Η ηλεκτρική κιθάρα χρησιμοποιήθηκε αρχικά από big band μουσικούς της τζαζ ως ένα κούφιο όργανο, ηλεκτρικώς ενισχυμένο για μεγαλύτερη ένταση κατά την περίοδο της άνθησης του σουίνγκ. Οι πρώτες ηλεκτρικές κιθάρες διέθεταν κούφιο σώμα, ατσάλινες χορδές και ηλεκτρομαγνήτες με σπείρες από βολφράμιο που κατασκεύαζε η εταιρία Rickenbacker το 1931. Παρόλο που μερικές από τις πρώτες κατασκευάστηκαν από τον Les Paul, ο πρώτος επιτυχημένος εμπορικά τύπος ηλεκτρικής κιθάρας με κούφιο σώμα ήταν η Fender Esquire το 1950. Η ηλεκτρική κιθάρα ήταν ένα όργανο-κλειδί για την ανάπτυξη πολλών μουσικών ειδών που εμφανίστηκαν από τα τέλη του 1940 και μετά όπως το Σικάγο Μπλουζ, το πρώιμο Ροκ εντ Ρολ και το Ροκαμπίλι καθώς και το Μπλουζ Ροκ του 1960. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί σε διάφορα άλλα είδη μουσικής όπως η κάντρι, η Άμπιεντ, η Νιού Έιτζ, καθώς και σε κάποια είδη σύγχρονης ορχηστρικής μουσικής.

Ιστορία

Η ανάγκη κιθάρας με ενισχυμένη ένταση έγινε αισθητή κατά τη διάρκεια της περιόδου των big band και καθώς οι τζαζ ορχήστρες αύξαναν σε αριθμό μελών και κυρίως σε χάλκινα πνευστά. Αρχικά οι ηλεκτρικές κιθάρες διέθεταν κούφιο αψιδωτό σώμα στο οποίο είχαν προστεθεί ηλεκτρομαγνητικοί μετατροπείς. Έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς καλλιτέχνες (Eric Clapton κ.α.)

Οι ηλεκτρικές κιθάρες σχεδιάστηκαν αρχικά από μια ομάδα βιοτεχνών κιθάρας, φίλων της ηλεκτρονικής και κατασκευαστές μουσικών οργάνων. Ο Les Paul, πειραματίστηκε καινοτομικά προσαρτώντας μικρόφωνα σε κιθάρες της εποχής του. Κάποιες από τις πρώτες ηλεκτρικές κιθάρες ήταν μετατραπηθείσες ακουστικές με κούφιο σώμα, ατσάλινες χορδές και ηλεκτρομαγνήτες με νήμα βολφραμίου. Αυτός ο τύπος οργάνου άρχισε να παράγεται το 1932 από την εταιρία Electro String Instrument Corporation στο Los Santos υπό την διεύθυνση των Adolph Rickenbacher και George Beauchamp. Το πρώτο σχέδιο δημιουργήθηκε από τον Harry Watson, έναν τεχνίτη της Electro String Company και ονομάστηκε Rickenbacker που ήταν και το πρώτο μοντέλο της ομώνυμης σειράς.

Το παλαιότερο καταγεγραμμένο ντοκουμέντο στο οποίο αναφέρεται η ηλεκτρικώς ενισχυμένη κιθάρα θεωρείται ένα άρθρο του 1932, στην Γουιτσίτα του Κάνσας, στο οποίο ο Gage Brewer παρουσίαζε τις δύο του κιθάρες, μια Electric Hawaiian A-25 και μια κανονική Electric Spanish, όργανα τα οποία, τον ίδιο μήνα, παρουσιάστηκαν σε σειρά εμφανίσεων.

