Κάνω κύκλους γύρω απο το ίδιο σημείο. Κέντρο τα λάθη τα μεγάλα μου και μια ακτίνα που συνεχώς τεντώνεται.

- Άρχισες πάλι τις κλάψες, μικρή. Η κωμωδία πουλάει. Ακούς; Και μάλιστα της ελαφράς μορφής. Φόρα τη μάσκα πάλι.

Αλήθεια, κουράζομαι. Νιώθω πως κάποια στιγμή στα ξαφνικά θα αρχίσουν οι σφυγμοί μου να ελαττώνουν δραματικά ταχύτητα, ελάχιστοι χτύποι το λεπτό, μέχρι που θα φτάσουν το μηδέν και θα φρακάρουν εκεί. Και δεν θα κάνω απολύτως τίποτα. Θα είμαι ακίνητη και θα περιμένω.

Η φωνή μου δεν λειτουργεί. Ούτε το στόμα ανοίγω. Κι εσείς το ίδιο να κάνετε απόψε. Να (μου) σιωπήσετε. Δεν ξέρω τελικά ποιος φοβάται περισσότερο:αυτός που θέλει να ακούει λόγια συνεχώς ή εκείνος που προτιμά να του σερβίρουν άτολμες σιωπές στο πιάτο; Μάλλον το ίδιο φοβισμένοι είναι κι οι δυο.

Οι ανάγκες μου διογκώνονται τρομακτικά. Το λίγο γίνεται πολύ κι οι γωνίες από αμβλείες, οξείες. Τα μικρά γίνονται ΚΕΦΑΛΑΙΑ και ουρλιάζουν μες στο αυτί μου και τα "πίσω" αλλάζουν θέση με τα "μπροστά" και μπλέκονται συνεχώς στα πόδια μου. Δεν ξεχνάω τίποτα κι ελάχιστα ξεχνιέμαι. Δεν σε ξεχνάω.

Συχνά μοιάζει να μην άλλαξε το παραμικρό. Εξακολουθώ να περπατάω ξυπόλυτη και να βγαίνω έξω με βρεγμένα μαλλιά, να συνδέω τον οργασμό με τη jazz και να ξυπνώ στη μέση της νύχτας με την αίσθησή σου (;) στο μέσα μου.

Εμμένω στις μυρωδιές. Όσο αντέξουν. Κι εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να τις διατηρήσω.

Γιατί, τι νομίζεις; Μόνο αυτές μου έμειναν...

Την ξαναείδα σήμερα το πρωί. Έβαλα πρώτα κατάμαυρο καφέ στην κόκκινη κούπα και, κρατώντας την, πλησίασα την μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Αρχικά μια ματιά κάτω στο δρόμο κι έπειτα ακριβώς απέναντι, στο ύψος των ματιών μου. Μια γύρα στα διαμερίσματα της άσχημης, κίτρινης πολυκατοικίας μήπως και μου κεντρίσει κάτι την προσοχή.

Αυτό είναι. 5ος όροφος. Μια γυναίκα με μπόλικα χρόνια στην πλάτη της. Λεπτοκαμωμένη, άσπρα μαλλιά, ανοιχτόχρωμη ρόμπα. Μια γυναίκα…και ένας καθρέφτης, σαν εκείνους τους χειρός σε σχήμα οβάλ. Με το δεξί χέρι κρατούσε τον καθρέφτη, με το αριστερό χάιδευε το πρόσωπό της. Άγγιζε το λαιμό της τραβώντας τον προς τα κάτω, έστρωνε τα φρύδια της κι έφτιαχνε τα μαλλιά της προσεκτικά, με αργές κινήσεις. Δεν μπορούσα παρά να κολλήσω για λίγα λεπτά πάνω της, έτσι γλυκιά που έδειχνε πίσω από το τζάμι.

Οκ. Αφαιρέθηκα. Και το προχώρησα. Έτσι όπως τη χάζευα σκεφτόμουν ότι δεν με ενοχλεί καθόλου να αλλάξω εντός, εκτός ή όπου. Ή τουλάχιστον το αποδέχομαι πλήρως, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να το αποφύγω.

Εσύ. Εσύ μπορείς να μην αλλάξεις; Μπορείς να κρατήσεις αυτά που αγαπώ πάνω σου και κυρίως μέσα σου; Τα υπόλοιπα κάνε τα ό, τι θες.

Ο εγωισμός μου απεφάνθη. Εγώ θα αράζω σε μια πολυθρόνα με τα πόδια ψηλά, μασουλώντας φύλλα δάφνης και θα αφήνω τον χρόνο ελεύθερο να με αλλοιώνει και να με μεταλλάσσει όπου του κάνει κέφι κι εσύ θα τρέχεις να τον εξαγοράσεις.

Πάντα ήμουν εξαιρετική στις μοιρασιές.

Υ.Σ. : Ευχαριστώ τον ακατάληπτο για τη βοήθεια.