Διαβάζοντας τα δημοσιευμένα άρθρα και τα σχόλια τους, τα πρόσφατα blogs και τα σχόλια τους, τα posts στο forum και τα σχόλια τους, μου ήρθαν στο μυαλό μου δυο σκηνές από δυο διαφορετικά βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη.

Η πρώτη σκηνή είναι η πρώτη φράση από το βιβλίο "Ασκητική" : "Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο  το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.". 

Η δεύτερη σκηνή είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", την οποία παραθέτω αυτούσια: "......Έβγαλε πάλι το Γιουσουφάκι τη μαστίχα από το στόμα του,την κόλλησε στο γόνατο και απίθωσε μερακλίδικα τη δεξιά παλάμη στο μάγουλο. Άνοιγε το σγουρό στόμα να σύρει τον αμανέ, , μα ο Αγάς του άπλωσε το χέρι: - Στάσου, Γιουσουφάκι μου, να βαρέσει πρώτα η τρουμπέτα. Στράφηκε στο σεϊζη: -Άνοιξε την πόρτα, πρόσταξε, στάσου στο κατώφλι, βάρα αντρίστικα! Άνοιξε ο σεΐζης την πόρτα, σήκωσε την τρουμπέτα κι άρχισε να σαλπίζει έφοδο. -Φτάνει! φώναξε ο Αγάς, ομπρός, Γιουσουφάκι μου, τον αμανέ μας! Αντιλάλησε πάλι η γάργαρη παθητικιά φωνή, στύλωσε ο καπετάνιος τ' αυτιά του, γέμισε το στήθος του πόνο και γλύκα. "Ντουνιά ταμπίρ, ρουγιά ταμπίρ..." "Κόσμος και όνειρο είναι ένα, αμάν, αμάν!" Ποτέ του ο καπετάνιος δεν το ' χε νοιώσει τόσο βαθιά πόσο αληθινά κόσμος και όνειρο είναι ένα............."

Με αυτές τις δύο σκηνές το μυαλό μου σκέφτεται ότι το μεταξύ φωτεινό διάστημα που το λέμε Ζωή είναι ο κόσμος , που είναι ένα με το όνειρο! Δεν θα ασκήσω κριτική στο έργο του Νίκου Καζαντάκη, αυτό είναι δουλειά άλλων, αλλά δεν μπορώ να μην υιοθετήσω αυτές τις δυο σκηνές και να προχωρήσω μπροστά και να πω ότι η ζωή είναι ο κόσμος, που δεν είναι άλλος από το όνειρο, που ζούμε ο καθένας με το τρόπο του.

Πριν λίγες μέρες ξεφύλισα τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες των παππούδων, των γιαγιάδων και των γονιών μου. Ανακάλυψα πως δεν ξέρω πολλά για τη ζωή τους και άρχισα να ρωτώ τους νέους συγγενείς για τους προγόνους μας. Οι απαντήσεις πολλές και διάφορες. Και αυτοί δεν ήξεραν πολλά να μου πουν.  Μονάχα αναμνήσεις είχαν να μου διηγηθούν και σκέφτομαι τι θα γίνουν αυτές οι αναμνήσεις, αφού τα νέα παιδιά δε νοιάζονται ή δεν δίνουν σημασία. Οι νέοι έχουν να ζήσουν τη δική τους ζωή και η ανηψοεγγόνα μου ετοιμάζεται για τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο.

Έτσι είναι η ζωή θα μου πείτε, αλλά η ερώτηση μου είναι απλοϊκή: Τι θα γίνουν οι αναμνήσεις, όταν πεθάνουμε; Θα χαθούν μαζί μας ή θα τις θυμούνται οι νέοι για να τις διηγούνται μαζί με τις δικές τους στους φίλους τους; Αυτό που θα μου πείτε είναι ότι εξαρτάται πως έχουμε γαλουχήσει τα παιδιά μας, τι αξίες τους έχουμε δώσει και τι αξίες και γνώσεις έχουν αποκομίσει από τη νεαρή ζωή τους. Έχω μια σχετική αγωνία για το τι θα γίνει αύριο. Έζησα μια ζωή με σκαμπανεβάσματα, αλλά τι θα αφήσω πίσω μου; Μια ανάμνηση, μια φωτογραφία, κάτι υλικό ή άϋλο; Δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω για το θέμα αυτό, αλλά ξέρω ότι κράτησα τη ζωή μου μέσα σε ένα ζεστό περιβάλλον.