Καθόμουν ανέμελη στον υπολογιστή και σερφάριζα σε ένα site με στίχους και αφιερώσεις. Στο "τυχαίες αφιερώσεις" πρόσεξα τον τίτλο ενός αρκετά...μοναδικού για εμένα κομματιού. Ήταν το "Canzone Arabiatta" του Nino Rota. Δε θα έλεγα πως είχα καιρό να το ακούσω, αφού η διασκευή του από το Μάνο Χατζιδάκι στο "Η Χάρις Αλεξίου σε απρόβλεπτα τραγούδια" είναι συνέχεια στη λίστα αναπαραγωγής μου, αλλά εκεί είναι ως "Canto per me" το οποίο φυσικά είναι λάθος! Κόντεβα να ξεχάσω το όνομα και το νόημά του, γιατί ύστερα από πέντε+ χρόνια το ξαναέβλεπα με τον γνήσιο τίτλο, τους λατινικούς χαρακτήρες.

Μια εικόνα μόνο θα μπορούσε να μου μείνει στο μυαλό: Εμείς, παιδάκια του δημοτικού, να προσπαθούμε να το αρθρώσουμε στα ιταλικά. Ο αγαπητός μουσικός μας από πάνω να μας διορθώνει και να μας παίζει το ρυθμό στο πιάνο του. Τρυφερή ανάμνηση αυτή η αίθουσα μουσικής! Πίνακες με διάφορα θέματα γύρω από διάφορα είδη μουσικής, μουσικά όργανα και μια ξύλινη βιβλιοθήκη γεμάτη χαρτιά, δισκάκια και βιβλία.

Πόσο μου λείπει αυτή τάξη. Θυμάμαι το μουσικό μας να μάς μιλάει για διάφορους καλλιτέχνες και να αγανακτεί ώστε να βγάλουμε δυο σωστές νότες (οι οποίες ποτέ δε βγήκαν). Θεωρώ πως πήρα πάρα πολλά από αυτή την τάξη. Πρώτα απ' όλα έμαθα πως το μάθημα της μουσικής δεν είναι ένα σαραντάλεπτο με θεωρία και νότες. Είναι ένα σαραντάλεπτο ταξίδι!

Κι όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου με την ανάγνωση ενός τίτλου σε μια ιστοσελίδα αφιερώσεων! Για φαντάσου...τι μπορεί να κρύβεται μέσα σε έναν τίτλο...Όλη η προεφηβεία μου. Μάλλον το ξεκίνημά της. Είδα τον τίτλο κι αμέσως ένιωσα αυτό το τραγούδι! Με άγγιξε χωρίς να το ακούσω...

Σ' αυτήν την αίθουσα μουσικής...