Και να, εκεί που νόμιζες ότι όλα είναι μαύρα, ανάβει ένα φως. Τρεις αριθμοί, ένας όροφος πιο πάνω. Κάθε πρωί λόγος για να ξεκινήσεις, κάθε βράδυ αιτία προσμονής. Η ζωή ξαφνικά αποκτά νόημα, χρώμα. Φοράς το πιο ωραίο σου χαμόγελο και ξεκινάς.

“Θα είναι εκεί;” αναρωτιέσαι. Ανεβαίνεις τα σκαλιά. Κάθε σκαλί αυξάνει το άγχος. Σαν μικρό παιδάκι, πρώτη μέρα στο σχολείο. Έφτασες. Προχωράς προς τα’κει. Τα πόδια σου τρέμουν. Περνάς την πόρτα…

“Καλημέρα”.

Ξαφνικά, όλα σβήνουν. Το δωμάτιο μικραίνει. Χωράει μόνο δυο άτομα. Σκύβεις στο παρουσιολόγιο και κάνεις μια μουντζούρα. Δεν είναι η υπογραφή σου αυτή και το ξέρεις. Ένα φευγαλέο βλέμμα και φεύγεις. Αύριο πάλι. Πως ανυπομονείς γι’αυτό το αύριο…

Ολόκληρη η ζωή σου σε μια ώρα. Της τα’πες όλα σε μια ώρα…

Ο πρίγκιπας μεγάλωσε...

Δεν τρέχει πια σε αλάνες, δεν σκίζει τα γόνατα, δεν παίζει μπάλα μεσ’το σπίτι.

Ο πρίγκιπας μεγάλωσε…

Όμως το παιδί μέσα του παρέμεινε. Μην το σκοτώσετε.

Μην σκοτώσετε τον μικρό μου πρίγκιπα. Αυτός είναι που με κρατάει για να μη σπάσω, αυτός με βοηθάει ν’αντέχω.

Ν’αντέχω ένα κόσμο που δε φτιάχτηκε για πρίγκιπες αλλά για υποτακτικούς. Ένα κόσμο άσχημο, ένα κόσμο ξένο.

Αυτός δίνει χρώμα εκεί που βλέπω μόνο μαύρο. Αυτός μου δείχνει τον ουρανό όταν σκύβω το κεφάλι.

Μην σκοτώσετε τον μικρό μου πρίγκιπα…

Μάχη μεγάλη ξέσπασε σε ουρανού το μέρος,

με κεραυνό και τρίαινα χέρια πολλά παλεύουν.

Ο βασιλιάς αόρατος σκιά του κάτω κόσμου,

στο ένα χέρι το παλιό στο άλλο το καινούργιο.

Από το ένα ξεκινά στο δύο καταλήγει,

και βγάζει τ’όπλο νικητές τους πιο πονηρεμένους.

Από το ένα ως το μηδέν διαδρομή μεγάλη,

στην κορυφή ανέβηκαν αυτοί κι αυτοί στον πάτο.

Κι έτσι τελειώνει η μια κι έτσι αρχίζει η άλλη,

η λησμονιά στο κόκκινο στο μπλε θα ζει η ελπίδα …        

Όσες σελίδες κι αν γυρίσεις οι μνήμες δεν ξεχνάνε,
λόγια εικόνες στο παρελθόν σε πάνε.
Γι'αυτό κι εγώ το βράδυ αυτό πίσω θα γυρίσω,
μήπως και πάλι το χαρώ να σ'αντικρίσω...

Είναι κάποιες στιγμές η ψυχή μου καταριέται,
είναι κάποιες στιγμές που το δάκρυ δεν κρατιέται.
Είναι τέτοιες στιγμές που σε φέρνω πιο κοντά μου,
είναι τέτοιες στιγμές που σε βλέπω στα όνειρα μου.

Περπάτησα δίπλα σου περπάτησε η καρδιά μου,

ο κόσμος ένα τίποτα μπροστά στα δυο σου μάτια.

Ήσουν η ομορφότερη απ’όλες τις ωραίες,

νύφη περιζήτητη ξανθή ονειρεμένη.

Η όψη σου είναι πόλεμος ανδρών πανωλεθρία,

στο πρόσωπο σου η συμφορά και η ζωή αντάμα.

Χρόνους πολλούς πασχίσαμε με δόλο και με ξίφος,

στη γη αυτή του Πρίαμου για ’σένα πολεμούμε.

Εσύ είσαι η καταστροφή εσύ και η χαρά μου.

Τ’όνομα σου Ελένη…

Μην τρέφεις αυταπάτες. Ο κόσμος είναι μαύρος, ο κόσμος είναι άσχημος. Μην απελπίζεσαι όμως. Όλοι έχουμε ένα χρώμα. Βρες το δικό σου, χρωμάτισε τη μέρα, τον ουρανό, τ’αστέρια. Τι περιμένεις; Άρπαξε το πινέλο!

- Φύγε μακριά μου!

- Είμαι φίλος.

- Είσαι εχθρός.

- Γιατί με πολεμάς;

- Με κρατάς πίσω.

- Δεν μπορείς χωρίς εμένα.

- Θα προσπαθήσω.

- Είμαι το άλλο μισό.

- Είσαι το μαύρο.

- Είμαι η συνείδηση.

- Είσαι ο όλεθρος.

Και η μάχη μαίνεται ακόμα. Μάχη Τιτάνων, μάχη δίχως αύριο. Η μάχη με τον άλλο μου εαυτό…