Είναι πολύ σκληρό πράγμα ν' αντιλαμβάνεσαι πως αυτό που φοβάσαι περισσότερο απ' όλα συμβαίνει σε σένα. Όλοι βλέπουμε τους κινδύνους από την τηλεόραση, αλλά κανένας δεν έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να έρθει αντιμέτωπος με τον κίνδυνο.

Έτσι συνέβη και με μένα. Δεν περίμενα ποτέ πως θα συνέβαινε κάτι ανάλογο στην καλύτερή μου φίλη...Κι όμως συνέβη! Ποια είναι η θέση μου; Να πω πως αυτό που κάνει είναι λάθος; Να την προστατεύσω; Ν' αδιαφορήσω, γιατί ό,τι κάνει είναι επιλογή της; Τι;; Λυπάται, κλαίει και θρηνεί και το χειρότερο: αισθάνεται πως πλήγωσε κάποιον. Πώς θα της δώσω να καταλάβει πως δεν ήταν αυτό που φαινόταν; Πως ό,τι κάναμε όλοι μας το κάναμε για να είναι αυτή καλά; 

Δε θα μ'ενδιέφερε αν δε μου ξαναμιλούσε. Αρκεί να ήξερα πως την είχα αποτρέψει από κάτι ολέθριο γι' αυτήν. "Μα θέλω να ζήσω το παρόν!" Ναι, αλλά χαρά μου αν ζήσεις το παρόν αδιαφορώντας για το μέλλον δείχνει αναισθησία. Κι αν δε νοιάζεσαι εσύ για τον εαυτό σου, άφησε τουλάχιστον τους υπόλοιπους να το κάνουν. Δεν είσαι στο γκρεμό, ετοιμάζεσαι να φουντάρεις κι εμείς καθόμαστε και χειροκροτάμε απλά γιατί αυτό είναι η επιλογή σου! 

Ελπίζω στη μία και μοναδική στιγμή που θα πεις αυτό το "Συγγνώμη, έκανα λάθος!"

Δεν πρόκειται να σου πω τίποτα τότε. Αλλά και πάλι αν καταφέρεις κι αποδείξεις πως είχες δίκιο πάλι δε θα πω τίποτα, αλλά θα αποδεχτώ το δικό μου λάθος. Και μη σκεφτόμαστε πως η ζωή και τα συναισθήματα δεν είναι μαθηματικά! Αν το καλοσκεφτούμε είναι! Κάνουμε τις υποθέσεις μας, προχωράμε στην απόδειξη και τότε βγάζουμε και το συμπέρασμα. 

Ας μη μου μιλάς, αλλά εγώ:

Θα σε υπερασπιστώ
κι εσύ απάνω μου κρεμάσου
μ' ένα φιλμ χρωματιστό
δείχνοντας τα πρόσωπά σου.

Όπως είπε κι ο Κ.Τριπολίτης.

"Μην ξεχνάς πως ακόμη είσαι παιδί, όσο ώριμα κι αν θες να συμπεριφέρεσαι!"

Παιδιά, όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τον ελληνικό κινηματογράφο! Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος ανώμαλος έφηβος που τη βρίσκει με τη Σμαρώ Στεφανίδου, το Ρίζο, την αξεπέραστη Βλαχοπούλου, Ηλιόπουλου κλπ κλπ! Δε λέω πως δεν υπάρχουν άτομα που δε βλέπουν και τους αρέσει, αλλά να τρελαίνονται και να λένε τα Σαββατόβραδα "Τι θα κάνουμε...? Ε, να βάλουμε καμιά ταινία...πιάσε την Αλίκη στο Ναυτικό"....ποτέ ξανά! Σκέτη ανωμαλία δηλαδή...Απορώ και με τον ευατό μου...Από τη μια συνδιάζω Φελίνι με χαζοαμερικανιές και μετά έρχονται παλιά musicals και μετά ξανά χαζοαμερικανιές, αλλά μετά πάλι το γυρνάω στο σοβαρό, αστυνομικό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο....

