Πάνε χρόνια από τότε που έγραψα για τελευταία φορά σε αυτή τη γωνία,

Οι άνθρωποι από παλιά είχαν την ανάγκη να εκφραστούν μέσω της μουσικής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τροβαδούροι.

Στη μεσαιωνική Δυτική Ευρώπη σημαντικές ήταν οι αλλαγές στην ποιητική έκφραση της εποχής. Τότε ήταν που έκαναν την εμφάνιση τους στην Ευρώπη οι τροβαδούροι, οι περιπλανώμενοι μουσικοί που βοήθησαν στη διάδοση των

Οι τροβαδούροι, εμπνευστές και κυρίαρχοι του συγκεκριμένου ρεύματος, ήταν ευγενικής καταγωγής, μορφωμένοι, κυρίως λυρικοί ποιητές, τραγουδιστές και μουσικοί, ενώ δεν αποκλείονταν άλλες ταξικές προελεύσεις. Έζησαν περίπου τον 11ο αιώνα στη Μεσημβρινή Γαλλία, νότια Λίγηρα και ειδικά στη Προβηγκία. Τραγουδούσαν για τον ευγενή έρωτα (amour courtois) ή αλλιώς ιδεόπλαστου, δίνοντας του μια διαφορετική χροιά, διαμορφώνοντας έτσι την εικόνα του ως επιθυμία, ενός ιδανικού που μπορεί να θεωρηθεί ως επιθυμία του ίδιου του ιδανικού. Εξυμνούσε τη γυναίκα, η οποία συνδέονταν με τη χριστιανική μορφή της Παρθένου και εκπροσωπούσε την ιδέα αυτή. Η μορφή της ήταν απλησίαστη. Συνεπώς, ο έρωτας εξιδανικεύεται και έτσι η κυρία της μεσαιωνικής αυλής δίνει τη θέση της σε ένα πλάσμα σαφώς ανώτερο, αγγελικό. Επίσης, οι τροβαδούροι, εξυμνούν τον αυλικό έρωτα σύμφωνα με τον οποίο ο εραστής που ασπάζεται τα ιδεώδη του αυλικού έρωτα εξιδανικεύει το αντικείμενο του πόθου του, την αγαπημένη του, τη λατρεύει και υποκύπτει σε κάθε της ιδιοτροπία (συνήθως πρόκειται για τον έρωτα ενός άγαμου ιππότη, για μια γυναίκα ενός άλλου άντρα όπως συμβαίνει π.χ. στην ιστορία του Λάνσελοτ και της Γκουίνεβιρ). Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι το πρότυπο του ρομαντικού έρωτα δημιουργεί ένα κίνημα σύμφωνα με το οποίο ο ιπποτικός κώδικας αντικαθιστά την κτηνωδία της εξουσίας του ισχυρότερου, όπου αντιμετώπιζε τη γυναίκα ως κάτι υποδεέστερο και συνεπώς κτήμα.

Το όνομα των τροβαδούρων (troubadours) προέρχεται από τον όρο trobar και σημαίνει ευρίσκω, στην προκειμένη με την έννοια του επινοώ ή συνθέτω, το οποίο συνδέεται άμεσα με τη σημασία του ποιητή. Έτσι, θεωρούνταν εφευρέτες αυτού του νέου είδους μουσικής στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Συγκεκριμενοποιώντας, το όνομα τροβαδούρος, σημαίνει: αναζήτηση ενός πράγματος που είναι κρυμμένο.

Από την άλλη πλευρά, οι αντίστοιχοι Γάλλοι μουσικοί όπου έζησαν και έδρασαν στη Β. Γαλλία από το 1150 εώς το 1300 καλούνταν τρουβέροι, ενώ τα τραγούδια τους διακρίνονταν κυρίως για τον επικό τους χαραχτήρα ενώ εξιστορούσαν τις διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις και σταυροφορίες της εποχής.

Όσον αφορά τη μουσική τους, τα τραγούδια των τροβαδούρων συνίστανται σε μια μελωδική γραμμή την οποία ο ερμηνευτής επαναλάμβανε σε κάθε στροφή. Αντίθετα με τη θρησκευτική μουσική, γραφόταν σε μια σημειογραφία ελεύθερης μουσικά εκτέλεσης. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνταν ήταν έγχορδα. Τέτοια ήταν το μεσαιωνικό λαούτο, η άρπα και η βιέλλα. Οι τροβαδούροι και οι τρουβέροι ήταν αυτοί που δημιούργησαν την λυρική, την επική αλλά και τη σατυρική ποίηση του Μεσαίωνα.

Το ηθικό δίδαγμα των ένδοξων θρύλων και μύθων αυτών των πλανόδιων τραγουδοποιών, ή «ταξιδευτών» ήταν η ευγένεια πνεύματος και της ψυχής καθώς θεωρείται ως η μόνη αληθινή ευγένεια που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος. Οι αντίστοιχοι των τροβαδούρων στη Γερμανία, είναι οι Ερωτοτραγουδιστές. Τους βρίσκουμε το 13o αιώνα, ενώ πραγματεύονται την ίδια θεματολογία αφού έχουν ίδιες επιρροές. Η παρακμή τους έρχεται το 14ο αιώνα και στη θέση τους εμφανίζονται οι επονομαζόμενοι Αρχιτραγουδιστές. Οι τελευταίοι ανήκουν στην αστική τάξη και ιδρύουν σχολές μουσικής που λειτουργούν με κανονισμούς και ιεραρχία. Επίσης, οι τρουβέροι ήταν αυτοί οι οποίοι είχαν αναπτύξει μορφές τραγουδιών που είχαν επωδούς (ρεφραίν), με αυτό τον τρόπο άνοιξαν το δρόμο και έθεσαν τις βάσεις για τα γαλλικά πολυφωνικά τραγούδια του 14ου αιώνα.

Από τα τραγούδια των τροβαδούρων, λίγα είναι αυτά που σώζονται μέχρι σήμερα, καθώς από τα 2500 τραγούδια και μελωδίες που υπήρχαν, έχουν διασωθεί μόλις το ένα δέκατο.

Όμως τι είναι αυτό που ορίζει έναν μουσικό σήμερα;

Το ταλέντο σίγουρα αποτελεί τον πρωτογενή παράγοντα τόσο με το πόσο εύκολα μπορεί να αντιληφθεί και να αφομοιώσει τους ήχους και να μπορέσει να τους εσωτερικεύσει είτε μέσω ενός μουσικού οργάνου είτε μέσω της ίδιας του της φωνής.

Το κεφάλι του και να μπορέσει να την αποτυπώσει μέσω της φωνής ή του μουσικού οργάνου του.

Ο αμέσως επόμενος παράγοντας έχει να κάνει με το πώς εκμεταλλεύεται το ταλέντο αυτό και πόσο χρόνο αφιερώνει στο να το αναπτύξει

Πόση εξάσκηση έχει κάνει πάνω στο όργανο  και πόσο πάθος έχει για αυτή.

’’ Η επανάληψη μητήρ μαθήσεως’’ λέγανε.

Πώς αναπτύσσει τις τεχνικές δεξιότητες έτσι ώστε να φτάσει σε επίπεδο να θεωρείται βιρτουόζος

Όχι απαραίτητα εξάσκηση αλλά πόσο ασχολείσαι με το όργανο ούτως ώστε να το κάνεις δικό σου.

Άλλος παράγοντας έχει να κάνει με τις επιρροές είτε αυτό αφορά καταστάσεις είτε αυτό αφορά πρόσωπα.

Κάποιο βίωμα που προκάλεσε συναισθήματα και να αποτέλεσε αφορμή για τη δημιουργία ενός τραγουδιού ή μιας μελωδίας ή κάποιο πρόσωπο επίσης.

Θα μπορούσε να είναι πρόσωπο προϊόν πόθου η κάποιος μουσικός που υπήρχε θαυμασμός και στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσει την ενασχόληση με τη μουσική και να αποτέλεσε πρότυπο.

Άλλος παράγοντας που ορίζει έναν μουσικό έχει να κάνει με το ύφος που θέλει να ακολουθήσει.

Αυτό έχει να κάνει συνήθως με τον κοινωνικό του ή τον οικογενειακό του περίγυρο.

Μπορεί να ξεκίνησε κάποιο όργανο σαν αντίδραση του οικογενειακού του περιβάλλοντος ως προς το στυλ που πιθανόν να άκουγε.

Σημαντικός παράγοντας από τη στιγμή που κάποιος είχε ξεκινήσει την ενασχόληση του σε μικρή ηλικία  είναι και ο βιοποριστικός αν και κάτι τέτοιο στις μέρες μας δεν ‘’περπαταει’’ εύκολα (κακώς βέβαια) αν δεν έχεις τις κατάλληλες  γνωριμίες και διασυνδέσεις .

Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία όσων διδάσκουν μουσική όπου εκεί τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα.

Το συμπέρασμα είναι ότι η μουσική είναι έκφραση, είναι εξωτερίκευση των συναισθημάτων καθώς και ότι όποιος καταπιάνεται με αυτό κάνει κάτι παραγωγικό.

Πηγή:  Historical quest Άννα Μουσογιάννη