Σκοτώνοντας χρόνο στο fb, είδα πως κάποιος "φίλος" είχε δημοσιεύσει το παρακάτω video. Είναι το γνωστό κομματάκι "Here without you", με ελληνικούς στίχους, φωνή και πιάνο. Η φωνή είναι ακαλλιέργητη, αλλά πολύ καλή. Οι στίχοι δε...γοητευτικοί!

Ψάχνοντας λίγο το "κανάλι" της κοπελιάς βρήκα κι άλλα κομμάτια με τη φωνή της, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το "Non ti scordar". Ήταν κι αυτό μ' ελληνικούς δικούς της στίχους, αλλά αυτό έκανε τη διαφορά, γιατί το βρήκα καλύτερο από το ιταλικό..(Sorry, στους θαυμαστές του). Μπορεί η ηχογράφηση να είναι ερασιτεχνική, μα το καλό πράγμα φαίνεται. Είναι κι αυτό ένα ακόμη εφηβικό διαμαντάκι. Καλύτερο από πολλά που ακούω καθημερινά σε σχολικές μπάντες!

Ελπίζω να δω και κάτι πιο "επαγγελματικό" από την κοπέλα. 

Δεν υπήρχε κάτι για να γράψω περί 17ης. Όλα είναι γνωστά, όλα έχουν ακουστεί ξανά και ξανά. Αλλά φέτος ήταν αλλιώς. Μπορεί να μην πήγα ν' αφήσω γαρύφαλλο στη διάσημη αιματοβαμμένη πόρτα, αλλά αισθάνομαι περήφανη που σε κάθε επέτειο μαθαίνω και κάτι παραπάνω. Φέτος, σ' ένα σχολείο που έχει για διευθυντή κομματικό μέλος του ΛΑ.Ο.Σ. (γραμματέας δημοτικής παράταξης κιόλας), εν απουσία του, έγινε η πιο "αληθινή" σχολική εορτή που έχω παρακολουθήσει καθ' όλη τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων.

Επιτέλους, μάθαμε και κάτι παραπάνω. Τόσα χρόνια εκτός από ένα σύντομο χρονικό, το "Γελαστό παιδί" (που κανένας δεν ξέρει για ποιον μιλάμε) και τα ονόματα των νεκρών εκείνης της νύχτας, δεν ακούγαμε τίποτα άλλο. Φέτος ήταν αλλιώς. Τα πήραμε τα πράγματα από την αρχή, τη δίκη της Χούντας κι-επιτέλους-μάθαμε τα ονόματα αυτών που αγωνίστηκαν για την πραγματική δημοκρατία. 1 χμ απ' το σχολείο είναι η πλατεία "Αλ. Παναγούλη". Κι όμως κανένας μαθητής δεν είχε αναρωτηθεί ποιος ήταν αυτός ο κύριος με το μουστάκι. Τι έκανε και γιατί πέθανε. (Εδώ να μου πεις, πέρα από πλατείες και δρόμους, η ίδια η χώρα του δεν το θυμάται με κάτι διαφορετικό..)

Ακούμε για Χούντα και ξέρουμε μόνο για τον άσχημο κύριο που δε μίλαγε σωστά Ελληνικά (Ναι, τον Παπαδόπουλο λέω). Λες κι αυτός τα έκανε όλα, μόνος! Η Κύπρος για μας είναι ανύπαρκτη. Υπάρχει μόνο μια πόρτα, η Δαμανάκη στο μικρόφωνο, "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" και πορεία μέχρι την πρεσβεία της Αμερικής για να τα σπάσουμε. Αυτά είναι μες στο μυαλό των εφήβων, που σε λίγο θα έχουν δικαίωμα ψήφου (ως σκουριασμένες πληροφορίες, όχι ως ερεθίσματα για αναζήτηση).

Οι διαφορές φέτος; (Βέβαια, λόγω συμμετοχής μου στη χορωδία, όλα αυτά τα έμαθα μετά..δεν είχα οπτική επαφή και δεν ήξερα τι έπαιζε στον προτζέκτορα κι είχαν μείνει όλοι μλκς!) Το χρονικό, δεν ήταν χρονικό. Ήταν ποιήματα, θυμηθήκαμε Βάρναλη. Η μουσική δεν ήταν μόνο "Της δικαιοσύνης", "Δρόμος" κλπ, γιατί θυμηθήκαμε το Λενον, τον Τσε και τον Πανδή. Και δεν ακούστηκαν τα ονόματα των νεκρών. Αλλά στη θέση τους έπαιξαν μαρτυρίες σε βίντεο, απολογίες κι η δίκη της Χούντας. Είδαμε την Κούβα, τη Γένοβα..ακόμα και τα βασανιστήρια των κομμουνιστών!

Και για τα παιδιά που δεν ξέρουν ποιος ήταν ο Αλέκος Παναγούλης, που μετά έγινε πλατεία, έπαιξε αυτό:

Δεν είναι αρκετό, αλλά είναι κάτι στο τίποτα.

Από μένα...δε θεωρώ πως τιμώ τους νεκρούς με το να σπάσω την Αθήνα, οπότε μένω σπίτι να γιορτάσω τα γενέθλια του αδερφού μου! Εσείς, δείτε το "Ζ", ακούστε Θεοδωράκη, κάντε ό,τι σας ευχαριστεί!

