Αδερφέ πέσαμε.

Ήταν βαρύ το χρέος και δεν τ’αντέξαμε.

Μεσ’τη λάσπη μνήμα κρύο.

Αδερφέ μου φύγαμε.

Χωρίς πατρίδα μείναμε.

Ορφανοί τώρα κι οι δύο.

Αδερφέ ξεχάσαμε.

Στο σημείο αυτό πως φτάσαμε.

Το πήραμε γι’αστείο.

Αδερφέ χαθήκαμε…

Της ζωής το τέλος δεν σκεφτήκαμε.

Κι είναι δύσκολο να πούμε αντίο…

Μη μη ρωτήσεις γιατί φεύγω μακριά απ’ότι αγάπησα. Ρώτα με μόνο  γιατί επέλεξα να επιμείνω τόσο πολύ να παλεύω για κάτι που δεν είχε αξία. Ζώντας με την ψευδαίσθηση του σωστού.

…

Οι αναμνήσεις μερικές φορές παίζουν άσχημο παιχνίδι κι εκεί που νομίζεις πως είσ’ελεύθερος, σε χτυπούν πισώπλατα τα περασμένα.

Και τότε φτάνει μόνο ένα βλέμμα για να κυλήσεις πάλι. Φτάνει ένα “μου λείπεις” για να πιστέψεις. Κι ας ξέρεις πως είναι ψέμα.

Γι’αυτό μη με ρωτάς.

Άσε με να προσπαθήσω να  σπάσω τα δεσμά μου, να ελευθερωθώ.

Κι αν ξανάρθουν οι αναμνήσεις, πες πως δώσαμε…

Άχρηστες βραδιές με αλκοόλ και βλέμματα στο άπειρο.

Λόγια που δεν βγάζουν πουθενά.

Ένα παρόν που θανατώνει το μέλλον.

Μέσα στη μέθη σου αλλάζεις πρόσωπο – γίνεσαι αυτός που θέλουν.

Το πρωί όμως, όταν ανοίξεις τα  μάτια, η μάσκα θα’ναι στα σκουπιδια. Κι εσύ θα κλαις μία ακόμα χαμένη νύχτα…

Περίεργο το βράδυ – σαν να’χει κάτι από’σένα.

Σαν ένα νόημα κρυφό, που ακόμα ψάχνω.

Τ’όνομα σου σχημάτισα μηχανικά.

Τα γράμματα του ένα-ένα, καρφιά στο σταυρό μου.

Η εικόνα ενός “θέλω” που ξέπεσε.

Κι ένα “αντίο” που πονά.

Μα τ’είν’αυτό που ακόμα με τραβάει;

Μεγάλωσα πια και ξέρω.

Κατάλαβα πως ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος από φως και αγάπη. Ότι τα “θέλω” χρειάζονται πολύ αγώνα για να γίνουν πραγματικότητα.

Ότι οι λέξεις πολλές φορές πονάνε αν δεν ξέρεις να τις χειρίζεσαι. Μπορούν να γίνουν φτηνά εργαλεία λάσπης. Μαχαίρια που μπαίνουν βαθιά στην καρδιά κι αφήνουν ουλές.

Οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί πια. Ούτε μια καλημέρα βρε αδερφέ. Σάπια κοινωνία.

Και οι σχέσεις; Βάσανο μεγάλο.

Μεγάλωσα πια και ξέρω.

Ότι τα όνειρα πολλές φορές χάνονται στον κυκεώνα της πραγματικότητας. Βουλιάζουν σε μια θάλασσα από ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες. Και οι παιδικές επιθυμίες γερνάνε μαζί με’μένα.

Οι σχέσεις μας απρόσωπες, χωρίς χρώμα. Τα “σ’αγαπώ” χωρίς νόημα και τα “μου λείπεις” ψεύτικα. Το χαμόγελο πικρό κι ειρωνικό.

Άλλαξε τελικά ο κόσμος ή όλα είναι μια ψευδαίσθηση; Μια ψεύτικη ελπίδα, απλά και μόνο για να μένουμε ζωντανοί;

Κοίτα με – θυμάσαι;

Εγώ είμαι, ο ουρανός που μέτραγες τα’αστέρια.

Η σπασμένη χορδή απ’τα όνειρα σου.

Εγώ…

Ο ήχος που σε νανούριζε κρυφά τα βράδια.

Οι λέξεις που σχηματίζοταν μέσα στο βλέμμα – οι λέξεις που ποτέ δεν είπες.

Το μέλλον που άφησες πίσω γιατί δεν άντεχες – ήταν πολύ για’σένα.

Εγώ…