Παλιότερα είχα γράψει για την ηλεκτρική κιθάρα όσο αφορά την ιστορία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά..
Σήμερα λέω να παραθέσω τι εστί κθάρα μέσα από τα δικά μου τα μάτια.
Η πρώτη μου επαφή ήταν (ακουστικά πάντα) μέσα από Ροκ ακούσματα από τους δίσκους του αδερφού μου στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Πρακτικά η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια πλαστική χρώματος γαλάζιου που μου είχε κάνει δώρο ο πατέρας μου κάποια περίοδο που νοσηλευόμουν στο παιδιατρικό Τζάνειο του Πειραιά το μακρινό 1991...
Περιττό να αναφέρω ότι την ξεχαρβάλωσα καθότι πιτσιρικάς.. (μικρός τότε που να ξέρω...)
Το ερέθισμα ήρθε εικοσικάτι χρόνια αργότερα (μπορείτε να δείτε κι εδώ http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=30463)
Τότε που αποφάσισα να προσεγγίσω τους μουσικούς μου ήρωες...
Τον Blackmore, τον Gallagher, τον Vaughan, τον Buddy Guy και τόσους άλλους....
Ταλαιπορώ τον καθηγητή μου τρία χρόνια τώρα...
Την Fender Squire μου την έκανε δώρο η μάνα μου όταν ξεκίνησα το ωδείο...
Χρώματος Sunburst.
Για να διώξω τον οποιοδήποτε αρνητισμό ή άγχος εκείνη θα με περιμένει στηριζόμενη στο τρίποδό της να μοιραστεί τους όποιους προβληματισμούς μου. Να χαθούμε μαζί σε ρυθμούς Rock και Blues που τόσο αγαπώ...
Για μένα είναι η καλύτερη γκόμενα..
Κλαίει μαζί σου...
Εκφράζει είτε τη χαρά είτε τα πράπονα...
Δεν θα σου γκρινιάξει ποτέ...
Η σχέση με το όργανο είναι τελείως αμφίδρομη...
Όπως θα της συμπεριφερθείς θα σου συμπεριφερθεί...
Δεν μπορείς να κρυφτείς...
Η οποιαδήποτε παραφωνία ακούγεται..
Είναι μια απλή Squire για αρχάριους...
Όμως για μένα είναι κάτι παραπάνω, είναι η αρχή του ονείρου που γίνεται σιγα σιγα πραγματικότητα...
Κάποια στιγμή θα αντικατασταθεί από μία Μεξικάνα
Όπως μου είχε πει ο φίλος μου ο Σοφιανός δεν κάνουν τα όργανα τον παίχτη.
Όπως είχε γράψει ο νέος μου φίλος και μουσικός συνοδοιπόρος ο ''Λύκος'' τα ίδια τσαπατσούλικα ακόρντα θα παίζω.
Ανεξαρτήτως οργάνου είναι καθαρά θέμα των δικών μου δαχτύλων... 
Όμως θα έχω εξαλείψει ένα απωθημένο μου.
Μέχρι να πάρω την καινούργια η παλιά θα είναι εκεί και θα με περιμένει...
Να της πω τα παράπονά μου...
Να κλάψει μαζί μου...
Αλλά και η καινούργια να έρθει...
Με την παλιά έμαθα και μαθαίνω όσα ξέρω....

Λοιπόν...
Όλοι μας έχουμε καταλήξει στο πόσο όμορφα συναισθήματα μας δημιουργούνται όταν ακούμε μουσική...
Αλλά το καλύτερο είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται όταν φτιάχνεις ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ μουσική.
Έχω την τύχη να ανήκω σε μία μπάντα και μαζευόμαστε κάποιες Κυριακές και παίζουμε.
Λόγω παρόρμησής μου είχα φύγει για εξωτερικό με αποτέλεσμα να έχω πάρα πολύ καιρό να παίξω μαζί τους.
 Ώσπου την Κυριακή με πήρε τηλέφωνο ο Χρήστος και μου λέει:
''Θα μαζευτούμε από το Λουκά να παίξουμε... Πέντε παρά περνάω να σε πάρω''
Τόσο απλά....
Μου είχε λείψει η  ιεροτελεστία να συνδέσουμε τα όργανα στους ενισχυτές να κουρδίσουμε τις κιθάρες...
Ξεκινήσαμε παίζοντας κάποια κομμάτια που παίζαμε σε εκδηλώσεις του ωδείου μας όπως το  ''Chitlis con carne '' από Kenny Burell το ''Let it be'' των Beatlles και το λατρεμμένο μου '' Soldier of fortune'' από τους Deep Purple.
Όσα κομμάτια παίζαμε μέχρι το Soldier of fortune τα παίζαμε χωρίς Drumms.
Στο τελευταίο κομμάτι προσθέσαμε Drumms και αυτή ήταν η σπίθα που θέλαμε να αναζωπυρώσει την όποια δημιουργικότητα είχαμε...
Τρεις ηλεκτρικές κιθάρες με τη συνοδεία της Drumms να εναλλάσονται σε ρυθμούς Jazz, Blues και Funk για περίπου τέσσερις ώρες που μας φάνηκαν τέσσερα λεπτά!
Η βραδιά έκλεισε με το Knocking on heavens door.
Όταν γύρισα σπίτι ένιωθα σαν τα πιτσιρίκια που μόλις είχαν ανοίξει το Χριστουγεννιάτικο δώρο τους...
Πόσο μου είχαν λείψει αυτές οι Κυριακές....