Κουράστηκα να μιλώ ή, έστω, να προσποιούμαι ότι μιλώ...(ναι, το κάνω κι αυτό καμιά φορά...χρειάζεται..)

Κουράστηκα να προσπαθώ συνεχώς να αναλύσω, να επεξηγήσω, να ζυγίσω συμπεριφορές τραβώντας την καθημερινότητα από τα μαλλιά για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα.

Βαρέθηκα τις υποθέσεις και τα "μπορεί".

Βαρέθηκα τους ψίθυρους και τα μισόλογα.

Θέλω φωνές. Θέλω ουρλιαχτά.

Μπορείς να ουρλιάξεις;;;

Αυτά φτάνουν. Εγώ τελείωσα.

Πες μου εσύ τώρα.

Εσύ που δεν μου είπες.

Μου το χρωστάς.

Και το περιμένω.

Τρίτη βράδυ (η μέρα δεν έχει πολλή σημασία, αλλά…just for the record..)

Ώρα 2:25  (μήπως έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα η ώρα…;;Στα record κι αυτή..)

Ο Μέγας Ύπνος πάλι μου θύμωσε απόψε. Αρνείται πεισματικά να φανεί. Ίσως να φταίω κι εγώ που τελευταία έχω πάψει να τον περιμένω στην πόρτα με τη συχνότητα του άλλοτε…Και κλειδιά δεν του έχω δώσει.

Μοναδική συντροφιά μου και πάλι η νύχτα, λοιπόν. Εκείνη ποτέ δεν με πρόδωσε. Πάντα παρούσα και στην ώρα της…

Παρόλα αυτά, παραμερίζω την κουρτίνα της μπαλκονόπορτας μήπως παρ’ ελπίδα έχει ξεμείνει κάποιο ακόμη αντικρινό φως αναμμένο εκτός από το δικό μου. Έτσι, για να νιώθω ότι έχω «παρέα» στις νυχτερινές μου διαδρομές.

Από μικρή, θυμάμαι, τα ίδια έκανα. Ξυπνούσα μες στη νύχτα και πήγαινα προς το παράθυρο, με τη λαχτάρα να δω φως αναμμένο από κάποια διπλανή πολυκατοικία. Κι ένιωθα τόση ανακούφιση κι ασφάλεια στη θέα του! «Να κι άλλος ένας..», σκεφτόμουν.

Τώρα, όμως, τίποτα. Σιωπή. Κλειστά φώτα, κλειστά παντζούρια, κλειστές ζωές.

Άλλωστε αυτό το «κλειστό» σύστημα έχει την τιμητική του στην εποχή μας…Παντού. Μέσα κι έξω.

Αλλά ούτε περίμενα κάτι διαφορετικό. Εδώ και την ημέρα όλα «κλειδωμένα» είναι. Απροσπέλαστα. «Μην αγγίζετε, καιγόμαστε (στη μοναξιά μας)», γράφει το σήμα με τον Κέρβερο από δίπλα. Δύσκολα πλησιάζεις. Και δύσκολα σε πλησιάζουν.

Κι είναι αστείο και ειρωνικό!

Καθένα από αυτά τα χαριτωμένα καρτούνς (μέσα κι εγώ) έχει δυο πόδια, δυο χέρια κι ένα κεφάλι!

Όλα τους αγαπούν, θυμώνουν, σκέφτονται (ενίοτε) και λειτουργούν κατά τον ίδιο τρόπο και σε όλα τα υπόλοιπα με ελάχιστες και ίσως άνευ σημασίας αποκλίσεις.

Που, λοιπόν, χρησιμεύουν αυτές οι ταμπέλες;;;;

Για να απωθήσουν ποιον και γιατί;;;

Δεν ξέρω, όμως, αν τελικά βρίσκεται εκεί το…κυρίως πιάτο κι η ουσία του προβληματισμού μου, τουλάχιστον για απόψε.. Και θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως…

Μας μένουν τα εύκολα. Η πινακίδα που γράφει «έλξατε» στην πόρτα και το «welcome» - για να νιώθουμε, αν μη τι άλλο, πολίτες του κόσμου! – στο πατάκι.

«Welcome», λοιπόν.

Και…ύστερα;;

Συνεπώς, δέχομαι ότι οι επαφές υπάρχουν. Κάποια στιγμή γίνεται αυτό το πρώτο βήμα και οι αποστάσεις μικραίνουν, ελαχιστοποιούνται.

Πόσο όμως θα διαρκέσει αυτή η…επίσκεψη και μαζί με αυτήν και το ταξίδι..;;

Γιατί λίγοι είναι αυτοί που μένουν. Οι υπόλοιποι έρχονται, προκαλούν ένα μικρό σεισμό – στη διάρκεια του οποίου, βέβαια, μόνο τρομοκρατημένος δε νιώθεις, παρά μουδιασμένος, ίσως, από την ευχάριστη και απρόσμενη επίσκεψη – και, είτε αργά είτε γρήγορα, αποχωρούν. Μπορεί και να ξεχνιούνται μάλιστα ή να ξεφτίζουν τόσο, που τελικά φτάνεις να αναρωτιέσαι αν το ταξίδι αυτό το ονειρεύτηκες ή αν το έζησε άλλος για σένα και σου έμεινε η περιγραφή…

Για κάποιους νιώθεις ότι είχε έρθει πια το τέλμα, το τέλος και η απομάκρυνση σου φαίνεται λογική και ομαλή.

Άλλοτε όμως είναι «βίαιη» και ξαφνική. Κι εσύ ήθελες να δώσεις κι άλλα και να πάρεις λίγα ακόμη.

Ώσπου έρχονται άλλοι στο δρόμο σου για να δεχθούν και να προσφέρουν. Και το παιχνίδι δεν σταματά ποτέ, ούτε μεταβάλλεται. Μόνο οι παίκτες αλλάζουν. Έρχονται, παίζουν – όχι απαραίτητα με την κακή έννοια - και φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον.

Ακούγεται απολύτως φυσικό και πιθανόν να είναι. Αλλά, για να πω την αλήθεια, αυτή η συνεχής εναλλαγή των ανθρώπων μου προκαλεί κάποια αμηχανία. Με αγχώνει…Με τρομάζει. Και με μελαγχολεί.

Για τα άτομα που ήρθαν για κάμποσο κι άφησαν κάποιες γλυκές μυρωδιές στο πέρασμά τους και που τώρα έχουν λίγο ή πολύ χαθεί ή «ξεφουσκώσει».

Και για εκείνα που θα έρθουν στο μέλλον, θα διεκδικήσουν ένα μικρό κομμάτι σου κι ύστερα, με τη σειρά τους, θα αποχωρήσουν.

Κι αυτό δεν θα αλλάξει. Και δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι για να κρατήσεις κοντά σου εκείνα που είναι δρομολογημένα να φύγουν.

Κάποια πράγματα απλά δεν τα ελέγχεις…Έτσι, περιμένεις.

Κι ώρα πέρασε. Σχεδόν ξημερώνει. Μου φαίνεται θα πάω η ίδια και θα αρπάξω τον Μορφέα από τα μαλλιά, μήπως "φιλοτιμηθεί" να έρθει κι από εδώ μια βόλτα.

Και το φως– αν και σε άλλη περίπτωση θα το θεωρούσα μεγάλη σπατάλη ενέργειας! – θα το αφήσω ανοιχτό.

