Τσιμεντενια η πλατη μου...σκληρος πολυ.Δεν βλεπω φως κοιτω μοναχα προς τα εγκατα της γης.Νοιωθω πατημασιες να με πατουν με διαφορους τροπους και ρυθμους.Ποτε γρηγοροι βηματισμοι,ποτε αργοι και σταθεροι...καποιοι αλλοι τρεχουν βιαστικοι για να προφτασουνε τη μερα...

Μετρω τα βηματα...του χρονου ολοι θυματα.

Ακουω τις φωνες τους...νοιωθω τη χαρα και τη λυπη τους

Το βραδυ γινομαι κρεβατι μεθυσμενων και γατιων που νιαουριζουν ολο παθος...

Ειμαι δρομος σταθερος...ολα αλλαζουν πανω μου...ειμαι εκει ακλονητος ασφαλτινος και γκρι...δε βλεπω τιποτα μα νοιωθω τα παντα.

Σταματω το γραψιμο.Θυμωσα με τις φωνες διπλα μου που μου αποσπουν την αυτοσυγκεντρωση.

Καποια στιγμη ο δρομος θ αναποδογυρισει.Θα ρθουν τα πανω κατω ν ανασανει.Θα καταπιει τα βηματα...θα γινουν θυματα.

Θα λοιωσει το τσιμεντο του και θα γινει ποταμος...

Θα παρασυρει τα παντα και θα βρει πορεια προς μια θαλασσα...

Εκει θα κολυμπησει μεχρι να φτασει σε καποια αλλη οχθη...εκει ισως να βγει μ ανθρωπινη μορφη...

Και.σκαστε ολοι γυρω μου γιατι τωρα γραφω!!Μη μου την εμπευση ταρατε!!!

Ένας λύκος είναι υπερήφανο ζώο...κυνηγός...θέλει να σκοτώνει με κίνδυνο να σκοτωθεί...δεν δέχεται τάισμα από ανθρώπινο χέρι...μην του πάρεις την περηφάνεια...

απόσπασμα μετάφρασης στα ελληνικά από το κείμενο υποτιτλισμού της ταινιας WOLF TOTEM

Ένοιωσα μια κάποια συγκίνηση και κίνητρο να υπηρετήσω αυτό μου τον ρόλο...

είμαι μοναχικός λύκος...άγριο ζώο...δεν εξημερώνομαι...τρεφομαι με κυνήγι...επιβιώνω...ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ...!!!!!

Βαρέθηκα να μασκαρευομαι...

κουραστηκα να ντυνομαι...

Το μασκαριλικι ξεκινησα απο μικρος...σαν μια αθωα αμυνα...

μεγαλωνοντας ομως διαπιστωσα την ικανοτητα μου να υποδυομαι χαρακτηρες...να αλλαζω διαθεσεις επιτηδευμενα...

τρομακτικο ε?

Μπα,δεν ειναι διαθεση για κρυφτο...απλα για να μη βαριεμαι...

Το να εχεις ενα χαρακτηρα ειναι σα να φορας το ιδιο ρουχο καθε μερα...

Ο εγκεφαλος εχει τρομακτικα απειρες συναψεις...

Αν καποιος ανοιξει την πορτα τους...μπορει να χασει το μυαλο του...να ξεχασει ποιος ειναι στ αληθεια...

Φροντισα για αυτο.Εχω ενα νημα κατι σαν το μιτο της Αριαδνης ενα πραγμα...

Για να μπορεσω να γυρισω πισω αν χρειαστει...

Με τρομαζει πλεον ο εαυτος μου...

Αλλα προσπαθω να τον καταλαβω.

Αλλωστε ειναι απλα ενας ανθρωπος με αμαρτιες...

Κι ισως εχει καποια συναισθηματα καπου βαθεια...αληθινα,οχι στολιδια στα 'αποκριατικα' που φορα καθε τοσο....

ασχετο,αλλα καποιος απο τους εαυτους μου απολαμβανει να ακουει το παρακατω τραγουδι ενω γραφω αυτο το κειμενο...

Κάθομαι δίπλα στο τζάκι να ζεσταθω λιγο...η φωτιά τρεμοπαίζει και μου μιλά...που και που πετάει σπίθες προς το μέρος μου...το σκάσιμο τους λέξεις...κρατω το ποτηρι με το ουισκυ...απανταω με το κροταλισμα του παγου στον κρυσταλλο του ποτηριου...προποση σε αναμνησεις που ανασταινει το τρεμαμενο φως που καιει τα ξυλα...

Ο πονος τους γινεται φως...ο θανατος τους ζεστη...πλησιαζω το χερι να χαιδεψω το φωτεινο θαυμα...καιγομαι...απομακρυνομαι πολυ. .κρυωνω...

Κραταω αποσταση διακριτικα...ζεσταινομαι ομορφα...απολαμβανω...

Ω φλογα σιωπηλε νυχτερινε μου φιλε...αν με αγκαλιασεις θα καω...οπως καθετι που ακουμπας...αν φυγεις θα παγωσω...

Μιλα μου...σ ακουω...εχω κλεισει τα ματια και σε νοιωθω...

Θα αποκοιμηθω διπλα σου...μεχρι το πρωι να δω τα ανθρακι υπολειμματα της παρουσιας σου...

Θελω να φυγω...μακρια απο το ιδρυμα...μακρια απο τους καραφλους βασανιστες μου...απο τους δημιους της ψυχης μου...να διωξω τις αλυσιδες απο πανω μου...

Θελω να παω σ εκεινη την παραλια...με τη γκριζα αμουδια το αγριο κυμα και τον ανεμο που φοραει αρμυρα για σακακι...

Θελω να μου φυσυξει το τραυμα...που καιει...να ριξει θεραπευτικη δροσια...να με παρει μαζι του...

Δωστε μου εκεινη την παραλια ΤΩΡΑαααααα!!!!

Το αιμα ηταν δικο μου...οχι δικο σου...ενωση ομορφη μα κι επωδυνη...λουλουδια κοκκινα βαμμενα ενω ηταν λευκα...τα αγκαθια πιο σκληρα...

Αδιαφορω κι αδιαφορεις...

Χορευουμε μαζι ενα παραξενο χορο που μοιαζει χωρις τελος...

Όλα παράξενα...χωρίς χρώμα...χωρίς γεύση...χωρίς άρωμα...

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.

Να νοιώθεις ένα συναίσθημα θλίψης η να μη νοιώθεις τίποτα?

Φλατ όλα.Τιποτα.Πεδιαδα απεραντη και αχανης...ερημος...παγωμενη ομως...

δεν βλεπω τιποτα σε οποιον οριζοντα και αν κοιταξω.Απολυτο τιποτα.

Φωναζω και δεν ακουω ουτε τον αντιλαλο της φωνης μου.

Λειπει η συγκινηση.

Μηχανικα γινονται ολα.

Δεν θελω να μιλαω με ανθρωπο.Τους βρισκω εξαιρετικα βαρετους.

Αψυχα μονογραμματα που νοιωθω πως μπορω να περασω το χερι μου απο μεσα τους χωρις να υπαρχει υλη...

Παντως απο ενα σημειο και επειτα η καταψυξη συνηθιζεται και οχι μονο...γινεται υπεροχο σπιτι...

Τρομερο να διαπιστωνεις πως δεν εχεις καθολου καρδια...

Δεν εχω...στη θεση της στον αριστερο μου θωρακα εχω απλα ενα ρολοι που χτυπα τα δευτερολεπτα αντιστροφα μεχρι να παγωσω μια για παντα...

Ωχ μολις κοιταξα τον τιτλο...συννεφια εγραψα...υποκινουμενος απο τη διαθεση του καιρου...

Δεν περιφραφω απλα ενα συννεφο...μιλαω για μια ομιχλη...στην οποια εγω βλεπω τα παντα και οι αλλοι οχι εμενα...

να διορθωσω τον τιτλο??

Μπα ας χρεωθω αυτο το λαθος μου...θα γραψω ολη την πορεια του νου...

Ο νους δουλευει και πολυ καλα μαλιστα...μοναδικη του ιδιοτητα αυτη...το ψυχρο αιμαι τον κανει...ψυχραιμο...χαχα

Οταν το αιμα το παραζεστανει η καρδια και αρχιζει να κοχλαζει...τοτε αγκαλιαζει το μυαλο και το κανει να μη σκεφτεται ορθα...

ωραιο αισθημα το τζακουζι του σωματος ολου απο θερμο αιμα...

αλλα χρειαζεται και λογικη...

γι αυτο παγος...χειμωνας...

αναταξινομηση νου...

και οταν οι συνθηκες ειναι καλες ξανα...

ανοιξη και παλι...λιακαδα ξανα...

Με 180 στο σιροκο μου απολαυσα να ακουω...

...ηθελες αγωνα bradefer μαζι μου...

με τον καποτε 14χρονο που νικαγε εκει ακομη και τα πιο δυνατα παιδια της Γ λυκειου...

Πως να μη φυγεις με παρολιγο σπασιμο της κερκιδας σου??

Αυτο δε με διασκαδασε καθολου ομως...

Το θεαμα ηταν οταν ειδα στο προσωπο σου της εκφραση αποριας...πως γινεται να χανεις απο μενα??

Πως γινεται το χερι μου να ειναι τοσο πιο δυνατο απο το δικο σου??

Α και σου χω νεα...αυτο δεν ηταν τιποτα χαχαχαχα