Βγήκε χθες κι εγώ σα μία harry potter maniac έτρεξα να το δω. Τι να πω...άλλα περίμενα κι άλλα είδα! Περίμενα με ανυπομοννησία σκηνές δράσεις κι είδα σκηνές...όλο σάλια κ ζουζουνίτσες (μπλιαχ!!) που δεν υπήρχαν στο βιβλίο!

(Τα παρακάτω απευθύνονται σε όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο)

1. Λεπτομέρεια, αν κι όχι τόσο σημαντική, που καταλαμβάνει αρκετές σελίδες του βιβλίου: Αλλάζει ο Υπουργός Μαγείας! Ω, ναι..(Δεν πειράζει η ταινία προχωράει και χωρίς αυτό!)

2. Εγώ περίμενα να δω, για πρώτη φορά στην οθόνη, τον αδερφό του Ρον, Μπιλ Ουέσλι! Καμία εμφάνιση το ωραίο παιδί.

3. Υπάρχει μια υπέροχη ανάμνηση του Άντον Χερτ (Βόλντεμορτ) που αφορά τη μητέρα του και την οικογένειά της. Η Μερόπη Γκάουντ έχει ένα λαβ στόρι που στο βιβλίο αναλύεται με κάθε λεπτομέρεια! Κι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για την εξέλιξη του βιβλίου! Υπάρχει ένα μενταγιόν στις τελευταίες σκηνές. Πού το βρήκαν?? Ένα ολόκληρο κεφάλαιο πηδάνε. Κι ο Άρχοντας του Σκότους δε φύτρωσε (την πρώτη φορά!!)!

4. Μια ακόμη υπέροχη ανάμνηση ήταν αυτή με το κύπελλο της Χέλγκα Χάφλπαφ! Ολόκληρος φόνος γριάς. Τρομακτική ιστορία με γκόμενα και πολλά πολλά άλλα γκόθικ πραγματάκια που θα το έκαναν ν' αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον. Κι άλλο ένα στοιχείο για το μενταγιόν του Σλίθεριν.

5. Υπάρχει μια γιγάντια αράχνη που πεθαίνει στο Δάσος. Αυτή η τεράστια αράχνη, λοιπόν, έχει και μια οικογένεια, η οποία επιτίθεται! Τίποτα, από κυνηγητό αραχνών κ ανθρώπων.

6. Οκ, από ένα σημείο και μετά μάθαμε τι ήταν οι Πεμπτουσιωτές. Δε νομίζετε πως πρέπει να υπάρχει ένα συμπέρασμα του Χάρι ή του Ντάμπλντορ για το ποιοι είναι? Ποια αντικείμενα. Ψάχνουμε εφτά...! Οι αναμνήσεις είναι κ ένα στόρι από κάθε αντικείμενο...

7. Ο Χερτ κάποια στιγμή πάει στο Χόγκουαρτς, νέος, για να ζητήσει δουλειά. Κι ο Ντάμπλντορ του λέει: Όχι! Για κάποιο λόγο του είπε όχι. Κάτι παίζει..Τι ήθελε ο Χερτ από τη Σχολή? Ε?

8. Ας μην αναφερθώ στο γεγονός του θανατού του Ντάμπλντορ. Από πού ν' αρχίσω? Πεθαίνει σ' έναν πύργο, αλλά στην ταινία βρίσκεται στο γραφείο του. Εντελώς άλλη αίσθηση θανάτου! Στο βιβλίο, το κωλόπαιδο ο Χάρι είναι μαρμαρωμένο κάτω από τον αόρατο μανδύα. Και ξεμαρμαρώνει όταν αυτός που τον μαρμάρωσε βλέπει το Κάστρο ανάποδα. Στην ταινία μας έσπασε τα νεύρα να γυρίζει κάτω από μία σκάλα! Κώλο δεν έβαλε κάτω!