Οι πρώτες ηχογραφήσεις ηλεκτρικής κιθάρας πραγματοποιήθηκαν από καλλιτέχνες του Hawaiian Style όπως ο Andy Iona το 1933. Ο Bob Dunn του συγκροτήματος Milton Brown's Musical Brownies χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την Χαβανέζικη ηλεκτρική κιθάρα Hawaiian στη δυτική σουίνγκ μουσική με την ηχογράφηση το 1935 του δίσκο Decca ένα μουσικό στυλ που εφορμώντας από τις μουσικές επιρροές της Χαβάης κατευθυνόταν προς την τζαζ και τα μπλουζ. Ο Alvino Rey ήταν ο καλλιτέχνης ο οποίος έφερε την ηλεκτρική κιθάρα σε μεγάλα ακροατήρια, μεγάλες ορχήστρες και ο οποίος αργότερα ανέπτυξε την pedal steel κιθάρα για την εταιρία Gibson. Η πρώτη ηχογράφηση ηλεκτρικής ισπανικής κιθάρας εμφανίζεται στα τραγούδια Sweetheart Landκαι It's a Low-Down Dirty Shame του τζαζ κιθαρίστα George Barnes το 1938, ενώ κάποιοι ιστορικοί αποδίδουν την πρωτόλεια στον Eddie Durham, ο οποίος όμως θεωρείται ότι ηχογράφησε με το συγκρότημα των Kansas City Five 15 μέρες αργότερα. Ο Durham δίδαξε το όργανο στον νεαρό Charlie Christian, ο οποίος έκανε δημοφιλές το όργανο και θεωρείται ως ο πρώτος ηλεκτρικός κιθαρίστας και ένας εκ των επιδραστικότερων για τους τζαζ κιθαρίστες των επόμενων δεκαετιών.

Η πρώτη ηχογράφηση ηλεκτρικής ισπανικής κιθάρας δυτικά του Μισισίπι έλαβε μέρος στο Ντάλας το Σεπτέμβρη του κατά τη διάρκεια κάποιας πρόβας του συγκροτήματος της δυτικοαμερικάνικης χορευτικής σουίνγκ. Ο κιθαρίστας Jim Boyd χρησιμοποίησε την ηλεκτρικώς ενισχυμένη κιθάρα του στα τραγούδια "Hot Dog Stomp" (DAL 178-Vo 03371), "Shine On, Harvest Moon" (DAL 180-Vo 03272), και "Corrine, Corrina" (DAL 181-Vo/OK 03117). Μια ενωρίτερη ηχογράφηση ηλεκτρικώς ενισχυμένης χαβανέζικης κιθάρας με μαγνήτη με περιέλιξη νήματος χάλυβα συνέβη κατά την διάρκεια κάποιων μουσικών εμφανίσεων του συγκροτήματος της δυτικοαμερικάνικης σουίνγκ Milton Brown and His Brownies στις 27 και 28 Ιανουαρίου του 1935, από τον κιθαρίστα του Bob Dunn.

Στις πρωτόλειες ηχογραφήσεις ηλεκτρικής κιθάρας περιλαμβάνονται επίσης έργα των Jack Miller (Orville Knapp Orch.), Alvino Rey (Phil Spitalney Orch.), Les Paul (Fred Warring Orch.), Danny Stewart (Andy Iona Orchestra), George Barnes (under many alias), Floyd Smith, Bill Broonzy, T-Bone Walker, George Van Eps, Charlie Christian (Benny Goodman Orch.) Tampa Red, Memphis Minnie, and Arthur Cruddup.

Στους πρώτες κατασκευαστριες εταιρίες ηλεκτρικής κιθάρας περιλαμβάνονται η Rickenbacker (αρχικώς επονομαζόμενη Ro-Pat-In) το 1932, η Dobro το 1933, η National, η AudioVox και η Volu-tone το 1934,η Vega, η Epiphone (Electrophone και Electar), και η Gibson το 1935 και πολλοί άλλοι από το 1936 και έκτοτε.

Ο τύπος ηλεκτρικής κιθάρας που είναι γνωστότερος σήμερα είναι αυτός του συμπαγούς σώματος, χωρίς αντηχούντα κενά στο εσωτερικό. Η εταιρία Rickenbacher, (αργότερα επονομαζόμενη Rickenbacker), ανέπτυξε το 1931 και κυκλοφόρησε μαζικά μια κιθάρα από σώμα χυτού αλουμινίου και ηλεκτρικό σύστημα ατσάλινης περιελίξεως με το όνομα The Frying Pan ή The Pancake Guitar. Ένα όργανο με ήχο αρκετά επιθετικό και μοντέρνο όπως απεφάνθη ο ερευνητής και συλλέκτης John Teagle. Η εταιρία Audiovox επίσης κατασκεύασε μοντέλο ηλεκτρικής κιθάρας συμπαγούς σώματος στα μέσα του 1930.

Στα μέσα του 1940 και κατά την διάρκεια των υπερωριών του στην εταιρία Epiphone Guitar ο μουσικός και εφευρέτης Les Paul κατασκεύασε μια ηλεκτρική κιθάρα με συμπαγές σώμα. Ονομάστηκε log guitar (κιθάρα-κούτσουρο) καθώς αποτελείτο από ένα απλό τετράγωνο ξύλινο σώμα με δύο κούφιες διακοσμητικές τομές από σουηδικό ξύλο, από το μπράτσο και από χειροποίητους μαγνήτες και ηλεκτρικά συστήματα. Το μοντέλο αυτό κατοχυρώθηκε και συχνά αναφέρεται σαν το πρώτο του είδους του αν και δεν φέρει καμία ομοιότητα στο σχεδιασμό ή στα υλικά με το μοντέλο με το όνομα Les Paul που παρουσίασε η εταιρία Gibson. Το 1945 ο Richard D. Bourgerie κατασκεύασε έναν μαγνήτη κι έναν ενισχυτή για ηλεκτρική κιθάρα για τον επαγγελματία μουσικό George Barnes ο οποίος έπειτα τα παρουσίασε στον Les Paul, ο οποίος απέκτησε παρόμοιο ηλεκτρικό και ενισχυτικό σύστημα κατόπιν επιθυμίας του.

Stratocaster by Nermin Σχέδιο της κιθάρας lap-steel της Fender από την αίτηση πατέντας του 1944.

Το 1946 ο κατασκευαστής ενισχυτών μουσικών οργάνων και τεχνικός ραδιοφώνου Clarence Leonidas Fender, γνωστότερος ως Leo Fender—κατασκεύασε μέσω της ομώνυμης εταιρίας την πρώτη επιτυχημένη εμπορικά συμπαγή ηλεκτρική κιθάρα με μονό ηλεκτρομαγνήτη η οποία αρχικά ονομάστηκε Fender Esquire. Ήταν το πρώτο ουσιαστικό κατασκευαστικό πέρασμα από την τυπική κιθάρα που χρησιμοποιείτο στη τζαζ προς το όργανο που θα έβρισκε απήχηση σαπό τους μουσικούς της κάντρι της δυτικής Καλιφόρνια. Η εκδοχή της Esquire με δυο μαγνήτες ονομάστηκε αρχικά Broadcaster, όνομα το οποίο άλλαξε σε Fender Telecaster έπειτα από γεγονός συνωνυμίας/ομοηχίας με το σετ ντραμς Broadkaster.

Στα χαρακτηριστικά της Telecaster περιλαμβάνονταν: Σώμα από φλαμουριά που ενωνόταν με 4 μπουλόνια και ατσάλινο δίσκο με ένα μάνικο από σφένδαμο 25½ ιντσών, 21 ή 22 τάστων, 2 εξαπολικούς μαγνήτες, έναν προς τη γέφυρα κι έναν προς το λαιμό, ένα ρυθμιστικό τόνου και ένα έντασης, έναν διθέσιο επιλογέα μαγνήτη και μια έξοδο για ηλεκτρικό καλώδιο στο πλάι του οργάνου. Ένα μαύρο κομμάτι από βακελίτη πάνω στο σώμα έκρυβε το ηλεκτρικό σύστημα του οργάνου. Το βιδωτό μάνικο οφειλόταν στην πεποίθηση του Leo Fender ότι ο γενικότερος σχεδιασμός του οργάνου θα όφειλε να ευνοεί την άμεση και οικονομική αντικατάστασή/επισκευή των επιμέρους κομματιών του. Λόγω της εμπορικής απήχησης της Telecaster εμφανίστηκαν σύντομα κάποιο όργανα φέροντα το λογότυπο της εταιρίας αλλά χωρίς αναγνωριστικό μοντέλου, τα οποία αποκαλούνται από τους συλλέκτες σαν Nocasters.

