Αν ήμουν τίγρης

θα μπορούσα εύκολα να βασιλέψω στη ζούγκλα

θα πατούσα σε όλες τις κορυφές σε μια μέρα

θα μπορούσα να ζήσω οπουδήποτε

θα μπορούσα να κυνηγήσω οτιδήποτε

Η μοναξιά θα ήταν προϋπόθεση για την κάθε κατάκτηση

Τότε ολόκληρη η ζούγκλα θα ήταν το σπίτι μου

και δε θα χρειαζόταν να μείνω πουθενά

την ανατολή θα έφευγα πάλι...

Θα μπορούσα πάντα να έβαζα μια τάξη στο χάος

 μόνη, χωρίς την ανάγκη για στήριξη, συντροφιά, παρέα, υποστήριξη. και σύνδεση.   

Μα εγώ τίγρης δεν είμαι. Μάλλον αθεόφοβο γατί. Απ’ αυτά που παίρνουν φόρα και μ’ ένα ατρόμητο σάλτο πετάγονται πάνω στη στέγη, αλλά μετά δεν μπορούν να κατεβούν χωρίς το χάδι του πυροσβέστη.  Και ψάχνουν ν’ ακούσουν μια φωνή να τους λέει πως τα μάτια και τα μαλλιά τους είναι σωστά τοποθετημένα, για να μπορέσουν να χαμογελάσουν πάλι. Κι ίσως ένα φιλί…  

όνειρο και προσδοκία
αναμονή και εμμονή
σχέδιο και πρόγραμμα
ανάμνηση και αίσθηση
προσμονή και διαίσθηση
επιμονή κι αναβολή
τι συνταγή ειν’ αυτή;

Πώς τα έχω ανακατέψει έτσι και δεν βρισκω αρχή, μέση και τέλος; Μια πυξίδα μπορώ να έχω; Πως είναι δυνατόν να έχω μείνει τόσο μετέωρη;

Μοιάζω με στρατιώτη που έχει παγώσει στη μέση της μάχης και δεν κάνει τίποτα, μόνο κοιτάζει τον κόσμο να γκρεμίζεται γύρω του. Αντιλαμβάνεται πως πρέπει να κάνει κάτι, αλλά δεν ξέρει πώς, δεν ξέρει τι.  

Κι ο λυγμός σκοντάφτει πάλι, και δεν ξέρω αν την επόμενη στιγμή θα κλάψω ή θα γελάσω. Τρέμει η φωνή, τρέμει το κορμί ενώ η καρδιά με δύναμη ψάχνει να βρει διέξοδο, λες και θέλει να πάει αλλού. Κι εγώ ξανά ν’ απορώ, πώς γίνεται να καίω ακόμα;   

Εξακολουθώ να είμαι εδώ, στη γοητευτικότερη κουκκίδα της γης κι όσο περνάνε οι μέρες, η επίδραση των μαγικών φίλτρων της δυναμώνει. Δε θέλω να φύγω ποτέ. Σ’ αυτή τη χώρα-πόλη τα πάντα είναι μεθυστικά. Τα φαγητά, τα ποτά, τα γλυκά, τα φώτα, τα χρώματα, τ’ αρώματα. 

Είμαστε τυχεροί γιατί το σαββατοκύριακο είχαμε τριήμερη διακοπή λόγω εθνικής αργίας. Τη Δευτέρα ήταν η γιορτή για τη μέρα γέννησης, επιφωτισης και νιρβάνα του Βούδα (day of birth, enlightenment and nirvana, οι μεταφράσεις είναι δικές μου). Να μας ζήσει, να τον χαιρόμαστε! Έτσι είχαμε μια μέρα ελεύθερη.

Σας μεταδίδω μερικές από τις πολλές εικόνες που έχω μαζέψει και θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου:

Νυχτερινό σαφάρι: Ο ζωολογικός κήπος της Σιγκαπούρης διαθέτει και νυχτερινό σαφάρι. Έχουν φτιάξει 4 είδη τροπικού δάσους (Αφρικανικό, Ινδικό, Ασιατικό και του Αμαζονίου) στα οποία φιλοξενούνται πολλά είδη άγριας ζωής. Μια βόλτα με το τραμ και με τα πόδια, σε περνάει μέσα από το δάσος, όπου δεξιά κι αριστερά κυκλοφορούν ελεύθερα ζώα. Δεν υπάρχουν προστατευτικά διαχωριστικά και το τραμ είναι ανοιχτό. Περάσαμε από λιοντάρια, ελέφαντες, μια υπέροχη τίγρη, ρινόκερους, ιπποπόταμους, διάφορα ελάφια, αγριογούρουνα και μυρμηγκοφάγους , μια λεοπάρδαλη, κύκνους, φλαμίγκο, ακόμα και μέσα από το βάλτο με τους κροκόδειλους. Εκεί η καρδιά μου χτύπησε δυνατά, γιατί το μόνο που φοβάμαι σ’ αυτό τον πλανήτη είναι οι κροκόδειλοι.   

