This is me, this is you.
And all the dreams we had in between.
Our lives walking on the edge.
Our voices whispering and our hearts yelling.

I left the memory in a white flower, you left yours in my mind.

This is me, this is you.
And all the dreams we had disappeared.
A glance of hope upon your face, a glance of fear on mine.
I spoke the truth to your soul, you spoke only lies.

This is me, this is you.
And all the dreams we had are now empty faces.
Because you let them die…

......................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Δημοσιεύτηκαν το 5ο και 6ο κεφάλαιο - like και share αν σας άρεσαν.

Ευχαριστώ!

https://www.wattpad.com/386234013-%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AD%CF%82-%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF-5

Μικρέ μου εαυτέ, γεια σου.

Τώρα που είναι “της μόδας” να γράφουν όλοι στον 8χρονο-9χρονο-10χρονο εαυτό τους, είπα κι εγώ να γράψω σε’σένα. Έτσι απλά για να συμβαδίζω κι εγώ με τη μάζα βρε αδερφέ! Αυτό δεν θέλουν όλοι;

Ας ξεκινήσω λοιπόν.

Γεννήθηκες σε μια εποχή που όλα πήγαιναν καλά (καλύτερα απ’ότι τώρα, μη φανταστείς…). Σου’λαχε όμως να δοκιμαστείς από μικρός. Ένα μοιραίο λάθος γιατρού (που μάλλον δεν είχε πάρει το φακελάκι του εκείνη τη μέρα), παραλίγο να σε ξεκάνει. Ευτυχώς όμως, επέζησες. Όχι τίποτ’άλλο, δεν θα προλάβαινες να φτάσεις στα 18 να ψηφίσεις!!!

Τέλος πάντων, η ζωή συνεχίζεται.

Αργότερα θα πας στο σχολείο. Εκεί, τα υπόλοιπα παιδιά δεν θα μπορέσουν να σε καταλάβουν και θα δεχτείς συστηματικό bullying. Αργότερα, μεγαλώνοντας, θα καταλάβεις ότι το bullying δεν εμφανίζεται μόνο μέσα στους τέσσερις τοίχους μιας σχολικής αίθουσας αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Συνεχίζοντας, θα πας φοιτητής σε σχολή για παιδιά ενός κατώτερου Θεού (Τ.Ε.Ι.), όπως θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις κάποιοι πολυσπουδαγμένοι άνθρωποι που θα γνωρίσεις, οι οποίοι έχουν ως χόμπι να πατάνε πάνω σε πτώματα για να ικανοποιήσουν το ματαιόδοξο “εγώ” τους.

Τελευταίος σταθμός πριν βγεις “ στον στίβο της ζωής”, ο στρατός… Εννέα μήνες δοξασμένοι, γεμάτοι εμπειρίες (λέμε τώρα…).

Και μετά απ’αυτό, φτάνει επιτέλους η μεγάλη στιγμή να βγεις εκεί έξω και να κυνηγήσεις τα όνειρα σου…

Χα! Θες και όνειρα στραβάδι; Σε γελάσανε. Θες να δουλέψεις πάνω σ’αυτό που σπούδασες; Σε μια άλλη ζωή, ίσως. Εδώ, αν δεν το κατάλαβες, είναι Ελλάδα. Εδώ, το μόνο επάγγελμα που ανθίζει πλέον (και θα συνεχίζει να ανθίζει όσο η πλειοψηφία του λαού συνεχίζει να βελάζει), είναι αυτό του βολευτή – εεεε… συγγνώμη, του βουλευτή ήθελα να πω.

Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της; Φυσικά!!!

Σου κόβουν τα φτερά, σε σπρώχνουν στο γκρεμό και έχουν καιι το θράσος να σου μιλάνε για ανάπτυξη (0,1 %, όχι αστεία…)!!!

Brain drain. Μα γιατί; Υπάρχουν τόοοοσες πολλές πιθανότητες για νεόυς επιστήμονες στην Ελλάδα.

Γι’αυτό ακριβώς μικρέ μου εαυτέ, επειδή υπάρχει τόσο πολύ μέλλον σ’αυτή τη χώρα, μία χάρη θέλω από’σένα.

Όταν θα’ρθουν κάποια στιγμή και θα ζητούν τη στήριξη σου, φτύσ’τους κατάμουτρα. Όχι πως θ’αλλάξουν αυτοί αλλά να μη νομίζουν πως τρως κι εσύ κουτόχορτο.

Με αγάπη, ο μεγάλος εαυτός σου, που έχει πάψει πλέον να ονειρεύεται. 

.........................................................................................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Χάνομαι.

Και πατάω τα όνειρα για να σωθώ.

Φοβάμαι.

Και σβήνω τις σκέψεις μου στην πραγματικότητα.

Μεγάλωσα και ξέχασα.

Το διάλειμμα, τη χαρά, το γέλιο, το παιχνίδι.

Μια σταγόνα ζωής θέλω για να ξεδιψάσω…

...............................................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας