Εδώ δεν ξημερώνει πια. Ο ήλιος αρνείται να χαράξει. Σιγά σιγά κι αθόρυβα ανοίγει η πίσω πόρτα.

Εισβάλουν παντού οι άπιστοι, ρημάζουνε το βιος μας. Και σαν θηρία ανήμερα ορμάνε και αρπάζουν.

Και χάθηκαν στη λησμονιά, παλιά μας μεγαλεία.

Εδώ δεν ξημερώνει πια.

Η πόλις εάλω...

Μεγαλώνω...

Μεγαλώνω και όλα αλλάζουν. Τα όνειρα, οι σκέψεις μου, εγώ ο ίδιος.

Πως έγινα έτσι;

Αναλώθηκα κι εγώ στο ψέμα, το μίσος, την υποκρισία. Δεν είμαι πια παιδί. Κι αυτό με πονάει.

Κρατάω ακόμα τις αναμνήσεις.

Εικόνες απο ξέγνοιαστα χρόνια, δίχως σκοτάδι, δίχως ζόρια. Με πράσινα λιβάδια και πετρόχτιστα σπίτια, με παιχνίδια και χαρές μέχρι το σούρουπο.

Εικόνες απο πρόσωπα που έχουν φύγει αλλά παραμένουν εδώ. Ζουν στη σκέψη, στην καρδιά μου.

Κι όμως, δεν είμ’ο ίδιος. Ο χρόνος έκανε πάλι τη δουλειά του. Κανείς και τίποτα δεν του ξεφεύγει.

Ένα τραγούδι απο τότε μ’έκανε να θυμηθώ. Να θυμηθώ τα ματωμένα γόνατα, τα ξύλινα σπαθιά, τ’ατέλειωτα παιχνίδια.

Αμέσως με πλημμύρισε η γαλήνη. Η όψη μου φωτίστηκε και σιγοψιθύρισα εκείνο το σκοπό.

Τα παιδικά μου όνειρα... 

Παντού φώτα, χαρά, γιορτή. Μα στη σκέψη μου σκοτάδι. Βλέπεις, ο μόνος δεν γελάει. Ο μόνος δεν γιορτάζει. Ο μόνος κλαίει.

Μου λείπει...

Τέτοιες μέρες πάντα ερχόταν. Αυτή η μορφή, αυτά τα λόγια.

Τι έχει μείνει; Φωτογραφίες.

Οι φωτογραφίες δεν γεμίζουν το κενό μου...

Σε κάθε μου όνειρο ανατριχιάζω. Όλα είναι μια ιδέα, τίποτα δεν είναι όπως τότε. Όλα αυτά τα περίμενα με ανυπομονησία επειδή ξέρεις, θα ήμουνα μαζί σου – τώρα πια αυτές τις μέρες με τρώει η θλίψη.

Θα προσπαθήσω ν’αρκεστώ στη μόνη παρηγοριά – εικόνες  κι αναμνήσεις... Θα προσπαθήσω να γελάσω και να σε φέρω κοντά μου.

Έστω και στο όνειρο...

.....................................................................

Στίχοι : Μπονόβας Δημήτριος – Ερκάν Κιουρτ