χα χα χα σήμερα έβρισε μια γυναίκα...

χα χα χα σήμερα πάλι έβρισε, άλλη γυναίκα...

χα χα χα σήμερα έβρισε δύο μέλη...

χα χα χα σήμερα έβρισε άλλα δύο μέλη...

χα χα χα σήμερα έβρισε τις ηλικίες...

χα χα χα ...

χα χα χα σήμερα έκανε μπάχαλο με τις φωνές του μία ολόκληρη κοινότητα...

χα χα χα ...

και πάντα ένας χάχας πίσω του, ακολουθεί και χα χανίζει...

πως μου είπες λέγεται αυτό το κίνημα...

(λυπάμαι ειλικρινά τον ερωτικό του σύντροφο, τα παιδιά του, τη μάνα του και τον πατέρα του...

που δυστυχώς μπλοκαρισμένοι στη βία του, υπομένουν και το βουλώνουν...)

χα χα χα ...

τόσα όμως χρόνια η τηλεόραση γέμιζε τα προγραμμάτα της, με χάχες που φώναζαν, που έβριζαν,

που κατηγορούσαν χωρίς αποδείξεις...

με χάχες που μη έχοντας τι να πουν, έβγαζαν άπλυτα ανύπαρκτα, στη φόρα, κρυβόμενοι πίσω από τις όποιες ασυλίες, στάζοντας την αδίστακτη χολή τους, όπου κι αν βρίσκονταν, για όποιο λόγο...

και η χολή η μυθική φύτρωσε...

τόσα χρόνια οι δάσκαλοι, έμαθαν στα παιδιά, τα δίδαξαν, να είναι χάχες...

σήμερα, πίσω από την ασυλία της ανωνυμίας, ένας καλά εκπαιδευμένος χάχας,

βρίζει, αλλοιώνει, φωνάζει, γρυλίζει, απειλεί, λοιδωρεί...

και πάντα θα βρεθεί ένας άλλος χάχας να τον υποστηρίξει...

μέσα στους χάχες της βουλής υπάρχει ο αρχιχάχας που απειλεί τις μαύρες μέρες όλων τους...

κι ο χάχας, έτσι, με την ανοχή των ακολούθων του, συνεχίζει, κι άγεται, και πάει, και φέρεται...

μπρος στα μάτια μας δύο μήνες τώρα, βρίζονται άνθρωποι...

μπρος στα μάτια μας τώρα, ένας ανικανοποίητος κοινωνικά χάχας, περιφέρεται,

και τον παρακολουθούμε εκστασιασμένοι...

του βάζουμε και χεράκια καμιά φορά για πλάκα...

μικρέ μου ακόλουθε χάχα, δε διαφέρεις και πολύ από τους τους "χάχες" μαθητές,

στο ποστ του μπλογκ της: "Ο Δάσκαλος", της μαίρη όμικρον...

μόνο που δυστυχώς για σένα, εκείνα είναι παιδιά...

εσύ μεγάλωσες χάχα μου...

(παράκληση: μη βάζεται αρνητικές αξιολογήσεις σ' αυτό το ποστ,

εδώ μέσα είναι ο φυσικός χώρος του Βλακός... αφήστε το βλάκα να εκφραστεί...

κι εμένα ακόμα, μιας κι έπρεπε να έχω αντιδράσει νωρίτερα...)

χα χα χα σήμερα πάλι δεν έχω δουλειά να κάνω, θα κάνω μπάχαλο το Μ/Η...

και ξεκινάει ο χάχας απ' το πρωί, τεμπέλης άνθρωπος, πτυχιούχος ανεπάγγελτος,

δυστυχισμένος μίζερος, εραστής ανικανοποίητος, πολύξερος άΕργος, ΑΕΡΓΟΣ,

κόκκορας, με πολλά συμπτώματα ανύπαρκτου ερωτισμού, ένας προσωποποιημένος ήρωας του Αρκά,

που φωνάζει κάθε πρωί, κ' οι κότες του, πολλές, ξυπνάνε και χειροκροτούν...

ύστερα από κάθε συζήτηση για τον επιούσιο, ο χάχας, αποφασίζει να εντυπωσιάσει

τον ερωτικό του σύντροφο, με κάποια δήθεν κοκκορίστικη αεροπλανική παράσταση,

πράξη χα χαντρισμού...

χα χα χα, σήμερα, ο χάχας που μου έβαζε χεράκια έφαγε κι αυτός τις βρισιές του...

μία βουλή ολόκληρη, έστειλε ο χάχας εκεί...

