Τίποτα… σαν σκιά που περιφέρεται.

Στόμα άδειο, χωρίς ήχο.

Ακούς;

Σ’άλλη συχνότητα, σ’άλλο τέμπο.

Σπασμένη φωνή, μιλάω αλλιώς.

Κοίτα με…

Μπερδεμένη σκέψη, θολά μάτια, λίγος ύπνος.

Ένα όνειρο έσβησε, απότομα, με ιδρώτα.

Τι έβλεπες; Θυμήσου…

Ήταν σκοτάδι, πυκνό, βαθύ, ήχοι παράξενοι…φοβόσουν.

Και ξάφνου, φως παντού κι ένα μαχαίρι στην καρδιά.

Ξύπνησες απ’τον πόνο.

Φτάνει η ζωή, κομμένη πια, δεν πάει παραπέρα.

Το φώναξες στον καθρέπτη σου μα ξέρεις, είναι λάθος.

Και τα παλιά σαν σβήσανε, θα’ρθει καινούργια μέρα.

Καινούργια αγάπη, καινούργιο φως στου κόσμου αυτού το βάθος.

Μη τολμήσεις να σκεφτείς πως θα’μαι εδώ μαζί σου.

Με έχασες και ξέχασες πως είναι ν’αγαπάς.

Μα τώρα αν με χρειάζεσαι, να μείνεις στη σιωπή σου.

Να μείνεις για να θυμηθείς πως είναι να πονάς.

Αν ρωτήσεις ποις είμαι – είμαι μια σκιά.

Σ’ακολουθώ πάντα αθόρυβα, διακριτικά.

Στα βήματα σου πάνω σχηματίζω τα δικά μου.

Μα ούτε που με βλέπεις.

Αυτό είναι το τίμημα – δεν διάλεξα στο φως να περπατάω.

Μικρογραφία σύμπαντος η σκέψη μου,

αχανής κι ακαθόριστη.

Μικρογραφία κόσμου η δική τους,

περιορισμένη κι άσχημη.