Sentosa Island: τουριστικό μέρος για διακοπές, με διάφορες δραστηριότητες για μικρούς και μεγάλους. Παραλίες, water-sports, aquarium, ψώνια (όπως παντού) και αλλά. Είδαμε πρώτα μια έκθεση που παρουσιάζει την ιστορία της Σιγκαπούρης με κέρινα αγάλματα που παρουσιάζουν τους κύριους σταθμούς της ιστορίας και τα σημαντικότερα στοιχεία των 4 πολιτισμών που συνυπάρχουν εδώ, δηλαδή, κινέζικο, ινδικό, μαλαισιανο και αγγλικό. Έβγαλα φωτογραφία με τον Sir Stamford Raffles, τον ιδρυτή της Σιγκαπούρης, που συμφώνησε με το σουλτάνο της περιοχής να δημιουργήσει αγγλικό λιμάνι σ’ αυτές τις ακτές το 1819. Λίγο κίτρινος βγήκε στη φωτο, μπορεί να μην ένιωθε καλά. 

Το βράδυ σ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο αμφιθέατρο παρακολουθήσαμε ένα καταπληκτικό show με τίτλο Songs of the Sea. Μέσα στο νερό της θάλασσας ήταν στημένο ένα χωριό, και μια παρέα από τραγουδιστές προσπαθούσαν με το μαγικό τραγούδι τους να ξυπνήσουν το χωριό και την πριγκίπισσα Mia η οποία κοιμήθηκε πριν πολλά χρόνια μετά από παρέμβαση μιας κακιάς μάγισσας. Στην πορεία ξυπνήσανε τον Άρχοντα της Φωτιάς, το Πνεύμα του Φωτός, την Αρχόντισσα της Θάλασσας και όλο το υποβρύχιο βασίλειο. Τα ψάρια, η πριγκίπισσα και οι άλλοι προύχοντες παρουσιάζονται σε ολογράμματα (ναι, σαν αυτά που βλέπαμε στο star trek) και η παράσταση ήταν ένας καταπληκτικό παιχνίδι ολογραμμάτων, φωτεινών εφφέ, νερού, βεγγαλικών, ακόμα και φωτιάς! Το αποτέλεσμα ήταν καθηλωτικό. Θα μας μείνει αξέχαστο.  

Έχουνε μείνει 3 μέρες κι εγώ έχω να κάνω 1000 πράγματα. Ο χρόνος που τρέχει χωρίς εγώ να προλαβαίνω όλα όσα θέλω με τρομάζει περισσότερο από τους κροκόδειλους.

Όμως, διαισθάνομαι πως κάτι μη-συνηθισμένο με περιμένει στην επόμενη στροφή της διαδρομής μου. Δεν ξερω πως απέκτησα αυτή τη σκέψη. Μπορεί όντως να ισχύει, μπορεί απλά να έχασα τελείως τα μυαλά μου και να είμαι υπό την επήρεια του μαγικού φίλτρου. 

ΥΓ1: Στη φωτογραφία βλέπετε το τελεφερίκ με το οποίο πήγαμε από την πόλη στο νησί Sentosa. Ένα μικρό ταξίδι πάνω από γη και θάλασσα σε 1500 μέτρα υψος. Δε συστήνεται για υψοπαθεις, καρδιακούς και απελπιστικά ερωτευμένους.  

ΥΓ2: Σήμερα θα χαιρετίσω το μικρό μου αδερφό και να του πω ότι δυστυχώς, δεν μ’ έφαγαν οι κροκόδειλοι κι έτσι δεν παίρνει προς το παρόν το μερίδιο μου από την κληρονομιά. Γεια σου μικρέ μουυυυυυυυυυυυυ!!!

 Φτάσαμε την Κυριακή το μεσημέρι, μετά από 15 ώρες ταξίδι. Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο είχα τα μαύρα και τα κακά μου χάλια, ήθελα να βάλω τα κλάματα. Είχα ξεχάσει πώς είναι τα υπερ-ηπειρωτικά ταξίδια, έχω ξεσυνηθίσει και ο οργανισμός μου δεν τα αντέχει πλέον.

