Οι αφηγήσεις μαρτυρούν τα κείμενα το λένε

ο Μακρυγιάννης ήτονε τραγουδιστής και παίκτης

φωνή γλυκειά π' αρμένιζε ψυχές που γαληνεύαν

αψύς ο χαρακτήρας του αγγελικά τα τέλια του...(Φ.Α.)

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ:

(ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ)

Ο Ήλιος εβασίλεψε,

Έλληνά μου, βασίλεψε

και το Φεγγάρι εχάθη
κι’ ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά την Πούλια,
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.

Γυρίζει ο Ήλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει·

«Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ’σα γυναίκεια κλάματα κι’ αντρών τα μυργιολόγια
γι’ αυτά τα ’ρωικά κορμιά ’στον κάμπο ξαπλωμένα,
και μέσ’ το αίμα το πολύ είν’ όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγανε ’στον Άδη, τα καϊμένα.

ΣΤΙΧΟΙ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=30316#ixzz1RtA5Ocp3

...το τραγούδι κατεγράφη στις ανθολογίες του Δημοτικού πλούτου μας, παρ' όλο που συνθέτης του και στιχουργός του είναι ο ίδιος ο μακρυγιάννης... χάριν βλαχογιάννη έχουμε αυτόν τον πλούτο καθώς και άλλων αγωνιστών του 21, ο οποίος με δικά του έξοδα και χρόνο πάρα πολύ, κατάφερε να συγκεντρώσει περί τις 300.000 σελίδες ιστορικού και άλλου υλικού. χασάπικα ψαράδικα μπακάλικα γυρολόγοι κλπ, χρησιμοποιούσαν αυτά τα "χαρτιά" προκειμένου να τυλίξουν την πραμμάτεια τους... έτσι ξεκίνησε η δημιουργία του πρώτου ιστορικού αρχείου της ελλάδας που είχε μόλις γεννηθεί...

Ο Μακρυγιάννης, από μαρτυρίες πολλών, ακόμα και στη μάχη, κάπου, κάπως, είχε πάντα -σχεδόν- μαζί του και την πανδούρα του - τον ταμπουρά του (εκτίθεται στο ΕΘΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ - ΣΤΑΔΙΟΥ 13).

Δεινός παίκτης γλυκύτατος ερμηνευτής με μεγάλη άνεση στο να σκαρώνει τα τραγούδια του, χωρίς να σκέφτεται την υστεροφημία του στιχουργού ή του συνθέτη...

πηγη φωτογραφιας:

https://greekluthiers.wordpress.com

Και τοιούτως φκειάσαμεν τα γράμματα διά την Κυβέρνησιν και προσμέναμεν το φεγγάρι να βασιλέψη να βγάλω τον πεζοδρόμον διά την Κυβέρνησιν (ότι έβγαιναν από το πόστο μου). Λυπημένος ο δυστυχής Γκούρας διά τους αχάριστους συντρόφους του, οπού έγιναν φιλόζωοι εις τον κίντυνον της πατρίδος κι’ ανώτερού τους. Και εις τ’ αγαθά αυτεινού του κάστρου ήταν γενναίοι κι’ ατρόμητοι. Και τρώγαν τους δυστυχείς Αθηναίους. Αφού είδα την λύπη του, μίλησα καμποσουνών σημαντικών Αθηναίων και πήγαν και του είπαν: «Μην πικραίνεσαι ότι θέλουν να φύγουν αυτείνοι. Αυτό το κάστρο το φυλάμεν εμείς, οπού το κυργέψαμεν από τους Τούρκους. Και τώρα δεν τους το δίνομεν, αν δεν μας πεθάνουν».

Τότε έκατζε ο Γκούρας και οι άλλοι και φάγαμεν ψωμί· τραγουδήσαμεν κ’ εγλεντήσαμεν. Με περικάλεσε ο Γκούρας κι’ ο Παπακώστας να τραγουδήσω· ότ’ είχαμεν τόσον καιρόν οπού δεν είχαμεν τραγουδήση – τόσον καιρόν, οπού μας έβαλαν οι ’διοτελείς και γγιχτήκαμεν διά να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς. Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι·

Ο Ήλιος εβασίλεψε,

Έλληνά μου, βασίλεψε

και το Φεγγάρι εχάθη
κι’ ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά την Πούλια,
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.

Γυρίζει ο Ήλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει·

«Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ’σα γυναίκεια κλάματα κι’ αντρών τα μυργιολόγια
γι’ αυτά τα ’ρωικά κορμιά ’στον κάμπο ξαπλωμένα,
και μέσ’ το αίμα το πολύ είν’ όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγανε ’στον Άδη, τα καϊμένα.

Ο μαύρος ο Γκούρας αναστέναξε και μου λέγει: «Αδελφέ Μακρυγιάννη, σε καλό να το κάμη ο Θεός, άλλη φορά δεν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα. Αυτό το τραγούδι σε καλό να μας βγη. – Είχα κέφι, του είπα, οπού δεν τραγουδήσαμεν τόσον καιρόν». Ότι εις ταρδιά πάντοτες γλεντούσαμεν.

Άρχισε ο πόλεμος κι’ άναψε ο ντουφεκισμός πολύ. Πήρα τους ανθρώπους μου, πήγα εκεί, καθώς ήμουν διορισμένος· και στάθηκα καμπόσο και πολεμήσαμεν. Ήφερα απόξω γύρα τα πόστα. Πήγα εις το κονάκι μου ό,τι έπαιρνε να βασιλέψη το φεγγάρι, να βγάλω τον πεζό διά την Κυβέρνησιν. Έρχονται μου λένε· «Τρέξε, σκοτώθη ο Γκούρας εις το πόστο του. Έρριξε αναντίον των Τούρκων· απάνου εις την φωτιά τον βάρεσαν εις τον αμήλιγγα και δεν μίλησε τελείως’. Πήγα, τον πήραμεν εις το νώμο και τον βάλαμε ’σ ένα μπουντρούμι. Τον συγύρισε η φαμελιά του και τον χώσαμεν.

ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΙΩΑΝΝΗ (ΓΙΑΝΝΗ) ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ 1797-1827 ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΕΝΑΤΟΝ