Σβησμένα φώτα, σβησμένες φωνές.

Στο δρόμο είδωλα, είδωλα μόνο και τίποτ’άλλο.

Περπατάνε βουβά, κλείνουν τα μάτια.

Μας χτυπάνε με τα όπλα μας.....

Μα πες μου, σε ποιο Θεό να δώσω την προσευχή μου, σε ποια αράδα να τον ψάξω, σε ποιο κερί να δώσω συμπόνοια;

Φωτιά που σιγοκαίει και θα μας κάψει.

Μιλάνε, μιλάνε πολύ μα λένε λίγα. Γνώμες, γνώμες, γνώμες, δεν θέλω άλλες γνώμες.

Το μυαλό φωνάζει “ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΕΙΣ!!!”

Το δάκρυ τρέχει, ο θυμός θα το ξεπλύνει.

Σκόνη σκεπάζει τις αναμνήσεις.

Ξεχάσαμε.

Έξω σκοτάδι, πίσσα. Ο αέρας λυσσομανάει και το χιόνι χτυπάει αλύπητα. Αλλά εμείς εδώ.

Έχουμε αποστολή να αντισταθούμε στα όπλα, την πείνα, την δίψα, τον θάνατο. Είμαστε λίγοι, μα συνάμα πολλοί...

Ξάφνου, μια λάμψη φωτίζει τον ουρανό. Σίδερα πέφτουν, συντρίμμια.

Όλα τώρα ξεκινάνε...

https://www.youtube.com/watch?v=ClH-vAYBf9w

Ζωή σε δόσεις, στιγμές δανεικές. Άδειες ψυχές, άδειοι άνθρωποι. Κόσμος λένε.

Ζεστές αναμνήσεις, κρύο παρόν. Παιδική αθωότητα, ενήλικη σπατάλη. Επιβίωση λένε.

Κι εσύ διάλεξες να μείνεις παιδί.

“Ωρίμασε” σου λένε...

https://www.youtube.com/watch?v=_50ZRbwAv5A&feature=share

Φωτιά παντού. Χτύπα, σπάσε, ρήμαξε. Ανάθεμα.

Μες’τον δρόμο πολλοί, μα κανείς τους δεν βλέπει.

Χτυπούν τα σήμαντρα μα ποιος ν’ακούσει.

Με σίδερα ανοίγουν τις ζωές μας.

Στα ίδια στενά, στα ίδια σοκάκια περπατούσαμε μαζί.

Και τώρα φθόνος...

Το επόμενο πρωί τέφρα, συντρίμμια και φόβος.

Πρέπει να φύγουμε, ν’αλλάξουμε πατρίδα.

Μα που να πάμε;

Και τ’αδέρφια μας προδώσανε.

Χάθηκαν όλα σε μια νύχτα.

Ανάθεμα...

Κατέβηκε σιγά-σιγά τα σκαλιά και άνοιξε την πόρτα. Το βήμα του αργό αλλά σταθερό. Πήρε το κουτί στα χέρια του, το χάιδεψε. Αυτή η γλυκιά αίσθηση του ξύλου, αυτή η μυρωδιά – άνοιξε το καπάκι...

   Ήταν πρωί. Οδηγούσαν για το χωριό. Αυτός στο πίσω κάθισμα. Αμίλητος. Έξω απ’το παράθυρο τα τοπία περνούσαν τρέχοντας. Αλλά δεν τον ένοιαζε – άνοιξε την πόρτα και τον είδε. Ξαπλωμένος εκεί, μάλλον κοιμόταν...

   Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια. Η καρδιά του σπάραζε. Ποτέ του δεν τον είχε δει έτσι. Ποτάμια τα μάτια τρέχανε. Τον αγκάλιασε αλλά το στόμα δεν άνοιξε. Βλέπεις, ήταν μικρός ακόμα.

   Έβρεχε. Πόσα χρόνια πέρασαν ψυχούλα μου... Έσκυψε και τον φίλησε. Μα τίποτα ξανά. Αναρωτιόταν τι. Τι ήταν αυτό που ήθελε;

   Την έβλεπε να κατεβαίνει και η ψυχή του έκλαιγε. Δεν το έδειξε αλλά το ένιωθε. Βαθιά μέσα του. Τι ήταν όμως αυτό που έψαχνε;

Την αγκάλιασε σφιχτά. Μέσα στα μάτια της όλη η ζωή του – τη φίλησε.

   Ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλο του. Τον κοίταξε και τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη. Και τότε θυμήθηκε.

   Θυμήθηκε τι ήταν αυτό που ήθελε να πει. Τι ήταν αυτό που έψαχνε τόσα χρόνια – δεν ήταν πολλά, μοναχά δυο λέξεις.

   Δυο λέξεις που ήθελε να πει σ’όλους αυτούς, που ήθελε να τις φωνάξει απ’τα βάθη της ψυχής του. Αλλά ποτέ δεν τόλμησε.

Δυο λέξεις. Σ’αγαπώ...