Όμως, ξέχασα όλα μου τα βάσανα τη στιγμή που βρέθηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στον 11ο όροφο με όλη την πόλη να απλώνεται στα πόδια μου. Θα είμαι εδώ 2 βδομάδες, και μοιράζομαι μαζί σας μερικές από τις στιγμές μου σ’ αυτή την εκπληκτική και σαγηνευτική πόλη, γεμάτη με ευγενικούς και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους, που είναι περήφανοι που είναι μέρος μιας κοινωνίας με μεγάλη ποικιλία από έθνη, κουλτούρες, πολιτισμούς, ήχους, χρώματα και γεύσεις.  

Το ξενοδοχείο που μένουμε βρίσκεται σε μια περιοχή που ονομάζεται Μικρή Ινδία (|Little India). Μια βόλτα την Κυριακή σου δίνει την αίσθηση ότι περπατάς μέσα σε ντοκιμαντέρ για την Βομβάη (εφόσον είναι η μέρα που οι εργάτες δεν δουλεύουν). Πλήθος κόσμου κυκλοφορεί σε όλες τις κατευθύνσεις. Μυρωδιές από αρωματικά (incense που λέμε στα κανονικά ελληνικά) και φαγητά, χρώματα και διάφορες μουσικές ανακατεύονται σ’ ένα μεθυστικό μίγμα. Οι άνθρωποι χαμογελαστοί, γεμάτοι ενέργεια, καταδεκτικοί και με μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Μαγαζιά στους δρόμους, το εμπορικό Κέντρο Μουσταφά που είναι ανοιχτό και γεμάτο κόσμο 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα (!!!) όπου βρίσκει κανείς τα πάντα, από ξυραφάκια μέχρι ψυγεία σε σχετικά πιο χαμηλές τιμές. Εστιατόρια, μουσικά καταστήματα και διάφορα άλλα μαγαζάκια είναι στημένα στη σειρά στο δρόμο, με τους πωλητές απ’ έξω να διαλαλούν την πραμάτεια τους. Αν προσπαθήσεις να τους αποφύγεις πέφτεις στις ρόδες των αυτοκινήτων. Απ’ έξω από κάθε μαγαζάκι με ρούχα κάθεται ένας ράφτης με ραπτομηχανή (μου πήρε 2 λεπτά να θυμηθώ πως το λένε το μηχάνημα από τον καιρό που έχω να το δω) και κάνει διορθώματα για τους πελάτες που δεν έχουν την ευκαιρία να ξανάρθουν.  

Το βράδυ πήγαμε σ’ άλλη περιοχή, στο Clarke Quay, όπου το σκηνικό αλλάζει ριζικά. Εδώ μαζεύονται οι Σιγκαπουριανοί (ή Σιγκαπουρέζοι, δεν ξέρω) και οι τουρίστες για βόλτα δίπλα από το ποτάμι, ή νυχτερινή κρουαζιέρα με ποταμόπλοιο, για φαγητό ή ποτό σ’ ένα από τα πολλά εστιατόρια, μπαράκια και clubs. Αρκετά και ποικίλα για να ικανοποιήσουν κάθε επιθυμία. Κινέζικα, γιαπωνέζικα, θαϋλανδέζικα, κορεάτικα και άλλα εστιατόρια παντού, ακόμα και μέσα σε παλιά ποταμόπλοια, αραγμένα στην άκρη του ποταμού, έτοιμα για όλες τις εθνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες στη διατροφή, μπαράκια μεξικάνικα που παίζουν salsa και σερβίρουν margaritas, μαροκινά καφέ που προσφέρουν ναργιλέδες και ανατολίτικους ρυθμούς για τους μερακλήδες, όλων των ειδών τα χρώματα και τα σχέδια στις διακοσμήσεις, ξύλινα, μεταλλικά, ακόμα και καρέκλες με τροχούς που μοιάζουν αναπηρικές (!! η πολλή πρωτοτυπία κάνει κακό σ το αποτέλεσμα!!) και χαμηλά σιντριβάνια μέσα στα οποία μπορείς να περπατήσεις. Κόσμος χαρούμενος, αγόρια και κοπέλες εντυπωσιακά ντυμένες, όλοι έτοιμοι για μια βραδιά διασκέδασης. Βλέπει κανείς πολύ όμορφες Ινδές  και Κινέζες που ακολουθούν την τελευταία λέξη της μόδας. Κτίρια, έπιπλα, διακόσμηση και φωτισμός σε όλα τα σχέδια και χρώματα που βάζει η φαντασία.

