Παίρνοντας αφορμή από  το αφιέρωμα του Deos και του Beatlus στους Beatles, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να αφιερώσω λίγες γραμμές στην μπάντα αυτή που κατά ένα μεγάλο μέρος καθόρισε πολλά από τα στοιχεία του «εγώ» μου.

Beatles λοιπόν…Τους πρωτοάκουσα πολύ μικρή, από κάτι παλιές κασέτες που κυκλοφορούσαν στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα – για τον λόγο βέβαια ότι δεν είχα ιδέα του τι άκουγα, δεν είχα γενικώς καμία ιδέα στο κούφιο μου κεφαλάκι…Τους ξανάπιασα όμως αρκετά αργότερα, όταν μπήκε στο σπίτι ένα mp3 με όλους τους δίσκους τους που μας έκανε δώρο ένας φίλος των γονιών μου. Κι εκείνη ήταν η αρχή ενός μεγάλου και πανέμορφου ταξιδιού…

Πολύ σύντομα άρχισα να ακούω μανιωδώς τα κομμάτια τους κι έψαχνα παντού πληροφορίες για το συγκρότημα που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’60. Μπήκαν τόσο θορυβωδώς στη ζωή μου που και τώρα ακόμη, όταν αναφέρομαι σε παλιές εποχές και περιόδους συχνά χρησιμοποιώ, ασυναίσθητα ίσως, ως σημείο αναφοράς τα δικά τους κομμάτια με τα οποία κολλούσα κατά καιρούς..(π.χ.  έχω συνδυάσει την είσοδό μου στο γυμνάσιο με το Hey Jude και το Paperback Writer ή την περίοδο που έδινα εξετάσεις για το πτυχίο των Αγγλικών με το Across the Universe και το We can work it out…Κάπως έτσι…)

Η σχέση μου αυτή με τα «σκαθάρια» πέρασε από διάφορες φάσεις. Υπήρξε περίοδος της ζωής μου – ευτυχώς όχι πολύ μεγάλη - που ένιωθα τόσο δεμένη και επηρεασμένη από τα κομμάτια τους και την όλη ιστορία τους, που δεν μπορούσα καν να βάλω cd τους να παίξει, λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης και της αμηχανίας που μου προκαλούσαν...(ναι, ξέρω, ακούγονται κάπως διαστημικά όλα αυτά...Αλλά τι σας λέει ότι δεν είμαι από τον Άρη..;;;). Σταδιακά όμως παγιώθηκε και σταθεροποιήθηκε μια πολύ γλυκιά και τρυφερή σχέση μεταξύ εμού και των τεσσάρων – ίσως λίγο περισσότερο με τον αγαπητό μου Lennon – που διαρκεί ακάθεκτη έως και σήμερα.

Και, αλήθεια, όσο κι αν προσπάθησα να εξηγήσω το περίεργο αυτό δέσιμο που έχω με τους Beatles, δεν τα κατάφερα. Κι ενώ τα ακούσματά μου είναι αρκετά διευρυμένα και σίγουρα εκφράζω και πιο ιδιαίτερες προτιμήσεις για πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, έλληνες και ξένους, με την εν λόγω μπάντα με συνδέει κάτι το διαφορετικό, κάτι πιο βαθύ..Κάθε φορά που τους ακούω νιώθω μια ανεξήγητη νοσταλγία και μια ελαφριά μελαγχολία σε συνδυασμό με ένα αίσθημα οικειότητας…Σα να ήμουν η κιθάρα του Harrison ή τα drums του Ringo, όταν εκείνοι «δημιουργούσαν». Σα να ήμουν κάτι από αυτούς, ίσως τόσο ασήμαντο, όσο ένα σκισμένο κομμάτι χαρτί, πάνω στο οποίο γράφτηκαν κάποια στιγμή δυο – τρεις διάσπαρτοι στίχοι, που αργότερα αποτέλεσαν ένα από τα τραγούδια τους…

Ποιος ξέρει…;;

Μπορεί και να ήμουν…

Μπορεί…

Βραδιά σιωπηλή. Ο απόηχος της ημέρας που εκπλήρωσε το χρέος της και αποσύρθηκε κουρασμένη στα σπήλαια του ουρανού.

Νύχτα άχρωμη, άγευστη, από εκείνες που περνούν απαρατήρητες, γεμάτες από αμηχανία και ντροπή, περιμένοντας με λαχτάρα να τραγουδηθούν, να αγαπηθούν…

Και το φεγγάρι – μισό σήμερα – μάταια προσπαθεί με το αχνό και άβολο φως του να προσθέσει λίγο χρώμα ή έστω δυο-τρεις ματζόρε συγχορδίες στη σχεδόν πένθιμη χορωδία των άστρων.

