Θα ξεκινήσω με γκρίνια και ότι εν αρχή ήτο το χάος....και μετά ήρθε ο προαστιακός για να το εκμηδενίσει!

Είχα γράψει και παλιότερα (σε μια φιλοσοφική ανάλυση) για τον προαστιακό  ότι ήταν το μόνο μέσο μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ) που έκανε τόσο ντόρο για να δώσει ΤΙΠΟΤΑ.

Απίστευτη ταλαιπωρία φουκαράδων που στοιβάζονται ως τα ζώα σ αυτόν για να κάνει τις αναγκαίες του δουλειές η απάντηση στα εκατομμύρια ευρώ που χαλάστηκαν για να γίνει το "έργο"

Οι εργαζόμενοι στους σταθμούς - προφανώς σεκιουριταδες που έχει προσλάβει η εταιρεία - με μηδενικές συμπεριφορές (από το σταθμό Λαρίσης που θεωρείται κεντρικός μια "κυρία" του πόστου μας φώναζε ως πρόβατα να μην είμαστε στην άκρη- που καμία αντίρρηση ότι είχε δίκιο σ΄αυτο που έλεγε - αλλά το ύφος της ήταν για λαχαναγορά και να απευθύνεται στα μπρόκολα κι όχι σε ανθρώπους) και προαστιακούς που είναι "ζωγραφισμένοι" με graffiti κι όχι λόγω καλαισθησίας.
Κοινώς παρατημένα βαγόνια έξω άθλια στην όψη και μέσα οριακά διατηρημένα.
Ελάχιστα έτσι κι αλλιώς σε αριθμό που όταν είναι "νεκρή" ώρα κίνησης θυμίζει καλές προοπτικές, αλλά αν είναι ώρες "κανονικής" κίνησης θυμίζει τις εποχές που οι επιβάτες κρέμονταν από τα παράθυρα..
Η έλλειψη δε χώρου αποσκευών κάνει την παραμονή στο χώρο ασφυκτική.

οκ.. τέλος γκρίνιας! Πάμε στα υπόλοιπα (όχι δυσάρεστα)

Πήγαμε λοιπόν στο σταθμό, Προαστιακό υποσχέθηκα στη Χαρά.. τραίνο κανονικό ήρθε!
Που είναι ο προαστιακός οεο?
Τελικά ούτε με τραίνο δεν είχε μπει αυτό το επαρχιωτάκι η Χαρά!! Αυτά παθαίνουν όσοι έχουν αυτοκίνητο!

Προορισμός Κόρινθος. Κάτσαμε προσπαθώντας να δούμε από που έχει την καλύτερη θέα... εντάξει βρήκαμε γωνιά αφού αλλάξαμε μια δυο φορές θέση.

Ο οδηγός (?) ανήγγειλε "επόμενος σταθμός ΛΙΟΣΑ" και μεις βρήκαμε λόγο να χαμογελάσουμε. Ένας ένας ο σταθμός περνούσαν μπροστά από τα μάτια μας. Περάσαμε κι από το Μενίδι.. (α! ρε Σόφη, εγώ σε πήρα τηλέφωνο.. ας πρόσεχες... εχμ... τώρα που το σκέφτομαι, μήπως επειδή πρόσεχες δεν σήκωσες το τηλέφωνο???) και η άφιξη στην Κόρινθο ήταν γρήγορη με την πλάκα μας (τελικά το Μενίδι έχει θάλασσα? η μήπως λίμνη? λιμνοθάλασσα ίσως??) με τις φωτογραφίες μας... (πολύ βρώμα το τζάμι.. χάλια βγήκε το βιντεάκι της διαδρομής!)
Στον σταθμό της Κορίνθου μάθαμε ότι την Κυριακή δεν έχει συγκοινωνία για το κέντρο της πόλης (με πια λογική θα σας γελάσω..) και έτσι αποφασίσαμε το αναπόφευκτο να πάρουμε ταξί...
Μια γελαστή κοπέλα στο τιμόνι μας κοίταζε και μας είπε μπείτε λες και μας ήξερε (όμορφο πράγμα να χαμογελάει κάποιος) της ζητήσαμε να μας πάει σε μια ταβέρνα (που ήταν άλλου από εκει που ήμασταν άλλα δεν έχει σημασία...) και εκείνη μας πήγε στην παραλία (καλάμια νομίζω την είπε).

