Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό.

Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Ο λύκος

Εκεί που πηγαίνεις με τον κολλητό σου προς Χαλάνδρι με το αυτοκίνητο, στο πρώτο φανάρι σου σκάει ο αλλοδαπός (Πακιστανός κατά προτίμηση) να σου καθαρίσει το τζάμι...

''Δε γαμιέται'' λες ''ας το καθαρισει... Τα περιστέρια μου μεσα!''

Στο επόμενο φανάρι τσουπ! συνάδελφος του προηγούμενου..''Ας τον πληρώσουμε κι αυτόν.. θα μας κάνει και το πίσω τζάμι''

Τρίτο φανάρι ξανά τα ίδια...''Άντε ας τον αφήσω και αυτόν αλλα λεφτα ΔΕΝ θα πάρει''

Μετά προχωράς αρκετή ώρα και δεν βλέπεις φανάρι (άρα ούτε και Πακιστανό)

Στο αμέσως επόμενο με το που φτάνεις Χαλάνδρι ξανά τα ίδια...

Σκάει μύτη το ξανθό μοντέλο με το μπικίνι να σου κάνει το αμάξι (και οχι μόνο) ΟΛΟ μέσα-έξω...

Σιχτιρίζεις επειδή σου έχουν σπάσει τα νεύρα και της κάνεις νόημα ''Δεν θέλω ΔΩΣΑΜΕ!!!!!!!!''

Σιχτίρ πια....

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον αδερφικό μου φίλο Γιώργο για την ιδέα...σε περιμένω φίλε να γυρίσεις απο Μύκονο να πιούμε καμιά μπυρα...

Γραμμένο σε τοίχο στου Ψυρρή.... Τα σχόλια δικά σας...

Σε αυτή τη χώρα το πιο εύκολο πράγμα να κάνεις είναι να κρίνεις και απορώ γιατί ακόμη δεν έχει γίνει ολυμπιακό άθλημα... Είμαι σίγουρος ότι θα είχαμε σαρώσει τα μετάλλια..
Πολλοί με έχουν κρίνει γιατί ακούω Ροκ.. γιατί πολύ απλά δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους..
Η μουσική όπως και τόσα πράγματα στη ζωή έχει πολλά είδη και κατηγορίες, άλλωστε αν όλα ήταν τα ίδια δεν θα 'χε νόημα, ετσι;
Όμως τι ακριβώς είναι η μουσική; Η μουσική είναι τέχνη... Και τι είναι τέχνη; Τρόπος έκφρασης. Άρα που καταλήγουμε μέσα από όλο αυτό;Πως όποιος παίζει μουσική εκφράζεται μέσω αυτής. Ακόμη και όταν ακούει πάλι εκφράζεται καθώς βρίσκει κάτι κοινό στο άκουσμα και την ψυχή του και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της!
Ε, εγώ τη βρίσκω ακούγοντας κιθαριλίκια!
Μπορεί εγώ για παράδειγμα να ακούω ένα κομμάτι της Ροκ και η ξαδέρφη μου να ακούει ένα λαικό κομμάτι και να μας δημιουργούνται ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια συναισθήματα...
Μέσω της μουσικής (ανεξαρτήτως είδους) περνιούνται μηνύματα. Τωρα καψούρα είναι αυτό; θυμός; αγάπη; δεν παύει να είναι μήνυμα.
Όπως υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων (όπως υπαρχει ο σωστός υπάρχει και ο μαλάκας) με διαφορετικά χαρακτηριστικά έτσι υπάρχουν και είδη μουσικής. Οι άνθρωποι λοιπόν αποφασίζουν να εκφραστούν μέσα από κάποιο είδος μουσικής άρα θερείται άστοχο να συγκρίνεις τους σκυλάδες με τους Ροκάδες ας πούμε, γιατι πολύ απλά είναι σαν να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια.
Πιο πιτσιρικάς κι εγώ έκρινα γιατί πολύ απλά είναι της ηλικίας. Τώρα δεν θα κρίνω, θα σεβαστώ ότι το οποιοδήποτε είδος  έχει κάτι να πει αλλα δεν θα κάτσω να το ακούσω... Αφου δεν μου κανει το ''κλικ'' τι να κάνω; Πολλοί μου έχουν πει ότι η μουσική αυτή είναι ξεπερασμένη! Σώπα ρε μεγάλε! Δηλαδή όποιος ακούει τα εμπορικά και ότι ακούγεται σήμερα στο ραδιόφωνο ξέρει να ακούει μουσική ενώ όποιος ακούει Ροκ του '70 δεν ξέρει; Και πως γίνεται να ακούω  μπαλάντες 40 χρόνων πίσω και ΑΚΟΜΑ να μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο;;;;
Έτσι πολλοί κρίνουν μη βλέποντας πέρα από τη μύτη τους γιατί πολύ απλά τόσα ξέρουν τόσα λένε..
Όπως μου θύμησε και ο φίλος μου ο Πάκης το γνωστό ρητό του Κλιντ Ίστγουντ: ''Η γνώμη είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Καθένας έχει και από μια''.