9. Ένα πολύ καλογραμμένο κεφάλαιο πήγε...βόλτα! Η κηδεία. Λευκό φέρετρο και λεπτομέρειες που χρησιμέυουν για το επόμενο βιβλίο. Αχ...τέσπα!

10. Όλη η σκηνοθεσία ήταν εντελώς διαφορετική από τις υπόλοιπες ταινίες. Η κιβωτός των στοχασμών δεν ήταν ένα πιάτο στον αέρα. Και το γραφείο του διευθυντή δεν ήταν έτσι...Καλά, τέλος!

Δε γίνεται μετά από 600+ σελίδες να σου πλασάρουν αυτή την πατάτα! Οι σκηνές δράσης ανύπαρκτες, αλλά οι σκηνές με φιλιά κι αγκαλίτσες κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Πάντως έιχε καλές ατάκες και χιούμορ...Πάλι καλά!

Πουφ! (χιχιχιχιχιχι)

By Leonard Cohen:

Its four in the morning, the end of december
Im writing you now just to see if youre better
New york is cold, but I like where Im living
Theres music on clinton street all through the evening.

I hear that youre building your little house deep in the desert
Youre living for nothing now, I hope youre keeping some kind of record.

Yes, and jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
Youd been to the station to meet every train
And you came home without lili marlene

And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobodys wife.

Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well I see janes awake --

She sends her regards.
And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
Im glad you stood in my way.

If you ever come by here, for jane or for me
Your enemy is sleeping, and his woman is free.

Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried.

And jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear.

Από τη Λίνα Νικολακοπούλου:

Όλο τ’ απόγευμα δεν είπα τίποτα
κρύβω τα λόγια μου μ’ ένα τσιγάρο
έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται
κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω

Πώς βραδιάζει νωρίς
όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής
το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
μοναξιά και καπνό

Και μένω, κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
Σ’ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
να λέει "σ’ αγαπώ"

Όλο τ’ απόγευμα σ’ ένα παράθυρο
και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει
κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται
δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει

Πώς βραδιάζει νωρίς
όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής
το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει
μοναξιά και καπνό

Και μένω, κάτω απ’ τα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
Σ’ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα
στην πόλη που χώραγε πρώτα
τη φωνή σου να λέει "σ’ αγαπώ"
να λέει "σ’ αγαπώ".

Ένα τραγούδι του Κοέν, που έχει διασκευαστεί από τη Λ. Νικολακοπούλου. Αν και μ' αρέσει ο Κοέν, θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή διασκευή. Επειδή κάποιοι θαυμαστές του δημιουργού μόνο που δεν τη στείλανε στο απόσπασμα τη γυναίκα, γιατί δεν τους αρέσουν οι διασκευές, εγώ κάπως...εκνευρίστηκα. Γιατί αυτό δείχνει έναν άνθρωπο στενόμυαλο. Οκ, σεβασμό στο original πράγμα, αλλά ο ίδιος είχε δώσει την άδειά του για τη διασκευή, η οποία κατά τη γνώμη μου ήταν και πετυχημένη.

So...βλέπετε και κρίνετε...

(Υ.Γ.: Η ενορχήστρωση στο live της Γαλάνη μου άρεσε πολύ περισσότερο από τη studio version του. Και δεν παίζει ρόλο η ποιότητα του ήχου, αλλά τα όργανα που χρησιμοποιήσε αυτός που την έκανε..έσπασε τη μονοτονία)

Επίσης, αν είστε τόσο φανατικοί θαυμαστές του κου L. Cohen (του οποίου δηλώνω θαυμάστρια) μη με κράξετε με σχόλια, αλλά-σας παρακαλώ, κυρίως για την αισθητική του blog- στείλτε πμ!

