστον από το 1996 και πίσω.

Τελευταία όμως είναι ανεβασμένοι αμφότεροι, αν και σύμπραξη ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, για διακυβέρνηση δύσκολο μεν αλλά όχι και ακατόρθωτο, ενώ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΑΕΚ συμπρωταθλητές απλά άκυρο, βλέπεις το ποδόσφαιρο σε κάποια πράγματα είναι σαφώς πιο σοβαρό από την πολιτική.

Τέλος πάμε στον ΠΑΟΚ όπου πια δεν έχουμε να κάνουμε με κόμματα (υπεράνω βλέπεις) αλλά με καταστάσεις, δηλαδή Παναγιώτης Ψωμιάδης. Ομάδα τοπική, μακεδονομάχισσα και Θεσσαλονικοκεντρική δε θα μπορούσε να υπακούει σε ένα και μόνο κόμμα ή κίνημα, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ο εαυτός της και σε όποιον γουστάρει.

Μωσαϊκό πολλών πραγμάτων άκρως αντιφατικών, δηλαδή λαϊκή, αριστερή, προσφυγιά, αλλά και πνεύμα ανωτερότητας, αλαζονεία για τους συντοπίτες ΑΡΗ και ΗΡΑΚΛΗ και κατεστημένο και παράδοση όσο δεν πάει. Ο ΠΑΟΚ όπως και ο Ψωμιάδης δεν παίζουν μπάλα όταν βγαίνουν από τη Θεσσαλονίκη, τι μπάλα δηλαδή που χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια  ακόμη και από ερασιτεχνικές ομάδες και πολιτικούς (φέτος μόνο πάει κάτι να γίνει), αλλά εντός έδρας είναι άλλο πράγμα, είπαμε Θεσσαλονικάρχες μέχρι κεραίας.Τέλος κόλλημα τρελό με την ομάδα, μούρλια και άφθονα χάπενινγκ κάνουν αυτή την ομάδα και αυτό τον πολιτικό τόσο ιδιαίτερα φαινόμενα…

Αυτά εν ολίγοις (που να’ τανε και εν πολλοίς δηλαδή) για το ποια πολιτική-κομματική-προσωπική ταυτότητα έχουν οι ομάδες, οι οπαδοί τους και τα πιστεύω τους κατά τη γνώμη μου πάντα.

Πάντως το ποδόσφαιρο προσφέρει τουλάχιστον και μια αίσθηση συλλογικότητας, ενώ η πολιτική πια σε απωθεί…

ΘΡΥΛΕ ΓΕΡΑ ΜΕ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ

για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας ε;

«Σφαίρες λέει αντηχούν στην Πατησίων…

μα χρόνια είχε τέτοιο πράγμα εκεί να ακουστεί,

μια και Ειδική Φρουρά εδρεύει πλησίον

ή μήπως αυτό άραγε να έφταιγε από την αρχή;

-Εντάξει κρίμα μεγάλο δε διαφωνώ,

απαράδεκτο το όπλο σε μαθητή να στραφεί,

γονιός είμαι και εγώ και το γονιό συμπονώ

αλλά ας μη προκαλέσουμε και κρίση κοινωνική!

-Ακούς τι λες…ακούς αλήθεια;

Εδώ μιλάμε για πόλεμο, για αναβρασμό

και εσύ μιλάς για κακοήθεια;

Το όπλο φίλε δεν ήταν τυχαίο είχε σκοπό!

-Δεν το πιστεύω, αλλά πάλι να διαλύσουμε το σύμπαν όλο;

Να έχουμε κι άλλα θύματα κι άλλη βία;

Και πότε σε έβαλα της Δικαιοσύνης εσένα μισθοφόρο;

Ρωτάς ρε πώς πληρώνουνε τα μαγαζιά την εφορία;

-Λόγια κούφια, λόγια κενά και μικροαστικά,

με ρωτάς όμως και για της ελπίδας μου το μαγαζί;

Και για το πώς παλεύω μες της κοινωνίας τα σκατά

που για να βρω την ευτυχία πρέπει να κάνω ριφιφί;

-Το θέμα είναι να μη σταθούμε

σε ένα ατυχές συμβάν…

-Όχι το θέμα είναι να κερδίσουμε

τη Ζωή που μας χρωστάν…

Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα τοίχο πανεπιστημίου ένα γκράφιτι που έλεγε: «Γιατί να κατηγορούνε το ρεύμα για την ορμή του και όχι τις όχθες που το περιορίζουν;», …η αλήθεια είναι πώς ενώ φοβάμαι πολύ αυτή την αρμαγεδδωνική εικόνα, δε μπορώ ωστόσο να παραγνωρίσω την συντριπτική δύναμη της. 

ΥΓ.1. Όταν έβλεπα σε υπότιτλο της τηλεόρασης ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ Η ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ήξερα πώς αν αυτό γινόταν στ’ αλήθεια, ένα κομμάτι από τις σπουδές μου, τη δουλειά μου και τις αξίες μου, με λίγα λόγια ένα κομμάτι της ζωής μου, θα καιγόταν αντάμα.

ΥΓ.2. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχει πια θέμα, καθώς όταν αισθάνεσαι ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ από τη βία, την αναλγησία και την διαφθορά που αγγίζει κάθε πτυχή της καθημερινότητας σου (μας) δηλαδή όσα ακαδημαϊκά και πεζά ορίζονται ως συμ-πτώματα κοινωνικής παθογένειας, τότε δε νοιάζεσαι πια για τη ζωή αλλά για την επιβίωση, τότε δε σκοτίζεσαι για το “εμείς” παρά μόνο για το “εγώ” και τότε δεν ελπίζεις-πιστεύεις-προσμένεις σε κάτι καλύτερο (ιδεολογία, κίνημα, κουλτούρα) αλλά καταλήγεις αβίαστα στο ότι όλα είναι σκάρτα και κανείς και τίποτα δεν αξίζει.

ΥΓ.3. Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι μόνο όταν πιάσεις πάτο μπορείς να αρχίσεις ξανά να ανεβαίνεις και σίγουρα το πιο σκοτεινό σημείο της νύχτας είναι λίγο πριν το ξημέρωμα…αλλά είμαστε όντως προς πάτο μεριά ή έχουμε ακόμη τράτο; Και αυτή η ρημάδα η καινούργια ημέρα πόσο κοντά (ή μακριά) να είναι άραγε;