Ακμή του ανθρώπου:

-μαθαίνει να μιλά και να σκέπτεται

-εκπαιδεύεται στην άθληση την επιστήμη.

-δοκιμάζεται στην τέχνη

-ψηλώνει και.ομορφαίνει

Γίνεται ένας ολοκληρωμένος ενήλικας και συνεχίζει να βελτιώνεται μέρα με.τη μέρα.

Η παρακμή του ανθρώπου:

-δεσμεύεται σε έννοιες με όμορφο άκουσμα αλλά ουτοπική υπόσταση.

Πιστεύει στις αξίες δυνατός έρωτας αγάπη γάμος παιδιά οικογένεια με αποτέλεσμα

-να αποκτά ένα σωρό ανεκπλήρωτα απωθημένα

-να παχαίνει

-να μη βλεπει περα απο το καλο των κλαψιαρικων κουραδομηχανων που εφερε στον κοσμο και που νοιωθει κακως υπευθυνος γι αυτα

-ειδικα για τις γυναικες:απο ομορφες και σεξυ να γινονται χοντρες μοσχαρες νοικοκυρες 

-για τους ανδρες:δηθεν επαναστατες του καναπε ψαχνουν κρυφα και γεματοι τυψεις λιγο αληθινη ζωη που αν μαθευοταν θα διαλυοταν το χοιροστασιο που εφτιαξαν με.τη γυναικα και τα παιδια τους

Δυστυχως ο ανθρωπος εκτος απο ανωτερη μηχανη ειναι και ζωο(ν) και θα πρεπει να διαιωνισει το ειδος του.

Παρακμη της ανωτερης φυσης του ακμη των ενστικτων του.

Σήμερα τα ξημερώματα...η ανάσα ζύγιζε...και ο πνεύμονάς μου έκανε πους απς...

Ενοχλητικό αίσθημα δυσφορίας...

Στιγμιαία φοβήθηκα το θάνατο..

Ο αριστερός μηρός με έντονη ευαισθησία κατά μήκος της μεγάλης φλέβας του.

Οι σκέψεις πολλές.

Κάθησα έκλεισα τα μάτια μου ενώ άφησα ανοιχτί το youtube να παίζει αστεία βιντεάκια να ξεχνιέμαι.

Το πρωί με βρήκε ήρεμο.

Η ζωή συνεχίζεται...

Περιπλανιέμαι.

Πότε με γυμνά χέρια μάχομαι εξολπισμένους αντιπάλους.

Πότε κρύβομαι και μελετάω τον εχθρό από απόσταση.

Ενώ δίνω μάχη με τον εαυτό μου να κερδίσω κάστρα χαμένης αυτοπεποίθησης.

Λύκος.Έτσι χαρακτηρίστηκα από το δάσκαλο πολεμικών τεχνών.

Σωστά.

Έτσι λειτουργώ και στη ζωή.Ότι φάνηκε στο ρινγκ ήταν μια μικρογραφία της ζωής μου.

Η μάχη.Η αξία της νίκης.Το νόημα της ήττας.Τα παράσημα μάχης,τα τραύματα.

Τα δικά μου και του αντιπάλου.

Σήμερα απογοητεύτηκα που το πρόβατο δεν έπεσε στην παγίδα μου.

Διψούσα για τη σάρκα του.

Όμως το θύμα έμεινε σε απόσταση ασφαλείας.

Έλα ξανά.Ο λύκος θα περιμένει να σε φάει...υπομονετικά...σαν ένα άλλος τζέντλμαν μες την παγωνιά...προικισμένος με υπομονή...κι αιμοβόρρος...

Χτύπημα με αριστερό κροσέ προσγειώθηκε στον κρόταφό μου.

Ταρακούνησε.Πόνεσε.Με φόβησε όσο και αν συνέχισα τη μάχη.

Ανταπέδωσα με δεξί ντιρέκτ στο σαγόνι.

Ο φόβος ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος.

Η υπερηφάνεια τραυματίστηκε.

Κι αυτό στένεψε το οπτικό μου πρίσμα.

Όχι δεν θα εγκαταλείψω.

Όχι όπως παλιά.

Που αν είχα μαχηθεί τώρα θα ήμουν σε πολύ υψηλό μαχητικό επίπεδο.

Μελάνιασε το ματι ελαφρα και φουσκωσε.

Αγαπη για το τραυμα μου αγαπη για εμενα.

Συγχωρεση του εαυτου μου και βελτιωση του.

Οχι συμπονια.

Η υπερηφανεια ας μεινει ψηλα.

Ας μεινει μονο το σωμα να πονα με ηθικό ατσάλι.

Μάθημα ζωής.

Αυτό το γλυκό country άκουσμα με πήγε πολύ πίσω.

Κάποτε που δεχόμουν τα ακούσματα δύο κιθαρωδών σε κάτι σκοτεινά διαμερίσματα σε μια επαρχιακή κρύα πόλη.

Γαμώ τις μελωδίες.

Το έπιασα στην κιθάρα.Το τραγούδησα.

Και ταξίδεψα πολύ μακριά.

Εκεί που ούτε ο θάνατός μου που με περιμένει στη γωνία,δεν θα μπορούσε να φτάσει.

Τι μένει τελικά?

Αναμνήσεις με ζεστή ενέργεια όπως και τραύματα που τυρανούν την ψυχή σαν δαίμονες.Tα ρηχά και οι ξέρες τις καρδιάς.

Όμως αυτη η μελωδια με πηγε στη φωτεινη πλευρα του φεγγαριου του μυαλου μου.Στα καθαρά βαθεία διαφανή νερά που καθρεφτίζουν ουρανό.

Τρία παιδιά γυρω στα δεκαοχτώ με όλη τη ζωή τότε μπροστά τους.

Εγω και εκεινοι.Οι πρωτοι δασκαλοι μου στη μουσικη.

Καθενας απο εμας ακολουθησε αλλο δρομο.

Με τα δικα τους λαχεια και συμφορες ο καθενας.

Τωρα βρίσκομαι μακριά...στην κρυα παγωμένη κατάψυξή μου... που και που ζεσταίνομαι από τις αναμνήσεις...ξέστρωτα σεντόνια φοιτητικής γκαρσονιέρας...βιβλια πεσμενα φαγητα μισοτελειωμενα με μουχλα...και μια τρελοπαρέα να κάνει πλάκες να παίζει μουσική και να γλεντά με την ψυχή της

ανακαλώ στη μνήμη μου την  κωμικη μιμηση της μπασαδουρας του Μιχάλη...

Μακριά από τα ρηχά νερά των κακών αναμνήσεων λοιπόν.

Υπάρχει εκεί έξω ένας ωκεανός από ευχάριστα.

Ταξίδεψα...

Γέμισα αέρα στα πνευμόνια και έβγαλα ήχο.

Αγνόησα τραυματα.

Μακρια απο τα ρηχα.

...η μονομάχο η οπως θες τελος παντων...

Αυτό το ψαράκι μέσα από τη γυάλα του είδε τα παντα και ηρθε και μου τα ψιθύρισε...

Μου είπε μυστικά...πως αυτοί που το ταιζουν μερικές φορές επικοινωνούν κιολας...

Οταν ειναι μακρια το ψαρακι νοιωθει μονο αλλα η σκεψη πως ανταλλασουν φωτογραφιες με χιονισμενα τοπία το κρατά χαρούμενο...

Αυτά είναι...σκέφτεται...οι άνθρωποι που με ταίζουν είναι μαζί.

Κι όταν ακούγεται ο ήχος της πόρτας να ξεκλειδώνει,μπαίνουν μέσα οι ανθρώπινες φιγούρες!

Το ξαναταίζουν και έπειτα βγάζουν τα ρούχα τους και ξαπλώνουν μαζί.

Το ψαράκι ακούει τις φωνές τους καθώς κάνουν σεξ.

Ήρθε και μου τα πε όλα αυτά ο μονομάχος.

Κι εγω του απαντησα

Εγω δεν ειμαι ψαρακι σε γυαλα.Ειμαι καρχαριας σε ωκεανο.Ελευθερος.

Τρεφομαι με διαφορα ειδη.Οχι μονο με ψαρια.Αλλα και με ανοητους ανθρωπους που με περασαν για...ψαρακι!!

Συνεχιζω το ταξιδι μου λοιπον...κι αλοιμονο σε οποιον πεσει στα σαγονια μου!!

Ενοχλητικά τα γεροντια...την τρέλα μου μέσα!!!

Μου ρθε να σηκωθω και να του πω σκασε ρε καραγκιοζη!!

Μου εκανε τα νευρα τσιτα!!

Μετα μια αλλη σκατογρια μιλαγε δυνατα το κουφαλογο...

"Χαρηκα να σας ζησουν κτλ" 

Την ακουγε ολο το μαγαζι!!

Ηρθα να πιω ενα ηρεμο καφε καπου μακρια και συναντησα τα ΚΑΠΗ ελεος

Καταλαβα ποσο ενοχλητικος ειναι ο θεσμος της οικογενειας.

Οταν γερασω θα ειμαι μονος.Οχι μονο γιατι θα με.ενοχλουν οι αλλοι.Αλλα γιατι θα ενοχλω κι εγω.

Τα μωρα αναλυσαμε σε αλλο κειμενο γιατι σπανε αρχιδια.

Σπανε και οι ηλικιωμενοι ομως.

Γενικα ειμαι ενας εγωιστης ανθρωπος.

Θελω την ευτυχια και την ησυχια για την παρτη μου.

