Ευχαριστώ τις εκδόσεις Διάνυσμα που για άλλη μια φορά μου έδωσαν την ευκαιρία συμμετέχω σ'ένα τόσο όμορφο εγχείρημα.

Οι λέξεις πονάνε αν δεν ξέρεις πώς να τις προφέρεις.

Όσα “ σ’αγαπώ” και να πεις, αν δεν το νιώθεις άσ’το.

Γιατί αγάπη δεν είναι η σάρκα. Ούτε η ηδονή της μιας βραδιάς που ξεχνιέται μόλις φύγει το αλκοόλ απ’το αίμα. Δυο σώματα βυθισμένα στο τίποτα – αυτό δεν είναι αγάπη.

Ένα ψεύτικο “μου λείπεις” πίσω από μια οθόνη, δεν λέει κάτι.

Αν όντως σου έλειπε, θα προσπαθούσες. Θα αψηφούσες τις όποιες δυσκολίες. Θα ήσουν εκεί…

Γι’αυτό σου λέω, το χάσαμε το νόημα. Λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια του αέρα.

Μιλάς και δεν ακούω τίποτα…

Ο χρόνος πενρνάει κι όλ’αλλάζουν…

Τα παιχνίδια μας ‘γίναν ξεχασμένα ενθύμια στο πατάρι. Οι αλάνες που ματώναμε τα γόνατα μας έχουν πλέον μετατραπεί σε χωματερές ή κτίρια μεγάλα, ικανά να σκεπάσουν όσες αναμνήσεις γεννήθηκαν εκεί. Εμείς οι ίδιοι απομακρυνθήκαμε, τράβηξε ο καθένας τον δρόμο του. Δουλειές, υποχρεώσεις. Κάποιοι κάνανε και οικογένεια…

Θυμάμαι ακόμα τα σαββατιάτικα πρωινά, που τρέχαμε όλοι πίσω από μια μπάλα και μόνη μας έγνοια ήταν να τη βάλουμε στο πλεχτό. Ποιο πλεχτό δηλαδή; Δύο τενεκεδάκια, το ένα απέναντι απ’τ’άλλο ή στην καλύτερη δύο πέτρες. Και δώσ’του οι φωνές και οι επευφημίες. Σηκώναμε τη γειτονιά στο πόδι.

Τώρα όμως, έχουμε γίνει εμείς “γειτονιά” και κάποια άλλα παιδιά ματώνουν τα γόνατα τους…