ΥΓ: Μπορεί να λένε πως είναι πιο εύκολο να κάνεις επανάσταση, παρά να αλλάξεις τα μυαλά κάποιου, αλλά συνέβη. Συμμαθήτρια που χρόνια μου έκανε κήρυγμα για δεξιές παρατάξεις, μου ήρθε κλαμμένη και συγκινημένη από τη γιορτή και ζήτησε βιβλία "για να ξεστραβωθεί"! Κι αυτό ένα βήμα είναι.

Οι μέρες που δίκασαν είναι αυτές που δεν μπήκα να γράψω στο blog μου, δεν ήθελα καν να το επισκεφτώ. Γιατί ψαχνόμουν γενικότερα. Ε, έπαιξε ρόλο και το διάβασμα!

Λοιπόν...ας αρχίσουμε από το θάνατο της Καίτης (Χωματά). Ακόμα, έπειτα από σχεδόν ένα μήνα και δε θέλω να το σκέφτομαι. Ήταν η φωνή, που μ' έκανε να λατρέψω το Νέο Κύμα, ν' αναζητήσω τι μου αρέσει, τι ακούγεται καλό στ' αυτιά μου. Πήρα πράγματα από αυτή την παρουσία. Θα μείνει μεγάλο απωθημένο το γεγονός ότι δεν την είδα ποτέ live, ενώ είχα την ευκαιρία.

Αντίο Καίτη:

Μετά από αυτό ήρθε μια σειρά από συναισθηματικές συγκινήσεις, που απόλαυσα ως εκεί που δεν παίρνει! Αυτά είναι από τα καλά κομμάτια της ώριμης εφηβείας. Οι ώριμες επιτρεπτές κι απόλυτα κατανοητές ανωριμότητες! Για πόσο ακόμα θα μπορώ να τις χαίρομαι;  Αλλά, με μία μικρή αντιστροφή, θα πω πως μηδέν καλό αμιγές κακού! Είναι νόμος. Όπως, επίσης, νόμος είναι για το διάσημο απόφθεγμα του Paulo Coehlo "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις". Πριν 2-3 χρόνια θα έλεγα πως ήταν η μεγαλύτερη βλακεία που είχα ακούσει. Τώρα πια το πιστεύω χωρίς καμία αμφιβολία!

Η αισιοδοξία έγινε το δικό μου "Κλειδάκι για τον Παράδεισο". Το δούλεψα λιγάκι μέσα μου κι είπα ν' αλλάξω. Χαμόγελο, μουσική και το μότο πολλών "Μην το βάζεις ποτέ κάτω"! Λες κι ήρθε η άνοιξη νιώθω. Η playlist της ζωής μου αυτή τη στιγμή είναι γεμάτη από μελοποιημένη ποίηση. Μυρίζω τεκίλα, χαρά και παρέα.

Χαίρομαι να με βλέπω χαρούμενη! Δε νιώθω και την κούραση έτσι.

Θα μπορούσαν όλα τα απογεύματά μου από δω και πέρα να έχουν την αίσθηση προσμονής για το καλό νέο που έρχεται, να αισθάνομαι πως πάντα θα υπάρχει κάτι να κάνω, να δημιουργήσω και να προσφέρω!

Έχω ζωντανά παραδείγματα, γύρω μου, ανθρώπων που "αλλού κινήσανε μα φτάσανε αλλού". Κι είναι χαρούμενοι μ' αυτό. Κι είναι και καλά με τον εαυτό τους. Η αισιοδοξία είναι βασικό, θεμέλιο. Μπράβο τους! Ζουν κι αυτοί στην ευδαιμονία τους.

______________________________________________________________________________

Οι μέρες που δίκασαν μπορεί να είναι χιουμοριστική προσέγγιση στο "Οι μέρες που δικάζουν" του Κραουνάκη, αλλά έχει βάση. Γιατί, ως γνωστόν, όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ξέρεις αν θα έρθει ο κόσμος τούμπα; Αν θα σου πέσει γλάστρα στο κεφάλι και θα σ' αφήσει στον τόπο; Όχι. Όπως δεν ξέρεις αν θα μιλάς όλη σου τη ζωή με τα ίδια άτομα, αν θα ζεις στο ίδιο σπίτι ή αν θα ξυπνήσεις με τον καλύτερο σου φίλο αγκαλιά (που λέει και το άσμα)!

Αλλά δε θα κάτσει κανείς να σκάσει για κάτι που είναι ήδη παρελθόν! Κάποτε ρώτησαν το Γοργία τι κάνει για τη μακροζωία του κι εκείνος τους απάντησε πως τους γράφει όλους στα αχαμνά του!

Γι' αυτό παιδιά, ό,τι έγινε έγινε (κι όμως κάτι έμεινε)! Ζούμε για το παρόν, σχεδιάζοντας το μέλλον.

Ως πότε ας το πούμε όλοι μαζί:

(Αφιερωμένο σε εμάς. Σε μένα αποκλειστικά, πάμε γι' άλλα!)