Το είχα πολύ ανάγκη αυτό το ταξίδι και το περίμενα καιρό τώρα.

Επιτέλους, είμαστε μια μέρα πριν το αύριο και λίγες ώρες πριν αναχωρήσω για βόρεια.

Μόλις σήμερα συνειδητοποίησα πόσα πράγματα με περιμένουν εκεί πάνω και ήδη νιώθω μια γλυκιά ανυπομονησία.

Αύριο το πρωί θα τακτοποιήσω και κάτι τελευταίες εκκρεμότητες και είμαι έτοιμη.

Μόνο βαλίτσες δεν έχω κάνει ακόμη, αλλά έχουμε και το βράδυ στη διάθεσή μας. Δεν αγχώνομαι..(το διαβατήριο το έλεγξα, δεν το έλεγξα?? Σκορποχώρι κανονικό..)

Βέβαια έτσι όπως τα κατάφερα πάλι, φεύγω με μια ελαφριά μορφή γρίπης που ελπίζω να ξεμείνει στο αεροδρόμιο και να μη με ακολουθήσει παραπέρα (αυτό μόνο το ελπίζω, στο ελάχιστο το πιστεύω!)

Τα λέμε σε καμια βδομαδούλα.

Να χαίρεστε :)

Αν δεν ήμουν τόσο κουρασμένη απόψε θα γούσταρα μια μεγάλη βόλτα μέσα από τα στενά της πόλης. Εκεί που τα φώτα είναι χαμηλά και τα πεζοδρόμια σχεδόν γυμνά από ανθρώπους. Κι αυτό για να μην μου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι έχω κόσμο γύρω μου πολύ, τη στιγμή που αρκεί μια πιο προσεκτική  ματιά για να θυμηθώ ότι η φαντασία μου οργιάζει και φτιάχνει δικά της σενάρια, αυτά που τη βολεύουν (ψυχή δεν υπάρχει, βλέπεις;).

Και να'χει αέρα. Τόσο που, σφυρίζοντας στα αυτιά μου, να αναγκάζει τη σκέψη μου να απομακρυνθεί από τα επικίνδυνα.

Ποιον άραγε φοβάμαι πιο πολύ..εσένα ή εμένα;

Κι ό,τι κι αν σου πουν, μην το πιστέψεις.