31 Δεκέμβρη 2013 και 1 Γενάρη 2014.

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που εγκατέλειψα τη δουλειά του γραφιά. Δεν με πειράζει που έχω άσπρες τρίχες. Αυτές τις είχα από είκοσι-δύο χρονών κορίτσι.  Πέρασαν πενήντα και βάλε χρόνια από τότε πάτησα το πόδι μου στα Γιάννενα, όπου γεννήθηκα με ένα μέτρο χιόνι στους δρόμους.

 Πρώτη φορά στη ζωή μου περνώ πραγματικά μόνη μου τα Χριστούγεννα , την Πρωτοχρονιά και τις σχετικές γιορτές του τελευταίου μήνα του 2013. Ένα όνειρο ζωής που γίνεται πραγματικότητα. Δεν φοβάμαι τη μοναξιά, γιατί είναι η παρέα μου και η κολλητή φιλενάδα μου.  Στο μυαλό μου έρχεται η παραλία στη Κεφάλα των Στύρων με τη χοντρή άμμο και στο τέλος της να φαντάζει το σπίτι του ποιητή κτισμένο σε ένα βράχο. Με βλέπω να περπατώ χώνοντας  τα πόδια μου στην άμμο και να φτάνω στο σπίτι του Αρία, ο οποίος με κέρασε ένα ποτήρι παγωμένο νερό. Αυτή είναι η τρίτη όμορφη ανάμνηση, που έχω σαν παιδί. Η πρώτη είναι,  όταν συνήλθα από διάσειση σε ηλικία τεσσάρων ετών, να κάθομαι σε ένα σκαμνάκι και η μάνα μου να μου βάζει να φάω ένα πιάτο λαπά πάνω σε μια λευκή πετσέτα, που έστρωσε σε μια ψάθινη καρέκλα. Το ρύζι έμοιαζε με ένα τεράστιο γλυκό, καθώς κοιτούσα το λόφο του Φρόντζου. Η δεύτερη χαρούμενη ανάμνηση είναι με το θείο Γιάννη να κρατάει από το δεξί του χέρι εμένα και το αριστερό χέρι το γιό του το Στέφανο και να περπατάμε στο αλσύλλιο με τις ιτιές για να πάμε να δούμε τους Βάτραχους του Αριστοφάνη. Ακόμη ακούω την επωδό του παραμυθιού μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του θεάτρου: Και τόκο-τόκο ο ντορής και από πίσω με τα πόδια ο Θοδωρής.  Τα χρόνια πέρασαν και ήρθαμε Αθήνα. Νοικιάσαμε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια μονοκατοικία στα Πατήσια.  Τα πρώτα Αθηναϊκά Χριστούγεννα με τη γιαγιά από τον Πειραιά και παραμονή Πρωτοχρονιάς με τη γιαγιά από τη Σμύρνη. 

Πολλά Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές πέρασαν με γιορτές και πανηγύρια  πότε στο ένα θείο, πότε στην άλλη θεία, πότε στο σπίτι μας στα Πατήσια, πότε στο συμπέθερο στου Παπάγου. Όταν για πρώτη φορά έκανα μια μικρή επανάσταση και πέρασα το Πάσχα του 1983 στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, μια ιδέα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Να περάσω τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς παντελώς μόνη μου. Όταν το συζητούσα, σηκωνότανε γύρω μου το σιδηρούν παραπέτασμα και καταπιεστικά πήγαινα σε οικογενειακές συναθροίσεις.  

Η ζωή κάνει κύκλους, που ανοιγοκλείνουν σαν τις βεντάλιες  και όταν ανοίγει ένας κύκλος μια ιδέα γεννιέται,  ένα νέο τσουνάμι αρχίζει να δημιουργείται για να παρασύρει το καθένα ή στο βάθος της θάλασσας ή στη κορυφή ενός βουνού. Αρκετές  φορές τα κύματα με έβαλαν στο πάτο της θάλασσας. Από το πάτο του βαρελιού προσπαθούσα να κοιτάω ψηλά για να δω ένα φως στο τούνελ και να το πιάσω για φύγω από εκεί.  Όταν ήμουν 12 χρονών πέθανε  ο συνονόματός μου παππούς Βαγγέλης. Στην αρχή της εφηβείας μου ο πατέρας μου κρατώντας με από το χέρι με κατέβασε στον οικογενειακό τάφο, όπου θυμάμαι στη μία θέση να υπάρχει μια ξεραμένη πλεξούδα μαλλιών. Θυμάμαι ακόμη το όνειρο-εφιάλτη, κατά το οποίο έτρωγα το κουφάρι του παππού στην πίσω αυλή του σχολείου μου και την γυναίκα του, τη γιαγιά Κατίνα, να μου λέει: "Φτάνει πια! Δεν χόρτασες;". Αργότερα, όταν η συγκεκριμένη γιαγιά πέθανε, αισθάνθηκα δυνατή και έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου στη ζωή. Στο μεταξύ διάστημα αναζητούσα την απάντηση, μέσω της ορθόδοξης θρησκείας, τι συμβαίνει μετά το θάνατο. Δεν βρήκα τη λύση και από κάποια στιγμή και μετά δεν με απασχόλησε το ζήτημα. Το έτος 2001 ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Σε διάστημα έξι μηνών η οικογένεια μου έχασε τέσσερα άτομα, μεταξύ των οποίων και η μητέρα μου. Τότε ήταν που άρχισα να κλονίζομαι και να σκέφτομαι τι συμβαίνει μετά από αυτό το γεγονός. Πάλι δεν βρήκα λύση.

Το Μάη του 2013  έχασα τον πατέρα μου και αυτή τη φορά βίωσα την φθορά της σάρκας του, αλλά όχι τη φθορά του μυαλού του και του πνεύματός του. Όταν σε σχετικό άρθρο της Σαπουνόφουσκας έγραψα ότι: "Ο θάνατος είναι όπως και η ζωή. Το θέμα είναι να μάθεις να ακροβατείς ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Και πίστεψε με είναι μακρύ το ταξίδι για να μάθεις να ακροβατείς. Και τα δύο σου κάνουν κλικ κάθε στιγμή. Έμαθα στα 52 ή 53 (ποτέ δεν ξέρω να λέω την ηλικία μου, ξέρω μόνο το πότε γεννήθηκα) να κλείνω το μάτι και να λέω: Ξεκινάμε πάλι από την αρχή και προχωράμε ακόμα ένα βήμα" το εννοούσα και σήμερα το πιστεύω ακράδαντα. Τότε που το έγραψα, είχα καταφέρει με τη βοήθεια των ειδικών να ξεγελάσω το θάνατο και να δοθεί στο πατέρα μου μια παράταση ζωής. Όμως τη δεύτερη φορά δεν τα κατάφερα να ξεγελάσω το θάνατο, κατάφερα όμως δύο μέρες πριν τον θάνατό του να "σώσω", με τη βοήθεια των ειδικών πάλι, τη ζωή του γέρικου σκυλιού μου.  Αυτό ήταν και είναι, κατά την γνώμη μου, ένα μάθημα για να ακροβατείς ανάμεσα στην ζωή και το θάνατο. Το Σεπτέμβρη είδα πάλι το θάνατο κατάματα, πέφτοντας θύμα ληστείας.

Ο Οκτώβρης ο Νοέμβρης και ο μισός Δεκέμβρης κύλησαν έντονα, χωρίς να καταλάβω πως πέρασε ο καιρός, γιατί οι μέρες και οι νύκτες κυλούσαν ακολουθούσαν τη φράση του Ηράκλειτου: Τα πάντα ρέουν, τίποτε δεν μένει το ίδιο και τον ίδιο ποταμό δεν είναι δυνατόν να διαβείς δύο φορές. Θα ήμουν ευγνώμων, εάν κάποιος από εσάς μου απαντήσει σε αυτό, γράφοντας το απόφθεγμα του Ηράκλειτου στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Για ανταμοιβή, σας παραθέτω το παρακάτω τραγούδι και πιο κάτω το αρχαίο κείμενο με τη μετάφραση του.

Αρχαίο κείμενο: Αρεά τε τον μαλερόν, ος νυν άχαλκος ασπίδων φλέγει με περιβόατος αντιάζων, παλίσσυτον δράμμημα νωτίσαι πάτρας άπουρον, είτ' εις μέγαν θάλαμον Αμφιτρίτας, είτ' ες τον απόξενον όρμων Θρήκιον κλύδωνα (δεν ξέρω πως μπαίνει η άνω τελεία) τέλειν γαρ, ει τι νυξ αφή, τουτ΄επ΄άμαρ έρχεται (δεν ξέρω πως μπαίνει η άνω τελεία) τον, ω ταν πυρφόρων αστραπάν κράτη νέμων, ω Ζευ πάτερ, υπό σω φθίσον κερανώ.

Μετάφραση: Κάμε (Αθηνά), ώστε ο ορμητικός Άρης, που τώρα χωρίς χάλκινες ασπίδες έρχεται καταπάνω μου και με κατακαίει περιβαλλόμενος από τις κραυγές, να τραπεί σε φυγή ορμητική προς τα πίσω, μακριά από τα σύνορα της πατρίδας μου, είτε κατά το μέγα πέλαγος της Αμφιτρίτης είτε κατά τον αφιλόξενο σε όρμους θρακικό τρικυμισμένο πόνο (δεν ξέρω πως μπαίνει η άνω τελεία) γιατί αν κάτι η νύκτα αφήσει εν τέλει σώο, πέφτει πάνω του απειλητική ημέρα. Ω συ, που εξουσιάζεις τη δύναμη των πύρινων αστραπών, Δία πατέρα, αφάνισε αυτόν κάτω από τα πλήγματα του κεραυνού σου.

Όμως, για καλή μου τύχη, πάλι ένα στραβό γεγονός με το σόι μου και η ταυτόχρονη εκδήλωση αγάπης από ένα άγνωστο-γνωστό ζευγάρι με έκαναν να ξυπνήσω και να πω: «Μπάστα! Μέχρι εδώ! Ανασυγκρότηση τώρα!». Και η πρώτη φράση της Ασκητικής του Καζαντζάκη:«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο  το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.» μου θύμισε πόσο απόλυτα κατανοητή είναι για μένα και γιατί το διάλεξα για μότο ζωής. Το τραγούδι που αντιπροσωπεύει αυτό το σημάδι ανάσχεσης στα μέσα Δεκέμβρη είναι το ακόλουθο:

Έτσι λοιπόν πήρα την απόφαση να περάσω μόνη τις χρονιάρες μέρες, που έλεγαν και οι παλαιοί. Η δικαιολογία ήταν και είναι αληθοφανής και οι αληθινά ευαίσθητοι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι την δέχτηκαν. Έτσι λοιπόν έζησα το όνειρο μου και είμαι ικανοποιημένη που το υλοποίησα. Για το λόγο αυτό σας αφιερώνω το λαϊκό τραγούδι, που είναι αισιόδοξο, παρά τη λυπημένη μελωδία του.

Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά σε όλους μας !