ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ ΘΕΣΗ...

αναδημοσιεύω ΑΠΛΩΣ τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ προσέγγιση του ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ, αλλά και την απάντηση του ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΗ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ, έχοντας γνώμονα την ΕΛΛΑΔΑ που εκπαίδευσε επί σειρά ετών τον ΕΛΛΗΝΑ, έτσι, που γαλούχησε και προώθησε επί σειρά ετών ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ, που ψήφιζε και ψηφιζόταν επί σειρά ετών ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, που εκπροσωπούσε και διαφήμιζε την ΠΑΤΡΙΔΑ...

Νίκος Δήμου: «Μια χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την Ευρώπη. Κι έχουμε το θράσος να τα βάζουμε με την τρόικα, τη Μέρκελ, τον Ράιχενμπαχ (τους νεοναζί του Στάθη), όταν επί χρόνια δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να κλέβουμε ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί το κράτος (δηλαδή, πάλι εμάς). Αναρωτιέμαι: εκείνοι που βρίζουν το μνημόνιο (και είναι η πλειονότητα) συνειδητοποιούν, άραγε, τη δική μας συμβολή που του άνοιξε την πόρτα; Αν δεν κλέβαμε, δεν εξαπατούσαμε και πληρώναμε τους φόρους μας, θα χρειαζότανε;»

αναδημοσιεύω ΑΠΛΩΣ και την απάντηση: μιας και η ιδιαιτερότητά της, θυμίζει λίγο ΕΩΣ πολύ, την αυθορμησία, με την οποία θα απαντούσε ο οποιοσδήποτε ΕΛΛΗΝΑΣ, γνωρίζοντας ή μη το ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ...

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ:

Το άνθος που κακού φύτρωσε και ανθεί στον δικό σας κόσμο… Στο δικό σα μπαξέ που τον πνίξανε τα ζιζάνια της απρέπειας, του θράσους και της ματαιοδοξίας… Αλισβερισοπουστριλίκια και κραυγές άναρθρες, ανάγωγες, αγράμματες… Αξεσουάρ εξυπνακισμού στο κουστούμι της μόνιμης μικρότητάς σας…  Σ’ αυτόν τον κόσμο ζείτε κι αυτόν τον κόσμο μόνο καταλαβαίνετε… ’λλος κόσμος για σας δεν υπάρχει…
Σ ’αυτόν τον όμορφο «καθωσπρέπει» κόσμο που «χτίσατε» εσείς οι Νίκοι Δήμοι, οι καταφερτζήδες… Οι επί των πραγμάτων, οι κόβω-ράφτες και αεροπουλητάδες!
Τι να κλέψει ο μεροκαματιάρης από τον άνεργο, ο Δεν-έχω-μία από τον Πανί-με-πανί;
«Χαβούζα με βοθρολύματα, που ζέχνει εκατοντάδες χιλιόμετρα γύρω και μολύνει όλη την Ευρώπη» δεν είναι η δική μας Ελλάδα, «Χαβούζα με βοθρολύματα» είναι η δικιά σας Ελλάδα, η Ελλάδα του δήθεν και του κάπως έτσι…
Η Ελλάδα των μεσαζόντων, των νταβατζοδιαπλεκόμενων, των μιζοφακελαδόρων, των αρπαχτολιγδοπολιτικάντηδων, των νενέκων των εφιαλτών και των κουλτουριάρηδων του κώλου!
Η Ελλάδα του με λένε Δήμου και σας γράφω στο καυ#& μου!
Η δικιά μας Ελλάδα είναι η Ελλάδα των εργατών, των μαστόρων, των καλλιτεχνών, των ποιητών, των ερευνητών των κτιστάδων και των γραφιάδων… Η Ελλάδα του καθαρού μετώπου, της παλικαριάς και της ευθύνης… Η Ελλάδα που δεν είδατε και δεν ξέρετε…
Και τη δικιά σας πτωματική Ελλάδα με τους νεοταξικούς προστάτες, τις τρόικες, τις Μέρκελ και τους  Ράιχενμπαχ, πάρτε την και βάλτε την στον κώλο σας… Σα τη χαρίζουμε….

αναδημοσιεύω ΑΠΛΩΣ και τη ΘΕΣΗ του Strauss-Kahn του ΗΘΙΚΟΥ σαν ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΥΠΕΡ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ

Στρος- Καν: «Οι Ελληνες βρίσκονται βαθειά ΅έσα στα σκατά» ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ 10/03/2011, 08:33

Παρίσι 

«Οι Ελληνες βρίσκονται ΅έσα στα σκατά. Και ΅άλιστα πολύ βαθειά». Αυτή είναι η ακριβής φράση του επικεφαλής του Διεθνούς Νο΅ισ΅ατικού Τα΅είου Ντο΅ινίκ Στρος - Καν όπως ακούγεται στο ντοκι΅αντέρ ΅ε τον τίτλο «Με τον Ντο΅ινίκ Στρος - Καν ΅έσα στοΔΝΤ»που γυρίστηκε από τον γαλλικό τηλεοπτικό σταθ΅ό Canal+.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί την Κυριακή στη Γαλλία. Ο υποψήφιος, όπως όλα δείχνουν, για την προεδρία της Γαλλίας στις εκλογές του 2012 λέει πως «οι Ελληνες αισθάνονται ότι τους εξαπάτησαν και ό΅ως είναι εκείνοι που ΅αγείρεψαν τα στοιχεία και που δεν πληρώνουν φόρους»!

Σημειώνει δε ΅ε καταγγελτικό ύφος: «Η απάτη πάει σύννεφο», θεωρώντας ότι εάν δεν είχε ζητηθεί η παρέ΅βαση του ΔΝΤ η Ελλάδα «θα είχε πέσει στην άβυσσο».

Για τις ανάγκες του ντοκι΅αντέρ που γυρίστηκε εν όψει της πιθανής υποψηφιότητάς του για τη γαλλική προεδρία, δύο δη΅οσιογράφοι τον ακολούθησαν επί αρκετούς ΅ήνες σε διάφορα ταξίδια του ανά τον κόσ΅ο. Το συνεργείο ήταν εκεί όταν ο υπουργός Οικονο΅ικών κ. Γ.  Παπακωνσταντίνου τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στην Ουάσιγκτον, την η΅έρα που η Ελλάδα ζήτησε επισή΅ως την ενεργοποίηση του ΅ηχανισ΅ού στήριξης.

Λίγο αργότερα ο Στρος - Καν δήλωνε: «Τα πρόσωπα είναι πολύ κατσουφιασ΅ένα. Μας έχουν πει ότι έπρεπε να έχει γίνει κάτι εδώ και καιρό. Αλλά σή΅ερα το πρωί η ελληνική κυβέρνηση πήρε τη σύ΅φωνη γνώ΅η των ευρωπαϊκών χωρών για να ζητήσει βοήθεια από το ∆ΝΤ. Τα συναισθή΅ατα είναι πολύ έντονα επειδή, ξέρετε, όταν ένας υπουργός έρχεται να ΅ας δει για να πει ότι υπάρχει η ανάγκη του ∆ΝΤ δεν είναι και πάρα πολύ ευτυχισ΅ένος. Αναγνωρίζει την ανάγκη να βελτιωθεί η κατάσταση και ότι αυτό δεν είναι κάτι που έρχεται από ΅όνο του. Γνωρίζει ότι πρέπει να πάρει πολύ δύσκολες αποφάσεις».

Στο τελικό ΅οντάζ του ντοκι΅αντέρ αφαιρέθηκαν οι δηλώσεις του επικεφαλής του ΔΝΤ σχετικά ΅ε τις τηλεφωνικές επαφές που είχε τον Δεκέ΅βριο του 2009 ΅ε τον Πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου, καθώς όπως διευκρίνισαν άνθρωποι της παραγωγής ζητήθηκε από εκπροσώπους του ΔΝΤ να κοπούν ώστε να δοθεί έ΅φαση στη ζωή και το έργο του Στρος - Καν και όχι στην Ελλάδα.

Ο πολιτικός που σύ΅φωνα΅ε τις έως τώρα δη΅οσκοπήσεις έχει τις περισσότερες πιθανότητες να διαδεχθεί τον Νικολά Σαρκοζί στην προεδρία της Γαλλίας, ε΅φανίζεται να θεωρεί πως εσφαλ΅ένα οι Ευρωπαίοι είχαν την άποψη ότι κάθε χώρα θα πρέπει να λύσει ΅όνη της τα δικά της προβλή΅ατα.