Μπορεί να το χρειαστούν οι απέναντι…;-)

Υ.Σ. : Ξεκίνησα να γράφω τα παραπάνω την Τρίτη που μας πέρασε και ολοκλήρωσα τις σκέψεις μου πριν λίγες ώρες…

Παίρνω πάσα από τον αγαπητό Deos και τις 13 λεξούλες του και…ιδού και το δικό μου…υπερρεαλιστικό κείμενο που διαθέτει εκτός των άλλων και πολλά στοιχεία από ένα όνειρο που είδα κάποτε…

Άρπαξα ένα φύλλο χαρτί και σχεδίασα τη θεά Λησμονιά. Έτσι, για να μην τη ξεχάσω…Για να μη με ξεχάσει κι εκείνη, ίσως…Σκέφτηκα να την καλοπιάσω λίγο, μήπως και δεχτεί να με διευκολύνει στο σχέδιο που είχα καταστρώσει για απόψε, το οποίο κι έβαλα ευθύς αμέσως σε εφαρμογή…

Άφησα κάτω το μολύβι κι έπεσα σε λήθαργο. Ήθελα να πάψω να σκέφτομαι. Να ξυπνήσω και να μην είναι τίποτα το ίδιο. Να ξαναρχίσω από την αρχή. Και θα τα είχα καταφέρει μέχρι τέλους, αν εκείνος ο μοιραίος και καθόλου τυχαίος ψίθυρος δεν τάραζε την ηρεμία μου. Μάλλον ένας άγγελος έβαλε φρένο στα περίεργα και επικίνδυνα πλάνα της βραδιάς που λίγο έλειψαν να με χωρίσουν από το παρελθόν και να με αποκλείσουν από το μέλλον.

Τώρα βρίσκομαι εδώ, στο κέντρο της ζωής, στο κέντρο του κόσμου, απολαμβάνοντας μια ελευθερία άνευ προηγουμένου και την αδρεναλίνη να ανεβαίνει κατακόρυφα τη στιγμή που το σώμα μου αρχίζει ξαφνικά να εκτελεί ελεύθερη πτώση. Τύμπανα ηχούν με δύναμη από παντού κι εγώ δεν κάνω τίποτα για να σταματήσω το πέσιμο. Μονάχα φωτογραφίζω με παιδικό ενθουσιασμό τις νότες που το σκάνε από τα όργανα και τρέχουν σαν αθλητές σε Μαραθωνοδρόμο για το ποια θα φτάσει πρώτη στα αυτιά μου. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή καθώς πλησιάζω προς το έδαφος με ιλιγγιώδη ταχύτητα….Δεν είναι ανησυχία ή φόβος, είναι λαχτάρα! Γιατί βλέπω το στόχο μου να έρχεται μαζί με το έδαφος. Κι από εκεί, λίγα μέτρα πριν αγγίξω το τέλος, το τέρμα, μπορώ να διακρίνω με ευκολία εκείνο το τριαντάφυλλο που με περιμένει ανάμεσα στα τσιμέντα και τα γκρι αυτής της πόλης που κερνά μελαγχολία. Μπορώ ολοκάθαρα να ακούσω και το τραγούδι – πρό(σ)κληση με μαέστρο ένα «σκαθάρι» (ή μήπως τέσσερα σκαθάρια;;) που βολεύτηκε επάνω στο κόκκινο του λουλουδιού και φλερτάρει με τα φύλλα του. Ποιος είπε πως το σκαθάρι δε βγάζει ήχους;; Ποιος είπε ότι το σκαθάρι δεν ξέρει μουσική;; Κι όποιος εξακολουθεί να το ισχυρίζεται, πολύ απλά, δεν έχει φαντασία…

Κι η μέρα χ-αράζει…

Για τη συνέχεια προσκαλώ τους παρακάτω που είδα ότι δεν έχουν συμμετάσχει ακόμη στο παιχνιδάκι – ανεξαρτήτως αν τους έχουν προσκαλέσει…ε, δεν θα κάνω κι ολόκληρη έρευνα πλέον!! ( το πολύ πολύ μερικοί να γράψουν παραπάνω από μια ιστορίες…σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή..) Κι όσοι διαβάσουν το όνομά τους και δεν διαθέτουν blog, ας γράψουν το story σαν σχόλιο, εδώ. Θα με χαροποιήσουν ιδιαίτερα!!