Μόνο για αυτό... άξιζε όλα τα λεφτά!!!!

Μια παραλία που τις καλοκαιρινές εποχές φαντάζομαι θα είναι αρκετά δημοφιλής αν κρίνω από τις ξαπλώστρες που τώρα ήταν μαζεμένες η μιά πάνω στην άλλη (φθινοπωρινή εικόνα) δίπλα στις ομπρέλες που κάποιες δεν μπόρεσαν να αντισταθούν και ήταν ξαπλωμένες να τις βρέχει το κύμα..

Το κύμα!!!!!

Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η εικόνα άγριας θάλασσας σε μια ακτή που σε άλλες συνθήκες θα ήταν ήσυχη και πειθήνια.
Ο αέρας ήταν δυνατός... έσπρωχνε όχι μόνο τα μαλλιά μας αλλά και μας προς την κατεύθυνση που φυσούσε.

Η βόλτα μας μικρή στην παραλία από τη μια μεριά στην άλλη αν και σιγά σιγά, λειτούργησε - σε μένα τουλάχιστον - σαν κάθαρση.
Η θάλασσα έκανε πάλι αυτό που κάνει πάντα στα συναισθήματα μου.. τα "βούτηξε" στο λευκό της αγνότητας και απάλυνε τα βαριά κάνοντας τα υποφερτά.

Η ώρα είχε περάσει και μεις γήινοι φευ... πεινάσαμε!!
Η παραλία δεν είχε και πολλές επιλογές αφού τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά λόγω φθινοπώρου.. ένα μαγαζί που είχαμε δει πρώτο πρώτο φτάνοντας στην παραλία έμοιαζε συμπαθητικό κι έτσι αποφασίσαμε να μπούμε ....
Δεν είχαμε άδικο! Ήταν μια φιλική ταβέρνα-ουζερί, με νέους ιδιοκτήτες και φιλικό περιβάλλον.
Είπαμε να φάμε θαλασσινά (ναι.. ΚΑΙ καλαμαράκια) γύρω γύρω σκόρπια σε τραπέζια, στον πάγκο και στα παράθυρα κοχύλια... θαλασσινή όψη που μ΄αρεσε γιατί με συνέδεε με το καλοκαίρι που πολύ λυπάμαι όποτε το αποχωρίζομαι.
Στον τοίχο μας έκαναν γνωστό το τι θα επακολουθούσε με το ούζο που παραγγείλαμε...

Ευγενέστατοι μας σέρβιραν ότι παραγγείλαμε και οι τιμές προσιτές (για την ιστορία το μαγαζί λέγεται "Αρόδου") τσακίσαμε τα παραγγελθέντα και είπαμε να ξεκινήσουμε άλλη μια βόλτα στην παραλία.
Βγαίνοντας από την πόρτα είδαμε τον freedom.. όχι. όχι τον γνωστό, το μαγαζί (?) που απλά δήλωνε με την ταμπέλα και φυσικά μας θύμισε τον "δικό" μας freedom που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω!!

Η ώρα περνούσε και μεις θέλαμε καφέ... απόγευμα πια βρήκαμε ένα flocafe(!!) και χωθήκαμε ...
Καφές, γλυκό και... συνάντησα τον ωραιότερο άντρα της Κορίνθου!!
Μάτια θάλασσες... βλέμμα βελούδο.. ύφος 1000 αντρών με κότσια... παρουσία πληθωρική .. γέμιζε τον χώρο!!!

Μόνο που - ως ενοχλητική θαυμάστρια - του πήγα την φωτογραφική μηχανή πολύ κοντά στη φατσούλα και μάλλον δεν του άρεσε!!!!!!

Νύχτωσε σιγά σιγά... η θάλασσα που όσο κι αν ήταν άγρια με τον ήλιο φαινόταν υπέροχη, τώρα γκριζάρισε και θύμιζε χειμώνα...
Το κύμα δεν είχε σταματήσει ουτε μια στιγμή.

Εμείς όμως πρέπει να φύγουμε...
Ήταν μια διαφορετική μέρα... ο ύπνος το βράδυ ήσυχος αφού η νηνεμία της φουρτουνιασμένης θάλασσας πέρασε στην ψυχή.

Άλλη φορά να πάμε όλοι μαζί ε??