Μακρια απο αλλους ανθρωπους.Με ενοχλουν οι θορυβοι τους.

Το γνωστό σε όλους μας κομμάτι της  Sinead O Conor έπαιζε στο ράδιο του αυτοκινήτου...

Και πάλι η καρδιά μου σφίχτηκε όπως τότε στα 12 μου...

Που η μικρή γαλλιδούλα είχε με ευγένεια απορρίψει την πρότασή μου να χορέψουμε...

Που καθώς οι νότες του κομματιού αγκάλιαζαν τα ακουστικά μου κύτταρα,εκείνη κρατούσε σφιχτά αγκαλιά ένα άλλο παιδί...

Του τραγουδούσε τους στίχους ενώ τον κοίταζε στα μάτια κι έλοιωνε.

Η απόρριψη στα 12 σκληρό πράγμα.

28 χρόνια μετά...το ίδιο συναίσθημα...το μαχαίρι μέσα μου...

Όχι για την κοπέλα φυσικά...ούτε καν θυμάμαι το ονομα της.Θυμάμαι μόνο πως της είχα ζητήσει στα Γαλλικά να χορέψουμε.

Χωρίς να δολοφονήσω τη γλώσσα της.

Ποτέ μου όμως δεν βρήκα το θάρρος να αγκαλιάσω αυτή μου την ανάμνηση.

Ερχόταν στο νου μου και την απωθούσα πετροβολώντας το μικρό εαυτό μου.Γεμίζοντας τον με αίσθημα αναξιότητας και "δευτεροσύνης"

Μπήκα λοιπόν στη χρονομηχανή.

Ταξίδεψα πίσω.

Βρήκα το 12 χρονο Χρήστο εκεί ακριβώς να στέκεται και να παρακολουθεί το ζευγάρι να χορεύει.

Τον κέρασα ένα αναψυκτικό και το τσούγκρισα με το βαρύ γεμάτο πείρα ουίσκυ μου.

"Μικρέ μπράβο για το θαρρος σου.Πολύ γενναίο να προσεγγίσεις το κορίτσι που σου αρέσει και να το ζητήσεις σε χορό..."

Ο μικρός μου χαμογέλασε...

"Συνέχισε έτσι.Μην παίρνεις προσωπικά την αποτυχία...είναι κι αυτή μια μεταμφιεσμένη επιτυχία..."

Η καρδιά σταματησε να σφιγγεται.

Το φαναρι αναψε πρασινο και συνεχισα τη νυχτερινη μου βολτα ησυχος...

Τα παιδιά είναι εκείνα που θα σε δέσουν ισόβια με μια γυναίκα.

Δε θα σπάει με τίποτα η σχέση.

Δε θα μπορείς απλά να πάρεις το σακάκι σου και να αποχωρίσεις μια ωραία μέρα.

Εκτός απο το ανεπιθύμητα αιώνιο δέσιμο με τη σύντροφό σου δημιουργεί κι ένα επιπρόσθετο ανεπιθύμητο δέσιμο μαζί τους.

Είμαι ηθικά υποχρεωμένος να τα αγαπώ να τα στηρίζω να μη τα πληγώνω.

Να τους παρέχω τα αγαθά για τα οποία εγώ μόχθησα μόνο και μόνο επειδη φέρουν το DNA μου.

Κι όλα αυτά γιατί;

Για να αποκτήσω απογόνους και μια αίαθηση διαιώνισης του είδους;

Για να εξυπηρετήσω μια κατώτερη βιολογική ανάγκη;

Για να τα αγκαλιάζω να παίζω μαζί τους να ναι γλυκούλια;

Για να χω κάποιους δίπλα μου όταν γεράσω και γίνω μόνος και αδύναμος;

Ας είμαι μόνος και μια ζωή ελεύθερος.

Χωρίς λογαριασμούς απέναντι σε κανένα.

Οι γυναικείες συντροφιές πάνε κι έρχονται.

Όσο δυνατά η έντονα κι αν είναι τα αισθήματα που προέκυψαν.

Σε ερωτεύτηκα πολύ.Χωρίς εσένα δε μπορώ.

Ε και τι μ αυτό;

Πρέπει να σε βάλω σπίτι μου;

Πρέπει να υπογράψω κάπου ότι θα έίμαστε μαζί;

Πρέπει να χρειάζομαι δικηγόρο μετά να μοιράσω δικαιωματα και υποχρεώσεις;

Να ρυθμίσω διατροφές;

Απλα και μονο επειδη κάποτε σε ερωτεύτηκα;

Ο έρωτας πεθαίνει πιο νωρίς από εμάς.

Γίνεται αγάπη λένε κάποιοι για να δικαιολογήσουν το λάθος της νομικής μονιμοποίησης μιας εφήμερης απόλαυσης.

Δεσμεύσεις...μακριά απο εμας...