Κι η μελαγχολία συνεχίζεται...Τώρα θα τα θυμηθώ όλα. Όλα! Υγρασία, μια τέτοια νύχτα και...Ξέρετε. Γνωστή η αιτία θλίψης μιας έφηβης. Αιώνες τώρα είναι η ίδια! Ένα πρόσωπο που θα θέλαμε πολύ να ήταν εδώ μαζί μας, όμως είναι μακριά και δεν ξέρουμε καν αν μας σκέφτετε. Μάλλον ξέρουμε πως δεν το κάνει, αλλά παραμυθιαζόμαστε πως "μπορεί", "ίσως" ή "πιθανόν" μας σκέφτετε. Χαζά πράγματα! Σχεδόν ποτέ δε συμβαίνει. Κι αν συμβεί είναι για εντελώς διαφορετικό λόγο...Ποτέ δε μας σκέφτονται έτσι όπως θα θέλαμε εμείς. Ξέρετε...

Βάζουμε μουσική μπας και σπάσουμε τη σιωπή της Χαρούλας. Εδώ και...μπόλικη ωρίτσα μου κρατάει συντροφιά με την πανσέληνο και τα μινοράκια της...και λοιπά από την Οδό Νεφέλης. Τελικά, είμαι μαζωχίστρια. Μ' αρέσει να χαλιέμαι! 

Όχι, δεν έχω πιει. Ενώ θα μπορούσα σ' αυτή την πανσέληνο να προσφέρω κι έναν πανσέλοινο! Μπα...αν είναι από αυτές τις πρώτες απογοητεύσεις να γίνομαι χάλια..πάει! Αλλά πάλι, εφηβεία χωρίς απογοητεύσεις δεν είναι εφηβεία!

Βάζω κι άλλη Χαρούλα. Προχωράει η playlist. Βγαίνουμε από τα χωράφια της και μπαίνουμε στα "Κορίτσια της συγγνώμης". Μιζεριάζουμε και μ' αυτό. Προχωράει κι άλλο ώσπου φτάνει στο κομμάτι που μας καίει περισσότερο απ' τ' άλλα. Σ' αυτόν τον αναθεματισμένο "Φύλακα Άγγελο"...Κι εδώ μπαίνουν και κάτι σκουπιδάκια στα μάτια. Ξέρετε...απ' τα γνωστά που χουν μπει και σε σας. 

Κολλάω στους στίχους...αυτό το τραγούδι τελικά είναι...είναι το άτιμο! Για κακή μου τύχη κατάλληλο. Γμτ..!

Μονάχα εγώ να 'μαι καλά, ε? Μα για να είμαι καλά δε θέλω τον Κότσιρα, θέλω τον...Ξέρετε!!

Και πάει λέγοντας...

"Μονάχα εσύ να 'σαι καλά

μη δω στα μάτια σου ούτε δάκρυ...

Μπορεί να ζούμε χωριστά

μα τότε ζήσαμε μια αγάπη..."

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που λες πως γράφτηκαν για σένα κι άλλα που λες..."Παίζουν με τον πόνο μου?". Αμ, ναι! Με τον πόνο μου παίζουν! Κι ιδιαίτερα αυτή η σουπιά η Λίνα! Η σιγανοπαπαδιά...δεν ξέρει τι ζημιά μπορεί να κάνει μ' αυτά που γράφει. Ξέρετε...

Εκέινη μου λέει μέσα από τη φωνή-ποιας άλλης!-της Χαρούλας μου...

"Θυμάσαι, ώρα σου καλή όπου και να ΄σαι..." και συνεχίζει με αυτά που δε βρήκαμε ν' αξίζει κι άφησε αυτός ο καιρός τη μνήμη μας να το συνεχίζει...

"Θυμάμαι, τίποτα δεν άξιζε να πάμε..." τίποτα από αυτά τα πράγματα που έφτασα τώρα, μ' έκανε η ζωή να μπορώ, να τα λέω για δώρα. Ναι, πλέον για μένα εκείνες οι στιγμές είναι δώρα...

