Αγαπητέ εαυτέ μου.

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου πω ότι σε βαρέθηκα.

Βαρέθηκα την σιωπή σου, τους ανούσιους συναισθηματισμούς σου, την ατολμία σου.

Βαρέθηκα να με πληγώνεις κάθε μέρα κι απο λίγο.

Βαρέθηκα να σε βλέπω να αφήνεις τα όνειρα μου να φεύγουν μακριά κι εγώ να λέω πως “έτσι είναι”.

Σε βαρέθηκα εαυτέ μου.

Βαρέθηκα να φτάνω κοντά στην πηγή αλλά πάντα να μένω διψασμένος.

Γιατί;

Γιατί εσύ φοβάσαι να πιεις.

Βαρέθηκα τις αλυσίδες σου, βαρέθηκα τα όχι σου, βαρέθηκα τα πρέπει.

Από σήμερα σε αφήνω.

Με αγάπη, το alter ego σου.

Κοίταξε τον καθρέπτη.

Τον κοίταζε ξανά και ξανά.

Είχε ερωτευτεί την εικόνα.

Είχε ερωτευτεί το είδωλο του.

Νάρκισσος...

Μα ξαφνικά, όλα κατέρρευσαν.

Η μορφή ξεθώριασε.

Άπλωσε το χέρι του μα που να πιαστεί;

Κανείς κοντά του.

Μαράθηκε...

Μπορώ να πετάξω; Ναι, μπορώ. Γεννήθηκα γι’αυτό. Το πιστεύω.

Δεν ξέρω, μπορεί να μην τα καταφέρω θα μου πεις.

Καταρχήν, θα σου απαντήσω ότι αποκλείεται να μην τα καταφέρω. Κι έτσι κι αλλιώς, αποκλείεται να σταματήσω την προσπάθεια. Ποτέ.

Ζω γι’αυτό, αναπνέω γι’αυτό, παλεύω γι’αυτό.

Θα τα καταφέρω.

Η γιορτή τελείωσε, τα φώτα έσβησαν, η σκηνή άδεια. Αύριο πάλι...

Πόσα αύριο περάσανε και γίναν ανάμνηση. Κι αυτός εκεί.

Έξω κάνει κρύο. Φόρεσε το παλτό και βγήκε.

Δεν ήθελε κανέναν. Μόνο τον εαυτό του.

Περπατούσε αμίλητος, κοιτώντας το τοπίο. Στο μυαλό του τριγύριζαν οι αναμνήσεις.

Μια άδεια καρέκλα μπροστά σ’ένα τραπέζι, η ζεστασιά, η θαλπωρή.

Έξω κάνει κρύο.