Τη νύχτα η πόλη αλλάζει όψη, και αποκτά μια μαγευτική ατμόσφαιρα. Το κόκκινο κυριαρχεί στο φωτισμό, σε συνδυασμούς με μπλε και κίτρινο, γύρω από κτίρια, μέσα σε πλατείες, στα ποταμόπλοια, στα σιντριβάνια, στα μνημεία και όπου αλλού πέφτει το βλέμμα. Φωτάκια χαράζουν ακόμα και διαδρομές στο πεζοδρόμιο.  

Στο δρόμο τραβάω πολλά βλέμματα, όλων των ειδών και χρωμάτων. Ε, φταίω που είμαι τόσο άσπρη? Τις πρώτες δυο μέρες ένιωθα άβολα, όμως το ταμπεραμέντο μου με βοηθάει πάντα να προσαρμόζομαι σε διάφορες κουλτούρες, οπότε ταίριαξα εύκολα με όλα τα συστατικά του περιβάλλοντος που με περιτριγυρίζει. 

Τη Δευτέρα το πρωί, στο δρόμο για το Υπουργείο Εξωτερικών αποκαλύπτεται το πιο εκπληκτικό σχέδιο πόλης που έχω δει μέχρι τώρα. Τα κτίρια έχουν καταπληκτικά σχέδια και χρώματα, κίτρινα, κόκκινα, μωβ, φουτουριστικά, μεταμοντέρνα και γεωμετρικά, ακόμα και σε κλασσικό στυλ. Ανάμεσα τους υπάρχει πάντα πράσινο, κι έτσι για τους πεζούς η ατμόσφαιρα δεν είναι ποτέ αποπνικτική. Βλέπει κανείς όλα τα είδη ασιατικής βλάστησης. Το αγαπημένο μου δέντρο είναι πλατύφυλλο, ανοίγει σαν ομπρέλα και βγάζει μικρά λουλουδάκια σε χρώμα πορτοκαλί και ροζ. Δεν έμαθα ακόμα πώς το λένε. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι η μικρή φούξια ορχιδέα η οποία κυριαρχεί και στους εσωτερικούς χώρους. Ευελπιστώ να δω τον κήπο με τις ορχιδέες που βρίσκεται στους Βοτανικούς Κήπους.

Κίνηση υπάρχει, αλλά ο αριθμός των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν είναι πάντα ελεγχόμενος. Το πώς γίνεται αυτό, θα σας το πω μια άλλη φορά. Τώρα περνάμε από μια υπέροχη λίμνη με νούφαρα. Κάποιος πίσω μου λέει: δεν έχω ξαναδεί τόσα πολλά νούφαρα σε μια λίμνη. Σκέφτομαι: κι ο Monet μάλλον αυτό θα έλεγε αν ήταν μαζί μας στο λεωφορείο. 

Προτείνω για σας γιαπωνέζικο teriyaki, ινδικό καυτερό kebab και malai tikka, κινέζικο Szechwan, θαϋλανδέζικη σαλάτα με mango, σιγκαπουρέζικη μπύρα, cocktail καρύδας (σερβίρεται σε αληθινή καρύδα), και χμ… σοκολάτα από τη Γκάνα. 

Σημαντική πληροφορία για πιθανούς επισκέπτες: τρώμε με chop sticks (ευτυχώς την κατέχω την τέχνη από τα παλιά τα χρόνια), μαχαίρι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα και πιρούνι σου δίνουνε μόνο αν είσαι καλό παιδί.  

Απογοήτευση: Το τσάι Lipton Yellow Label (μπλιαχ!) που έχουμε κάθε μέρα 

Το Σάββατο είμαστε καλεσμένοι σε παραδοσιακό γάμο της Μαλαισίας. Παντρεύεται ο Προϊστάμενος της Υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών που διοργανώνει το πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχουμε. Την επόμενη Δευτέρα θα πάμε στο νησί Sentosa, που είναι τουριστικό θέρετρο, στο οποίο πάει κανείς μόνο με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα. Η παραλία της Σιγκαπούρης δεν προσφέρεται για αναψυχή, είναι κυρίως λιμάνι, που είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης από τότε που συστάθηκε το κράτος.  

