Ο έφηβος δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος του ενήλικα.

Και τώρα που το σχολείο τέλειωσε υπό κάθε μορφή εκπαίδευσης και όλες οι εξετάσεις ξε-περάστηκαν...

Να σου μπροστά γυμνός ξανά απέναντι στη φλόγα της ζωής...

Θυμήθηκες τότε που κρύφτηκες πίσω από τα βιβλία γιατί ήσουν δειλός να ζήσεις?

Γιατί ήσουν μια τίγρης που οταν κοιταζες στον καθρεφτη εβλεπες ενα...γατακι και ασχημο?

Γιατί σε πλήγωνε η απογοήτευση σε βαθμό που δε σε άφηνε να διεκδικήσεις τις μικρές νίκες της καθηνερινότητας?

Κι έτσι αποφάσισες να πιάσεις μια κιθάρα,κι ένα βιβλίο...

Η μελωδια της πρωτης μαζι με τους στιχους των τραγουδιων εχτισαν για σενα ενα ψευτικο και ιδανικο κοσμο...που δεν τραυματιζει και δεν πονα...αλλα σε μεθα με την ψευδαισθηση του μυθου...

Το βιβλιο σε εκανε να πιστευεις οτι κερδιζεις εικονικους στοχους μιας υπαρκτης πραγματικοτητας...

Αιωνιος σπουδαστης...ποτέ ενήλικος...παγωμένος στα γλυκά 18...

Ξαφνικά το έργο τέλειωσε...

Οι συμμαθητές σου είναι γονείς άλλων παιδιων...

Βγήκες από την παγοφυλακή.

Ξανα μπροστα στη ζωη...θα πρεπει να την αντιμετωπισεις...

Να μάθεις να χάνεις και να κερδίζεις.

Τα παραμύθια τέλος.

Οι γκρίζοι κρόταφοι σου σε προδιδουν...η καρδια σου καπως πιο αδυναμη...το κορμι σου πιο βαρυ...

Δεξου το βαρος...κουβαλα το...επιτελους...

Αποφυλακίστηκα σήμερα!!

Η ελευθερία είναι δική μου!!!

Απολαμβάνω την παραλία μου!!

Την γαλήνια και ονειρική!!

Με τις πληγές μου αγκαλιά....

Τι ωραία που τις χαιδεύει ο άνεμος κιαι τις δροσίζει....

Η απόλυτη ηρεμία...

Τα χρώματα φωτεινά...

Η ποινή μου τέλειωσε!!!

Είμαι ελεύθερος και στο Σωμα και στο Πνευμα!!

-Εχω προσπαθησει τα μεγιστα.Εγινα καλυτερος.Αυτο ειναι σιγουρο.Καθε αγωνας αμοιβεται και αυτη ειναι η δικη μου αμοιβη.Ισως αποτυχω στις εξετασεις αλλα θα με τραυματησει τοσο που θα γραψει τα λαθη μου ανεξητιλα στο νου μου.Δεν θα τα ξεχασω ποτε.Αυτο κι αν αποτελει διδακτικη εμπειρια.

Εχω αγχος αλλα ελεγχεται.Σκεφτομαι το μετα.Μια ομορφη παραλια.Αυτη την παραλια την εχω υποσχεθει στον εαυτο μου.Μονος μου.Να αφησω το Φλεβαριατικο αερακι να με φυσηξει.Να ταξιδεψω με το κυμα.

-Μονος.Στα παρασκηνια θρηνω την απωλεια.Ξερω οτι θα κλεισει η πληγη.Βαθεια μεσα μου αναζητω μια συντροφια.

Θα θελα ενα αληθινο χαδι.

Τι κριμα που οι ανθρωποι γυρω μας ειναι σκετη απογοητευση.

Εσωτερικη ασχημια,μηδεν ευαισθησια,συμφερον και ψεμμα...

-Μουσικη.Μετα τις εξετασεις θα ξεκινησω να ξεσκονιζω τις κεκτημενες δεξιοτητες και...αδεξιοτητες μου...η φωνη μου παρα τις κακουχιες δεν με εγκατελειψε ποτε.

Δεν μπορει να ηταν μια επιπολαιοτητα η ενασχοληση μαζι της.Οπως μου ειχαν προσαψει.

Δεν περασε ουτε μια μερα της ζωης μου που δεν τραγουδησα.

Που δεν ψελισσα 2 νοτες.

Κατι σημαινει αυτο.

Καπως πρεπει να περιγραψω πως νοιωθω.Οχι με λογια μονο.Με λογια τραγουδιστα.