'Ενα από τα ωραιότερα και πιο αγχολυτικά όνειρα που έχω δει ποτέ είναι το παρακάτω:

Έιχα ταξιδέψει με την μαμα στην Αγγλια για να μετακομισω μονιμα για κάποιο λόγο που δεν ήταν απολύτως ξεκάθαρος. Το όνειρο ξεκίνησε με κάποιες αμυδρές σκηνές στο αεροπλάνο και μετά βρεθήκαμε απευθείας στο σπίτι. Για καποιο λογο - που δεν θυμαμαι - η αποφαση ειχε παρθει πολυ γρηγορα! Παρασκευη το ειχαμε αναφερει και Κυριακη πεταξαμε για Λονδινο. Ειχα προλαβει ηδη να βρω σπιτι εκει, ενα μικρο δυαρι με μπεζ πορτες, μωσαικο στο πατωμα και λαδι απαλο στους τοιχους, μια μικρή κουζινούλα με τα απαραίτητα. Λιγα επιπλα. Συζητουσαμε - πολύ ήρεμα και λογικά - με τη μαμα τι θα κανω με τις υποχρεωσεις που ειχα στην Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα εξερευνούσα το σπίτι. Είχα φύγει χωρίς να διευθετησω καμία εκκρεμότητα. Ούτε τη δουλειά, ούτε το μεταπτυχιακό, ούτε τα ραντεβού μου με την Αννίτα! Αυτά όμως σκέτηκα ότι μπορώ να τα κάνω και μέσω σκαιπ, οπότε ηρέμησα. Το μεταπτυχιακο δεν ήθελα να το αφήσω, ήθελα να το τελειώσω οποτε θα πηγαινοερχόμουν αρκετά συχνά Ελλάδα μετά απο συνεννοήση με την γραμματεία. Όσο για σημειώσεις ας είναι καλά τα κορίτσια μου, να με ενημερώνουν. Τελος, για την δουλεια δεν υπηρχε άλλη λύση από το να παραιτηθώ. Εκεί που ετοιμαζόμουν να πάρω τηλεφωνο, ξύπνησα!

Το όνειρο φαινόταν τόσο πραγματικό.. όλα τα γεγονότα που προέκυπταν ήταν αληθινά, και δεν υπήρχε καθόλου σουρεαλισμός όπως συνήθως συμβαίνει στα όνειρα.