innuendo

alicia0

eua

altamira

Aiolos_m

mprizas

tsagkarousianos

manblaz

thank

ominous

rory166

stuff

kifa

Και οι λέξεις που δίνω είναι:

δρόμος, ανάσα, φύση, φροντίδα, αγγίζω, μέτρησα, κύκλος, μήνυμα, πέτρινο, τηλεφωνικός θάλαμος, επεισόδιο, παραίσθηση, χορδές

:-)

Πλησίασα και άγγιξα τα πλήκτρα. Σήμερα θα έπαιζα για μένα. Μόνο. Συνειδητοποίησα ότι πέρασε καιρός από την τελευταία φορά . Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα.

Ξεκίνησα με δυο – τρεις αγαπημένες μελωδίες. Από εκείνες που ποτέ δεν ξεχνάς, ποτέ δε βαριέσαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η νοσταλγία έγινε κύμα και με διαπέρασε ολόκληρη και μια γλυκόπικρη γεύση έφτασε στο στόμα μου και φίλησε το εσωτερικό των χειλιών μου.

Κι ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έγινε αυτό που φοβόμουν…

Σ’ ένιωσα δίπλα μου. Όπως τότε. Θυμάσαι;

Μύρισα το άρωμά σου, άκουσα τη φωνή σου…Σε είδα.

Εισέβαλες με αυθάδεια στις σκέψεις μου κι έκανες κατάληψη σε κάθε κύτταρό μου. Επίδειξη δύναμης και εξουσίας γεμάτη εγωισμό και αλαζονεία.

Ναι. Πανικοβλήθηκα. Αισθάνθηκα μια θανάσιμη αδυναμία.

Έσφιξα τα δόντια μου και δυνάμωσα ασυναίσθητα την ένταση του ήχου. Νόμιζα πως έτσι θα σε εξαφανίσω!

Ανόητες ψευδαισθήσεις!

Δεν έφυγες.

Σα να σου άρεσε ο ρόλος του μονάρχη.

Έκατσες με έπαρση στο θρόνο σου φορώντας επίχρυσο στεφάνι ματαιοδοξίας και αποφάσισες να το διασκεδάσεις. Δάγκωσες με λαιμαργία ένα κομμάτι ουρανό και ρούφηξες κάμποσες σταγόνες γαλήνης.

Κι εγώ εξακολουθούσα να πάλλομαι μεθυσμένη από οργή (και πάθος;) μαζί με τις χορδές του πιάνου.

Η παρολίγον σιωπηλή παραίτηση του ‘πριν’ , μετατράπηκε τώρα σε μια τεράστια αντίδραση. Έγινα ολόκληρη μια αντίδραση.

Έδιωξα με μανία τα τετριμμένα όνειρα του χθες που τόσο λάτρεψα και έπνιξα σ’ ένα ποτήρι με φωτιά τις αφυδατωμένες, εύκαμπτες υποσχέσεις του κάποτε – ξέρεις, αυτές που γεννιούνται αυθόρμητα υπό το θαμπό φως των φεγγαριών της νύχτας και πεθαίνουν την ίδια στιγμή χωρίς καν να το πάρεις είδηση.

Ένιωθα μια ιδέα πιο άδεια, αλλά δεν σταμάτησα. Έπρεπε να το τολμήσω κάποια στιγμή. Κι έφτασα μέχρι το τέλος...

Να μην καταλάβει κανείς. Να μη θυμάμαι ούτε καν εγώ…

Λίγες ώρες αργότερα, ξύπνησα μάλλον εξαντλημένη και κοίταξα γύρω μου.

Όλα στη θέση τους.

Εγώ όμως ήξερα…

Απέτυχα.