Ένα παλιό παιχνίδι σαν τα Lego

Ένα πλαστικό κίτρινο αρνάκι

Ήταν σπάνιο θυμάμαι

Συνήθως υπήρχε ένα αντίστοιχο μπλε

Έμεινε στα χέρια μας εμένα και της μικρής μου 5 χρονης τότε αδερφής για μια βδομάδα περίπου

Παίξαμε μαζί του το κάναμε πρωταγωνιστή σε διάφορες φανταστικές ιστορίες

Κι εκεί που το αγαπήσαμε απλά εξαφανίστηκε

Ψάξαμε για καιρό κάθε γωνιά του σπιτιού

Όμως άφαντο

Που λες να βρέθηκε η ύλη του;

Σε τί κόσμους ταξίδεψε;

Ποιές κρύες η βρώμικες επιφάνειες το φιλοξένησαν;

Κάποια χωματερή;

Η σε καποια κρυφη ανεξερευνητη γωνιά μας χάζευε να μεγαλώνουμε και να περνουν τα χρονια;

Μήπως ταξίδεψε στη χωρα του ποτέ;

Κάνει παρέα στη γιαγια μου που δε ζει η στο θειο μου που επισης πεθανε.;

Μήπως είναι μαζί με ότι παραδείσους έχασα;

Το είδα πρόσφατα στο ιντερνετ σε μια φωτογραφία για παλιά lego παιχνίδια

Και αναπόφευκτα έκανα εκείνο το ταξίδι να αγκαλιάσω τις αναμνήσεις μου.

Κι ας είμαι πλεον ένας μεγάλος άνθρωπος.

Το κίτρινο αρνάκι δεν άλλαξε καθόλου.

Ίσως πάντα ζούσε μέσα μου τελικά...

Πριν λίγες μέρες το άγχος μου ξεχείλιζε.

Έκανα ένα ντους να χαλαρώσω και σκουπίστηκα με μια μικρή κίτρινη πετσέτα η οποία απορρόφησε σχεδόν όλη την υγρασία αλλά καθόλου από το στρες μου.

Ντύθηκα γρήγορα.

Παρέλαβα τις συνταγές.

Πήγα στο παρακμιακό καταγώγιο της οδού Ηπείρου αφού πάρκαρα το αμάξι καμμιά 500 αρα μέτρα μακριά.

Βιαστικός αρνήθηκα οποιοδήποτε κέρασμα του ιδιοκτήτη 

Δεν ήθελα καμμία σχέση μαζί του.

Απολύτως.

Ούτε ανθρώπινη ούτε επαγγελματική.

Του έδειξα το αληθινό ψυχρό και καθόλου αλτρουιστικό μου πνεύμα.

Όχι δεν ασκω λειτουργημα.Κυνηγω το χρημα.

Εχω μηδεν ανθρωπιά ούτως ή άλλως.Πόσο μάλλον απέναντι σε κάποιον που δε συμπαθώ.

Γύρισα πίσω ξαλαφρωμένος από βαρύ άγχος.

Οι υποχρεώσεις μου τέλειωσαν και έκλεισα τους λογαριασμούς μου.

Γύρισα πίσω στο σκοτεινό δωμάτιο.

Η πετσέτα δεν είχε στεγνώσει κι ας είχα στεγνώσει εγώ....

Η πορεία προς τη φθορά ή ο δρόμος προς την απελευθέρωση?

Η σταδιακή απώλεια των κοινώς αποδεκτών αξιών και η αντικατάσταση με άλλες που αν ανακοινωνόντουσαν θα σόκαραν φίλους και οικογένεια.

Η απαξία προς την ανθρώπινη ζωή.

Η αντιστροφή των ορίων του ήθους.

Οι δαίμονες κλωτσάνε για να βγούν στην επιφάνεια.

Σύντομα.

Πρώτα η εκγύμναση του νου και του σώματος για ν αντέξει.

Ήδη νοιώθω το πνευμα πιο ισχυρό και το σώμα πιο ατσάλινο.

Πόσο μακρινός ο δρόμος της μετατροπής μου από άνθρωπο όπως θα θελαν οι κοινωνικές δομές που με ''ανάθρεψαν'' παρά τη θέλησή μου και χωρίς να με ρωτήσουν....σε ένα άγριο θηρίο του οποίου τα ένστικτα,τη δύναμη και την ελευθερία πάντα ζήλευα.

Η κρύα ατμόσφαιρα τρυπά τις σάρκες μου και με ωθεί να απελευθερώσω όλη αυτη την ενεργεια...

Σύντομα σώμα μου θα γίνεις πολεμική μηχανή θανάτου...

Σύντομα πνευμα μου θα μαθεις να μην αναγνωρίζεις αγαπημένα και μη πρόσωπα,αλλά μόνο αισθήσεις.