Νύχτα βασίλισσα της λησμονιάς.

Νύχτα το μέρος των ονείρων.

Νύχτα μάνα των απόκληρων, μάνα των ξεχασμένων.

Νύχτα ζω μαζί σου.

Νύχτα φοβάμαι το πρωί.

Νύχτα πάρε με, κράτα με κοντά σου.

Τις πιο όμορφες στιγμές τις έζησα τη νύχτα…

Μη κοιτάς την πέτρα, κάποτε ήταν αίσθημα.

Μη κοιτάς το κενό, κάποτε ήταν καρδιά.

Κοίτα τα μάτια, αυτά λένε την αλήθεια.

Τους ωκεανούς μου κοίτα, που τρέχουν στα μάγουλα…

Ποτάμι οι λέξεις, τρυπάνε τον αέρα. Μα τι’ναι οι λέξεις;

Σκέψεις είναι που χτυπούν σε τοίχο.

Είναι τα όνειρα, τα θέλω μου που σου’πα.

Το “σ’αγαπώ” που ποτέ τα χείλη μου δεν σου’δωσαν.

Ζωή, ψυχή που κάποτε ήταν ένα.

Ψυχή το γέλιο σου, ζωή το πρόσωπο σου.

Ψυχή τα μάτια σου, ζωή…

Τώρα ζωή χαμένη, ψυχή…

Μη κοιτάς την πέτρα, κάποτε ήταν έρωτας.

Μη κοιτάς το κενό, κάποτε είχε εσένα…

Όσο πάει και χάνομαι, χάνω εμένα.

Χωρίς λόγο πια, ανούσιες μέρες.

Τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα όπως τότε.

Βουβά λόγια, βουβές στιγμές.

Έπεσα, σηκώθηκα - μα τώρα είμαι κάτω.

Σε βρήκα, σε έχασα και τώρα πια πονάω.

Το λιμάνι είναι μακριά ακόμα…

Βαδίζω στα μονοπάτια των αναμνήσεων.

Εκεί που ζούσα, εκεί που υπήρχε το φως.

Βυθίζομαι στο πέλαγος της θλίψης.

Εκεί που πέθανα, στο απόλυτο σκοτάδι.

Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, μα τώρα είμαι μόνος…

Άσκοπες περιπλανήσεις, άσκοπα ταξίδια.

Περπατώ αμίλητος, κοιτώ το χώμα.

Τριγύρω ένα τίποτα, όλα άδεια.

Χωρίς νόημα…

Κενές συζητήσεις, κενά πρόσωπα, κενές μορφές.

Για λίγες ώρες φοράω το προσωπείο.

Δεν πρέπει να με δούνε…

Γυρνάω σπίτι, κλειδώνω την πόρτα.

Σβήνω το φως και κλαίω στο σκοτάδι…

Ταξιδεύω…

Φεύγω βόρεια, ξέρεις που. Στο μέρος που γεννήθηκες, στο μέρος που μεγάλωσες. Στη φυλακή μου, στην καταστροφή μου.

Ταξιδεύω…

Εκεί που ήθελα να με πας αλλά δεν θα έρθω. Στις παιδικές σου αναμνήσεις.

Ταξιδεύω…

Στο χάος του μυαλού μου κυριαρχεί η μορφή σου. Περπατώ στα βήματα σου.

Ταξιδεύω…

Σε μικρές σταγόνες χαράς, σε κύματα θλίψης.

Ταξιδεύω…

Μόνος…

Το μυαλό μου κενό. Δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά τρέχω. Ψάχνω να τη βρω, προσπαθώ να τη βρω κι όλο τρέχω. Δεν βλέπω τίποτα, όλα έχουν σβήσει. Σκιές περνάνε δίπλα μου, τις ρωτάω, προσπαθώ να μάθω.

-Που πήγε;

Συνεχίζω και τρέχω. Όλο και πιο μακριά, όλο και πιο γρήγορα. Τα πόδια μου δεν τα νιώθω πια, όμως δεν με νοιάζει, συνεχίζω.

-Ψυχή μου που είσαι;

Φωνάζω. Κάνω ησυχία μήπως την ακούσω μέσα στον κόσμο. Τίποτα όμως.

-Σας παρακαλώ, πείτε μου που είναι, μήπως την είδατε; Πρέπει να τη βρω. Όμως κανείς δεν μιλά.

Το οξυγόνο μου τελειώνει, η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο αποπνικτική. Πεθαίνω…

 .....

Άνοιξα τα μάτια μου... Το δωμάτιο μικρό, άχαρο. Τα κατάφερα λένε. Είμαι ακόμα ζωντανός. Όμως όχι.

Ξαφνικά το συνειδητοποιώ, είμαι πάλι μόνος. Βυθίζομαι. Όλο και πιο βαθιά. Ψάχνω.

-Που είσαι καρδιά μου;

Τίποτα. Το μόνο που ακούω είναι ο αντίλαλος.

Την έχασα.

Οι παλμοί μου πέφτουν, ο απινιδωτής ουρλιάζει. Προσπαθούν να με επαναφέρουν. Άδικα…

Δεν έχω λόγο πλέον να ζω. Όλα χάθηκαν μαζί της. Πεθαίνω…