Είναι γεγονός. Δε θα γίνει φέτος Φεστιβάλ Βύρωνα. Δε θα ξανακάτσουμε ούτε μέσα ούτε έξω. Ο Δήμος δεν έχει λεφτά για πολιτιστικό "ξόδεμα".

Είναι παρελθόν ή μπορώ να ελπίζω στην "επόμενη χρονιά"; Αν όχι, ποιο θα είναι το επόμενο που θα βαρέσει διάλυση; 

Δε νομίζω πως υπάρχει καταλληλότερη ώρα για να γράψω. Κι η βλακεία είναι πως δε μου βγαίνουν στα Ελληνικά. Σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, αλλά όχι σ' αυτά.

Κάποια στιγμή όταν ήμουν μικρή διάβασα σ' ένα μουσικό περιοδικό για το αγγελικό πρόσωπο, την αγγελική φωνή, το εξωπραγματικά όμορφο κορίτσι του Mick Jager. Μια συντηρητική περίοδος της εφηβείας μου, που το "Sex, drugs and rock 'n' roll" μου έμοιαζε αποκρουστικό. Που το να μην μπορώ να καταλάβω το νόημα κάποιων στίχων και μιας εποχής μου την έδινε στα νεύρα. Ε, όλα αυτά άλλαξαν.

Λίγα βήματα και σταθερά. Μέχρι το μεγάλο κόλλημα. Ως τη μεγάλη πόρωση. Μια συναυλία μόνο φτάνει. Και πιο πολύ εκείνη της 7ης Ιουνίου (πρώτη καλοκαιρινή συναυλία για το 2011). Πάντα με τη λογική πως πάω να δω κάποια, που απλά ξέρω τα περισσότερα από τα κομμάτια της, μία που έχω μάθει τόσα χρόνια απέξω κι ανακατοτά την ιστορία και μία που θαυμάζω, γιατί η φωνή της αντηχεί μέσα μου.

Ναι, η Marianne Faithfull είναι υπέροχη! Έφτασε μέχρι τον πάτο, έπιασε λάσπη, για να πάρει την απόφαση να ξανασηκωθεί (σηκωθεί-σηκώσουν παίζεται ακόμα). Γοητευτική, τρελή και πεπειραμένη. Δεν είναι πρότυπο σίγουρα. Άλλη λέξη ψάχνω και δε βρίσκω!

Αφού κύλησε μια συναυλία όνειρο (περαιτέρω σε ειδική δημοσίευση του e-περιοδικού) η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει περιμένοντας έξω από το καμαρίνι. Ναι, θα με δεχόταν. Θα δεχόταν τους περισσότερους απ' όσους περίμεναν (πράγμα που πολλοί Έλληνες δεν κάνουν) κι ας θυμήσω πως το θέατρο είναι άδειο που άλλος στη θέση της μπορεί και να μην είχε βγει να λαλήσει!

Μιλήσαμε, σχολίασε, υπέγραψε και με φίλησε! Άμεση και γλυκειά. Δυναμική. Θεέ μου πόσα μπορώ να πω;! Δεν ταυτίζομαι, δεν την έχω ως πρότυπο κλπ. Κι όμως τη νιώθω μέσα μου.

Την ευχαριστώ για όσα μου έδωσε! 

Το καλοκαίρι μπήκε κι έχω αποδείξεις γι' αυτό. Και στην 1η του μηνός είχαμε και την τελετή έναρξης. Το 'χα ακούσει το περσινό, αλλά δεν είχα πάει. Πραγματικά, κατηφόρησα στο τέλος την Ερμού κι ένιωσα γεμάτη!

Μιλάω, φυσικά, για μια εκδήλωση του Φεστιβάλ Αθηνών, που έλαβε χώρα στον πεζόδρομο της Ερμού, στο ύψος του Κεραμεικού (Κορεάτικη αγορά). Σαν κίνηση είναι αντιληπτό πως είναι φοβερή. Σαν παρουσίαση ήταν εκπληκτική. Ήταν variété!  Το cast ήταν υπέροχο, ο κόσμος θερμός. Δεν ήθελα να τελειώσει!

Όλα ξεκίνησαν με τη σκέψη πως λεφτά δεν υπάρχουν. Κι έτσι κατέληξαν στο πιο απλό: τροχόσπιτο! Έγινε κάλεσμα στους καλλιτέχνες, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν μ' ευχαρίστηση, άφησαν ό,τι έκαναν, πρόβες κλπ κι ήρθαν να μας πουν ένα δυο τραγουδάκια. Και καλά κάνανε.

Οικοδεσπότης ήταν ο Γιώργος Νανούρης, του οποίου την ιδιότητα είναι λίγο δύσκολο να προσδιορίσει κανείς. Είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, τραγουδιστής, μουσικός επιμελητής, δάσκαλος ορθοφωνίας ΚΑΙ υποκριτικής! Επιμελήθηκε τη σκηνοθεσία και παρουσίασε το "έργο" αυτό με χιούμορ κι επαγγελματισμό.

Στο τροχόσπιτο ανέβηκαν πολλοί αγαπημένοι μου κι ερμήνευσαν από Στράτο Διονυσίου και Μ. Χατζιδάκι ως Regina Spektor και Lady Gaga! Ποικιλία πάνω απ' όλα! 

Η Μάνια Παπαδημητρίου, μαζί με τα κοινωνικοπολιτικά της σχόλια, τραγούδησε Ξαρχάκο και Καζαντζίδη. Η Καραμπέτη ερμήνευσε Χατζιδάκι. Η Όλια Λαζαρίδου είπε δυο τραγούδια του Άσιμου, ενώ η Μαρ. Τριανταφυλλίδου διασκεύασε το "No surprises".

Αλλά άλλα ήταν τα κορυφαία σημεία της βραδιάς! Ο Άγγελος Παπαφημητρίου, ο γλυκός κύριος που όλοι ξέρουμε ποιος είναι, αλλά λίγοι ξέρουμε το όνομά του (ναι, είναι ή ο "σοφός" από το Fort Boyard ή ο Ντίμης Τσιμισκής Χόφμαν από τον ΑΝΤ1) μας μετέφερε με τη λυρική φωνή του στην παλιά Αθήνα! "Δε θέλω Σοπέν και Μπαχ".

Το "νέο κόλλημά" μου (εδώ και κανά εξάμηνο), Βικτωρία Ταγκούλη, με ξάφνιασε καθώς είπε κάτι που, αλήθεια, δεν περίμενα να το ακούσω (αν και το συνηθίζει τελευταία στα live της). Το πολύ γνωστό τραγούδι του Cohen, "Hallelujah", έχει διασκευαστεί σ' ελληνικό στίχο. Από τον-όπως είπε κι η Βικτωρία-εξαίρετο νέο ποιητή, Χρήστο Μιχαήλ (ναι, τον Aiolos_m, λέω!).

Μετά, είχαμε karaoke! Και τους Blitz. Αυτοί είναι το μέλλον του είδους, είμαι σίγουρη! Αφού μας έδειξαν τη διασκευή του περίφημου "Paparazzi" της Lady Gaga's, ανέβηκαν στην κορφή του τροχόσπιτου την πρώτη μέρα με την Β.Ταγκούλη και τη δεύτερη με τη Μ.Τριανταφυλλίδου. Η στίχοι πέσανε στο λευκό από κάτω τους κι αρχίσαμε όλοι μαζί:

Κι εκεί που λες "πάω για σουβλάκια στο Γκάζι" σκάει κι ο Στέργιογλου. Θυμάστε τον "μπαμπά" από τον Κυνόδοντα; Αυτός! Δεν είχα καμία όρεξη να τον ακούσω (κακές αναμνήσεις, βλέπετε. άσχημη πρώτη επαφή κλπ). Και με το που ανοίγει το στόμα του ανοίγει αυτόματα και το δικό μου! Τί ηχείο, Χριστέ μου! Τί βάθος φωνής..Κι ενώ τργούδαγε το "Εγώ να δεις" του Στράτου, πέφταν γαρύφαλλα. Κι όλοι ζητωκραύγαζαν μόλις τέλειωσε. Εγώ να δεις τί έκανα!

Κι έτσι γεμάτη επέστρεψα σπιτάκι μου. Ευχαριστώ το Φεστιβάλ Αθηνών, γι' αυτή την αίσθηση!