«Η απάτη πάει σύννεφο»

«Γρήγορα», λέει, «συνειδητοποίησαν ότι δεν θα ΅πορούσαν να το κάνουν χωρίς ε΅άς. Και έτσι καθυστερήσα΅ε, χάσα΅ε πολύ χρόνο και γι’ αυτό η όλη υπόθεση έγινε πιο ακριβή και δύσκολη για τους Ελληνες. Οι προτάσεις που έγιναν για την Ελλάδα ήταν πολύ πιο ήπιες από εκείνες που έκανε η Ευρώπη στην αρχή, επειδή ε΅είς έχου΅ε την ε΅πειρία. ∆εν χρησι΅εύει σε τίποτα να προσπαθείς να προχωρήσεις στο χάος. Είναι γελοίο, είναι κοινωνικά δαπανηρό, είναι άδικο και δεν έχει αποτέλεσ΅α. Εάν θέλου΅ε να λειτουργήσει είναι απαραίτητο το ΅εγαλύτερο κο΅΅άτι της χώρας να αντιληφθεί ότι η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη».

Ο Ντο΅ινίκ Στρος - Καν θεωρεί φυσιολογικές τις αντιδράσεις στην Ελλάδα. «Είναι αναπόφευκτο να ΅ας κατηγορούν παρότι δεν φταί΅ε ε΅είς», τονίζει. «Η πραγ΅ατικότητα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται ΅έσα στα σκατά. Και ΅άλιστα πολύ βαθιά. Οταν ΅ια γυναίκα λέει πως δεν ΅πορεί πια να αγοράσει ψω΅ί, λέει την αλήθεια. Ολος αυτός ο θυ΅ός είναι θε΅ιτός. Οι άνθρωποι στον δρό΅ο έχουν την αίσθηση ότι τους εξαπάτησαν. Κι ας είναι οι ίδιοι που ΅αγείρεψαν τα στοιχεία, που δεν έχουν πληρώσει φόρους, κάτι που είναι λίγο σαν εθνικό σπορ. Η απάτη πάει σύννεφο. Αν δεν είχα΅ε έρθει θα είχαν πέσει στην άβυσσο. ∆ύο εβδο΅άδες αργότερα, η κυβέρνηση δεν θα ΅πορούσε πλέον να πληρώσει τους δη΅οσίους υπαλλήλους, οι πολίτες θα είχαν αποσύρει όλες τις καταθέσεις από τις τράπεζες. Θα είχε επέλθει πλήρης κατάρρευση».

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ Ο ΗΘΙΚΟΤΑΤΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΕΡΒΕΡΟΣ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ...

ΤΑ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ (όπου λείπουν) ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

ΚΑΙ

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...

[(ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: παρακαλώ τους φίλους που γνώριζαν - γνωρίζατε τον ΠΟΙΗΤΗ, τον αξιοπρεπέστατο αυτόν Δον Κιχώτη της ΠΟΙΗΣΗΣ, είτε λίγο είτε πολύ, να αφήσετε τη μαρτυρία σχόλιό σας, στο μπλογκ του άρθρου... Ας συγκεντρώσουμε εμείς οι φίλοι του, οι γνωστοί του, οι αναγνώστες του, το βιογραφικό του... μιας και η μνήμη του τώρα αρχίζει...)]

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ...

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: Ο ΦΙΛΟΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ…

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ: ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ…

ΕΤΡΕΞΕ ΟΣΟ ΚΑΝΕΝΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ, ΜΕ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΠΑΠΑΚΙ ΤΟΥ-ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΒΕΝΖΙΝΗ,

ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ,

ΚΙΝΗΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ,

ΤΟΝ ΕΙΠΑΝ ΓΡΑΦΙΚΟ, ΤΟΝ ΕΒΡΙΣΑΝ, ΤΟΝ ΧΛΕΥΑΣΑΝ, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ…

ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΤΕ…

21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010 Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΖΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ - ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΗΓΑΣΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ...

ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ...

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΠΟΛΥ…

ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥ…

ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΙΑ ΜΥΡΣΙΝΗ (ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ)…

 ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΔΙΔΕΙ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΧΑΪ ΚΟΥ & ΧΑΪ ΚΑΪ - ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΩ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ - ΡΩΤΗΣΑ, ΑΛΛΑ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΘΕΝΑ... ΧΑΜΕΝΟΣ...

ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΑΚΟ...

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΑ ΠΟΛΥ ΨΙΛΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟΥ ΥΠΗΡΞΕ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ...

ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ...

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ: ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΤΕ…

«Ρέκβιεμ» για έναν ποιητή
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

• Αφησε πίσω του μόνο χαρτόκουτα γεμάτα στίχους...

Πέθανε τελικά, πιστός ίσως στον τρόπο που διάλεξε ο ίδιος, αθόρυβα, και χωρίς να το μάθει σχεδόν κανείς ο γνωστός Λαρισαίος ποιητής Γιάννης Θεοχαρίδης.

Ο Γιάννης, παλιός Λαρισαίος, ακολούθησε χρόνια τώρα έναν τρόπο ζωής, έξω από τα συμβατικά δεδομένα, αρνούμενος να συμβιβαστεί - όπως λένε όσοι τον γνώρισαν από κοντά - με το «κατεστημένο».

Όλοι τον θυμούνται με το χαρακτηριστικό λευκό, μακρύ μαλλί του και μόνιμα με ένα μπεζ μπουφάν με πολλές τσέπες να περιφέρει σε μια παραφουσκωμένη τσάντα παντού τα χειρόγραφα ποιήματά του αναζητώντας έναν εκδότη για να του τα δημοσιεύσει και να του τα κυκλοφορήσει σε βιβλίο, έναν εκδότη που μάλλον δεν συνάντησε ποτέ...

Ο Γιάννης, που οι παλιότεροι σίγουρα θα θυμούνται ακόμα τη μητέρα του Μυρσίνη που ήταν γνωστή μαία, σε μικρότερη ηλικία βρέθηκε στο Παρίσι όπου έζησε αντισυμβατικά ακολουθώντας το πρότυπο των «κλοσάρ» έχοντας για σπίτι του τους δρόμους και τις γέφυρες του Σηκουάνα.
Στη Λάρισα, όταν επέστρεψε, και μη έχοντας στέγη, με εντολή του δημάρχου, βρέθηκε στο γηροκομείο.

Φίλος του ο γιατρός και διοικητής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Παναγιώτης Παπαγεωργίου που
του συμπαραστάθηκε πολλές φορές στις δυσκολίες του.

Με προβλήματα καρδιάς στον Γιάννη γίνεται πριν από χρόνια η πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας από τον καρδιοχειρουργό Παν. Σπύρου.

Ο Γιάννης που το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο ήταν «Πηνειάδης», πέθανε προχθές στο Γηροκομείο σε ηλικία 67 χρόνων χωρίς να ενοχλήσει κανέναν από τους φίλους που και αυτοί, όπως και εμείς, το μάθαμε τυχαία. Στο μικρό δωματιάκι του Γηροκομείου, άφησε πίσω του μόνο χαρτόκουτα, γεμάτα στίχους από ποιήματα που δεν εκδόθηκαν ποτέ...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010
σημ. δική μου: ο Γιάννης, μάλλον, επέλεξε αυτή τη μέρα, 21 Μαρτίου, ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, για να ΦΥΓΕΙ... είχε δώσει ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ... ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗ... "21 ΜΑΡΤΙΟΥ" έλεγε "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, ΤΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ..."

φίλε Γιάννη, ΠΟΙΗΤΗ, στον ΠΗΓΑΣΟ σου, (το λάβαρο που είχες κεντήσει μόνος σου, με την αναπαράσταση του Ατίθασου Αλόγου, για να γίνει και η σημαία των ποιητών όλου του πλανήτη), δεν είσαι πια μόνος...

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΑΝΝΗ Θ.

Δάκρυσες μπρος στην εικόνα.
-Ήταν ο φόρτος των πιθανών θαυμάτων
ήταν λίγο και το μεγάλο ψέμμα όμως …
(Απραγματοποίητες ελπίδες
που σακατεύτηκαν στης τιάρας το παγκάρι.)

Την ευαισθησία σου Γιάννη
δεν μπορεί να την έχει ο παχουλός παπάς

το ποίημα γράφτηκε Χειμώνα του 1989 σε ταβερνάκι της Αθήνας, με τον Γιάννη πάντα Υπερήφανο, πάντα να μιλάει με πάθος για την ποίηση, πάντα ευαίσθητο, πάντα με απορίες, πάντα με το δάκρυ στα μάτια... η συζήτηση ήταν σχετική...

