Συνατηση για σωματικη επαφη.Σε ξενωνα καπου στην εθνικη οδο.

Χαμογελα συνατιουνται κορμια ενωνονται σε μια ενωση ομορφη αλλα μικρη σε διαρκεια.

Που και που φωτογραφιζονται στιγμες.Στα φλας ευτυχιας του παρανομου ζευγαριου.

Ο ανδρας της ιστοριας μας κανει  κολαζ στο λευκωμα της μνημης του.

Κολαζ αποσπασματων.

Κι οταν ερθει η στιγμη του αποχωρισμου τα κλεινει σε ενα σεντουκι και τα φυλακιζει βαθια στα μπουντρουμια του υποσυνδειδητου.

Πριν η συνατηση τελειωσει βγαινει και κοιταζει τα διερχομενα αυτοκινητα.

Τα βλεπει να διασχιζουν τη  εθινκη οδο με ταχυτητα και να πηγαινουν σε διαφορους προοσριμους.

Ετσι κανει και τα συναισθηματα του.

Αυτοκινητακια σε εθνικη οδο.Τα βαζει να ταξιδεψουν μακρια...

στην εθνικη οδο των ονειρων.

Σε καποιο απο αυτα τα αυτοκινητα ειναι το ζευγαρι της ιστοριας μας και παει μια μεγαλη εκδρομη...

...σταματησε το αμαξι...εκλαιγε...δακρυα στα ματια του...ζεματαγαν και εκαναν τα μαγουλα του να χουν πυρκαγιες...

Οι αναμνησεις σα μαχαιρια τον εκοβαν...

Το ονειρο του πινακας με κηλιδες απο αιμα.

Οι ελπιδες εγιναν λεπιδες...

Στη μάχη πολεμιστές όλοι μαζι

Ξαφνικα ενα ακοντιο με χτυπησε και περασε απο τη μια πλευρα του σωματος μου στην αλλη.

Μολις που ανασαινω.

Πονος ο απολυτος.

Τραυμα βαθυ της μαχης.

Συνεχιζω να πολεμω.

Ακομη εχω αισθησεις.

Θεε μου.

Θες Σε παρακαλω πολυ αν δε Σου κανει κοπο να με παρεις?

Θελει η ψυχη ανακουφιση.

Δωστη μου σε παρακαλω.

Πονος ο απολυτος.

Δεν εχει αισθηση πονου.Παγου περισσοτερο.

Ενας αμαρτωλος ειμαι Θεε μου.Σου παραδιδω την ψυχη μου στα χερια Σου.

Θα σεβαστω απολυτα τη βουληση Σου.

Εσυ με οδηγεις πλεον.

Χιλιαδες αγκαθια με τρυπουν.

Γευση αιματος παντου.

Μολις και μετα βιας ανασαινω...

Κανε το χαμο μου ευτυχια αλλων καλων ανθρωπων που τ αξιζουν.

Προστατεψε τους.

Για αλλη μια φορα Στο λεω.

Πηρες το καλο απο εμενα.Καλα μου εκανες.

Δωσε καλο αλλου.

Δε ζηταω τιποτα πια.Μετραω ανασες μονο.

Ενα κοκκινο απογευμα...

Έβλεπα από μακρια το αψυχο κορμι μου μεσα σ ενα φερετρο...

κανεις δεν ηρθε στην κηδεια μου

Μονο ενα μικρο σπουργιτι ηρθε και καθισε διπλα μου

ηταν μια μερα βροχερη.

Απο παιδι λατρευα αυτες τις μερες

Ενοιωθα πως η φυση δακρυζει για να δροσισει τις πληγες μου

Αυτη τη φορα ηρθε για να δροσισει το χωμα που θα με σκεπαζε

Ημουν ηρεμος πλεον που η ψυχη μου εφυγε απο το σωμα που κανεις δεν αγαπησε

Το περιμενα πως κανεις δεν νοιαστηκε που εφυγα

Ο κοσμος παρα ηταν σκληρος για μενα

Το κορμι μου ηταν για τηνψυχη μου ενα βαρος

Προσπαθησα να παιξω με τους σκληρους νομους της πραγματικοτητας αλλα δεν μπορεσα...