μία βουλή ολόκληρη που κατατρομοκρατεί το λαό, είτε με φόρους, είτε με κλωτσιές, είτε με παγερή αδιαφορία...

μία μικρή μικρότατη μικρογραφημένη σύνοψη είναι κι αυτή η ΒΟΥΛΗ, αυτή η κοινότητα, του Μ/Η...

κι ο χάχας κάνει καλά τη δουλειά του...

κι ο χάχας ακόλουθος, ακολουθεί...

με μηδενική ανοχή, απέναντι στο χάχα, θα ήταν αλλιώς η ζωή μου;

η ζωή σου;

η ζωή μας;

με μηδενική ανοχή απέναντι στο βλάκα ;...

Καλημέρα στην παντοδυναμία σου ΧΑΧΑ...

εύχομαι κι αρχηγός κόμματος, με το σύντροφό σου, πλάι σου, να σε χειροκροτεί...

να σπας βιτρίνες, να κλωτσάς ανθρώπους, να κυβερνάς με τρόικα, (γιατί είσαι χάχας και μόνος δε μπορείς),

να τη στήνεις στις γωνίες, να μαχαιρώνεις χάχα μου... (είσαι πολύ ικανός γι αυτό, σε ξέρω πολύ καλά...)

καμάρι πες της μάνας σου, μονάχο πως σε έχει... (ξέρεις πως εσύ - με κλωτσιές)

ανδρουκλαρά μου εσύ, καμάρι του ερωτικού σου συντρόφου,

που χαίρεται ο δόλιος ή φοβισμένος ή πιο χάχας από σένα,

την εφήμερη κάθε φορά παλικαριά σου...

καλημέρα ευτυχισμένε χάχα...

πως είπες λέγεται εκείνο το κίνημα;...

πάντως όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο,

τον αλλάζει πρώτα δίπλα του...

ύστερα, του επιτρέπεται να κυνηγήσει κσι ανεμόμυλους...

απόσπασμα από το:

Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών στο Σύγχρονο Βίο - Ε. Λεμπέσης http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=27804&gotolast=1

Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί για την ποιότητα

και το υψηλό επίπεδο του musicheaven.gr

...Και ξαφνικά... εκεί που καθόμουν αμέριμνος, ρεμβάζοντας στην άχλη μου, την ησυχία μου και ηρεμώντας την ψυχή μου, εμφανίζεται σα σύννεφο κονιορτού, ο αυτόκλητος υπερασπιστής μιας κοινωνίας που δεν ήθελε μάσκες...

Αν και το επάγγελμα του προσωπιδοπλάστη τείνει σ’ εξαφάνιση, λόγω της εμφάνισης του μέικ απ, αυτός με την κίνησή του, επέμεινε να βάλω μάσκα...

Στην αρχή δεν κατάλαβα καλά τι γινότανε...

Χωρίς όμως να θέλω και να μάθω, άρχισε να μου μιλάει για σκηνές, που έβλεπε, στα πέρα οράματά του, σε κάποιους ορίζοντες δικούς του, που μόνο αυτός περπάτησε και μόνο αυτός στο μέλλον θα πατάει...

Μιας και σε δημόσιο χώρο ήμασταν, τον άφησα να πει και είπε... και τι δεν είπε...

Για να πω την αλήθεια δε με υποχρέωσε να απαντήσω, όχι, κάθε άλλο, ήθελε μάλιστα να μου φορέσει μάσκα, τέτοια που το στόμα μου ερμητικά κλειστό να μένει...

Έλα όμως που όσα είπε, θέλανε απάντηση...

(και μάσκα γω δε φόρεσα, ποτέ μου στη ζωή μου, ούτε τη μάσκα κανενός προσπάθησα να βγάλω, ακόμα και σ’ αυτούς που μάσκα ήσαν μόνοι τους...)

Ποιος είσαι φίλε μου; Ποια η δουλειά που κάνεις;  τον ρώτησα. Μιλιά στην άλλη, την απέναντι πλευρά μου...  σε κουρνιαχτό ταράχτηκε ο κονιορτός...

Ξέρεις αυτό; ετούτο το γνωρίζει; για τ' άλλο πάλι, πες, τι γνώμη έχεις;;; κάμποσα ερωτήματα, απάντηση...(;)

Με τα πολλά, η ώρα πέρναγε και προσπαθώντας κάτι να συλλάβω από τη σκέψη του, διαπίστωσα, πως, το «φωνή εν τη ερήμω», ήταν πιο γόνιμη ιδέα διαλόγου, παρά μαζί του...

Με τα πολλά κι αφού μου έφαγε χρόνο, πολύτιμο,(γιατί το χρόνο μου θέλω να τον διαθέτω όπως εγώ επιθυμώ κι όχι όπως ο άλλος σουλατσάρει)...

Με τα πολλά λοιπόν κι αφού τα ερωτήματά μου έμεναν μετέωρα, -(και τα ερωτήματα δεν ήσαν αδιάφορα, είχαν το βάρος μέσα τους, του χρόνου, της απόδειξης και έχριζαν μιας κάποιας προσοχής...),- αποφάσισε να φύγει σαν κονιορτός που ήτανε, λίγο πιότερο σκονισμένος, λεκιασμένος κι ασύμφορος, αφήνοντας τις πιτσιλιές του, μαύρα αχαμνά σημαδάκια, που λέρωναν την όψη της δημοσιάς, που κακοστόλιζαν τη θέα, που είχα έρθει να απολαύσω...

Περάσανε οι μέρες, συννεφοσκορπίστηκαν τα πάθη, αλλάξαν πλεύση οι ώρες μου, καβαλλικεύοντας τον ατίθασο χρόνο μου, παίρνοντας μαζί μου κι εκείνο το δόλιο το παιδί, που κάποτε, βαθιά στα χρόνια πίσω, Ονειρευότανε και χαιρότανε με ό,τι και αν έκανα, όπως και όπου και όπως αν ζούσα...

...και ξαφνικά, στα αναπάντεχα, στ’ ανέλπιδα των πιο οικτρών μου σκέψεων, εμφανίστηκε πάλι ο κονιορτός, με την παιδαγωγική του τώρα χλαμύδα, τη μεγάλη, την πορφυρή, που 'χε τα πλούμια της βαριά, τραγκατρουγκώντας την, με κάποια ιδιωτική μεγαλοπρέπεια, τόσο ιδιωτική και τόσο μεγαλόπρεπη, που άλλο πια δεν είχε, παρά να διδάσκει στο πουθενά. το τίποτα τ’ απόλυτο. που πρέσβευε, σαν τον παπά που διώχνει καλλικάντζαρους, κι αυτοί να ξαναρχώνται...

είπε για θέματα, διάφορα, δίχως ταυτότητα, ποτέ, να δίνει για να ξέρω.

κρυβόμενος, (μια έννοια πια κι ο κρυβόμενος, που ξεπέρασε, της έννοια της την έννοια),δεν έχανε όμως για λεπτό, την όποια ευκαιρία, το κουφάρι του που περιφερότανε, ν’ αφήνει στίγμα διακονιάρη, που πίσω από λεβέντικες, αρχοντοχωριάτικες κινήσεις τάχα και δήθεν αδιάφορες, το κάτι τις του ζήταγε, το κατά πως του έδειχνε, κι όλος ντροπή κρυβότανε, μην τάχα τονε δούνε, μην τάχα τον ακούσουνε και δήθεν όλων πια αυτός, Ο Υπεράνω είναι...

Πήρε το σκήπτρο του, το σιδεροξύλινο, πήρε και τη βίτσα του, αρμένισε στης κάκητας τους πόντους, περπάτησε, στου πληγωμένου του εαυτού τα χωράφια, διάβασε κι αυτός σαν άλλος Σουσούς, την άκρη άκρη της αρχής και λίγο από το τέλος τέλος της μέσης, κουράστηκε, μα έφτασε στα κείμενα της λήξης, διάβασε λίγο κι από κει, την τελευταία παράγραφο, και πια σοφός ολόσοφος, βγήκε στη γύρα κι έφτανε, στα μέρη που εσύχναζα, για να με συναντήσει...

Τώρα δεν ήταν μόνος του, είχε μαζί του κι αυλικούς, την τελίτσα, που δεν ήξερε που να ξαποστάσει, που να γείρει να σταθεί, κι έμπαινε πάντα απρόσκλητη όπου δεν κόλλαγε, καθόλου μα καθόλου...

είχε μαζί του ο κονιορτός και τον παντεπιβλέποντα αυτοφώτιστο της μαύρης συμφοράς το γνωσιάρχη...

Κ’ οι τρεις μαζί, του κονιορτού εξάρχοντος, βγήκαν απ’ τα λημέρια τους, σαν αστακοί αρματώθηκαν, φορέσαν τις φαρέτρες τους, τα βέλη τους, τα βούτηξαν, μες την κακία την ολοζόφερη, πιάσανε τα τόξα τους, τις σπάθες τους, ασπίδες δεν κουβάλησαν, η αλαζονία έφτανε...

Οι οχετοί ποιος είπε πως μυρίζουνε;

Εδώ να δείτε μπόχα, εδώ βρωμιά να δείτε...

Πόδια μασχάλες βρωμερές, να γίνονται, ακόμα πιο τρομώδεις, νύχια γαμψά και μέλανα, (νύχια και φόβος παν μαζί), πολλές οι αντάρες της χολής κι αρχίσανε να ψέλνουνε την ανάγκη τους, να διαλαλούν το τίποτα, πραμμάτεια που διδάσκεται, στο πουθενά στο τίποτα τ’ απόλυτο, τους ίδιους που διέπει κι αυτόν τον πρώτο βασιλιά τους...

..............................

Τώρα ήτανε μια η συνταγή: κανείς ποτέ μην προσπαθεί, κανείς μην κάνει τίποτα, όλα είναι μαυροσκότεινα, για μείνε εκεί που είσαι, για κάτσε και στ’ αυγά σου, αφού ΕΓΩ δεν μπόρεσα ΕΜΕΙΣ που δεν μπορούμε, τότε κι εσύ διατάσσεσαι να μην μπορείς, τελείωσες...

......................

Πόσο βαθιά ψυχή μου ακόμα να χωθείς;

Πόσο βαθιά ω θλίψη μου κι εσύ να συμπονέσεις;

Άφες αυτοίς...

οίδασι τι ποιούσι, αλλ’ άφες αυτοίς...

Και οίδασι καλώς, συνειδητά...

.....................................

Ύστερα ήρθε η σειρά να πει και άλλα τάχα, να διαλαλήσει δήθεν μπόλικα, αφήνοντας την ώρα του, να χύνει πράσινα υγρά σε όλον τον περίγυρο, που ήξεραν ποιοι είναι, που ήξεραν τι θέλουν, που δε ντρεπόντουσαν για ό,τι και αν ήσαν, το γράφανε το δείχνανε, κι αυτός ο μόνος ο κρυφτός, που μόνος ήξερε, ποιος ήταν τι ζητούσε, κατακεραύνωνε υπογραφές και ιδιότητες, χρόνων πολλών ασχόλησες, πείρα κι εμπειρίες...

.........................

Μέχρι του τέλους της βροντής, δεν άκουσα ποιος είναι, δεν έμαθα τι θέλει, δεν έμαθα τι κάνει...

Αυτός δεν είχε όνομα, επάγγελμα δεν είχε, η μόνη του ιδιότητα να τον καλούν να φεύγει κι ακάλεστος, πάλι να γυρνά, μόνος, αποφασιστικός κι απρόβλεπτος...

..............................

{ποτέ δεν ντράπηκα ΜΑΣΚΑ, για τη δουλειά που κάνω, τη ζωή, τα χόμπι μου, τον ερασιτεχνισμό μου και την επαγγελαματικότητά μου – ποτέ δεν ντράπηκα να πω πως γράφω, πως ζω και απ’ αυτό, πως θέλω πάντα να γυρνώ στου κόσμου τα σοκάκια, οσμές τρελές να γεύομαι, μούσες να συναντώ, ήχους αλλούτερους και μουσικές τρελές, απ’ τις χορδές ν’ ακώ της φύσης, ποτέ μου δε φοβήθηκα τους ύπουλους, τους ύποπτους, κρυψίνους κ’ ημιμαθείς ανόητους, στο διάβα μου, όπου κρυμμένοι να ‘σαν... – τους Κύκλωπες μπορεί,ο Κανένας να νικήσει, αυτός ο Κανένας, που παίρνει όνομα βαρύ και γίνετ’ ΟΔΥΣΣΕΑΣ, όχι ο ανώνυμος, ο κρυφοζήτουλας, ο κρυφοδιακονιάρης που προσπαθεί σε ψίχουλα, ν’ αρπάξει πλάγιου τρόπου, χωρίς ποτέ το στίγμα του, να μην το φανερώνει, γιατ’ η φωλιά του βρώμισε, το ξέρει και ΦΟΒΑΤΑΙ, πίσω από τη μάσκα του, ιδροκοπά και σέπεται...}

...............................

Άρχισε δήθεν συμβουλές, Ο ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΟΣ, για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που μοχθούν, που δεν τα καταφέρανε, πως πρέπει να τα παρατήσουνε, να αποσυρθούν, να φύγουν απ’ την πιάτσα, γιατ’ είναι άχρηστοι κι αυτός μονάχα ξέρει κι αυτός δικάζει μόνος του και μόνο...

........................

Κλείνω τ’ απόσπασμα, καλώντας ανοιχτά να κάνουμε διάλογο, να βγεις απ’ την κακία σου, να σεβαστείς τον άλλον, ν’ ακούς το μεγαλύτερο, (ώχ μεγάλωσα εεε), να απαντάς που σε ρωτάν, και μακριά από τα παιδιά...

ΑΚΟΥΣ !!! ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΩΝ...

..............................

(να θυμάσαι πως ο δρόμος που ακολουθείς είναι πολύ επικίνδυνος, μη βαυκαλίζεσαι των ανοήτων ακολούθων σου, είν’ επικίνδυνος ο δρόμος π’ ακουλουθείς, (δεν τολμώ να πω ακολούθησες)...

Πάρε αλλιώς τη διαδασκαλία σου, τον τρόμο που σε διέπει και σε διακατέχει, είσαι αδύναμος πολύ, πάνω μας να ρίξεις, να τον ξεφορτωθείς...

Κάτσε και διάβασε, τράβα ξανά σχολείο, στο πρώτο, κείνο που ‘σουνα στην πλάτη με την τσάντα σου,

ν’ αφουγκραστείς, τη φτώχεια που χε δίπλα σου ο συμμαθητής σου, του δάσκαλου την αγωνία, για το νοίκι ή τη μετάθεση, να δεις ξανά, πόσα παιδιά δεν ψώνιζαν στο διάλλειμα να φάνε, πόσα παιδιά καθόντουσαν με πλάι τη μορφή τους και μια γωνία οξύτατη μ' αμβλεία, προς του ψωμιού τη γεύση, στης σοκολάτας την υφή...

κι αφού τα ξανακάνεις όλα σου, κι αφού το σκίρτημα, σου δώσει πάλι άνθρωπο, κι αφού για λίγο δάκρυσες, μη νιώσεις κάπως... άσχημα μη νιώσεις... τώρα είσαι καλά...

τώρα θα κατάλαβες γιατί τα παιδιά,

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘΑΣ ΚΑΙ...

ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΩΝ...

...............................

Ο κουρνιαχτός κλεισμένος πια στο κιβούρι του, λυσσομανούσε αδιάκοπα, έβγαζε ήχους τσιριχτούς, προσπάθησε, τη συνοδεία παρεπιδημούντων, στη χώρα της κακίας, ακονίζοντας την ακμή της πρώτης ήβης τους, (κι αυτή η ήβη πια, ωραιοπαθής αγιάτρευτη, πια, κι ολοένα πιότερο), να τη χρησιμοποιήσουν κατά τρίτων κι όχι υπέρ εαυτών...

Ο κουρνιαχτός, αρνήθηκε ν’ απαντήσει, να συστηθεί, να αντιπαρατεθεί...

Ο κουρνιαχτός αφέθηκε στην ιδιότητά του:

σάρωμα αν μπορεί, καταστροφή αν δύναται, ξερίζωμα δέντρου απ’ τη σκιά, πάρσιμο στέγης αν βρεθεί, όχι για να τα οικειοποιηθεί, όχι, (για κάτι τέτοιο ανίκανος είναι), αλλά έτσι, μόνο και μόνο για να πει:

«τώρα θα λεν για μένα, τώρα για μένα λεν».

Κονιορτέ μου ξακουστέ και κουρνιαχτέ μου άμυαλε...

Μην κρύβεσαι, βγες να συζητήσεις, οι άνθρωποι σε αγαπάν, οι άνθρωποι σε θένε...

Σκέψη αντίθετη, δε σήμαινε, απόρριψη δική σου...

Σκέψη αντίθετη ήτανε, ήταν μια σκέψη μόνο...

Κονιορτέ, γιγάντωσε τα μέλη σου, άστα να γίνουν άνθρωπος κι έλα να μιλήσουμε, έλα να τα πούμε...

...................................

Αλλά σου λέω ακόμα μια φορά...

ΑΚΟΥΣ !!! ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΕΛΠΙΔΑ,

ΔΩΣ’ ΤΟΥΣ ΩΘΗΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ...

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΩΝ...

........................................

αφιερωμένο:

με όλη μου την αγάπη,

σε όλους,

τους "ανεπάγγελτους" σουλατσδόρους...

.........................................

ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ

ΠΟΙΗΤΗΣ - ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