Από τον κάθε χώρο λοιπόν έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου...Ε, πώς να το κάνουμε...Δεν μπορώ να πω....πόρωση με τη ΘΕΑ Αρώνη, λατρεία στον Κωνσταντάρα, τρέλα με Καρέζη...! Και η συνέχεια δε συμμαζεύεται...!

Αλλά οι  Π. Ζερβός, Δ.Παπαγιαννόπουλος κι αυτός ο καλός κυριούλης...ο Λαυρέντης Διανέλλος...πάντα πρώτοι στην καρδιά μου! Οκ, από κάποιο σημείο και μετά πάμε στο πολύ ψυχοπλακωτικό, αλλά δεν πτωούμαι. Είναι 3 πολύ καλοί παππούληδες...στους κατάλληλους πάντα ρόλους. 

Επίσης αν πάμε στο άλλο άκρο παίζει να μουν και το μοναδικό παιδί που αντιπαθούσε τη Βουγιουκλάκη, αλλά ο Αρτέμης Μάτσας κι ο Τσαγανέας ήταν πάρα πολύ συμπαθητικοί! Αν δεν είναι αυτό ανωμαλία για ένα 8χρονο τότε τι είναι,ε? Αλλά κι αυτή η Τασώ Καββαδία....Μμμμ, άλλο μαλλί να είχε θα ήταν πρότυπο! (αστειάκι!!!!) 

Και μετά πάμε στους έρωτες της ζωής μου: στα 5 ήθελα να παντρευτώ το γοητευτικό πειραιώτη Παπαμιχαήλ, μετά προσγειώθηκα. Γύρω στα 8 ήθελα να γίνω η κοπέλα του Αλεξανδράκη! (Άκυρο!!) Και μετά ήθελα ένα μεγαλύτερο αδελφό που θα τον έλεγαν Κώστα Βουτσά. Η απογοήτευση ήρθε όταν έμαθα πως δεν μπορεί να με υιοθετήσει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας...πίκρα! 

Αν διαβάσατε τα παραπάνω και δε με θεωρείτε ανώμαλη τότε πρέπει να είστε πολύ απαιτητικοί στον όρο! Ώρες ώρες μου θυμίζω το παιδάκι της Σωσώς από τα "Εγλήματα"...Τι να πει κανείς...

Πάω να δω καμιά ταινιούλα!;)

Αυτή τη φορά έχουμε το υπέροχο βιβλίο της Ελένης Δαφνίδη "Μικρές Απιστίες, Μεγάλες Τιμωρίες". Το συνιστώ σε όλους σας κι ειδικά αν είστε αγέρωχοι και σίγουροι για τον εαυτό σας. Δεν ξέρετε τι μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα! Απρόοπτα να σας χτυπήσει κάτι πρωτόγνωρο και μετά...Να χαθεί πριν προλάβετε να το απολαύσετε!

Ναι, σωστά είναι το κοινότυπο, αλλά πάντα πιασάρικο θεματάκι "Έρωτας, αγάπη κλπ κλπ". Με το λόγο της η Δαφνίδη καταφέρνει να σε τραβήξει και να σου κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον ως την τελευταία στιγμή! Ταυτίζεσαι με τους χαρακτήρες -Δόξα το Θεό υπάρχει πολυμελές καστ!- και νιώθεις ό,τι νιώθουν. Φανταστικό! 

Το τέλος είναι απρόσμενο και, ναι θα το ομολογήσω με πήραν τα αλμυρά ζουμάκια που τρέχουν από τα μάτια μας, δε θα υπάρξει κανείς που θα αμφυσβιτήσει πως είναι ένα αριστούργημα. Από όλες τις απόψεις. 

ΜUST! 

"Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τα πάντα. Ακόμα και τον έρωτα."