Το κορμι μου θαφτηκε και σκεπαστηκε με το σωμα της γης...

εγινε καρπος και ηπιε το νερο...μετα απο καιρο φυτρωσε και εγινε δεντρο

ενα δεντρο το οποιο προσφερε ισκιο σε ταλαιπωρημενοςυ διαβατες

παιχνιδι σε μικρα παιδια που σκαρφαλωναν στα κλαδια του...τα προστατευε και τα αγκαλιαζε μην πεσουν και χτυπησουν αν τυχον σκονταφταν

χαραχτηκαν στον κορμο μου αρχικα ερωτευμενων

Συνεχισα να ζω αιωνια...και ενα σπουργιτι αδεσποτο και αλητικο εξακολουθησε να μου κανει παρεα χειμωνα καλοκαιρι...

Απάλευτος φίλος από το πρωι αυτος ο πονος..συνοδευεται με αισθημα βαρους στο στηθος και ελαφρα δυσπνοια...

Δεν ειμαι πλεον 25 ετων και εχω αφησει και τα 35 πισω μου αρα...ο νους μου παει και στο χειροτερο...

Προσπαθω να μην εχω και ιδιαιτερο αγχος και να ξεκουραστω.

Ο πονος ειναι εκει ακλονητος.

Με δυσκολευει...

Παντως τι ωραια που θα ηταν μια συντροφια ακομη και σε μια δυσκολη στιγμη μας...

Εχω δευτερες και τριτες σκεψεις...

πρεπει να διαβασω.

πρεπει να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου.

Νοιωθω με φιμωμενη βουληση ωρες ωρες.

Ισως γιατι δεν κρατω εγω παντα το τιμονι η ισως γιατι οταν το κρατω με πιανει αμηχανια.

Αυτα τα λιγα για την ωρα.

κυκνος μονογαμια λιμνη βουρκος κηνυγος βατραχος καπνος φουντα σκυλος γατα σολομος παπιγιον μανικιουρ γυναικολογος υπερηχος τζετ σαπιοκαραβιο ναυαγιο νησι κρητη σταφυλια κρασι καρλοβασι μεσολογγι ρεγγα θρηνος κουβουκλιο.

Οι λεξεις που προβληθηκαν στο μυαλο μου χωρις σκεψη η μια μετα την αλλη.

Και η ιστορια χωρις σκεψη.

Ενας κυκνος πεθαινε απο μονογαμια ωσπου αδειασαν τη λιμνη και εγινε ενας βουρκος και μισος.

Ο κηνυγος εφτασε και τον βρηκε μισοπεθαμενο αλλα τον λυπηθηκε.Ενας βατραχος εκει κοντα εκανε κουαξ κουαξ και ο καπνος απο το δασος που καιγοταν εφτασε στη λιμνη..Σα φουντα μυριζε που καποιοι καπνιαζαν και εκανε τον κηνυγο μας να βλεπει οραματα με σκυλους να κυνηγανε γατες και γατες να τρωνε σολωμους.ΑΥτο ηταν ενα παπαιγιον μας ελειπε για να γινουμε σαρλο σκεφτηκε ο κηνυγος αλλα μαλλον εννοουσε μουρλο.

Κοιταξε το μαινικουρ του που ηταν σκατα.Ξεχασε πως πριν γινει κυνηγος ηταν γυναικολογος καιο ο υπερηχος της γυναικας του την εδειξε εγκυο και γι αυτο την εκανε με τζετ να φυγει μακρια και την αφησε να ζει σε ενα ερειπιο χωρις χρηματα σκετο σαπιοκαραβο.

Χωρις εκεινη ομως ηταν μονος με ενα μισοπεθαμενο κυκνο ενα ναυαγιο ψυχης.

Το νησι ηταν μακρια και ειχε κατι σταφυλια απο κρητη μερια που τα εκανε κρασι να πιει λιγο να εξχασει.

οχι μαλλον τωρα που το σκεφτομαι το κρασι ηταν απο το καρλοβασι.

Στο μεσολογγι ειχε κανει φανταρος αλλα αυτο δεν εχει καμμια σχεση.

