Είναι οι νύχτες που θες μόνο αλκοόλ, μια βραχνή φωνή κι ατμόσφαιρα. Θες να νιώσεις κι εσύ λίγο μποέμ καλλιτέχνης της Μονμάρτρης. Θέλεις να γίνεις λίγο τρελός, κουλτουριάρης, με άφθονο αισθησιασμό και πάθος για μία μόνο νύχτα. Και μάλιστα, χωρίς να χρειαστεί να  μετακινηθείς! 

Το κόκκινο και το μωβ κυριαρχούν. Είναι το είδος που τα επιβάλλει αυτά τα δύο χρώματα. Θες έναν άντρα με γραβάτα, καπέλο και σκυμμένο το κεφάλι. Θες μια γυναίκα με κόκκινο κραγιόν και μαύρες γόβες. 

Φυσικά και  θα ακούγεται σαξόφωνο! Κι η βραχνή φωνή που λέγαμε θα σε παρακινεί σε απόκρυφες σκέψεις όλη τη νύχτα. Αυτή είναι η jazz. Σε ελευθερώνει για μια νύχτα. 

Κάτι από Armstrong, κάτι από Sinatra, κάτι από Ella. Σαρκώδη χείλη και μακριά δάχτυλα γύρω από το ποτήρι σου.

Μμμμ! Ναι, το σκηνικό θέλει μόνο νύχτα. 

Κι όλη νύχτα οι νέγροι σαξοφωνίστες θα παίζουν μόνο για σένα! 

Ας μην το κρύβω..είναι ένα θεματάκι που μ' έχει απασχολήσει πολύ τελευταία. Δεν αναφέρομαι στο διαχρονικό ερώτημα "Πότε μία μετάφραση είναι σωστή/ορθή;" και στο ζήτημα "Αν μία μετάφραση είναι ακριβής δεν είναι όμορφη/ωραία, ενώ αν είναι όμορφη/ωραία δεν είναι ακριβής". Αναφέρομαι σε κάτι πολύ πολύ πιο απλό, πριν φτάσει κάποιος στην κριτική ενός μεταφρασμένου έργου. Ενός μεταφρασμένου λόγου. Στο ποιός έχει το δικαίωμα να το κάνει.

Δεν ασχολούμαι με το θέμα της τεχνικής μετάφρασης (νομικά κείμενα, οδηγίες φαρμάκων κλπ). Μιλάω για λογοτεχνία. Την τέχνη του λόγου! Σκέφτομαι πως ο αγαπημένος μου "θεατρικός μεταφραστής" είναι ο Ερρίκος Μπελιές. Τα βιβλία του Harry Potter τα 'χει μεταφράσει η Καίτη Οικονόμου. Ας μην πιάσω ένα ένα τα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως οι περισσότεροι ΔΕΝ είναι μεταφραστές. 

Όλο αυτό ξεκίνησε από τη στιγμή που είπα σε κάποιον πως μεταφράζω (για τον εαυτό μου και μόνο) ποίηση και πως κάποια στιγμή θα ήθελα να μεταφράσω βιβλίο. Η απάντηση που συνοδευόταν μ' ένα εξαιτετικά στιφνό υφάκι ήταν "Γιατί, είσαι μεταφράστρια;".. Μετά από ελάχιστες μέρες με "κάλεσαν" να γίνω μέλος στη σελίδα στο facebook.com "Leave translation to translators". Μάλιστα..

-να προσθέσω απλά πως στη σελίδα μου ήρθε από φοιτήτρια του ΤΞΓΜΔ.-

Δηλαδή, για να πάρω εγώ ένα ξενόγλωσσο έργο, να με εμπνεύσει, ώστε να θελήσω να το χαρίσω στο ελληνικό κοινό και να το μεταφράσω πρέπει να έχω τελειώσει την αντίστοιχη επιστήμη! 

Μόνο σε μένα κακοφαίνεται το παραπάνω..;

Ας βάλω ένα στοίχημα, λοιπόν, με κάποιον "wanna be" μεταφραστή (με δίπλωμα): θα πάρουμε ένα διηγηματάκι αγγλόφωνου συγγραφέα, θα το μεταφράσουμε και θα το δώσουμε σε κάποιον "αναγνώστη" (που δε θα έχει καμία σχέση με το αντικείμενο). Αυτό που θα του ζητήσουμε είναι να μας πει πόσο του άρεσε το κείμενο ως προς τη ζωντάνια του, την αμεσότητά του, τις όμορφες λέξεις και το ενδιαφέρον που δεν του κρατήθηκε ζωντανό από την αγωνιώδη υπόθεση, αλλά από αυτό που λέω εγώ "έντεχνο λόγο". 

Γιατί, καλό μου, αυτός που μεταφράζει λογοτεχνία πρέπει να το λέει η καρδιά του! Όχι απλά να ξέρει πώς θα κάνει αντιστοιχία λέξεων κι εκφράσεων στις δύο γλώσσες. Μιλάμε για τέχνη. Αλλά και πάλι..δεν έχω θέμα με την κατεύθυνση της "Λογοτεχνικής Μετάφρασης". Έχω θέμα με εκείνους (οι οποίοι την ακολούθησαν ή τυχαίους), που δεν "επιτρέπουν"-και μάλιστα με αυστηρό τρόπο να το κάνει κάποιος άλλος. 

Κρίμα δεν είναι;..