Ξυπνάω νωρίς, κοιμάμαι αργά, ξαναξυπνάω νωρίς και δεν κάνω στιγμή διάλειμμα. Είναι τόσα πολλά που έχω να δω, ν’ ακούσω, να κάνω, να δοκιμάσω, που δεν μπορώ να χάνω ούτε λεπτό. 

Το γιατί είμαι εδώ θα το πούμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν, ελπίζω να έχω δελεάσει τις αισθήσεις σας, και να σας έχω μεταδώσει την αίσθηση της ανατολής. Μυρωδιές και γεύσεις δεν μπορώ να σας προσφέρω από ένα blog, έκανα όμως ό,τι καλύτερο μπορούσα… 

Σημ1: να χαιρετίσω τη μαμά μου; Γεια σου mummyyyyyyyyyyyyyy!!!

Σημ2: Στη photo βλέπετε μια περιοχή που ονομάζεται Suntec City και στεγάζει γραφεία πολλών πτωχών και μικρών εταιρειών που ασχολούνται με πετρέλαια, υψηλή τεχνολογία κλπ. 

Σφήνα χωρίς σχόλια: Η αγαπημένη φωνή πριν φύγω μου είπε να μην ανησυχώ και δεν θα μου λείψει τίποτα. Όντως, έχει δίκαιο γιατί  ό,τι αγαπάω κι έχω ανάγκη το κουβαλάω στην ψυχή μου. Όμως, οι κτύποι της καρδιάς που ανεβαίνουν στη μέση της νύχτας ακολουθούν όλες τις ζώνες τοπικής ώρας και η απουσία  δε γεμίζει με το όνειρο…

Όταν το βήμα σου γίνεται ένα με τη γη χωρίς να νιώθεις το βάρος 
τότε είσαι βέβαιος ότι δεν θα χάσεις την ισορροπία σου ξανά 

Όταν  μέσα στη φουρτούνα της καρδιάς σου βρίσκεις τη γαλήνη 
τότε ξέρεις πως η καρδιά σου είναι στη σωστή της θέση 

Όταν μέσα στην εκκωφαντική βαβούρα του μυαλού σου βρίσκεις την ησυχία 
τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι η ψυχή σου βρήκε την τροφή που της ταιριάζει 

Αν ολ’ αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα
τότε το κορμί, η καρδιά και η ψυχή σου έχουν βρει πατρίδα  

κι εκεί θα μείνεις  

εγώ κάθε στιγμή θα ‘θελα
να σε βλέπω να περνάς από κάθε πόρτα που ανοίγει
να σ’ ακούω να μιλάς, να γελάς και να θυμώνεις  μέσ’ από κάθε ήχο
να μετράω το χρόνο με τους κτύπους της καρδιάς σου 

ενώ θα 'πρεπε
να μην σε χρειάζομαι στην κάθε μου στιγμή
να μη σε αναζητώ παντού με όλες μου τις αισθήσεις
να κοιμάμαι ήρεμα τις νύχτες γιατί δεν έχω τίποτα να με βασανίζει 

ονειρεύομαι 
να είμαι η πρώτη και η τελευταία σου σκέψη
να γεμίζω την αγκαλιά και το πρωινό σου όνειρο  

και σκέφτομαι
ότι θέλω απεγνωσμένα να μην σε αναγνωρίζω πίσω από κάθε λέξη
ότι θέλω να βγω από τη σκέψη και την έγνοια σου 

γιατί εγώ 
σ’ αγαπώ κάθε μέρα περισσότερο και ίσως μια μέρα μάθω να ζω μ’ αυτό 

αλλά εσύ
δε θα ‘πρεπε να μ’ αγαπάς, δε γίνεται…

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, πήγαμε στο χωριό της μαμάς μου για το Πάσχα. (έτσι άρχιζαν όλες ανεξαιρέτως οι εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό για το Πάσχα). Ουδέποτε τρελαινόμουνα για την προοπτική, αλλά τι να γίνει, είχα να πάω στο χωριό 3 χρόνια, και δεδομένου ότι δεν είχα προγραμματίσει ταξίδι, δεν μπορούσα να το αποφύγω. 

Το βράδυ στην Ανάσταση με είδανε οι χωριανές πρώτα και μετά οι χωριανοί (εφόσον στην εκκλησία οι άντρες είναι μπροστά και οι γυναίκες πίσω και δεν επιτρέπεται καμιά ανάμειξη) και με λυπηθήκανε που είμαι τόσο χρονών αρκούδι στο ράφι, κι αυτό φάνηκε στον εξής διάλογο: