-         Θόρυβος. Υπερβολικός θόρυβος. Σκεπάζει τα πάντα.

          Βροχή. Δυνατή βροχή. Πνίγομαι.

          Ψυχή και καρδιά συμβιβασμένα. Έσβησε η ελπίδα.

-         Όχι, κρατάω ακόμα τη φλόγα. Δεν νίκησε ο άλλος, ζούμε.

-         Κοίτα τον καθρέπτη, τι βλέπεις;

-         Βλέπω το φως να ξαναγεννιέται.

-         Βλέπεις το όνειρο που πέθανε.

-         Για να γεννήσει την πραγμάτωση.

-         Και το φόβο.

-         Τη στιγμή αυτή πάψε. Σε βαρέθηκα, φύγε. Μόνος μου θέλω

          να μείνω να πιστέψω.

-         Που, στο αύριο; Στο σκοτάδι;

-         Στη ζωή, σε’μένα.

Τα μάτια σου δυο υγρές μορφές, δεν αντέχω.

Χαμογέλα, έχεις εμένα.

Το ξέρεις, είμ’εδώ.

Το ξέρω, σε πονάει. Εγώ θα το φροντίσω.

Σ’αγαπάω, μην κλαις.

Νιώθω αδύναμος μα συνάμα δυνατός.

 Ένα τίποτα μα ταυτόχρονα τα πάντα.

Ζωή μέσα απο διαφορετικό πρίσμα.

Ονειρεύομαι αλλιώς. Και φτάνω στο άπειρο.

Ζωή μέσα σε πέντε γραμμές.

Με ήχους απο άσπρο και μαύρο.

Και χρώμα απο όνειρα.

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα. Ήταν εκεί.

Άπλωσα το χέρι.

Βοήθεια! Φώναξα μα καμιά απάντηση.

Γέλασε με την αντίδραση μου.

Δυνατά.

Έτρεξα να ξεφύγω. Άδικα.

Ζάλη στο νου και σκοτοδύνη.

Ήθελα να δώσω ένα τέλος.

Θαρρείς πως τα κατάφερα για μια στιγμή.

Θαρρώ πως το ζω ακόμα.

Πρωί και καταχνιά.

Ο ήχος της καμπάνας ακούγεται διαφορετικός σήμερα.
“Εμπρός κουνήσου” η διαταγή – τ’όπλο σε σημαδεύει.

Σπίθες πηδούν στον ουρανό.
Η ζωή, τα όνειρα στις φλόγες.

Δεν έζησες να τα χαρείς, πέθανες στις δεκατρείς...

Μην ακούσεις τα λόγια. Αυτά δεν λένε την αλήθεια.

Κοίτα τα μάτια. Κοίτα βαθιά. Και τότε ίσως δεις.

Ίσως δεις τι υπάρχει πίσω απ’την μορφή μου.

Εσύ...

Παντού και πάντα ένα γιατί.

Γιατί σ’εμένα; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί;

Μάλλον ήταν ο δρόμος. Ο μόνος δρόμος. Ο δρόμος προς τον ουρανό...

Εδώ ψηλά, όλα σου φαίνονται μικρά, ασήμαντα.

Άλλωστε, τα όνειρα πετάνε. Πετάνε με τρελές ταχύτητες, χωρίς νόμους. Χωρίς κανόνες.

Σ’έναν επιθυμητό γαλαξία όπου είσαι ότι θες. Κάνεις ότι θες.

Ουτοπία ε; Όχι, όνειρο...

Πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να σπάσω τα όρια, να περάσω σύνορα. Σύνορα του μυαλού, της φαντασίας μου.

Και το καταφέρνω. Πετάω...

Ματωμένα λάβαρα, ριπές απο μολύβι.

Και να, η θάλασσα φουρτούνιασε. Κύματα πελώρια χύνουν οργή στους δρόμους. Κι ανάμεσα στο θόρυβο το κλάμα.

Το φρούριο έπεσε στων εχθρών τα χέρια. Μα ποιος τα πλήρωσ’ όλ’αυτά;

Η άμοιρη πατρίδα...

https://www.youtube.com/watch?v=QpXmGcZjOsc&feature=youtu.be