Οι Χορδές περνάνε πάνω από την ταστιέρα, όπου ο κιθαρίστας τις πιέζει σε διάφορα σημεία (τάστα) με τα δάκτυλα του ενός χεριού εκτός απ' τον αντίχειρα, αυξομειώνοντας το μήκος τους ώστε να αλλάζει ανάλογα την συχνότητα που θα πάλλονται. Το άλλο χέρι του κιθαρίστα κάνει τις χορδές να πάλλονται, είτε «τραβώντας» τες με τα νύχια των δακτύλων, πάλι εκτός του αντίχειρα, είτε χτυπώντας τες με μια πένα. Τα ηχητικά κύματα που παράγονται σπάνια έχουν μεγάλη ένταση, οπότε είναι αναγκαία η ενίσχυσή τους, είτε με φυσικό τρόπο στην περίπτωση των ακουστικών, όπου χρησιμοποιείται ένα αντηχείο για σώμα στην κιθάρα, είτε με ηλεκτρονικό τρόπο στις ηλεκτρικές κιθάρες όπου χρησιμοποιείται ένας ενισχυτής. Ο ενισχυτής λαμβάνει το ηλεκτρικό σήμα που παράγεται καθώς οι χορδές πάλλονται πάνω από τους μαγνήτες της κιθάρας και το ενισχύει αναλογικά ή ψηφιακά.

Όταν παίζουμε ηλεκτρική κιθάρα ή ηλεκτρικό μπάσο, πως στο καλό, ενώ πάλλονται οι χορδές, παράγεται ήχος - μελωδία και μεταφέρεται ηλεκτρικά στο ηχείο;Η ηλετρική κιθάρα "ακούει" τις χορδές που πάλλονται και μεταφέρει τον ήχο - μελωδία, ηλεκτρικά.

O μαγνήτης βρίσκεται μέσα σε έναν βραχίονα και παράγει μαγνητικό πεδίο γύρω του. 

Το μαγνητικό πεδίο "αγκαλιάζει" τις χορδές (στο σημείο που παίζουμε με την πέννα).

Η χορδή καθώς πάλλεται (ενώ παίζουμε), διαταράσσει, ή ακόμα καλύτερα, αλλάζει το μαγνητικό πεδίο που παράγει ο μαγνήτης. 

Το πηνίο είναι τυλιγμένο γύρω από τον βραχίονα που κρατάει τον μαγνήτη. Αυτό "αισθάνεται" τις αλλαγές-διαταράξεις του μαγνητικού πεδίου και τις "μεταφράζει" σε ηλεκτρικά κύματα. 

Ένας ενισχυτής ενισχύει αυτά τα αδύναμα ηλεκτρικά κύματα. 

Αυτά τα κύματα καταλήγουν στο ηχείο-ενισχυτή απo όπου και ακούγεται η μελωδία.

Μερικές φορές τυχαίνει να έχουμε κάποιο πρόβλημα με "τα ηλεκτρικά" της κιθάρας μας που να μας κάνει να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά χωρίς να έχουμε ιδέα τι συμβαίνει και να τρέχουμε στους τεχνικούς, συχνά ακριβοπληρώνοντάς τους. Το παρόν άρθρο θα σας δείξει τι κρύβεται στο εσωτερικό της κιθάρας.

Τα ηλεκτρικά εξαρτήματα μιας κοινής ηλεκτρικής κιθάρας και η συνδεσμολογία είναι αρκετά απλά. Στο σχέδιο βλέπετε τις ηλεκτρικές συνδέσεις μεταξύ των εξαρτημάτων, τα οποία στη πλειοψηφία των ηλεκτρικών κιθάρων είναι τα εξής:

• Μαγνήτες (μετατρέπουν το μεταβαλλόμενο μαγνητικό πεδίο που δημιουργείται κατά τον παλμό της χορδής, σε ένα ασθενές ηλεκτρικό σήμα)
• Ποτενσιόμετρο έντασης (ρυθμίζει την ένταση του σήματος που θα φτάσει από τους μαγνήτες στην έξοδο, από μηδέν μέχρι όλο)
• Ποτενσιόμετρο τόνου (ρυθμίζει τα πρίμα, από λίγα μέχρι όλα. Δεν παρέχει καμμία ενίσχυση, απλά μειώνοντας τα πρίμα (υψηλές συχνότητες), υπερισχύουν τα μπάσα (χαμηλές συχνότητες))
• Επιλογέας (επιλέγει από ποιόν/ποιούς μαγνήτη/ες θα πάρουμε το ηλεκτρικό σήμα)
• Βύσμα (ένα απλό μονοφωνικό βύσμα, ως έξοδος προς τον ενισχυτή)
• Πυκνωτής (βρίσκεται κολλημένος πάνω στο ποτενσιόμετρο τόνου και λειτουργεί σε συνδυασμό με αυτό, ως ένα υποτυπώδες φίλτρο αποκοπής συχνοτήτων)

1. Εξωτερική όψη

Πάμε τώρα να δούμε στη πραγματικότητα πως είναι αυτά τα εξαρτήματα, τι προβλήματα παρουσιάζουν και πως μπορούμε να λύσουμε μερικά από αυτά.

Στη φωτογραφία 1 βλέπετε τα ρυθμιστικά από τη μεριά που τα χειρίζεστε. Το χερούλι των ποτενσιομέτρων βγαίνει σε άλλα τραβώντας το και σε άλλα ξεβιδώνοντας τη βιδίτσα που έχει στο πλάι. Αν είναι χαλαρό θα πρέπει να σφίξουμε τη βίδα ή, αν δεν έχει, να "ανοίξουμε" ελαφρά το κεφαλάκι του ποτενσιομέτρου με τη βοήθεια ενός κατσαβιδιού με ίσια μύτη. Βγάζοντας το χερούλι αποκαλύπτεται το παξιμάδι που κρατάει το ποτενσιόμετρο στη θέση του και που αν χαλαρώσει πρέπει οπωσδήποτε να το σφίξετε (κρατώντας κόντρα από την άλλη μεριά) γιατί εκτός από τον ασαφή χειρισμό που προκαλεί, μπορεί τελικά από το κούνημα να κοπούν τα καλώδια που συνδέονται πάνω στους ακροδέκτες του ποτενσιόμετρου.

2. Βύσμα εξόδου

Χαλάρωση του παξιμαδιού που συγκρατεί το βύσμα εξόδου (φωτογραφία 2) μπορεί να επιφέρει και αυτό κόψιμο καλωδίων. Αν έχουμε πρόβλημα κακής επαφής του βύσματος-καρφί που βυσματώνουμε εδώ, πρέπει να καθαρίσουμε τις επαφές με οινόπνευμα και βαμβάκι ή ειδικό σπρέϊ ή/και να τις ξύσουμε ελαφρώς. Αν το βύσμα-καρφί βυσματώνεται χαλαρά, μπορούμε να λυγίσουμε λίγο προς τα μέσα το έλασμα που ακουμπάει στη μύτη του, μέχρι να δούμε οτι τελικά τα βύσματα συνδέονται καλά και σταθερά.

3. Εσωτερική όψη

Αφού βγάλετε τα καπάκια από τη πίσω μεριά της κιθάρας, θα δείτε κάτι παρόμοιο με τη φωτογραφία 3. Δεν υπάρχει τίποτα για βελτιώση εδώ, οπότε καλό είναι να μη βάλετε χέρι αν δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα συνήθη προβλήματα που παρουσιάζονται εδώ είναι να έχει κοπεί/ξεκολλήσει κάποιο καλώδιο, οπότε θα πρέπει να το κολλήσετε πάλι στη θέση του, ή να χρειαστεί να αλλάξετε ποτενσιόμετρο ή επιλογέα λόγω θορύβου (κακή επαφή λόγω σκόνης ή παλαιότητας).

Αν χρειαστεί αλλαγή ποτενσιομέτρου, μπορούμε να βρούμε εύκολα και φτηνά σε καταστήματα ηλεκτρονικών ειδών. Το καλύτερο είναι να έχουμε μαζί μας το παλιό ως δείγμα. Πριν το βγάλετε σημειώστε ποιό καλωδιάκι πάει σε κάθε ακροδέκτη.

4. Επιλογέας μαγνητών

Αν ο επιλογέας δεν πιάνει καλά ή κάνει θόρυβο, μάλλον θα χρειαστούμε καινούργιο, πρέπει να ψάξουμε σε μαγαζιά με ηλεκτρικές κιθάρες ή τεχνίτες. Αν έχουμε ανήσυχο πνεύμα, μπορούμε να δοκιμάσουμε να ανοίξουμε τον επιλογέα και να προσπαθήσουμε να καλυτερέψουμε τη κατάστασή του, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Αφού βρούμε πως ανοίγει (στη περίπτωσή της φωτογραφίας 4 τα δυο μέρη ενώνονται με κλιπσάκια), βγάζουμε με προσοχή το κομμάτι που έχει τον λεβιέ και δε το κουνάμε για να μη μας μείνει στο χέρι ο λεβιές, το ελατήριο και η μπίλια που έχει από κάτω. Μπορούμε όμως να καθαρίσουμε τις επαφές του, με ειδικό σπρέϊ ή οινόπνευμα ή ακόμα να τις ξύσουμε ελαφρώς. Στο άλλο κομμάτι υπάρχουν ελάσματα-επαφές. Μπορούμε να καθαρίσουμε και αυτές και να τις λυγίσουμε προσεκτικά λίγο προς τα πάνω για να πατάνε πιο γερά πάνω στις επαφές του λεβιέ. Κουμπώνουμε τον επιλογέα, τον βιδώνουμε στη θέση του και δοκιμάζουμε αν πέτυχε η επέμβασή μας.
Αν έχετε επιπλέον διάθεση για πειραματισμούς, μπορείτε να αντικαταστήσετε τον κλασικό επιλογέα με μεμονωμένα διακοπτάκια, ένα για κάθε μαγνήτη, και έτσι θα μπορείτε να επιλέγετε τους μαγνήτες με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς τους!

Στη φωτογραφία 2, διακρίνεται επίσης και ένα καλώδιο που κολλιέται πάνω στη βάση των ελατηρίων. Αυτό είναι η γείωση του κυκλώματος, που τελικά καταλήγει στις χορδές (μέσω των ελατηρίων και του τρέμολου). Αυτό γίνεται για να εξαλείψουμε όσο είναι δυνατόν τις ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές που επιδρούν πάνω στους μαγνήτες. Από την άλλη μεριά η γείωση περνάει μέσω του βύσματος εξόδου και του καλωδίου που έχουμε συνδέσει, στον ενισχυτή. Είναι σημαντικό να μην υπάρχει πρόβλημα (διακοπή) στη γείωση από τις χορδές μέχρι τον ενισχυτή για να έχουμε καθαρό σήμα. Ακόμη πιο σημαντικό όμως και για τον ήχο και για την ασφάλειά μας είναι να συνδέεται ο ενιχυτής σε πρίζα ρεύματος με γείωση, και η γείωση της παροχής ρεύματος να μην έχει κανένα πρόβλημα.

5. Ηλεκτρικά μπάσου

Στο ηλεκτρικό μπάσο τα ηλεκτρικά βασίζονται στην ίδια "φιλοσοφία", αλλά συνήθως υπάρχει μόνο ένας μαγνήτης και δεν χρειάζεται επιλογέας, οπότε το κύκλωμα απλουστεύεται ακόμη πιο πολύ. Δείτε για παράδειγμα τη φωτογραφία 5. Διακρίνονται, από αριστερά προς τα δεξιά, το βύσμα εξόδου, το ποτενσιόμετρο τόνου, ο πυκνωτής, και το ποντενσιόμετρο έντασης.

Ο David Gilmour, ο Carlos Santana, ο Mike Bloomfield, ο Duane Allman και οJeff Beck θα αποτελέσουν πρότυπα για τη δεκαετία του 1960 και θα μείνουν στη λίστα με τους «100 καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών», σύμφωνα με έρευνα του αμερικανικού μουσικού περιοδικού «Rolling Stone».Από τη δεκαετία του 50’, ονόματα όπως ο ScottyMoore, o Cliff Gallup και ο Chuck Berry θα αποτελέσουν τους πρωτοπόρους της rockn’ rollμουσικής, με εκλεκτούς οπαδούς τον Jimmy Page και τον John Lennon. ΟKenny Burrell και οMuddy Waters θα γίνουν οι αγαπημένοι κιθαρίστες του Jimi Hendrix, ο οποίος αν και αυτοδίδακτος θεωρείται μέχρι σήμερα από πολλούς, ο κορυφαίος κιθαρίστας της ροκ μουσικής.

H hardrock σκηνή του 1970 «απαιτεί» τα δυνατά σόλο του Angus Young(AC/DC), ο οποίος θα φορέσει τη μαθητική στολή του και θα εμφανιστεί στη σκηνή, κάνοντας το χαρακτηριστικό «duck walk», την ίδια ώρα που θα κλείνει σιγά-σιγά ο πρώτος κύκλος του κιθαρίστα, Richie Blackmore στην ιστορία των Deep Purple. Ο δωδεκάχρονος τότε, Yngwie Malmsteen επηρεάζεται από τον Blackmore, αγοράζει μία φθηνή κιθάρα Fender Stratocaster και μελετάει τις παρτιτούρες του «Fireball».

Φτάνοντας στη δεκαετία του 1980, ο Malmsteen έχει μια πετυχημένη καριέρα ως μουσικός και γίνεται ο δεύτερος καλλιτέχνης, μετά τον Eric Clapton, που θα επιλέξει η Fender να κατασκευάσει ειδικό μοντέλο κιθάρας με το όνομά του. Ονόματα που ξεχωρίζουν επίσης, είναι αυτά των Kirk Hammett και Steve Vai,  μαθητές του πολυβραβευμένου Joe Satriani.

Ο Munky του συγκροτήματος ‘’Korn’’ προκαλεί αίσθηση στα 90’s, έχοντας ως μέντορα τον Vaiμε την αγαπημένη του κιθάρα «Ibanez Universe». Ο Zakk Wylde ξεχωρίζει ως φιγούρα και ως ταλέντο στο πλευρό του Ozzy, ενώ ο John Petrucciτων Dream Theater αναγνωρίζεται μέσα από λίστες και συνεργασίες κορυφαίων μουσικών.

Μπαίνοντας δεκαετία του 2000, έχουν ήδη αποτελέσει πρότυπα για τους νέους, μορφές όπως, ο Jack White και ο Synyster Gates (Avenged Sevenfold) με τιμητικές διακρίσεις από μεγάλα μουσικά περιοδικά για τη δεξιοτεχνία τους στην κιθάρα.  Στα «πηγαδάκια» της μουσικής βιομηχανίας ακούγεται και το όνομα τουJonny Greenwood από τους Radiohead και πολλοί κάνουν λόγο για το νέο μεγάλο ταλέντο της δεκαετίας.

Πηγές:

Flow Magazine

Wikipedia

Kithara.gr

Μιας και η κιθάρα είναι το όργανο το οποίο με εκφράζει θεώρησα σωστο να ανεβάσω πληροφορίες όσον αφορά τις συγχορδίες

Συγχορδία ονομάζεται στη θεωρία της μουσικής το σύνολο τριών τουλάχιστον φθόγγων που ηχούν ταυτόχρονα. Στο τονικό μουσικό σύστημα η συγχορδία σχηματίζεται με επάλληλους φθόγγους που απέχουν μεταξύ τους διάστημα τρίτης, δηλ. με την προσθήκη της τρίτης, της πέμπτης, της έβδομης κ.ο.κ πάνω από ένα βασικό φθόγγο. Ο φθόγγος αυτός ονομάζεται θεμέλιος και αποτελεί τη βάση και το χαρακτηριστικότερο φθόγγο της συγχορδίας. Οι υπόλοιποι φθόγγοι ονομάζονται τρίτη, πέμπτη, έβδομη, ένατη, κ.ο.κ. Αρμονικά πλήρης είναι η συγχορδία που περιέχει τουλάχιστον τρεις φθόγγους, η τρίφωνη συγχορδία. Με λιγότερους από τρεις, συνήθως χωρίς την πέμπτη, είναιελλιπής. Μια συγχορδία μπορεί με την προσθήκη επάλληλων τριτών να επεκταθεί θεωρητικά απεριόριστα, στην πράξη όμως το πολύ μέχρι τηδέκατη τρίτη.

Ανάλογα με τα διαστήματα που περιέχουν οι τρίφωνες συγχορδίες, διακρίνονται σε μείζονες, ελάσσονες, αυξημένες ή ελαττωμένες. Η μείζονα συγχορδία περιέχει κάτω μια μεγάλη τρίτη (ίση με διάστημα δύο τόνων) και πάνω μια μικρή τρίτη (ίση με διάστημα ενός τόνου και ενός ημιτονίου), ενώ η ελάσσονα συγχορδία περιέχει τη μικρή τρίτη κάτω και τη μεγάλη πάνω. Η αυξημένη συγχορδία σχηματίζεται από δύο μεγάλες τρίτες και η ελαττωμένη από δύο μικρές.

