Μια ψευδαίσθηση ζωής όταν τα φώτα σβήνουν.

Το μυαλό στροβιλίζει τα “θέλω” δίχως “πρέπει” και “μη”.

Και πετάω.

Το κερί τρεμόπαιξε πριν σβήσει.

Η ζωή μου τρεμοπαίζει πριν χαθεί.

Και κάπου απέναντι η ψυχή φωνάζει – άσ’την να φύγει…

Κοντεύει πρωί, το θαύμα έγινε.

Κάπου, σ’ένα όνειρο σε βρήκα.

Μα πρέπει να στο πω πριν ανατείλει.

Ή να στο ψιθυρίσω.

Χάνομαι…

Ένα δάκρυ κύλησε μα ήταν ψεύτικο.

Δύο λέξεις ειπώθηκαν από πικρά στόματα.

Ένιωσες ποτέ την ήττα;

Άκουσες τη μελωδία της ψυχής όταν μιλάει;

Χαιρέκακε άνθρωπε…

Τα κύματα πολλά, στεριές πάντα λίγες.

Σκαρί ακυβέρνητο, θαλασσοδαρμένο.

Η τρικυμία μαίνεται, ναυάγιο οι ελπίδες.

Ο άνεμος λυσσομανάει εκεί έξω…

Μια σκισμένη φωτογραφία είν’αρκετή.

Ασπρόμαυρη, όπως κι οι ζωές μας.

Μα πέρασε η εποχή του ασπρόμαυρου – οι αναμνήσεις έχουν χρώμα…

Ξύπνησα. Το κεφάλι μου βαρύ.

Η χθεσινή η ζάλη…

Δεν ήθελε πολύ για να φύγω.

Ταξίδι σ’άλλη γη.

Τίποτα ίδιο.

Μα για πόσο κρατάει;

Πολύ σκοτάδι εδώ κάτω και δεν άντεξες, δεν είχες τη δύναμη.

Φύγε – φύγε για τα ψηλά, τα φωτεινά.

Μα να θυμάσαι – δυνατός όποιος το σκοτάδι πάλεψε.