Έτσι είν’η ζωή – σαν το κερί  που λιώνει και στάζει αναμνήσεις...

Πρόσωπα, στιγμές μες τη ρωγμή του χρόνου. Ένα αντίο, ένα βλέμμα, λόγια που δεν πρόλαβες να πεις. Αλλά και χαμόγελο, ευτυχία στα μάτια ζωγραφισμένη.

Κάθε τέλος μια νέα αρχή. Αλλά είσαι σίγουρος ότι θες να τελειώσει;

Εγώ όχι. Όχι ότι δεν είμαι σίγουρος αλλά δεν θέλω να τελειώσει. Δεν θέλω να σβήσει.

Κι όμως, ο κύκλος κάνει την πορεία του και κλείνει. Άλλες φορές σύντομη. Άλλες πιο μεγάλη. Οι σύντομες πορείες όμως είναι και οι καλύτερες.

Λένε πως ότι αντέχει στον χρόνο αξίζει να ζει... Θ’αντέξουμε;

Σε ρωτάω γιατί εγώ το θέλω. Το ξέρω πως κι εσύ αυτό επιζητάς.

Λένε πως ένας άνθρωπος δεν φεύγει απ’τη ζωή μας παρα μόνο όταν ξεχνέται... Θα με θυμάσαι;

Και στο τέλος τι θα μείνει; Οι αναμνήσεις, φωτογραφίες αλλά και η ελπίδα.

Η ελπίδα μου πως κάποια μέρα ίσως οι δρόμοι μας ξανασμίξουν.

Στα μέρη μου, στα μέρη σου, δεν ξέρω.

Ξέρω όμως ότι θα φυλάξω την ανάμνηση. Θα τη φυλάξω και θα στην δώσω όταν σε ξαναδώ σαν δώρο.

Για να σου θυμήσω τα παλιά. Να τα δούμε πάλι και να κλάψουμε μαζί. Να γελάσουμε μαζί. Να ονειρευτούμε μαζί.

Όπως τότε... Θυμάσαι;

Άκου τη μουσική, πως παίζει για’σένα.

Δες την ζωή, πως ανθίζει για’σένα.

Κοίτα με, πως αναπνέω για’σένα.

Κράτα με, εγώ κι εσύ ένα.

Άκου την καρδιά, χτυπάει για’σένα.

Δες την ψυχή, φωνάζει για’σένα.

Κοίτα με, ζω μόνο για’σένα.

Κράτα με, εγώ κι εσύ ένα.

Ήρθες...

Και σαν φάνηκες, έφερες μαζί σου την ευτυχία.

Πόσα βράδια στο κατώφλι της μοναξιάς μα τώρα τέλος.

Γιατί ήρθες...

Και σαν νέα ζωή με συνεπήρες.

Φύσηξες πνοή στο άδειο μου το στέρνο.

Ήρθες...

Και άλλαξε ρότα ο καιρός με χρώμα και αρώματα.

Φωτιά στο παρελθόν, όλα τώρα αρχίζουν.

Γιατί ήρθες...