Άτιμοι, σας αρέσει να κλαίω...Δεν πειράζει, όπως είπε κι η φίλτατη Σκάρλετ: Αύριο είναι μια άλλη μέρα!

Καληνύχτα, παιδιά και Pastella...κολλάει αυτό που σ' έπιασε. Κι είναι κι επώδυνο ντίαρ! 

Καληνύχτα...

Είναι που να μην ήτανε! Πανσέληνος, αυγουστιάτικη κι η καλύτερη από ποτέ.

Αλλά εγώ είμαι...ντάουν. Και να μην ξέρω και το γιατί. Μιλάμε για πολλή μελαγχολία, όχι παιδιαρίσματα. Λες να σεληνιάζομαι?Δηλαδή, να διαμορφώνεταιη ψυχολογική μου κατάσταση ανάλογα με το φεγγάρι? Μπορεί...

Μπορεί πάλι να είναι αυτή η φωνή τη Χαρούλας που βγαίνει από τα ηχεία του κινητού μου και με κάνει σχεδόν να κλαίω. Πάει...αυτό το τραγούδι έχει περάσει πια στην ιστορία της μουσικής. Δεν ξέρω άτομο που να μην το ξέρει. Σήμερα, πόσοι το θυμήθηκαν, πόσοι το τραγούδησαν, πόσα τους θύμησε και από πόσα ηχεία βγήκε. Από πόσους ραδιοφωνικούς σταθμούς μεταδόθηκε. 

Τι σου 'ναι όμως αυτό το Αυγουστιάτικο φεγγάρι...! Σε ταξιδεύει. Δικαίως το χουν υμνήσει τόσοι σημαντικοί άνθρωποι. Ποιητές, στιχουργοί, συνθέτες...Παντού το συναντάμε, παντού το ακούμε, παντού το βλέπουμε. Είναι πηγή έμπνευσης για πολλούς κι όχι μόνο για χαζορομαντικούς ή ερωτευμένους. 

"...ένα πράσινο, πράσινο φεγγάρι...να σου μαχαιρώνει την καρδιά..." έγραψε ο Λ.Παπαδόπουλος στην Οδό Αριστοτέλους.

"Και θα 'ν' τ' ωραίο πρόσωπό σου...κι απ' το φεγγάρι πιο χλωμό...", ρεαλιστικός χρωματισμός στο τραγούδι του Λοΐζου. 

Και τότε έρχεται το αποκορύφωμα: κάποιος ρομαντικός, γυμνός βουτάει σε μια έρημη παραλία, ενώ η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος φωτίζει τα πάντα. Το νερό, τα δέντρα γύρω και την ερημιά. Και κάνει μια ευχή που ξέρει πως θα βγει. Και τελικά βγαίνει..! Εκεί είναι η μαγεία. τη βρίσκεις όταν κολυμπάς σε μια θάλασσα λάδι κι έχεις για κατεύθυνση το φεγγάρι.

Ουφ...Δεν μπορώ τις πολλές συγκινήσεις...είμαι σκληρό κορίτσι εγώ! (Είμαι??) Είμαι μικρή ακόμα για να ξέρω τι είμαι, θα το μάθω ίσως όταν γίνω κάτι και κοιτάξω πίσω στο πριν. Από περιέργεια και μόνο. Καλά, μη σας πιάσει κι εσάς κατάθλιψη! 

Όλα οκ, όλα μια χαρά, καλοκαίρι είναι, διασκεδάστε, μαυρίστε κλπ! Και να κλείσετε τον υπολογιστή!! Μην είστε όλοι πυροβολημένα σαν κι εμένα. (Έτυχε και βρήκα σύνδεση!) 

Καληνύχτα κι ελπίζω πως μ' αυτήν την Πανσέληνο να πραγματοποιηθούν κι οι δικές μου ευχές...Ποιος ξέρει? Καληνύχτα.

"Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία...είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα..."