μεγαλε εισαι να σε κλαινει και οι ρεγγες ειπε και αφου θρηνησε τον χαμο του κυκνου κλειστικε στο κουβουκλιο της βαρεμαρας του.

Οτι να ναι.

Κοντοστάθηκα για μια στιγμή στην είσοδο της πολυκατοικίας του παλιού μου σπιτιού...

ένοιωσα σα να φόρεσα ένα παλιό γνώριμο παλτό αναμνήσεων...ένοιωσα ξανά όπως πριν 20 χρόνια...

τα βήματα τα ίδια να κατηφορίζουν την Ανδρέα Μεταξά προς πλατεία...

προορισμός η αίθουσα ηλεκτρονικών παιχνιδιων που σύχναζα...

ή το φροντηστήριο...

προσπέρασα ένα μικρό σκοτεινό μπαράκι καφε στα δεξιά μου...κοιταξα μεσα κι ειδα κοσμο και κατι επιτραπεζια...ειπα αυτη ειναι ζωη...με φανταζεσαι εργενη να ζω εδω στην καρδια της πολης?

Ολη η ευτυχια στα ποδια μου...εφηβος ξανα με μυαλο ενηλικα και σωμα λιγο κουρασμενο να κουβαλα καποιες πληγες...

σκεφτηκα τις ηττες μου...εχω νικηθει πολλες φορες...αλλα μετα σκεφτηκα πως εδωσα τις μαχες μου...με ανδρεια...

ετσι συνεχιζω...δυνατος...

Τι θελω τελικα...μια ησυχη γωνια να αργοπεθανω...αγκαλια με αναμνησεις,συντροφια με καλη μουσικη,ομορφες γυναικες και μεθυστικα ηδυποτα...

χωρις να ενοχλω κανενα...

εισπνοη...εικονων μνημης και αρωματων αλλης εποχης...εκπνοη...ευτυχιας και γαληνης...

τι αλλα?

α ναι 10 μηνες και 18 μερες ακομη για την επελευθερωση μου...η φυλακη μερικες φορες γινεται ασχημη πολυ.Αλλες παλι συνηθιζεις.Παραμενει ενα αθλιο μερος.Που οι βατραχοι ειναι πριγκηπες και οι πορνες πριγκηπισσες.

Ευτυχως που υπαρχει ο παραδεισος μου...ο δικος μου μικροκοσμος ευτυχιας...

Ηταν κι αυτο μια εμπειρια...

Φτηνή κολώνια στα ρουθούνια του...το στηθος της να τριβεται στο προσωπο του...φιλια ψευτικα δηθεν παθους...το αμαξι παρκαρισμενο στην ακρη ενος λοφου...αλλη μια ξεπετα θα συμβει...

''βαλε μου σφαιρα μωρο μου...'' η φωνη του ξεκωλου 18χρονου κοριτσιου να ζητα παραγγελια σε ραδιοφωνικο σταθμο...

''θα σου βαλω και το οπλο σε λιγο κ@#λα μου..'' η βραχνη φτιαγμενη φωνη του ανδρα της ιστοριας...

''αχ ναιιαιαι...θελω...'' το πιπινακι...

το ραδιο γυριζει συχνοτητα και παιζει...

...Ο ανδρας παγωνει...το μυαλο του ταξιδευει αλλου...φτηνες κολωνιες τον περιστοιχιζουν,αλλα σκεφτεται ξανα εκεινη...και για λιγο ποναει...

κοιταει τη θεα απο το τζαμι του αυτοκινητου...αναρρωτιεται...που να ναι εκεινη?

σε ποια αγκαλια?ποιο απο τα φωτακια της πολης τρεμοπαιζει κοντα της?Ποσο θα θελα να την παρω αγκαλια να της κανω ερωτα...αυτης και μονο...

Ελεγα θα σβησω τ ονομα σου...

Κάποιο μεσημέρι ανεβαίνω ορόφους μέσα σ ενα ετοιμόρροπο ασανσερ...

σκέφτομαι εκεινη τη στιγμη φευγαλεα...αν κοβοντουσαν τα σχοινια...την αισθηση των ''g''της βαρυτητας(ενος g για την ακριβεια)να μοθ κοβουν την ανασα και να πεθαινω ασχημα...

Μετα το μυαλο μου πηγε στο ποιος αραγε να ειναι ο τροπος που εχει επιλεξει το πεπρωμενο να με θανατωσει?

Πως θα φτασω στο σιγουρο θανατο μου?

Θα ειναι βιαιος?Μετα απο πτωση?Θα νοιωσω εντονο τρομο και την αισθηση πως για λιγο δεν πιστευω τι κακο μου συνεβη λιγο πριν σβησω?

Θα πεθανω απο δυσπνοια?Ασφυξια?

Αεροπορικο δυστηχημα?Ναυαγιο?Μεθη?Ξυλοδαρμος?

Η θα σβησω μονος σε καποιο νοσοκομειο με πολλα παυσιπονα και ομορφες του παρελθοντος αναμνησεις?

Αμεσως μετα σκεφτηκα ποσο απιστευτο ειναι που το πνευμα μου ειναι παγιδευμενο σε αυτο το σωμα εδω και τωρα...

την ειχα την απορια απο μικρος...ελεγα πως εγω ειμαι μεσα σε ενα σωμα και ζω...

απιστευτο...εγω...νοιωθω τα παντα..σκεφτομαι...εχω επιγνωση...εγω...

εγω καποια στιγμη θα παψω...η θα συνεχισει αυτη μου ησ κεψη να υπαρχει απλα οχι σε αυτο το σωμα?

Θα θυμαμαι το θανατο μου η θα τον ξεχασω οπως δεν θυμαμαι τη γεννηση μου?

Θα ξαναυπαρξω παλι εδω?

Σε αυτο τον κοσμο?

Θα ξαναδω το φως του ηλιου?Θα περπατησω στο κεντρο της πολης?Θα μυρισω καυσαεριο θα ακουσω κορναρισματα αυτοκινητων,ηχους λεωφορειων και ταξι?

Θα ξαναπαω σχολειο?Θα νοιω την αγωνια της πρωτης μερας εκει?

Την εξαψη του πρωτου φιλιου,θα ξαναφαω σουβλακι με γυρο και κρεμμυδι,θα ξανακανω ερωτα?

θα παω βολτα στη θαλασσα ξανα,θα νοιωσω το νερο να φτανει στο λαιμο μου και την αναγκη αν επιπλευσω?

Θα ξαναπερπαστησω σε παραλιες πετωνατς βοτσαλα στην ηρεμη απογευματινη επιφανεια της θαλασσας,ως το ηιλοβασιλεμμα?

Θα ξαναανοιξω αυτη εδω τη σελιδα να γραψω τη γευση της δαγκωνιας της ζωης?

Θα ειναι ο θανατος μου μια αναγεννηση η ενα οριστικο ταξιδι στην ανυπαρξια?\

Μακαρι Θεε μου να μου παρεις πρωτα το μυαλο μετα την καρδια και τελος εμενα...

και να με πας σε ενα μερος μαγικο...με μια παραλια και μια κιθαρα...εκει...

Μια φραση εγραψα μικρη

δυό λεξεις σε χαρτακι

ναυτης σε θαλασσ αρμυρη

χαρτινο καραβακι

φυσα αγερι δυνατο

παρε το καραβακι

καντο σαιτα σ ουρανο

μη λοιωσει το χαρτακι

Ηλιε μου λαμψε δυνατα

ζεστανε το μελανι

λεξεις να γινουνε πουλια

και το χαρτι στεφανι

στεφανι ομορφο θαρρω 

σε κοπελιας κεφαλι

νυφη που ψαχνει το  γαμπρο

κι αυτος καλπαζον ατι

τρεχει ταχυτητα φωτος

να φτασει το κοριτσι

μα εκεινο εγινε πουλι

κι εφυγε πριν τη δυση

πηγε σε μερος μακρινο 

διχως αγκάλη να 'μπει

εγιν αστερι φωτεινο

απο μακρια να λάμπει

Ηταν οι σκεψεις μου αυτες

γραμμενες σε χαρτακι

μα λειπουνε και η θαλασσα

και λειπει τ αερακι

μα πιο πολυ μου λειπει πια εκεινο τ αστερακι...