Κάποτε..ένα απόγευμα λογικά..

ναι τα απόγευματα είχε την όρεξη η μάνα μου να μας μιλάει..να μας λέει ιστορίες.. μας εξήγησε τι είναι ο καρκίνος..΄όπως μπορείς να το εξηγήσεις σε ένα δεκάχρονο πάντα..

Βλέπετε η μητέρα μου έχει χάσει πολλούς δικούς της ανθρώπους από αυτή την ασθένεια..

δεν θυμάμαι τώρα τα πως και τα γιατί..ούτε το λόγο που μας τα έλεγε εκείνη την στιγμή..

όπως και να έχει πάντως  μας έλεγε πως γεννιέται σαν ένα λανθασμένο κύτταρο που επιτίθεται στα γειτονικά του και αυτά με την σειρά τους παρα δίπλα κ.τ.λ. κ.τ.λ...

σε κάποιο σημείο που μας εξηγούσε τους περίπλοκους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί  για να επιτεθεί μας είπε πως ταυτόχρονα είναι και χαζός..

"μα ποιός, ο καρκίνος;;"  αναφώνησα με ύφος ανθρώπου που ανακαλύπτει αντίφαση και νομίζει πως έπιασε το χάος από τον λαιμό..

"ναι" μου λέει με τρόπο έντονα μυστηριώδη "ναι είναι χαζός!!"

"και είναι χαζός" συνεχίζει "γιατί δεν μπορεί να καταλάβει πως σκοτώνοντας εμάς σκοτώνει και τον ίδιο του τον εαυτό!!"

"μα καλά δεν υπάρχει τρόπος να του το πούμε;;"'

"όχι παιδί μου δεν υπάρχει..αν υπήρχε θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα με δα υτον.."

"μα καλά όταν μας καταστρέφει δεν το καταλάβαίνει;; αφού εμείς τον φιλοξενούμε!!"

"όχι παιδί μου..δεν μπορεί να καταλάβει..είναι χαζός..δεν ξέρει ούτε το καλό του!!"

ένοιωσα σαν ένα παιδί που ψάχνει τον δρόμο να πάει σπίτι του αλλά φτάνει συνέχεια σε αδιέξοδα..

κάθε αρνητική απάντηση της μάνας μου ήταν σαν να έπεφτε ένας τοίχος μπροστα μου..ένας τεράστιος τοίχος από μπετόν..όχι από τούβλα..από μπετόν..ένας τοίχος τόσο στοιβαρός που φοβόμουν ακόμα και να τον αγγίξω..

Τώρα άμα δεν έχετε καταλάβει αλλάξτε απλά την λέξη "καρκίνος" με την λέξη "άνθρωπος¨και την λέξη άνθρωπος με την λέξη "περιβάλλον".. ή με την λέξη "σχέση" ότι σχέση θέτε!!!

καταλάβατε πόσο χαζά ερπόμαστε την στιγμή που νομίζουμε πως περπατάμε;; όλοι μας.. δεν υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα..μην πέφτετε στην παγίδα..δεν είναι καν κανόνας..είναι θεμελιακή αρχή..έχουμε τάση να καταστρέφουμε, 'ητε εμάς απευυθείας ήτε καταστρέφοντας ότι μας περιβάλει για να μας καταστρέψει η ίδια μας η καταστροφή στην συνέχεια..

Υ.Γ. "πάντα υπάρχει ελπίδα" μου είπε κάποιος κάποτε.."όχι όσο υπάρχουν άνθρωποι" απάντησα..

Υ.Γ.2 Δεν είναι απαραιτήτος κακό πράγμα η καταστροφή..άφού πάντα είναι η αρχή κάτι καινούργιου..

*η εικόνα δεν έχει τυχαία σχέση με τον ντανταϊσμό..