Κι αυτό που δεν κατάφερε να κάνει το φεγγάρι και όλοι οι πλανήτες μαζί, επετεύχθη τόσο μα τόσο απλοϊκά και εύκολα μέσα σε λίγα λεπτά ανάσας και ζωής.

Το μόνο που έκανα ήταν να αφουγκραστώ με προσοχή τα διακριτικά βήματα της καθημερινότητας…Κι εκείνη με αντάμειψε, προσφέροντάς μου μια χαραμάδα στα μυστικά της κι ένα μικρό δείγμα από την άκαμπτη ευτυχία του μικρόκοσμου…

Ένα βιολί που κλαίει με τέχνη, καθώς παλεύει να ανασάνει φυλακισμένο στο σώμα του κομματιού, μια χούφτα από ασημένιες σκέψεις που αναζήτησαν καταφύγιο στην τσέπη του παλτού μου, η μυρωδιά του Μάρτη που τρύπωσε κρυφά από το ανοιχτό παράθυρο στο σκοτεινό δωμάτιό μου, λίγες διάσπαρτες και απρόσμενες σταγόνες ερωτισμού και τρυφερότητας που μούσκεψαν τη στεγνή επιφάνεια του τραπεζιού…

Ήταν αρκετά. Έφταναν για να πυροδοτήσουν έκρηξη χρωμάτων και αισθήσεων.

Κι η νύχτα ξαφνικά απέκτησε νόημα, ουσία. Πνοή δική της κι όχι δανεική από απατηλά όνειρα και προσδοκίες μακρινές…

Εδώ κρύβεται το μυστικό. Όχι εκεί ψηλά που κοιτάς. Εδώ, χαμηλά. Πίσω από τις τριανταφυλλιές, κάτω από το πέπλο της βουβής πραγματικότητας…

Μπορείς να φύγεις τώρα. Δε σε χρειάζομαι πια.

Πρέπει να μείνω μόνη.  

Πως μπορείς;;Πως μπορείς να καταδικάζεις τον εαυτό σου στο σκοτάδι και την άγνοια;;

Πως ανέχεσαι να βαδίζεις με τη μάζα και να ακολουθείς πιστά και άκριτα τις επιταγές της;;

Γιατί;; Γιατί δεν ανοίγεις τα μάτια σου;;

Ξύπνα επιτέλους! Δες τι συμβαίνει γύρω σου!

Δεν είναι όλα πεταλούδες και συννεφάκια…

Γελιέσαι…Εξαπατάς τον εαυτό σου.

Αφήνεσαι. Αναλώνεσαι χωρίς καμία αντίσταση.

Δεν γίνεται, όμως, να αγνοείς ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος πέρα από τον δικό σου μικρόκοσμο, αυτόν που βρίσκεται στο άμεσο οπτικό σου πεδίο!

Δεν μπορείς να εξακολουθείς να τοποθετείς πάνω από όλους κι απ’ όλα τον άμετρο εγωισμό σου και να προσλαμβάνεις ως οδηγούς της ζωής σου την παθητικότητα και την αδιαφορία!

Κι ενώ εσύ έχεις τη δυνατότητα και τα μέσα να δεις πιο καθαρά, είσαι εσύ που σκύβεις το κεφάλι κι αποδέχεσαι να ζεις μέσα στο ψέμα…

Μάλλον, όμως, δεν ξέρω…Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό.

Εξάλλου ποιος το ορίζει, αν όχι ο καθένας από εμάς για τον εαυτό του;;

Ίσως εσύ να είσαι (πιο) ευτυχισμένος.

Ευτυχισμένος μέσα στην άγνοιά σου.

Και ίσως για σένα είναι Αυτό που έχει τη μέγιστη σημασία.

«Ωραία» και «ανυποψίαστα» είχε χαρακτηρίσει σ’ ένα ποίημά του ο Ρίτσος τα παιδιά… «Ωραία, ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα…»

Μπορεί έτσι να είναι...