Υ.Γ. κάποιοι από εσάς τον γνωρίζατε...

ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΓΙΑΝΝΗ...

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ...

Φυλλομέτρησα το ημερολόγιό μου και σε κάποιας

μέρας φύλλο είχα γράψει το όνομα μιας γυναίκας.

Της τραγούδησα ένα σιγανό σκοπό και ο λυγμός δεν

άργησε.

Κάπου απ’ έξω τα φρένα μιας νταλίκας έσβησαν το

σημάδι του αχναριού της

...θα την κουκουλώσουμε επειδή κάποιοι

καταχράσθησαν της εννοίας;

...η αγάπη είναι Αγάπη ωρή...

...Ωρή γυναίκα...

σ’ αγαπαώ ωρή...!

(βουκολικόν)

Περπάτησα. Ώρα πολλή. Ήπια νερό. Έφαγα ψωμί. Κράτησα ένα χέρι γυναίκας στο χέρι μου. Σφίχτηκε το δικό μου άθελά του, στο δικό της, (ακόμα ένα φανερό δήγμα), προσπαθώντας να αντέξω. ’ντεξα, -ακόμα αντέχω.

μια γυναίκα μου κράτησε το χέρι, μια ελπίδα μου, χαρακώθηκε στο μέτωπό μου, που μια απλή μου καλημέρα στους δρόμους, δεν μπόρεσε να με κάνει να μην αντέξω.

Και μια γυναίκα χρώμα από το σύμπαν, γεμάτο μουσική βρίσκεται δίπλα μου κοντά μου και την ερωτεύομαι και με συνεπαίρνει, φλογερή, μοναδική, σαν ήχος μουσικής, ήσυχου γέλιου μιας θάλασσας παφλάζουσας σε έρημα νησιά, σαν άνεμος, στην ώρα της, Αιγαίου και Κυκλάδων.

Κάθε στροφή ανάλυση σε διήγημα

Γυναίκα μόνη της σε παλαβό χορό

στην πίστα χορεύει της ζωής

με πάθος με λατρεία με αγάπη

με πείσμα αληθινό ισότητας

που μετανάστης ήτανε.

Οι σχέσεις μας γίνονται αμφίρροπες.

Θέλεις μια γυναίκα,

θέλεις τα πικρά της και τα γλυκά της

και εις άλλα τυρβάζει

το πρέπον και το πρέπει.

η γυναίκα σου πρέπει μάλλον να σε σέβεται παρά να σε φοβάται. Δεν την πήρες για υπηρέτρια αλλά για σύντροφο. Επίκουρος.

αγαπήσαμε ποτέ πραγματικά κάποια γυναίκα αν αφού μετά τον χωρισμό μας δεν της συγχωρήσαμε ποτέ την νέα της χαρά;

Γνώρισε μία γυναίκα. Τον κοίταξε από ψηλά. Την κοίταξε από χαμηλά. Βρέθηκαν να κουβεντιάζουν, να ανταλλάσσουν απόψεις, να συμφωνούν. Να σκέφτονται το αύριο. Ακόμα και να το προγραμματίζουν.

Έπειτα, υπάρχει ο αντικειμενικός όρος, πως, η γυναίκα αυτή δεν είναι μόνη της. Δεν είναι μόνη της. Μπορεί να σημαίνει αυτό κάτι; Όταν…

Τότε αυτή η ίδια η καρδιά μου, αυτή η ίδια η γυναίκα, πως μου επιτρέπει να την ντύνω με τις σκέψεις μου, να της επιβάλλω το ψευδές, να αναγκάζεται να μην το βλέπει; Και να επιτρέπει στον εαυτό της να συνεχίζεται αυτό, το σε βάρος της, ζήτημα;

στη μοναδική μου πολυτέλεια: στη σκόνη των βιβλίων, μοναδική χαρά μου, το τοπίο, που με πλαισιώνει, στη θύμηση της μορφής σου

τώρα που τα γνωρίζεις όλα, -γιατί τα γνώριζες από καιρό, πώς να μην σου πω πως σ’ αγαπώ; Από εγωισμό; Έ λοιπόν όχι! Θα σου το πω: Σ’ ΑΓΑΠΩ.