Οι μείζονες και οι ελάσσονες συγχορδίες είναι σύμφωνες, γιατί περιέχουν σύμφωνα διαστήματα, οι αυξημένες, οι ελαττωμένες και όσες έχουν περισσότερους από τρεις φθόγγους, είναι διάφωνες, γιατί περιλαμβάνουν τουλάχιστο ένα διάφωνο διάστημα. Μείζονες συγχορδίες είναι στη μείζονα κλίμακα οι συγχορδίες Ι, IV και V, στη φυσική ελάσσονα κλίμακα οι συγχορδίες III, VI και VII, στην αρμονική ελάσσονα κλίμακα οι συγχορδίες V και VI και στη μελωδική ελάσσονα κλίμακα οι συγχορδίες IV και V. Ελάσσονες συγχορδίες είναι στη μείζονα κλίμακα οι συγχορδίες ΙI, III και VI, στη φυσική ελάσσονα κλίμακα οι συγχορδίες I, IV και V, στην αρμονική ελάσσονα κλίμακα οι συγχορδίες I και IV και στη μελωδική ελάσσονα κλίμακα οι συγχορδίες I και II. Αυξημένες συγχορδίες υπάρχουν μόνο στον ελάσσονα τρόπο: η ΙΙΙ στην αρμονική και στη μελωδική ελάσσονα κλίμακα. Ελαττωμένες συγχορδίες είναι η VII σε όλες τις κλίμακες εκτός από τη φυσική ελάσσονα και η II στη φυσική και στην αρμονική ελάσσονα.

Όπως και οι φθόγγοι μια κλίμακας στο τονικό σύστημα, έτσι και οι συγχορδίες που σχηματίζονται πάνω σ' αυτούς χαρακτηρίζονται από τη θέση τους μέσα στην κλίμακα και όχι από το απόλυτο ύψος τους. Αριθμούνται με λατινικούς αριθμούς και ονομάζονται όπως και οι βαθμίδες που έχουν για θεμέλιο.

Μια συγχορδία μπορεί να εμφανίζεται με τους φθόγγους που την αποτελούν κατά αύξουσα σειρά ύψους ή με άλλη σειρά. Σε ευθεία κατάσταση είναι η συγχορδία που έχει χαμηλότερο φθόγγο τη θεμέλιό της, σε πρώτη αναστροφή όταν χαμηλότερος φθόγγος είναι η τρίτη της, σε δεύτερη αναστροφή όταν χαμηλότερος φθόγγος είναι η πέμπτη, σε τρίτη αναστροφή όταν χαμηλότερος φθόγγος είναι η έβδομη, κ.ο.κ. Σεθέση όγδοης είναι η συγχορδία που έχει ψηλότερο φθόγγο τη θεμέλιο, σε θέση τρίτης η συγχορδία που έχει ψηλότερο φθόγγο την τρίτη και σε θέση πέμπτης η συγχορδία που έχει ψηλότερα την πέμπτη. Αν οι φθόγγοι μιας συγχορδίας εμφανίζονται με τη μικρότερη δυνατή απόσταση μεταξύ τους, λέμε ότι η συγχορδία είναι σε στενή θέση. Αν απέχουν περισσότερο, τότε η συγχορδία είναι σε ευρεία θέση.

Η συγχορδία είναι το βασικό δομικό στοιχείο και το σημαντικότερο εργαλείο της αρμονικής, ομοφωνικής γραφής, όπως η μελωδία είναι βασική για την αντίστιξη. Από λειτουργική άποψη, σημαντική είναι η διάκριση των συγχορδιών μιας κλίμακας σε κύριες (I, IV, V) και δευτερεύουσες (II, III, VI, VII). Σε ένα μουσικό κομμάτι που είναι γραμμένο στο τονικό σύστημα, οι κύριες συγχορδίες είναι αυτές που κυριαρχούν και χτίζουν τον αρμονικό σκελετό του. Το άκουσμα των κύριων συγχορδιών είναι απαραίτητο και αρκεί για την εδραίωση της τονικότητας ενός κομματιού, ενώ θεωρητικά κάθε μουσικό κομμάτι είναι δυνατό να εναρμονιστεί με τη χρήση μόνο των κύριων συγχορδιών. Οι δευτερεύουσες συγχορδίες συμπληρώνουν τον αρμονικό σκελετό των κύριων συγχορδιών και πλουτίζουν την αρμονία, δεν είναι όμως καθοριστικές γι' αυτήν.

Πηγή: Wikipedia