Ποιος έχει το δικαίωμα να στο στερήσει;

Ποιος θα αναλάμβανε, υπ’ ευθύνη του, να σου αλλάξει την πορεία πάνω στην οποία κινείσαι και τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τον κόσμο...;;

Λοιπόν..Ύστερα από επίσημη πρόσκληση του Σωτήρη (altamira)  για συμμετοχή στο γνωστό πια παιχνιδάκι των 5 και μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα να ενεργοποιήσω κι εγώ αυτό το ρημάδι το blog για να προσθέσω άλλη μια έγνοια στο κεφάλι μου..Αρκετό καιρό τώρα το απέφευγα για πολλούς λόγους, που βέβαια εξακολουθούν να υφίστανται, αλλά είπα να τους κάνω στην άκρη για λίγο..Πιθανόν να το μετανιώσω αργότερα, αλλά…όλα μες στο πρόγραμμα είναι..Θα δείξει..

Και φυσικά δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερη αρχή από αυτήν..

5 πράγματα για μένα, ε..;; Καλά…Θα προσπαθήσω.. Για να δούμε… 

1.     Το «επίσημο» όνομά μου είναι ‘Ελευθερία’. Πριν όμως καλά καλά γεννηθώ, η καλή μου μητέρα είχε ήδη αποφασίσει ότι «..το παιδί θα το φωνάζουμε Φλέρυ…». (Πάλι καλά που δε βγήκα αρσενικό..). Ναι, λάτρης του Χατζιδάκι η μάνα μου και ιδιαίτερα της μούσας του, της Φλέρυ Νταντωνάκη. Ανέκαθεν λοιπόν άκουγα μόνο σ’ αυτό το όνομα.. Ομολογώ όμως ότι μια ζωή το  σιχαινόμουνα για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν το καταλάβαινε με την πρώτη..(συχνά ούτε και με τις επόμενες, δηλαδή..). Άκουγα ‘Κλαίρη’,  ‘Φέρη’,  ‘Φτέρη’ (!), ‘Φλώρα’, αλλά για ‘Φλέρυ’…..ούτε λόγος! «Χάθηκε, βρε αδερφέ, ένα όνομα της προκοπής»? Με τον καιρό, όμως, κατάφερα να το δω με άλλο μάτι και…το κράτησα..Το ‘Ελευθερία’ τώρα πια το χρησιμοποιώ σε..έκτακτες περιπτώσεις..  

2.     Έχω δύο αδελφές ψυχές κάπου Βόρεια της Ευρώπης με τις οποίες διατηρούμε, παρά την απόσταση και τη σπάνια επαφή, μια πολύ ιδιαίτερη σχέση χρόνων.. 

 3.     Όταν ήμουν μικρή πίστευα, από συνεχείς εφιάλτες που έβλεπα, ότι δεν θα καταφέρω να συμπληρώσω τα 18 μου χρόνια και απέφευγα να κάνω σχέδια για το..απώτερο μέλλον..Μάλιστα λίγες μέρες πριν την ενηλικίωσή μου έτυχε να βρεθώ στο νοσοκομείο σε πλήρη αποσύνθεση (!). Καταλαβαίνετε ότι η ιδέα αυτή ξαναήρθε στο προσκήνιο, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι όλο αυτό είναι γελοίο! Τελικά γιόρτασα τα γενέθλιά μου μέσα στο νοσοκομείο και βγήκα δυο μέρες μετά..  

4.     Χάνω την ψυχραιμία μου πολύ  πολύ εύκολα και νευριάζω με το παραμικρό, αλλά από την άλλη προσπαθώ πάντα να βλέπω την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και να αφήνω να βγουν στην επιφάνεια τα θετικά κάθε θέματος, παραβλέποντας ίσως κάποια αρνητικά που στο κάτω κάτω πολύ πιθανόν να μην έχουν σημασία..Και εκνευρίζομαι – τι πρωτότυπο! – όταν παραπονιόμαστε για το παραμικρό γύρω μας και δεν είμαστε σε θέση να δούμε το καθετί όμορφο που μας περιβάλλει..Συχνά τα θεωρούμε και δεδομένα..   

5.     Και, τέλος, το αγαπημένο μου μέρος και συνήθης προορισμός μου κάθε καλοκαίρι είναι το Πήλιο. Εκεί, ανάμεσα στη θάλασσα και το βουνό κρατώ φυλαγμένη και κρυμμένη από κάθε απρόσκλητο επισκέπτη τη δική μου γωνιά.. Και δεν υπάρχει ομορφότερο καταφύγιο στον κόσμο μου από το σημείο αυτό, όπου συναντώνται και φλερτάρουν τα στοιχεία της φύσης μεταξύ τους και μεθούν γλυκά από τη μυρωδιά της πικροδάφνης και την αύρα της γαλήνης..