Καλώς σας βρίσκω!
Από παιδί πάντα με τράβαγε η ιδέα να αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε ένα κομμάτι χαρτί... (στην προκειμένη περίπτωση λόγω της εξέλιξης στον Η/Υ)
Από σήμερα λοιπόν μου δίνεται η ευκαιρία να παραθέτω σκέψεις και συναισθήματα όσον αφορά την καθημερινότητα τη ρουτίνα και τη μουσική.
Δεν συστήθηκα όμως... Είμαι ο Βασίλης...
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία με τα ακούσματα της εποχής.... μπορώ να πω ότι ήταν συμπαθητικά....Όμως στην ηλικία μεταξύ 6 και 7 ετών μέσω του μεγαλύτερου αδερφού μου άκουσα το είδος της μουσικής που θα με στιγμάτιζε για πολλά χρόνια μέχρι σήμερα... Ήταν η Ροκ! Είτε αυτό ήταν Μπαλάντα είτε κάποιο δυνατό και γρήγορο κομμάτι με συνέπαιρνε ο όλος ήχος της ''συνεργασίας'' ηλεκτρικής κιθάρας του μπάσσου και της ντραμς κατα κύριο λόγο...
Μέσα σε αυτό το μεσοδιάστημα μου δημουργήθηκε το ερέθισμα να ασχοληθώ με καποιο μουσικό όργανο.. Ο λόγος ήταν μια επίσκεψη (από τις πολλές) στο σπίτι της νονάς μου... Εκεί είδα για πρώτη φορά Αρμόνιο... έκατσα και προσπάθησα μαζί με την κόρη της νονάς μου να παίξω και οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν η αρχή για να μπω στο ''τρυπάκι'' της μουσικής και ενεργά...
Έτσι έπεισα τη μανα μου να με στείλει σε κάποιο ωδείο (του κατηχητικού αν θυμαμαι καλα) προκειμένου να μάθω να παίζω πλήκτρα....Όμως η μοίρα (και το μυαλό μου την εποχή εκείνη) είχε άλλα σχέδια για την μετέπειτα μουσική μου εξέλιξη...
Τα μαθήματα διήρκεσαν μονάχα μια βδομάδα καθώς μου ήταν πολύ δύσκολο να μπω σε καλούπια τόνων ημιτονίων  και νοτών πραγμα απαράιτητο για κάποιον ο οποίος θέλει να ασχοληθεί ενεργά με τη μουσική, όμως το πάθος μου για τη μουσική δεν θα έμενε αμέτοχο έστω και αρκετά χρόνια αργότερα.
Κάπου στο γυμνάσιο παρέκλινα των ακουσμάτων μου που ήταν κατα κύριο λόγο Ροκ και Πανκ και πήρα μια μικρή γεύση απο Χιπ Χοπ και Ραπ....
Όμως ο έρωτάς μου εμένα ήταν η κιθάρα (κατα προτίμηση ηλεκτρική) και όταν είδα ότι η Χιπ χοπ και η Ραπ δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτα όσον αφορά τη συναισθηματική μου ευφορία δόθηκα στη Ροκ και σε κάποια συγκροτήματα της Μέταλ.
Αφού λοιπόν καταστάλαξα άκουσα αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες της Ροκ  και μάζεψα αρκετό υλικό (Deep purple,Whitesnake, Pink floyd Metallica,Iron maiden και λοιπούς) μέσα σε αυτό το υλικό ήταν και κάποιοι δίσκου ενός Ιρλανδού... Rory Gallagher λεγόταν... δεν νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις...
Αυτό ήταν! Θα μάθαινα κιθάρα! Ηλεκτρική μάλιστα...
Έτσι πήγα στο ωδείο της πόλης μου και τους είπα πολύ απλά ότι ήθελα να μάθω κιθάρα.....
Παίζω εδώ και ενάμισι χρόνο και τα βήματα είναι αργά αλλα σταθερά...
Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι η εξωτερίκευση συναισθημάτων μέσω της μουσικής...
Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις κάτι το οποίο σε γεμίζει τόσο πολυ..Όσο για το που θα φτάσω;;;; Ο χρόνος θα δείξει...

Sky is the limit....